Πόνος, Μόχθος, Κόπος... Δάκρυ και Ιδρώτας

Οφείλω, νομίζω, πριν από ο,τιδήποτε άλλο, μια “αναγκαία διευκρίνιση”, προεξαγγελτική, ιδίως για τους κακοπροαίρετους και τους είρωνες: Μαζοχιστής δεν είμαι! Ούτε και σαδιστής!..

…Πιστεύω, όμως, ότι στη ζωή μας και στον κόσμο μας, ο πόνος, ο μόχθος, ο κόπος, οι δυσκολίες, ο αγώνας και η δράση, το δάκρυ και ο ιδρώτας, είναι στοιχεία απαραίτητα. Για την πρόοδο και το καλύτερο, για τη γέννηση και την αναγέννηση…

Μακάρι να ήταν η κατάσταση διαφορετική!...

Στον κόσμο τον ιδανικό –ιδεατό, στον κόσμο τον ουτοπικό, στο κόσμο των Μακάρων, δηλαδή στον τόπο της μακαριότητας [“ένθα ουκ έστι πόνος, ου θλίψη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος”…] τα πράγματα και οι καταστάσεις (θα) είναι διαφορετικά.

Εδώ και τώρα, όμως, όχι!...

Και είναι, νομίζω, προς όφελός μας, να το συνειδητοποιήσουμε “μια ώρα αρχύτερα” και ένδειξη ωριμότητας και σοφίας να το αποδεχτούμε και να προειδοποιήσουμε εγκαίρως, γι’ αυτό, και τα “βλαστάρια” μας, τα παιδιά μας, εάν πραγματικά θέλουμε το καλό τους. Είναι στοιχείο πολύτιμο και απαραίτητο για τη Σοφία, θαρρώ, αυτή η κατανόηση…

Η φύση κι η ζωή μας δίδει πολυάριθμα παραδείγματα. Ενδεικτικά και μόνο αναφέρω μερικά:

Στα έγκατα της γης, υπό συνθήκες σκοταδιού, μεγάλων πιέσεων και υψηλής θερμοκρασίας, δημιουργούνται οι υπέροχοι, κάθε χρώματος και μορφής, κρύσταλλοι των ορυκτών και των πετρωμάτων, που θαυμάζουμε στα μουσεία ή, ενδεχομένως μετά και από περαιτέρω ανθρώπινη κατεργασία, στα κοσμήματα…

Τα μαργαριτάρια που επίσης όλοι θαυμάζουμε, ας θυμηθούμε πως δεν είναι τίποτε άλλο από το “δάκρυ” του στρειδιού, στον αφόρητο “πόνο” που του προκαλεί ένα ξένο σώμα εντός του…

Η λάσπη, ο πηλός, πρέπει [το ξέρουμε όλοι!] να “ψηθεί” για να γίνει ένα χρήσιμο σκεύος ή/και ένα καλλιτέχνημα που θ’ αγαλλόμεθα, στη συνέχεια, να βλέπουμε… Κι η άμμος πρέπει να υποστεί την ίδια “βάσανο” της θερμοκρασίας, να λιώσει, κυριολεκτικά, για να μετατραπεί, έτσι, και να γίνει διάφανο γυαλί… Κι αν είναι τυχερό, υπό αυτό το πρίσμα, και υποστεί και ανεχθεί ακόμα μεγαλύτερες θερμοκρασίες, μπορεί να ελπίζει ότι θα γίνει το ακόμα πιο πολύτιμο κρύσταλλο!...

Θαυμάζουμε, όλοι μας, τα ωραία ανθρώπινα σώματα. Των μοντέλων [που, παρεμπιπτόντως, δεν είναι “το καλύτερό μου”, ούτε, βέβαια, το ιδανικό μου, καθώς φροντίζουν μόνο την εξωτερική τους την εμφάνιση… αλλά αυτή είναι “μια άλλη ιστορία”, ένα άλλο θέμα προς συζήτηση…] και των αθλητών [αυτών μάλιστα!....]. Μα δυστυχώς ξεχνάμε πως για να “χτιστούν”, να “καλοσχηματισθούν” αυτά τα σώματα, απαιτήθηκαν κόποι πολλοί, μόχθοι και στερήσεις…

