Περί «οδήγησης» και «ατυχημάτων», γενικώς…

[Στο άλλο μου ιστολόγιο [http://spourgitistefanos.blogspot.com/], αυτό για τα σύντομα και τα «καθημερινά», ανάρτησα σήμερα μεταξύ άλλων και (υπό «ii») κάτι σύντομο περί φρένων του αυτοκινήτου και φρενών του οδηγού [http://spourgitistefanos.blogspot.com/2008/02/blog-post_27.html]. Ευκαιρία, λοιπόν, να αναρτήσω κάτι σχετικό και «αναλυτικότερο» που έγραψα προ μηνός…]

…Λοιπόν… Απ’ ότι βλέπω και διαβάζω και καταλαβαίνω, οι περισσότεροι (ή έστω πολλοί) συμφωνούμε πως «πάμε από το κακό στο χειρότερο»… Πως κατρακυλάμε… Πως δεν έχουμε (ακόμα;) πιάσει πάτο… Πως είμαστε στο «παρά πέντε του χαμού»… στο «χείλος της καταστροφής»…

…Ώρα να φρενάρουμε…
…Για δες: Πιάνουν τα φρένα; Ή μήπως κάποιος τα «πείραξε»;…
… «Τράβα χειρόφρενο»!...
…Πριν απ’ τα φρένα μας… πρέπει να δουλέψουν (αν είναι ακόμα «σώες»…) οι «φρένες» μας…
Χρειάζεται κι απόφαση!...
…Κι αποφασιστικότητα!...

…Οι φρένες μας μπορεί να είναι «πειραγμένες» από διάφορα... Ακόμα κι από «ουσίες»… Κάθε είδους… Νευρο-ναρκωτικά… Ναρκωτικά της συνείδησης… Μεθύσι εγωισμού… Μεθύσι «ελευθερίας»… κι άλλα!...

…Πέστε μου πού οφείλονται τα ατυχήματα στους δρόμους τους ελληνικούς (ή και τους άλλους), για να σου πω κι εγώ (δρώντας λογικά, ήτοι αναγωγικά…) το πού ατύχησε κι η κοινωνία μας συνολικά…
Και μη μου πεις πως φταίει μονάχα μια αιτία, εντάξει; Διότι τότε θα σου απαντήσω είτε πως είσαι μονόπλευρος και εθελοτυφλείς, είτε πως δεν έχεις τις κατάλληλες πηγές και τις πληροφορίες…
«Φταίνε οι δρόμοι» θα μου πουν, ίσως, βιαστικά κι απόλυτα, οι περισσότεροι. Πάντα η εύκολη λύση… Διότι τότε, εύκολα και «ανώδυνα» (δηλαδή «απενοχοποιητικά»…) μπορείς να μεταθέσεις όλη την ευθύνη… στο «κράτος», στην «κυβέρνηση», στην «εξουσία»… (…που έχει την «ευθύνη» των δρόμων…)
Επίτρεψέ μου εγώ να διαφωνήσω… Να πω την άποψή μου… (Και πες εσύ πως κάνω τον «δικηγόρο του διαβόλου»…): Ας το δεχτώ, λοιπόν, έστω προσωρινά (για να προχωρήσει λιγάκι η συζήτησή μας…) πως φταίει η εξουσία για την κατάσταση των δρόμων… Κι εσύ, εγώ, όλοι εμείς, τι κάνουμε μπροστά σ’ ετούτη την κατάσταση; [Όχι, δεν αναφέρομαι και δεν εννοώ στο ότι θα έπρεπε εμείς να μεριμνούμε για τον δρόμο και την κατάστασή του. Εννοώ:] Ο δρόμος (ας το δεχτούμε!) είναι όπως είναι! Σε όποια χάλια!... Είναι, λοιπόν, σοφό, εκ μέρους μας, να τρέχουμε σε τέτοιο δρόμο ωσάν να επρόκειτο για πίστα δοκιμών για μονοθέσια της «φόρμουλα 1»;…
…Έπειτα θα πεις… (σ’ ακούω κιόλας!...) «φταίνε οι άλλοι»!... «Ξέρεις πώς οδηγούν; Απρόσεκτα… Αδιάφορα… Λες κι είναι μόνοι τους στον δρόμο». Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου! Σε νιώθω! Σε καταλαβαίνω! Μου το ’χουν πει, άλλωστε, τόσοι και τόσοι φίλοι οδηγοί, συνοδηγοί, συνοδοιπόροι… (Μα εκείνοι, όταν μου το ’λεγαν, ξέρεις, περιελάμβαναν στην κρίση τους… κι εσένα!... Διότι μην μου πεις πως δεν σου έτυχε ποτέ κι εσύ, κάποιες στιγμές, το ίδιο απρόσεκτα, το ίδιο αφηρημένα, κι εσύ να οηγήσεις…) Και τότε πώς το αντιμετωπίζουμε θα ρωτήσεις και θα διερωτηθείς; Την απάντηση μου την έδωσε πριν από χρόνια ένας σοφός εισαγγελέας, απόσταγμα μιας πείρας χρόνων πολλών: «Στον δρόμο να οδηγείς ωσάν όλοι οι άλλοι να ήταν άσχετοι, απρόσεκτοι και μεθυσμένοι»… Αν έτσι όλοι οδηγούσαμε, τα ατυχήματα και τα δυστυχήματα θα ήτανε ελάχιστα…
Οι ψυχολόγοι λένε πως οι οδηγοί, πίσω απ’ το τιμόνι, με την οδήγησή τους, εκφράζουν κι εκδηλώνουν όλο τον ψυχισμό τους, την επιθετικότητά τους, τον εγωισμό τους… Γι’ αυτό τα πιο πολλά ατυχήματα!... Διότι όλοι ξέρουμε να οδηγούμε «καλύτερα απ’ τους άλλους»… Πιο γρήγορα!... Πιο «μάγκικα»!...

Οι τροχονόμοι κι οι άλλοι ειδικοί λένε, ακόμα, πως απ’ τις κύριες αιτίες, αν όχι η κύρια αιτία, των ατυχημάτων, είναι η παράβαση των κανόνων, των σημάτων κυκλοφορίας, των φώτων, του ορίου ταχύτητας κ.λπ. Και, επίσης, η μέθη κι οι ουσίες και τα φάρμακα…
…Να γιατί το ατύχημα της ζωής μας, της κοινωνίας μας…
…Διότι δεν ακολουθούμε τους κανόνες… Του νόμου ή της ηθικής…

Να… τελειώνουμε με τις «Αποτυχημένες Πολιτείες»…

Γράφει για «Αποτυχημένες Πολιτείες» ο Τσόμσκι κι αναφέρεται, βεβαίως, στις «Ηνωμένες Πολιτείες»…
…Που όσο κι αν είναι σήμερα η Παγκόσμια Υπερδύναμη, η Παντοκράτειρα, η Μονοκράτειρα, όσο κι αν φαίνεται (σήμερα) ανίκητη… αργά ή γρήγορα, νομοτελειακά, θα καταρρεύσει… Όπως ακριβώς συνέβη, ανά τους αιώνες, με όλους τους αυτοκράτορες και τις αυτοκρατορίες… (…που και εκείνες φαίνονταν, στην εποχή τους, ανίκητες…). Όλες είχαν το τρωτό τους σημείο, την αχίλλειο πτέρνα τους….
Κι ήταν, θαρρώ, αχίλλειος πτέρνα τους, αυτή ακριβώς η αίσθηση της παντοδυναμίας… Αυτή η «Ύβρις»!... Που όσο παραμένει (πόσο δε μάλλον όταν γιγαντώνεται…), αργά ή γρήγορα δεν μπορεί να μείνει ατιμώρητη…
(Ευτυχώς που υπάρχει αυτός ο αιώνιος, ο απαρέγκλιτος κανόνας…)

Οι ΗΠΑ, λοιπόν, σύμφωνα με τα γραφόμενα του Τσόμσκι, εξαιτίας της παντοδυναμίας που νιώθουν, θεωρούν πως μπορούν (και το κάνουν έμπρακτα…) να μην αποδέχονται το Διεθνές Δίκαιο και τα Διεθνή Δικαστήρια, εάν αυτά είναι εναντίον τους, να καταπατούν συμφωνίες που έχουν υπογράψει, εάν κρίνουν πως είναι εις βάρος των συμφερόντων τους κ.λπ.
Την ώρα που κάποιοι «βαδίζουν και παραμιλούν» [ή και… (το) σφυρίζουν αδιάφορα…], εγώ «διαβάζω και αγανακτώ»… Αγανακτώ με τον τρόπο που οι μεγάλοι, οι ισχυροί της γης, οι έχοντες και κατέχοντες (το καρπούζι και το μαχαίρι…) προσπαθούν να προωθήσουν τα συμφέροντά τους κατά το δοκούν… Ιδίως «στρεβλώνοντας» τα γεγονότα και παραπληροφορώντας – παραπλανώντας το κοινό… Εμφανίζοντας «το μαύρο ως άσπρο», αυτοαναγορευόμενοι σε «περιστερές» ενώ είναι λύκοι προβατόσχημοι, και (παράλληλα) σπιλώνοντας τους αντιδρώντες, ώστε να τους καταστήσουν αναξιόπιστους ή «γραφικούς» (κάτι που άλλωστε έχουν επιχειρήσει και κατά του ίδιου του Τσόμσκι, ιδίως εντός ΗΠΑ…)
Σε «τρελαίνει» μια τέτοια συμπεριφορά! Ή αποδεικνύει την «τρέλα» τους…

…και, βέβαια, τη δική μας τρέλα, αν την φέρουμε στα δικά μας μέτρα… Εάν νόμος είναι, για παράδειγμα, το δικό μας ατομικό συμφέρον, εάν η ηθική (μας) εξαρτάται από τα θέλω, τις επιθυμίες μας, τότε… καήκαμε!... Αποτύχαμε!...
(Αλλά επειδή γι’ αυτό το θέμα, της ηθικής, έχω γράψει πρόσφατα, ας το αφήσω, ας προχωρήσω στα επόμενα…)

Η «Ύβρις» δεν αφορά, βεβαίως, μόνο τους μεγάλους και τους ισχυρούς, μα όλους! Μικρούς και μεγάλους! Θνητούς και ημίθεους… που ζήλεψαν και κλέψαν λίγη απ’ την δόξα των θεών… (ή μήπως –δεν θυμάμαι τώρα!- ακόμα και τους θεούς τους μυθικούς;!...)
Η Ύβρις, λοιπόν, πιστεύω, πως μας αφορά όλους και ως ανθρώπινο γένος… Που πιστέψαμε πως είμαστε οι δυνατοί, οι κυρίαρχοι ετούτου του πλανήτη… Πως μπορούμε ν’ αποφασίζουμε ποιοι ζώντες οργανισμοί θα επιβιώσουν και ποιοι θα εξαφανιστούν… Που νομίζουμε πως μπορούμε να μεταλλάσσουμε τους οργανισμούς, για να θρέψουμε την αχόρταγη απληστία μας… Που τόσοι αλλεπάλληλοι σεισμοί και ηφαίστεια, δρώντας λες ως «προφήτες» και «διδάσκαλοι» για να μας τονίσουν και να αποδείξουν την αδυναμία και την ασημαντότητά μας, δεν είναι ικανά να «ταρακουνήσουν» λίγο (και) το μυαλό μας και την (τρόπος του λέγειν…) «λογική» μας… Που δρούμε και πράττουμε ανεξέλεγκτα, προκαλώντας και επιτείνοντας το φαινόμενο του θερμοκηπίου, το λιώσιμο των πάγων, την τρύπα στο στρώμα του όζοντος… Που στήνουμε «σημαίες» κατακτητικές σε δορυφόρους και πλανήτες, μα και (προσφάτως….) στα βάθη των θαλασσών, χωρίς καν να γνωρίζουμε… Που, μέσα στην ύβρι μας, πάντα, συνεχίζουμε την στρατικοποίηση του διαστήματος… Που δεν περιοριζόμαστε στην θεμιτή, ενδεχομένως, απλή επέκταση και στην επιστημονική έρευνα, μα «παίζουμε εν ού παικτοίς» [Κάπου, για παράδειγμα, είχα διαβάσει για σκέψεις (;) επιστημονικές, φανταστικές, να μετακινήσουμε, λέει, τον άξονα της γης και την πορεία και την κίνηση του πλανήτη μας…] Κάποιοι από μας άρχισαν ήδη να «τσαλαβουτούν» όχι απλώς ανέμελα, μα απρόσεκτα, με λασπωμένες μπότες, στα νερά της βιοτεχνολογίας, αγνοώντας τις συνέπειες…

Γι’ αυτό σας έγραφα, όπως ίσως θα θυμάστε, πως το βιβλίο αυτό (βιβλίο που το συνιστώ ανεπιφύλακτα…) μπορεί και είναι αφορμή και ευκαιρία για προβληματισμό, όχι μονάχα για τις «Αποτυχημένες Πολιτείες» και τους «Αποτυχημένους Πολίτες», μα και για τους «Αποτυχημένους Ανθρώπους»…

Οι “Αποτυχημένες Πολιτείες” του Νοαμ Τσόμσκυ [Συνέχεια]