…Αλλά κι οι επιδόσεις των αθλητών και αθλητριών, που θαυμάζουμε και επαινούμε, που “καμαρώνουμε” γι’ αυτές, όλες, αν τους ρωτήσουμε, θα μας απαντήσουν και θα μας πουν πως είναι προϊόν μόχθων και κόπων, θλίψης, στερήσεων και ιδρώτα…

Θαυμάζουμε, ακόμα, ιδίως εμείς οι Έλληνες, στα αρχαιολογικά μουσεία μας, τις μαρμάρινες “Κόρες” και τους “Κούρους”, την πλαστικότητα και τη ζωντάνια τους, έξοχα δείγματα της γλυπτικής. Μα αν σταθούμε και συλλογιστούμε λίγο… πόσος μόχθος και ιδρώτας δεν απαιτήθηκε απ’ το δημιουργό τους, για να προκύψει αυτό το αποτέλεσμα! Και, από μιαν άλλην οπτική γωνία και θεώρηση των πραγμάτων: Αν το άμορφο μάρμαρο δεν είχε υποστεί τους πόνους απ’ τα βίαια χτυπήματα της σμίλης του καλλιτέχνη, υπήρχε, άραγε, ποτέ η πιθανότητα, να μεταβληθούν σ’ αυτά τ’ αριστουργήματα;…

Και τι να πει κανείς για την ύψιστη Δημιουργία επί της Γης, για τη δημιουργία, τη γέννηση, ενός νέου ανθρώπου; “Πληθύνων πληθυνώ τας λύπας σου και τους στεναγμούς σου, εν λύποις τέξη τέκνα” [Γένεση γ’16] είπε ο Θεός στους πρωτοπλάστους, καθώς έφευγαν απ’ τον παράδεισο της μακαριότητας [για όσους πιστεύουν ότι αυτό το γεγονός, είτε πραγματικά είτε συμβολικά, είναι αλήθεια… δηλαδή α-λήθεια… και δεν το αφήνουν στη λήθη…]. Αυτό στην Παλαιά Διαθήκη. Κα στην Καινή Διαθήκη διαβάζουμε: “Η γυνή όταν τίκτη, λύπην έχει, ότι ήλθεν η ώρα αυτής. Όταν δε γεννήση το παιδίον, ουκέτι μνημονεύει της θλίψεως διά την χαράν ότι εγεννήθη άνθρωπος εις τον κόσμον” [Ιω.ιστ’21].

Τώρα, καθώς έγραφα το τελευταίο αυτό παράδειγμα, της ευλογίας που κρύβει, τελικά, ο πόνος, η οποία μας αποκαλύπτεται στη συνέχεια…

…σκέφθηκα και κάτι ακόμα, σχετικό:

Στην εποχή μας, όπως όλοι μας γνωρίζουμε, όλο και βαίνουν αυξανόμενες οι περιπτώσεις των γεννήσεων με καισαρική τομή, εις βάρος των φυσιολογικών τοκετών. Και, όπως διαβεβαιώνουν οι ειδικοί οι επιστήμονες, οι γυναικολόγοι, οι μαιευτήρες χειρουργοί, στις περισσότερες των περιπτώσεων όχι διότι το επιβάλλουν λόγοι ιατρικοί, αλλά για ν’ αποφευχθούν οι πόνοι της γέννας, απ’ τις γυναίκες. Έκφανση, βεβαίως, και αυτή, της σύγχρονης (ιδίως!) τάσης όλων μας, που μάλιστα αναγάγαμε σε “ιδανικό”, της “ήσσονος προσπάθειας”… Μόνο που, όπως μας λένε, επίσης, οι ίδιοι οι γιατροί, σε περιπτώσεις γέννας με καισαρική τομή, στη συνέχεια επιτρέπονται άλλες δύο ή τρεις, το πολύ, ακόμα γέννες. Ένας περιορισμός που δεν υπάρχει, βέβαια, προκειμένου για φυσιολογικούς τοκετούς…

Να είναι αυτή, άραγε, μια ένδειξη ή μια απόδειξη, πως η άρνηση του πόνου, περιορίζει τα αποτελέσματα που θα πρέπει ν’ αναμένουμε;…