[Συνεχίζω να διαβάζω το βιβλίο «Αποτυχημένες Πολιτείες» του Νόαμ Τσόμσκυ. Και, παράλληλα, συνεχίζονται οι «παράπλευρες σκέψεις και προβληματισμοί» μου. Επιτρέψτε μου, και πάλι, να σας κάνω κοινωνούς…]

…Εντάξει, φίλε μου, σε καταλαβαίνω, σε κατανοώ: Δεν έχει πολύ νόημα και δεν θα έχει αποτέλεσμα το να σου δείξω κάτι που βρίσκεται πολύ κοντά σου, κάτι που σε αφορά, κάτι που είναι «μπροστά στα μάτια σου»… Δεν έχεις την κατάλληλη απόσταση, δεν μπορείς ν’ αντιληφθείς το θέμα ως ολότητα… […σαν τον ελέφαντα που, όταν τον κοιτάς από πολύ κοντά, προφανώς δεν μπορείς να τον αντιληφθείς πλήρως…]
Θα σου δείξω, λοιπόν, κάτι πολύ πιο μακρινό. Μήπως έτσι καταλάβεις… κι αντλήσεις, έπειτα, επιχείρημα «a majore ad minor», «εκ του μείζονος εις το έλασσον», που λένε…
Θυμάσαι ποιοι έδωσαν δύναμη στον Μπιν Λάντεν και στους Ταλιμπάν; Τότε που θεωρούσαν πως τους βόλευε… Οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες!... Κι όταν μετά αυτονομήθηκαν, διότι… (…άσε, για πολλούς λόγους, δεν έχει σημασία…), «τρέχαν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα»…
Το ίδιο ακριβώς δεν έγινε, άλλωστε, και με τον ίδιο τον Σαντάμ Χουσείν; Δεν ήταν, κάποτε, παιδί αγαπημένο, στην περιοχή, των Η.Π.Α.;
Τα δύο αυτά δεδομένα μας τα θυμίζει, μεταξύ άλλων, στο βιβλίο του, ο Τσόμσκυ.
Να έρθω, τώρα, εγώ, σ’ ένα παράδειγμα λίγο πιο κοντινό μας, που μας αφορά ως Έλληνες πολίτες; Εάν καλώς θυμάμαι, επί Οικουμενικής Κυβέρνησης, ο τότε ισχυρός πολιτικός ανήρ, έδωσε ισχυρή και κατά το δυνατόν απόλυτη – μονοπωλιακή οικονομική εξουσία, κατ’ επιλογήν, σε έναν μόνο, θεωρώντας, προφανώς, πως έτσι, θα μπορούσε να αντλήσει και αυτός πολιτικά οφέλη. Αυτός λοιπόν ο πολιτικός άνδρας, εάν και πάλι καλώς θυμάμαι (αν όχι, συγχωρέστε με – αποσύρω το παράδειγμα), εκείνον ακριβώς τον οικονομικό επιχειρηματικό μεγαλοπαράγοντα κατηγόρησε πως ήταν η αιτία για την πτώση του. Ενώ αν δεν είχε κάνει τέτοια προκλητική διάκριση, αν είχε ακολουθήσει πολιτική «ίσων αποστάσεων», αν δηλαδή ήταν δίκαιος απέναντι σε όλους, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά…

….Πες μου, λοιπόν, φίλε μου, κατάλαβες; Κατάλαβες πού αναφέρομαι; Ως δίδαγμα για το παρόν μας και το μέλλον μας….
Αν πάλι όχι ακόμα… τότε σκέψου λίγο ακόμα…
…στο μεταξύ εγώ θα πιάσω [και θα καταπιαστώ] με ένα άλλο θέμα, πάντως συναφές [Διότι, κατά βάθος, όλα τα θέματα σχετίζονται…]

Θα έχεις ακούσει, βέβαια, που λένε πως «την προδοσία πολλοί αγάπησαν, μα τον προδότη ουδείς»… Μ’ αυτοί που αγάπησαν την προδοσία δεν σκέφθηκαν πως μ’ αυτή τους ακριβώς την παράνομη, ανήθικη κι ανίερη «αγάπη» τους, ουσιαστικά γεννήσαν ή έστω εξέθρεψαν, ταυτόχρονα, και την ιδέα της προδοσίας και τους προδότες!...
Μίλησα για προδοσία και προδότες κι ο νους μου πήγε σε δυό – τρεις ας τις πω «αρχετυπικές μορφές»: στον Εφιάλτη των Θερμοπυλών, στην Κερκόπορτα του Βυζαντίου και, βέβαια, στον Βρούτο… [Τον Ιούδα δεν τον ξέχασα, μ’ αυτός είναι «μια άλλη ιστορία»…]

Για μένα, ετούτη τη στιγμή, το μυστικό δρομάκι του Εφιάλτη και η Κερκόπορτα του Βυζαντίου, δεν είναι τίποτε άλλο παρά συμβολικές «υποχωρήσεις» που κάνουμε, όλοι μας, στην Ηθική μας: Ατομική, Συλλογική ή/και Κρατική!...

Για κάθισε και σκέψου: Εσύ, ως μαχητής, ως υπερασπιστής… θα ήθελες να σου τύχει ένας Εφιάλτης, μια Κερκόπορτα, ένας Βρούτος;… Σίγουρα όχι, το δίχως άλλο… Τότε, λοιπόν, αν σου δοθεί μια αντίστοιχη ευκαιρία… μην την πιάσεις, μην την «εκμεταλλευτείς»…
[«Ό σύ μισήσεις, ετέρω μη ποιήσεις»…]
Άσε το μονοπάτι να χορταριάσει, να χαθεί στη λήθη… Ασ’ την Κερκόπορτα να σκουριάσει, να σκεβρώσει, να μην μπορεί πια ν’ ανοίξει στον αιώνα!...

Κάνε εσύ την αρχή: Όταν αύριο αποφασίσεις ποιος θα είναι ο καλύτερος πολιτικός για να ψηφίσεις… μην επιλέξεις εκείνον (ή τουλάχιστον μην είναι αυτό το κριτήριό σου…) που θα σου κάνει το «ρουσφέτι», που θα σου τάξει, για παράδειγμα, πως «σαν δικό του παιδί» θα σε διορίσει «απ’ το παράθυρο» ή ακόμα κι απ’ την πόρτα [την… Κερκόπορτα!...], διώχνοντας «τα παιδιά των προηγούμενων»… Μην το δεχθείς αυτό! Δεν οδηγεί πουθενά, πίστεψέ με!... Σ’ έναν ατέρμονα φαύλο κύκλο οδηγεί κι «απ’ το κακό στο χειρότερο» για την πατρίδα μας, που όλοι μας πονάμε και νοιαζόμαστε… [ή έτσι, τουλάχιστον, υποτίθεται…]
Κάποτε, επιτέλους, πρέπει να δοθεί ένα τέλος σ’ αυτή την κατάσταση, δεν νομίζεις; Θα θυμάσαι που, παλαιότερα, κάθε που άλλαζε η κυβέρνηση, άλλαζαν και όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι κι οι κάθε φορά «εκπαραθυρούμενοι» πήγαιναν και έκλαιγαν, όλοι μαζί, στην πλατεία που για αυτόν τον λόγο ονομάστηκε «Κλαυθμώνος»… Ευτυχώς που από τότε βελτιώθηκε, τουλάχιστον ως προς αυτό, η κατάσταση η τόσο ακραία… Βέβαια, θα μου πεις [και συμφωνώ μαζί σου…] πως η συνέχεια δεν ήταν η ενδεδειγμένη, η καλύτερη: Κάποιοι «έξυπνοι» πολιτικοί – «πολιτικάντηδες», σκέφτηκαν «εξυπναδίστικα»: Και ναι μεν δεν έδιωχναν τους προηγούμενους, μα έβαζαν και τους νέους τους δικούς τους, ακόμα κι αν δεν ήταν απαραίτητο… Και τώρα κλαίμε όλοι μας, με μαύρο δάκρυ [κι οι φταίχτες με «δάκρυα κροκοδείλια»…] την Ολυμπιακή που ίσως να βιώνει «το χρονικό ενός προεξαγγελθέντος θανάτου»… Για να μην μιλήσω και για την τραγική κατάσταση των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης [που για λόγους τοπικής μικροπολιτικής διορίζουν, καθώς λένε οι ειδικοί, «από πόρτες και παράθυρα» κι ύστερα δεν έχουν δυνατότητα να τους πληρώσουν…] ή/και γι’ αυτό το ίδιο το υδροκέφαλο και γραφειοκρατικό μας κράτος, με τους χιλιάδες κρατικοδίαιτους και ίσως [κάτι που ισχύει για πολλούς από αυτούς…] αργόμισθους υπαλλήλους… Αυτό το Κράτος που (υποτίθεται πως) υπάρχει για το δικό μας το καλό, να δούμε πότε θα το κλάψουμε…
Θα πεις, ίσως, «εγώ θα κάνω πρώτος την αρχή;» Ναι, πρέπει να το κάνεις! Αλλιώς δεν λύνονται οι Γόρδιοι Δεσμοί. Μόνο κόβονται!... Κι αυτοί που ’χουν το θάρρος να το κάνουν, μένουν στην ιστορία!...
Σκέψου, για παράδειγμα, τις τραγικές συνέπειες που έχει ένας άλλος τέτοιος ή παρόμοιος Γόρδιος Δεσμός, αυτός του φαύλου κύκλου της ατέρμονης εκδικητικότητας: Βεντέτα… Μια ατελείωτη αλυσίδα αίματος… Που αφανίζει οικογένειες ολόκληρες… Μέχρι που κάποιος, κάποτε, αποφασίζει να την κόψει. Είτε γιατί αποφασίζει να συγχωρήσει [που θα ήταν το καλύτερο!...] είτε γιατί βάζει, επιτέλους, τη Λογική του, ως άνθρωπος, να λειτουργήσει… Το ίδιο, σ’ εντονότερο βαθμό, σε μεγαλύτερα μεγέθη και, συνεπώς, με τραγικότερες συνέπειες, ισχύει και γι’ αυτό που ζήσαμε, ως έθνος: τον Εμφύλιο! Κι οι δύο οι μεριές, τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα, θα είχαν, ίσως, ένα σωρό «λόγους» και «δικαιολογίες» να τον συνεχίσουνε ατέρμονα… Ευτυχώς που κάποια στιγμή ένας – δυό φωτισμένοι ή και μια ομάδα πολιτικών το πήρε απόφαση [ίσως να ήταν κι ώριμες πια οι συνθήκες και να το απαιτούσε το ένστικτο της συλλογικής μας αυτοσυντήρησης] και δόθηκε, [επιτέλους!] τέλος σ’ αυτό το γαϊτανάκι…

Χμ… Πώς «ξεστράτισα» ως εδώ;… Πρέπει, νομίζω, να γυρίσω στο αρχικό το μονοπάτι, στις αρχικές μου σκέψεις... Εκείνες που αναφέρονταν στο ύπουλο το μονοπάτι του Εφιάλτη και στο προδοτικό άνοιγμα της Κερκόπορτας…
…Σκέφτομαι, λοιπόν, πως το μονοπάτι πρέπει να το ανακόψεις μη αναστρέψιμα και την Κερκόπορτα, αντίστοιχα, πως πρέπει να την χτίσεις…
Κι είπα, νωρίτερα, πως αυτό δεν πρέπει να γίνει μόνο σε σχέση και αναφορά με την προδοσία [που τόσοι την αγάπησαν, μα κανένας, σου θυμίζω, τον προδότη…] μα και σε κάθε υπόθεση και θέμα Ατομικής, Συλλογικής και Κρατικής Ηθικής…

…Συγχώρεσέ με, αναγνώστη, που επαναλαμβάνομαι, συγγνώμη που επανήλθα στην αρχή, μα… για σκέψου το και έτσι: «Η ζωή μας κύκλους κάνει»… [Τουλάχιστον να μην είναι «φαύλοι κύκλοι»…] Χμμμ! Αυτή η φράση, ως κανόνας, νομίζω πως δεν είναι απόλυτα ακριβής… Διότι μπορεί μεν να ισχύει για τους ανόητους [που επαναλαμβάνουν τα λάθη τους, μη διδασκόμενοι είτε από αυτά, είτε, ακόμα καλύτερα, απ’ τα λάθη των άλλων…], για τους πιο έξυπνους όμως [αν θέλουμε κι αν επιλέγουμε να ανήκουμε σ’ αυτούς…] η ζωή είναι μια σπείρα, ανελισσόμενη στον χρόνο: Κι αν φαίνεται (δυσδιάστατα) πως είμαστε στο ίδιο πάλι σημείο, με μια ευρύτερη (και τρισδιάστατη…) οπτική είμαστε λιγάκι παραπάνω, λιγάκι πιο «σοφοί», από την πείρα, τις σκέψεις μας, την αναζήτηση που προηγήθηκε…
[Και αν στην ανα-ζήτηση τη δική μου προστεθεί, με κάποια σχόλιά σας, κι η δική σας η ανα-ζήτηση… αν ετούτες όλες οι ανα-ζητήσεις γίνουν, δηλαδή, συ-ζήτηση… την επόμενη φορά που θα ξαναμιλήσουμε γι’ αυτό το θέμα (ή όποιο άλλο), θα είμαστε, όλοι μας, λιγάκι ακόμα πιο ψηλά σ’ αυτή την σπείρα της ζωής…]