Υ.Γ. (κοινό υστερόγραφο για όλες τις σημερινές αναρτήσεις μου στα 4 ιστολόγιά μου): Το θέμα “Πόνος, θλίψη κ.λπ.” απασχολεί σήμερα όλα μου τα ιστολόγια. Συγκεκριμένα:

α) Στο αρχικό - βασικό μου ιστολόγιο, το “Seagull”, ανάρτησα ένα σημερινό (“πουρνό –πουρνό”…) κείμενό μου, με τίτλο “Πόνος, μόχθος, κόπος… Δάκρυ και Ιδρώτας…”, εδώ: http://seagullstefanos.blogspot.com/2009/01/blog-post_29.html

β) Στο “Σπουργίτι” μου ανάρτησα ένα αρκετά παλιό κείμενό μου, για “τον Πόνο και το Κλάμα”, εδώ: http://spourgitistefanos.blogspot.com/2009/01/blog-post_29.html

γ) Στο “Eagle” μου ανάρτησα μια παραβολή για τη θλίψη στη ζωή μας, με τίτλο “Το πολύτιμο πετράδι”, από ένα παλαιό βιβλίο του Κωνσταντίνου Κούρκουλα με τίτλο “500 πετράδια”, εδώ: http://eaglestefanos.blogspot.com/2009/01/blog-post_29.html

δ) Και, τέλος, στην “Κλέφτρα Κίσσα”, σήμερα ανάρτησα το “Πόνος” από το blog “Aqua” [εδώ: http://kleftrakissa.blogspot.com/2009/01/blog-aqua.html] και χθες ένα άλλο κείμενο, με τίτλο “Κουβεντιάζοντας με τον πόνο” από το blog “Lockheart” του e-φίλου Σπύρου [εδώ: http://kleftrakissa.blogspot.com/2009/01/blog-lockheart_28.html]

Υ.Γ.-2: Στο θέμα του πόνου προφανώς θα επανέλθω, αργά ή γρήγορα, διότι είναι, θαρρώ, απ’ τα σπουδαία, απ’ τα κορυφαία στη ζωή μας…

Βάτραχοι… Και μεταμορφώσεις τους σε πρίγκιπες!...

Δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά πάντως είναι γεγονός ότι κυκλοφορούν πολλοί μύθοι κι αλληγορίες που ενώ αναφέρονται κατά βάθος σε ανθρώπινες αντιδράσεις και συμπεριφορές, εμφανίζονται με την μορφή μύθων που, τάχα, έχουν να κάνουν με βατράχους.

Ήδη, στο ένα μου ιστολόγιο, το Eagle, έχω αναρτήσει δυο τέτοιους μύθους… […και, συγκεκριμένα, την “Αλληγορία των βατράχων” (http://eaglestefanos.blogspot.com/2008/09/blog-post_08.html) και, ιδίως, προσφάτως, “Το βατραχάκι που δεν ήξερε ότι (θα) βραζόταν” (http://eaglestefanos.blogspot.com/2009/01/blog-post.html), εκ των οποίων τη δεύτερη τη συνιστώ ανεπιφύλακτα! Τώρα αμέσως, μην τυχόν και ξεχαστείτε!... Είστε μόνο ένα “κλικ” μακριά: http://eaglestefanos.blogspot.com/2009/01/blog-post.html]

Πέραν τούτων, όμως, όπως γνωρίζουμε όλοι, βεβαίως, και σας θυμίζω, υπάρχουν κι εκείνα τα παραμύθια που μιλάνε για πρίγκιπες μεταμορφωμένους, πάλι σε βατράχους… Που αρκεί ένα φιλί κάποιας που θα τους αγαπήσει, έτσι όπως είναι, και όταν πια θα τους φιλήσουν, παίρνουν ξανά την αρχική τους τη μορφή, την πιότερή τους χάρη…

Δεν ξέρω πώς και γιατί αυτή η ιδιαίτερη συμπάθεια προς τους βατράχους… Δεν ξέρω τι μπορεί να συμβολίζει ο βάτραχος… [Διότι, αναμφίβολα, τα σύμβολα και οι συμβολισμοί έχουν, πάντα, ιδιαίτερη αξία, σημασία και βαρύτητα…] Νομίζω πως πρέπει να το ερευνήσω, να το ψάξω…

Για την ώρα, πάντως, το όλο θέμα, μου θύμησε ένα βιβλίο που διάβασα παλαιότερα, με τίτλο “Από βάτραχος πρίγκιπας… και τούμπαλιν”… Ενδιαφέρον, στο περιεχόμενό του, βιβλίο. Δεν θυμάμαι, βέβαια, και δη με λεπτομέρειες, ό,τι έγραφε, πάντως αναφερόταν στο πώς μπορούμε να μεταμορφώσουμε τον χαρακτήρα μας… κι από “βάτραχοι” να γίνουμε, πάλι(;) “πρίγκιπες”… να μεταμορφωθούμε!...

Μια τέτοια “μετα-μόρφωση” δεν είναι αποκλειστικά και μόνο θέμα μόρφωσης. Η μόρφωση, σκέτη, όσο πολλή κι αν είναι, οδηγεί, συνήθως σε παρα-μόρφωση: Σ’ έναν βάτραχο υδροκέφαλο, δηλαδή με κεφάλι φουσκωμένο από πολλές γνώσεις, που, όμως, παραμένει βάτραχος… που ενώ παλαιότερα κρόαζε απλώς, τώρα κροάζει “είμαι ένας μορφωμένος βάτραχος”!... Ενδεχομένως, μάλιστα, σε διάφορες γλώσσες… (…ανάλογα με τις γνώσεις του…)

Η μεταμόρφωση, λοιπόν, εστιάζεται και οφείλεται στη συνειδητοποίηση (των) πραγμάτων, στην αλλαγή νοοτροπίας, συμπεριφοράς, χαρακτήρα…

Μόνο τότε μπορούμε να… εξανθρωπιστούμε….

Πρώτο βήμα σ’ αυτή (ή: γι’ αυτή) τη μεταμόρφωση είναι η συνειδητοποίηση του ποιοι είμαστε και του τι θέλουμε να γίνουμε. Είμαστε άλογα φοβισμένα βατράχια, που βουτάμε στους βάλτους, που θέλουμε να σταθούμε στα πόδια μας και ν’ αποκτήσουμε λόγο και λογική…

Το κύριο χαρακτηριστικό των βατράχων είναι ο φόβος και η αυτοματοποιημένη – μηχανική - φοβική αντίδρασή τους να φεύγουν μπροστά στον πρώτο κίνδυνο και να βουτάνε στον βάλτο τους, που τους προσφέρει προστασία… Ο “βάλτος” δεν επιλέγεται τυχαία. Κρύβει (κι αυτός!) συμβολισμούς!... Βάλτος σημαίνει, για όλους μας, ακίνητα νερά. Συνήθως και ακάθαρτα νερά, μουχλιασμένα (όπως κάθε τι που δεν κινείται…). Η έννοια “βάλτος” μπορεί να παραπέμπει και στο υποσυνείδητο και το ασυνείδητο….

Δεύτερο μεγάλο βήμα για μια μεταμόρφωση είναι η αντίσταση στο φόβο και στη φυγή. Η φυγή δεν είναι λύση. Είναι προς όφελός μας να σταθούμε απέναντι στο φόβο / στους φόβους μας, να τους γνωρίσουμε, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε και να τους σκοτώσουμε…

Σ’ ένα μεταγενέστερο βήμα θα πρέπει να σταθούμε, “ενώπιοι ενωπίοις”, απέναντι σ’ αυτόν / αυτήν που, τελικά, θα μας μεταμορφώσει.

Άνθρωπος θα’ναι αυτός, μια γυναίκα; [Είναι τυχαίο, άραγε, που γι’ αυτόν τον ρόλο του παραμυθιού επιλέγεται γυναίκα;…] Μπορεί. Ένας άνθρωπος μπορεί, πράγματι, να μας μεταμορφώσει. Σε πολλές και διαφορετικές περιπτώσεις, σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μας: Η δασκάλα των παιδικών μας χρόνων, που από “κούτσουρα απελέκητα”, από φοβισμένα νήπια, θα μας μεταμορφώσει, με τον χρόνο και με την αγάπη της, σε ολοκληρωμένους ανθρώπους… Ή η αγαπημένη των εφηβικών μας χρόνων και ερώτων, που από παιδιά θα μας μεταμορφώσει σε άνδρες… Ή, πάλι, η ώριμη αγάπη μιας γυναίκας, που είναι ικανή να μας κάνει να νιώσουμε (και να γίνουμε!...) “άλλος άνθρωπος”!...