“Αποτυχημένες Πολιτείες” και Αποτυχημένοι Πολίτες

Διαβάζω, αυτόν τον καιρό, το ιδιαίτερα ενδιαφέρον βιβλίο του Νόαμ Τσόμσκυ «Αποτυχημένες Πολιτείες». Αναφέρεται, τουλάχιστον μέχρι το σημείο που έχω διαβάσει, κυρίως στο θέμα της εισβολής των Η.Π.Α. στο Ιράκ. Και περιλαμβάνει, εκτός των πολλών άλλων, αναφορές και στα αθώα θύματα του πολέμου, τους αμάχους, μια ανείπωτη τρόπον τινα «γενοκτονία» (που όμως επισήμως δεν χαρακτηρίζεται έτσι), σ’ αυτούς τους αθώους νεκρούς που συνηθίσαμε (με την ευκαιρία ενός άλλου πολέμου...) να αποκαλούμε «παράπλευρες απώλειες»…
Χρησιμοποίησα αυτόν τον όρο και, συνειρμικά, μου ήρθε ο όρος «παράπλευρες σκέψεις και προβληματισμοί», που μου γεννήθηκαν και μου γεννιούνται από και κατά την ανάγνωση του βιβλίου αυτού.

Δεν θα υποκύψω στον πειρασμό «να τα χώσω στους Αμερικανούς», για να χαϊδέψω τα αυτιά σας ευθυγραμμιζόμενος με το διάχυτο αντιαμερικανισμό. Τι νόημα θα είχε, άλλωστε; Μήπως θα άλλαζε καθόλου η κατάσταση; Νομίζω πως αυτό που έχει περισσότερη αξία και σημασία, σε κάθε περίπτωση, με όποια ευκαιρία, να αντλούμε συμπεράσματα που αφορούν εμάς τους ίδιους…
«Αποτυχημένες Πολιτείες» επιγράφεται το βιβλίο κι εγώ προχωρώ και σκέφτομαι και τους «Αποτυχημένους Πολίτες» και, ακόμα παραπέρα, ίσως, τους «Αποτυχημένους Ανθρώπους»…
[Πολλά μου έρχονται στο μυαλό και… συγχωρέστε με… η πένα μου δεν προλαβαίνει να τα καταγράψει όλα… (Όλοι οι νευρώνες βρίσκονται σε υπερδραστηριότητα, οι «νευρο-λογικοί» συνειρμοί είναι πολλαπλοί και δύσκολα καταγράψιμοι…)]

Ποιοί και πώς κατάντησαν «Αποτυχημένες» οι Ηνωμένες Πολιτείες; Διότι, θυμηθείτε, ιστορικώς αλλιώς ξεκίνησαν… Ως επανάσταση στο αγγλικό καθεστώς και στη συντήρηση, ως ελπίδα δημοκρατικότητας….

«Η κατάχρηση της εξουσίας και οι εχθροί της δημοκρατίας» είναι ο υπότιτλος του βιβλίου.
Οι εχθροί της δημοκρατίας, σκέπτομαι, υπήρχαν ανέκαθεν. Πάντοτε προσπαθούσαν και συχνά κατάφεραν να την υποσκάψουν, να την εξευτελίσουν, να την μετατρέψουν σε οχλοκρατία κι ύστερα πια… ήταν εύκολο και απλό πια η κατ’ όνομα, πλέον, δημοκρατία, να καταρρεύσει είτε μοναχή της, εκ των ένδον, είτε από οποιονδήποτε εξωτερικό παράγοντα… [...Διότι, βέβαια, όταν η δημοκρατία καταντήσει ένα «άδειο πουκάμισο» σαν του τζιτζικιού, το παίρνει εύκολα και το παραμικρό φύσημα του ανέμου, κι αν είναι λίγο ισχυρότερο, το συντρίβει…]
Οι εχθροί της δημοκρατίας, λοιπόν, προσπαθούσαν πάντοτε και προσπαθούν, με όποια μέσα, να φέρουν εις πέρας το ανίερο έργο τους: Να καταστήσουν τη δημοκρατία αναξιόπιστη και αφερέγγυα, ένα πολίτευμα αποτυχημένο… μια πολιτεία αποτυχημένη…
Μα τη Δημοκρατία τη στηρίζουν, την υπερασπίζουν και την υπερασπίζονται Πολίτες [«Η τήρηση του Συντάγματος», του θεμελίου της Δημοκρατίας, «επαφίεται» σ’ αυτούς… αυτό το ξέρουμε όλοι μας!... Θεωρητικά…] Πολίτες υπεύθυνοι, ενεργοί, σκεπτόμενοι, αγωνιστές. Δηλαδή, αναλυτικότερα: Πολίτες που φέρουν το βάρος της ευθύνης και δεν «άγονται και φέρονται»… Που ποιούν και πράττουν κι ενεργούν, και δεν αφήνονται να καταντήσουν «ενεργούμενα» άλλων… Που σκέπτονται και δεν τρώνε «αμάσητα» όσα τους σερβίρουν οι όποιοι καλοθελητές, οι αθέλητοι ή οι συνειδητοί σύμμαχοι των εχθρών, οι αποβλέποντες σε ίδιον όφελος κι οι όποιοι άλλοι… Πολίτες που κατεβαίνουν στον στίβο κι αγωνίζονται και δεν παραμένουν παθητικοί θεατές των γεγονότων και της δράσης, είτε από την τηλεόραση είτε ακόμα κι από τις κερκίδες… […του Κολοσσαίου, της αρένας, ίσως, επιζητώντας μόνον «θεάματα και άρτον»…]
Διαφορετικά είναι αυτονόητο πως δεν πρόκειται παρά για «Πολίτες Αποτυχημένους», που είναι, όπως ήδη ανέφερα, η προϋπόθεση για τις «Πολιτείες (τις) Αποτυχημένες»… Κι όσοι δε μιλούν, όσοι δεν δρουν, όσοι δεν είναι «πολίτες» με την έννοια την αρχαιοελληνική, όσοι σιωπούν για τα κακώς κείμενα, όσοι τα ανέχονται και τ’ αποδέχονται… ξέρετε…
…«Η σιωπή είναι συμμετοχή!»…
«Η ανοχή σημαίνει αποδοχή και εξισώνεται με την συνενοχή!»…