Η γυναίκα του παραμυθιού, όμως, που μας δίνει το φιλί της μεταμόρφωσής μας, μπορεί να σημαίνει, σε επίπεδο συμβολικό, μπορεί να είναι, δηλαδή, μια ιδέα: Ένας σκοπός κι ένα νόημα ζωής για εμάς! Διότι όταν βρούμε έναν τέτοιο σκοπό κι ένα νόημα, αν τ’ αγαπήσουμε και, αντίστοιχα, μας αγαπήσει, τότε, πράγματι, μπορούμε να μεταμορφωθούμε!... Τότε ναι, μπορούμε να γίνουμε άνθρωποι!...

Η γυναίκα που θα μας δώσει το κρίσιμο φιλί, το “φιλί της ζωής” (κυριολεκτικά!.....) μπορεί, τελικά, να μην είναι άλλη από την ίδια τη ζωή!... Τι πιο “φυσικό” (και τι πιο “παραμυθένιο”!...) να σου δίνει το φιλί της ζωής η ίδια η ζωή!...

…Και πάνω που σκεφτόμουν αυτγά… κι ενώ είχα κι άλλα να γράψω σχετικά… συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν κι άλλα παραμύθια με παρόμοιες συμβολισμούς, όπως, για παράδειγμα, αυτό με την “Πεντάμορφη και το Τέρας”. [Τέρας εγώ;!...] Και όχι μόνο αυτό, βεβαίως…

Αλλά γι’ αυτά ή/και για άλλα παραμύθια θ’ ασχοληθώ, ίσως, μιαν άλλη φορά… Ή, ίσως, πολλές άλλες φορές…

…Διότι, καθώς θα έχετε αντιληφθεί ίσως…

…μ’ αρέσουν τα παραμύθια…

…και ιδίως οι συμβολισμοί τους…

[…όσους μπορεί ν’ αντιληφθεί ο καθένας μας, ανάλογα με πολλούς παράγοντες που τον αφορούν και σχετίζονται με τον ίδιο….]

Εσείς ίσως θα δώσετε μιαν άλλη ερμηνεία στα ίδια παραμύθια, μιαν άλλη εξήγηση…

Εγώ είμαι ένας… [….χμ… τι παραμύθι να σας πω πάλι;….] …είμαι ένας παπούς που του αρέσει να λέει παραμύθια… (...και ιστορίες αγάπης!...)

…κι αυτό μ’ έχει κάνει (ή μ’ έχει αφήσει ακόμα…) παιδί!

Μακάρι… οι “Μακαρισμοί” να μας οδηγήσουν… στο νησί των Μακάρων

Προσφάτως, ο e-φιλος Σπύρος ανάρτησε στο ιστολόγιό του “Lockheart” τους “Μακαρισμούς”, θυμίζοντάς μου την παλιά μου επιθυμία και πρόθεση να αναρτήσω στο εκ των ιστολογίων μου “Eagle” ολόκληρη την “Επί του Όρους Ομιλία” (στην οποία, όπως είναι γνωστό, περιέχονται και οι “Μακαρισμοί”), ένα από τα πιο σπουδαία κομμάτια της Αγίας Γραφής.

Κι εκεί, λοιπόν, που χθες ασχολιόμουν με την προετοιμασία της ανάρτησης αυτής, πληροφορήθηκα, συμπτωματικά, ότι σήμερα γιορτάζει ένας από τους πολλούς Άγιους Μακάριους που τιμά η χριστιανική εκκλησία.

Θεώρησα τη σύμπτωση ως… οιωνό [Τα πουλιά έχουν, όπως γνωρίζετε, ήδη από την αρχαιότητα, ιδιαίτερη σχέση με την “οιωνοσκοπία” κι εγώ έχω… πολλά πουλιά να θρέψω (Seagull, Eagle, Σπουργίτι, Κλέφτρα Κίσσα)] κι έτσι αποφάσισα ότι η συγκεκριμένη ανάρτηση, της “Επί του Όρους Ομιλίας” πρέπει να γίνει σήμερα [βλέπε εδώ: http://eaglestefanos.blogspot.com/2009/01/blog-post_19.html], αλλά και να ασχοληθώ με κάποιες ετυμολογικώς συγγενείς των “μακαρισμών” λέξεις…

“Μακαριότητα” είναι “η ευτυχία, η πλήρης ευδαμονία, ο άνευ ενοχλήσεων βίος”, κατά το λεξικό, και, ειρωινά, “η πλήρης αδιαφορία, η έλλειψη πνευματικών ανησυχιών, η απραγμοσύνη”.

Μακάρι [“άκλιτος λέξις της νεοελληνικής σημαίνουσα ευχήν: είθε, άμποτε”] να μην είναι αλήθεια, μακάρι να κάνω λάθος, αλλά πολύ φοβάμαι πως στις ημέρες μας επικρατεί, όχι ειρωνικά, αλλά ως ιδανικό και ως ευκτέα κατάσταση, η δεύτερη από τις παραπάνω ερμηνείες, δηλαδή… “η πλήρης αδιαφορία, η έλλειψη πνευματικών ανησυχιών, η απραγμοσύνη”.

“Σε μακαρίζω για την αδιαφορία σου” ακούμε συχνά και μ’ αυτή τη φράση επικρίνουμε τους άλλους, πλην όμως, στην πράξη, την ίδια “μακάρια” αδιαφορία δείχνουμε κι εμείς προς τους άλλους ή απέναντι στις καταστάσεις [“των οικιών ημών εμπιμπραμένων ημείς άδομεν” μακαρίως…] και ουδόλως προχωράμε σε αυτοκριτική μας γι’ αυτό…

“Μακάριοι οι κατέχοντες…” λέμε, οι περισσότεροι. “…οι έχοντες και οι κατέχοντες”!... Οι έχοντες και κατέχοντες υλικά και μόνο αγαθά, κατά την κοινή και ευρέως διαδεδομένη αντίληψη. Ευτυχισμένοι, με άλλα λόγια, μπορεί να είναι (μόνο;!...) όσοι έχουν πλούτη. Και δόξα και ισχύ, κάθε είδους. Αυτοί, αντιστοίχως, είναι και οι στόχοι μας, η επιθυμία μας, ο σκοπός της ζωής μας [αφού “όπου ο θησαυρός ημών, εκεί και η καρδία ημών”]. Και, σχεδόν αυτονοήτως, σε θέματα πνευματικής και ηθικής καλλιέργειας και προόδου “κοιμόμαστε μακαρίως”….

Κοιμόμαστε “ύπνο βαθύ” και ήδη “κοιμόμαστε όρθιοι”… αφού, καθώς προκύπτει, δυστυχώς ουδόλως διδασκόμαστε και παραδειγματιζόμαστε από δεκάδες [αν όχι εκατοντάδες, χιλιάδες ή μυριάδες…] περιπτώσεις, διαχρονικά….

…Αρχής γενομένης [τρόπος του λέγειν… τρόπον τινά…] από τον πάμπλουτο και ισχυρό βασιλέα Κροίσο, ο οποίος, επιδεικνύοντας με υπερηφάνεια τους θησαυρούς του, θεωρούσε τον εαυτό του ευτυχή, δηλαδή μακάριο, για να εισπράξει από τον σοφό Σόλωνα το περίφημο σχόλιο – κόλαφο “μηδένα προ του τέλους μακάριζε” και, αργότερα [σε επιβεβαίωση αυτής της ρήσης – πρόβλεψης του Σόλωνα], πολλούς ισχυρούς κολάφους [“χαστούκια”…] από την ίδια τη ζωή!... [Θυμίζω ότι όταν, ηττημένος από τον βασιλιά της Περσίας Κύρο και έχοντας χάσει όλη του την περιουσία και την ισχύ, ανέβαινε προς την πυρά, έχοντας καταδικαστεί σε τέτοιο φριχτό θάνατο, ανεφώνησε “Σόλων, Σόλων, Σόλων!”, δηλαδή, με άλλα λόγια, “στερνή μου γνώση, να σε’χα πρώτα”… Μια κραυγή αγωνίας και σοφίας, που, όμως, δεν ακούγεται μέχρι τις ημέρες μας, από τα δικά μας αυτιά…]