Την εξουσία δεν την παίρνουνε οι όποιοι, επί δημοκρατίας, μόνοι τους, με την βία. Εμείς τους τη δίνουμε. Κι εμείς τους αφήνουμε, μετά, χωρίς έλεγχο και βρίσκουν ευκαιρία αυτοί οι κυβερνώντες να προχωρούν σε «κατάχρηση της εξουσίας», για την οποία κάνει λόγο το βιβλίο αυτό του Τσόμσκυ.
Και ναι μεν ο συγγραφέας αναφέρεται, καθώς είπαμε, στις Αποτυχημένες Ηνωμένες Πολιτείες διότι ενδιαφέρεται πρωτίστως ν’ αλλάξει κάτι, ίσως, στην δική του την πατρίδα, μπορούμε, όμως, επαναλαμβάνω, ν’ αντλήσουμε κι εμείς διδάγματα για την δική μας Πολιτεία, για το δικό μας το πολίτευμα, για τη δική μας τη Δημοκρατία… Μήπως και γίνουμε καλύτεροι και πετυχημένοι πολίτες…

Περί Αρετής, Νόμων και Ηθικής

«Τι εστί αρετή;» ρώτησε τις προάλλες ο Αντώνιος [http://adonios.wordpress.com]. Στον περίπου ένα μήνα που πέρασε από τότε (9.1.2008) απάντηση ουσιαστικά δεν πήρε [από τους τόσους που σχολίασαν, μόνο δύο αναφέρθηκαν στο θέμα!...] «Φωνή βοώντος εν τη ερήμω»… [φράση που, βεβαίως, αγαπητέ Αντώνιε, δεν αναφέρεται στον Άγιο του οποίου φέρεις το όνομα, μα θα μπορούσε και να αναφέρεται…]
«Τι είναι αρετή;» Θα ρωτήσω κι εγώ… Ποιος και πώς την καθορίζει;.. Όχι, μην μου απαντήσετε τι γινότανε παλιά… τι, για παράδειγμα, υποστηρίζουν οι διάφοροι αρχαίοι συγγραφείς… Σήμερα να μου πείτε τι συμβαίνει. Σημερινές απαντήσεις θέλω! Δηλαδή τι απαντάει σήμερα η κοινωνία!...
Διότι παλιά (…παλιά …παλιότερα …αρχαιότατα…) αυτός που είχε αξία και σημασία, αυτός που «μετρούσε» ως άνθρωπος, που ήταν πρότυπο, ήταν ο «καλός κ’ αγαθός»… Ενώ σήμερα… Σήμερα το «αγαθός» έχει καταντήσει να είναι χαρακτηρισμός υποτιμητικός: “Αγαθός” – “Αγαθούλης” – “Αγαθιάρης”… (όλα συνώνυμα δεν είναι αυτά;) Το αντίθετο του έξυπνου, το μάγκα, του καταφερτζή, του ξύπνιου…
Παλιά εξυμνείτο το να είσαι πιστός… «Πιστός σαν σκύλος»… Τώρα, αν δεν κάνω λάθος, το σημαντικότερο είναι «να είσαι γάτα»… στο να ξεγλιστράς και να ξεφεύγεις απ’ το να σε καταλάβει ο άλλος πως δεν του στάθηκες πιστός. Κι ακόμα πιο «γάτα» είσαι, αν μπορείς να τον κάνεις «να τρέχει πίσω σου σαν το σκυλάκι»…
Μου λένε οι γεροντότεροι πως κάποτε «ο λόγος ήτανε συμβόλαιο»!... Σήμερα, δυστυχώς (και σας μιλώ εκ πείρας…), τα συμβόλαια είναι μακρά, λεπτομερή, με «ψιλά γράμματα» και λόγια πολλά, μα χάνεται (μέσα στα λόγια ετούτα τα πολλά, τα κούφια, εκείνο ακριβώς που έχει αξία, σημασία και νόημα:) ο λόγος!
Να αναφερθώ και σε άλλα;
Σήμερα κάποιος μπορεί (και πρέπει) να ντρέπεται μονάχα για το ότι ακόμα «κοκκινίζει από ντροπή»… Ή, με άλλα λόγια (δηλαδή politically uncorrect) να είναι αδιάντροπος!...
Οι μανάδες είναι περήφανες όταν το παιδί τους «έχει θράσος» [Το επισημαίνω και το τονίζω: «θράσος» και όχι «θάρρος»! έτσι λένε! αυτή τη λέξη τις ακούω να χρησιμοποιούν…] Διότι, κατά πως προσθέτουν, «μόνο έτσι θα πάνε μπροστά»!...
Οι πολιτικοί που κάποτε «πέθαιναν στην ψάθα», γιατί πουλούσαν κι εκποιούσαν την προσωπική τους περιουσία, θυσία αυτή τους την (ευγενική αν θέλετε) τρέλα… σήμερα κάνουνε… «τρελές περιουσίες»!...

«Οι καιροί αλλάζουν» θα μου πείτε…
… «δίχως να κοιτάζουν τη δική μου μελαγχολία» για αυτού του είδους την αλλαγή, θα συμπληρώσω…
«O tempora o mores» θυμάμαι (και χαμογελάω μελαγχολικά…) να μονολογεί μονίμως, εκείνος ο δύστυχος πειρατής – ναυαγός, στον «Asterix»…
Κάπως έτσι, αντίστοιχα, βλέπω να ναυαγήσαμε κι εμείς στις μέρες μας, ως άνθρωποι γενικότερα και ως ελληνικός λαός ειδικότερα…
Και κάνω ετούτη τη διάκριση διότι θαρρώ (κι αν κάνω λάθος, πάλι, συγχωρήστε με και διορθώστε με!...) οι ξένοι οι λαοί (εκείνοι τουλάχιστον που χαρακτηρίζονται ως πολιτισμένοι, με πολιτεύματα λίγο – πολύ δημοκρατικά και κράτη ευνομούμενα…) είχαν ανέκαθεν και έχουνε ακόμα ένα «φρένο» περισσότερο από εμάς: τους νόμους!...
…Ενώ εμείς, ανέκαθεν, ήμαστε απέναντι στον νόμο απειθάρχητοι… Τον θεωρούσαμε πάντοτε «ζυγό αβάσταχτο», κατάλοιπο των χρόνων της Τουρκοκρατίας (κι ούτε που νιώσαμε, ούτε που καταλάβαμε, οι ανόητοι, πως φτιάξαμε δικό μας κράτος, δικούς μας νόμους, για το δικό μας το συλλογικό μας το καλό…)
Τι είχαμε εμείς, λοιπόν, ως Έλληνες; Τι ήταν εκείνο που μας φρενάριζε απ’ την κατηφόρα και απ’ τον εκτροχιασμό; Θαρρώ η Ηθική μας: Αρχές κι Αξίες, που ήταν ζυμωμένες στην παράδοσή μας, που κληρονομούσαμε απ’ τους πατεράδες μας και τους παππούδες μας, συνυφασμένες με την ελληνικότητα και την θρησκευτικότητά μας.
Τι έχουμε, όμως, σήμερα; «Λεύτεροι πια», καθώς πιστέψαμε, και από τον «εθνικισμό» (όπως τον βαφτίσαμε…) και απ’ τον Θεό και την θρησκεία… τι μας έμεινε;…
…Μονάχα η ψευδεπίγραφη η «λευτεριά» μας…

…Κι εντάξει, πέστε με εμένα τάχα συντηρητικό και ό,τι άλλο. Μ’ αντιπροτείνετέ μου, τουλάχιστον, κάτι άλλο, να σας ακολουθήσω… Κι ιδίως απαντήστε μου σ’ ετούτο το ερώτημα: Έχετε να μου προτείνετε [κι εγώ, ειλικρινά το λέω, θα το σκεφθώ, κι αν συμφωνήσω, καλόπιστα θα σας ακολουθήσω… ίσως κι ελλείψει άλλου…] κάποιο άλλο, νέο, σύστημα Ηθικής; Κι ιδίως πέστε μου, ακόμα: Πού το εδράζεται αυτό το σύστημα; Πού νομίζετε πως θα μπορούσαμε να το στηρίξουμε; Από πού εκπηγάζουν οι κανόνες του; Από πού (θα) αντλούνε τη νομιμοποίησή τους;
Και πριν βιαστείτε, ίσως, να μου απαντήσετε, οφείλω και πάλι να σας επισημάνω: Μιλώ για Ηθική και όχι για Νόμους (…που, άλλωστε, ούτως ή άλλως, εμείς, ως Έλληνες, και πάλι θα τους παραβιάσουμε ή απλά «θα τους αφήσουμε να… ατονήσουν»…) Και μην μου πείτε, βέβαια, πως δεν υπάρχει διαφορά. Έχει και παραέχει (τουλάχιστον για μένα… και, νομίζω, για πολλούς ακόμα!...)
Νόμος και Ηθική, ως έννοιες, χορεύουν εδώ και χρόνια μέσα στο μυαλό μου… Κι άλλοτε συζητούν και συμφωνούν (ή «ομονοούν») κι άλλοτε «καυγαδίζουν» και συγκρούονται… Κι ίσως θα πρέπει, κάποτε, όλα ετούτα τα… «πρακτικά» των συζητήσεών τους (μες στο μυαλό μου…) να τα βγάλω στη δημοσιότητα… Κι είναι τόσα πολλά, στ’ αλήθεια…
Μια σκέψη μόνο σχετική: Εντάξει, όλοι μας συμφωνούμε για παράδειγμα, και οι νεώτεροι και (ιδίως) οι παλαιότεροι (που ζήσανε κι έχουν να διηγούνται καταστάσεις… «ανεκδιήγητες»…) πως ήταν απαραίτητη και επιβεβλημένη, για παράδειγμα, η αποποινικοποίηση της μοιχείας. Αλλά αυτό, ως πράξη, ως ενέργεια κι ως σημειολογία, πόρρω απέχει, νομίζω, απ’ το να θεωρήσουμε δα ως ηθικά αποδεκτό να υψώνουμε και αδριάντα σε κάθε μοιχό ή κάθε μοιχαλίδα!...

…Ας πάμε πίσω σε αυτά που λέγαμε, λοιπόν, περί Ηθικής, παλιάς ή νέας. Σας ερωτώ λοιπόν και πάλι, κι ειλικρινά και καλοπροαίρετα περιμένω τις απαντήσεις σας. Τι είδους και ποιο σύστημα ηθικής θα πρέπει (ως «δει» και «χρή»…) κατά τη γνώμη σας ν’ αποδεχθούμε;
Κάποιος είπε στο παρελθόν και (φυσικά) πολλοί αποδέχονται πως «ηθικό είναι ό,τι είναι εθνικό». Κάποιοι άλλοι, βέβαια, όπως ξέρετε, προκρίνουν άλλα ηθικά κριτήρια κι αντίστοιχα συστήματα. Ανάμεσα σ’ αυτά, ως είναι ευνόητο, κι οι διάφορες θρησκείες: Συστήματα ηθικά που πηγάζουν κι εκπορεύονται και αντλούν τη νομιμοποίησή τους από την θέληση (την πραγματική ή την εικαζόμενη), από την επιθυμία του Θεού. «Χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται» γράφει ο Ντοστογιέφσκι. «Λάθος», ίσως πείτε, «Υπερβολή». Εντάξει, λοιπόν, σύμφωνοι! Όχι και στον Θεό, όχι και στην θρησκεία…
Αλλά, τότε, τι;
Ο εαυτός μας, ίσως; Η «προσωπική μας ηθική» που πολλοί επαγγέλλονται; [Σκεφθείτε, λοιπόν, ένα – ενάμισι δισεκατομμύρια «εν ζωή» πάνω στον πλανήτη μας…]
Η «φυσική ηθική» τότε; Τι ακριβώς εννοούμε με αυτόν τον όρο; Την ηθική της βίας που είναι «φυσική» στον κόσμο, στα ζώα και στην φύση; Την ηθική του ισχυρότερου που τελικά επιβιώνει;…

Ερωτήματα βάζω. Προβληματισμούς καταθέτω. Προτάσεις και σκέψεις σας περιμένω. Καλοπροαίρετα!... Ένθεν και ένθεν…

Η διεύθυνση του νέου μου ιστολογίου

Συνειδητοποίησα καθυστερημένα ότι, τελικά, ξέχασα να σας ενημερώσω για τη διεύθυνση της νέας μου ιστοσελίδας. Λοιπόν, όπως ήδη πρόσθεσα, εκ των υστέρων, στην προηγούμενη ανάρτησή μου, η διεύθυνση είναι:
http://spourgitistefanos.blogspot.com/

Και, φυσικά, παράλληλα θα εξακολουθήσει να υπάρχει και το παρόν ιστολόγιο!

Κι άλλα πουλιά στο blogo-χωριό

Πριν από μερικούς μήνες αποφάσισα να αρχίσω να γράφω ιστολόγιο [http://seagullstefanos.blogspot.com/]. Στην πρώτη μου ανάρτηση εξήγησα τους λόγους… [http://seagullstefanos.blogspot.com/2007/10/blog-post_19.html]
Λίγο καιρό αργότερα αποφάσισα να δημιουργήσω κι ένα «αδελφό» ιστολόγιο [http://eaglestefanos.blogspot.com/], εξηγώντας και πάλι τους λόγους που με οδήγησαν σ’ αυτή την απόφαση [http://seagullstefanos.blogspot.com/2007/10/blog-post_30.html & http://eaglestefanos.blogspot.com/2007/10/blog-post.html].
Δεν ξέρω, ίσως να σας φανεί (ή/και να είναι, πράγματι!) υπερβολή, αλλά ήδη έχω πάρει την απόφαση πως είναι χρήσιμο και απαραίτητο (για μένα πάντα, όχι αναγκαστικά και για τους άλλους…) ένα ακόμα ιστολόγιο.
Να σας εξηγήσω πώς και γιατί:
Στο “eagle” [http://eaglestefanos.blogspot.com/],, όπως έχετε καταλάβει, αντι-γράφω μόνο κείμενα άλλων που βρίσκω σημαντικά ή ενδιαφέροντα.
Στο “seagull” [http://seagullstefanos.blogspot.com/] αναρτώ αποκλειστικά και μόνο δικά μου κείμενα, αλλά με κριτήριο το θέμα και η ανάρτηση να έχουν μια (κατά τη γνώμη μου) «διαχρονικότητα»… Που δεν επηρεάζεται (κατά το δυνατόν…) από τη στιγμή, που θα μπορούσαν, ίσως, να διαβαστούν και να έχουν την ίδια αξία, νόημα και ουσία (λέμε τώρα…) και μετά από έναν χρόνο…. Είναι κείμενα που τα γράφω, ήρεμα, μετά από σκέψη ή/κι από έμπνευση και, συνεπώς, με μια… υποψία «ωριμότητας»… Εκφράζουν, δηλαδή, απόψεις λίγο πολύ «κατασταλαγμένες» [όχι, πάντως, πως δεν θα μπορούσαν κι αυτές να αλλάξουν μακροπρόθεσμα…]
Μα υπάρχουν και φορές που θέλω να αναφερθώ στην καθημερινότητα… Μια σύντομη σκέψη της στιγμής, ένα σχόλιο στα τρέχοντα γεγονότα… Μια σκέψη «άγουρη» συνήθως, που μετά από λίγο μπορεί και να την εγκαταλείψω για κάποια άλλη που θα θεωρήσω πιο σωστή…. Μπορεί ίσως και να ’ναι απόψεις και σκέψεις «εν θερμώ», για τις οποίες και να μετανιώσω… (…και θα σας το γράψω… και θα σας πω πως «έκανα λάθος»…)
Γι’ αυτό λοιπόν ξεκινάω…
…Κι ούτε που μου περνάει η σκέψη πως δεν θα διαλέξω, κι αυτή την φορά, για όνομα του ιστολογίου μου, το όνομα ενός πουλιού… Αργότερα, βλέποντας και κάνοντας, κάπου αλλού ίσως (π.χ. στο wordpress ή στο blog ή οπουδήποτε…) να διαλέξω ονόματα ζώων ή ψαριών ή λουλουδιών ή… κάτι άλλο…
Χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, χωρίς δηλαδή να το «βασανίσω» ιδιαίτερα, διάλεξα να το ονομάσω «σπουργίτι». Για λόγους πολλούς… τους εξής δύο:
Διότι είναι πολύ πιο κοντά στην καθημερινότητά μας… Χειμώνα –καλοκαίρι… [Κι αν είναι να γράφω μιαν ανάρτηση κάθε μέρα ή έστω αρκετά συχνά, ταιριάζει…]
Διότι είναι μικρό. Έτσι όπως μικρά υποθέτω πως θα είναι τα κείμενα που θα γράφονται εδώ.
[Και για άλλους λόγους…]

Λοιπόν το νέο μου blog είναι: http://spourgitistefanos.blogspot.com/

Και βέβαια έχω πάλι σκοπό να περνάω τα σχόλια που μου αφήνετε… [χμ… μόλις τώρα σκέφθηκα πως θα μπορούσα να τα ονομάσω «ψιχουλάκια»] από «έλεγχο». Με την ευκαιρία: Θέλω να σας εξομολογηθώ πως ούτε εμένα μου αρέσει κάτι τέτοιο. Πιστέψτε με! Ακόμα ταλαντεύομαι και δεν είμαι καθόλου βέβαιος αν έχω πάρει τη σωστή απόφαση… Ο φόβος μου ήταν να μην γεμίσει ο τόπος (:ο ιστότοπος, το ιστολόγιο)… πώς να το πω… με «κουτσουλιές». Και σε καμιά περίπτωση δεν ήταν στις προθέσεις μου να λογοκρίνω τον οποιονδήποτε! Σας διαβεβαιώνω πως μόνο δύο σχόλια δεν έχω «εγκρίνει» να δημοσιευτούν [μα κι ούτε τα έχω διαγράψει… τα κρατώ ακόμα σε εκκρεμότητα… ως ιστορικά «πειστήρια»…]: Το ένα ήταν ένα σχόλιο στην ανάρτησή μου «Τα “θέλω” και τα “πρέπει” στη ζωή μας σήμερα» [http://seagullstefanos.blogspot.com/2007/11/blog-post_12.html] και έγραφε: «Ίσως θα πρέπει να αλλάξεις ύφος στα πουλιά σου. Μάθε να τα σηκώνονται….» και το οποίο, καλώς ή κακώς (σωστά ή εσφαλμένα…) το «βρωμερό μυαλό» μου εξέλαβε ως πονηρό «εξυπναδίστικο» υπονοούμενο… Το δεύτερο επίμαχο σχόλιο [που μάλιστα, σημειωτέον, ήρθε τον καιρό ακριβώς που ξανασκεφτόμουν το εάν θα έπρεπε να αφήσω ελεύθερα τα κάθε είδους σχόλια], αφορούσε στην ανάρτησή μου «Απολογισμός μιας χρονιάς» ή «Το γεώργιον» [http://seagullstefanos.blogspot.com/2008/01/blog-post_04.html] και είχε ως περιεχόμενο –σχολιασμό μία μόνο λέξη: «Χεστίκαμε!» [Είδατε που σας μίλησα, νωρίτερα, για… «κουτσουλιές»;…] Περιττό, βεβαίως, να αναφέρω ότι και τα δύο σχόλια ήτανε «Ανώνυμα» [Σε διαφορετική περίπτωση, εάν δηλαδή είχαν υπογραφή που παρέπεμπε σε υπαρκτό blogger, ακόμα και αυτά και όποια άλλα σχόλια, βεβαίως θα τα δημοσίευα!]
Σας παρακαλώ, μπορείτε να μου γράψετε επ’ αυτού (δηλαδή ως προς το εάν κάνω καλά ή όχι) τρις σκέψεις και τα σχόλιά σας; Τι (νομίζετε πως θα ήταν καλύτερο) να κάνω;…

[Το παραπάνω κείμενο αναρτάται, ίδιο ακριβώς, τόσο στο νέο μου ιστολόγιο, ως αφετηρία του, δηλαδή ως «εναρκτήρια ανάρτηση», όσο και, βεβαίως, στο παλιό μου ιστολόγιο, προς ενημέρωση]