Και βεβαίως, επαναλαμβάνω, η Ιστορία μας παρέχει άφθονα αντίστοιχα ή παρόμοια παραδείγματα [που θα ήταν άσοφο να τα χαρακτηρίσουμε υποτιμητικά και περιφρονητικά “ιστορίες!...” ή/και “παραμύθια!...”]. Τόσο παλαιότερα, όσο και στο πρόσφατο παρελθόν, αν όχι και στο παρόν!...

Η μακαριότητα, η ευτυχία [της οποίας το εννοιολογικό περιεχόμενο, πάντως, δεν μπορεί να είναι αντικείμενο της παρούσας μου ανάρτησης, καθώς χρειάζονται πάμπολλες αναρτήσεις μου για να πραγματευθώ ένα θέμα για το οποίο έχουν χυθεί “ποταμοί μελάνης”… και δακρύων… και ιδρώτα… από καταβολής κόσμου μέχρι σήμερα…] είναι η θεμιτή επιδίωξη κάθε ανθρώπου [και κάθε κοινωνίας!] για τη ζωή του ίδιου, των οικείων του και των γνωστών και φίλων του. Για την παρούσα ζωή, βεβαίως, και όχι μονάχα για την μέλλουσα, όπως θεμιτώς επιλέγουν και θεωρούν ως προτεραιότητα πολλοί και όπως θα μπορούσε να κατανοήσει κάποιος ότι εννοώ, λόγω της αναφοράς μου, λίγο παραπάνω, στη φράση “μηδένα προ του τέλους μακάριζε”.

Όχι, λοιπόν, για μένα ευτυχισμένοι δεν είναι μόνον οι… μακαρίτες! Ευτυχισμένοι – μακάριοι μπορεί να είμαστε (και) εν ζωή, αρκεί να το πάρουμε απόφαση… αρκεί να επιλέξουμε να είμαστε ευτυχισμένοι!...

Τα υλικά αγαθά, η δόξα, η εξουσία, ο πλούτος, το χρήμα, δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, “αναγκαία ή/και ικανή συνθήκη” για την ευτυχία. Θα θυμάστε, άλλωστε, πιστεύω, την κινέζικη παροιμία για το τι μπορεί να αγοράσει κανείς με το χρήμα και τι δεν μπορεί να αποκτήσει μ’ αυτό [Όσοι θέλουν, μπορούν να το θυμηθούν διαβάζοντας εδώ: http://eaglestefanos.blogspot.com/2009/01/blog-post_14.html (“Τί μπορείς και τί δεν μπορείς να αγοράσεις με το χρήμα”)].

Η Αγία Γραφή, στους προαναφερθέντες “Μακαρισμούς” της “Επί του Όρους Ομιλίας” του Ιησού Χριστού, προβάλλει – προτείνει κάποιες ιδιότητες που θα πρέπει να αποκτήσει και να έχει κάποιος άνθρωπος για να κερδίσει την μακαριότητα και δη (επιμένω!) όχι στην μέλλουσα ζωή, αλλά και [τουλάχιστον ως πρόγευση της μέλλουσας ζωής, κατά τους θεολόγους] ήδη στην παρούσα ζωή: Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, οι πενθούντες, οι πραείς, οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνη και οι καταδιωκόμενοι εξαιτίας αυτής, οι ελεήμονες, οι καθαροί τη καρδία, οι ειρηνοποιοί, οι πτωχοί, οι πεινώντες, οι κλαίοντες, οι δεινοπαθούντες εξαιτίας της αφοσίωσης στον Ιησού Χριστό…

Όποιοι τυχόν δεν συμφωνούν, εκ πεποιθήσεως ή διότι θεωρούν τα παραπάνω ξεπερασμένα ή ατελέσφορα ή διότι δεν θέλουν να αποκαλούνται και να θεωρούνται “Χριστανοί”, εξυπακούεται πως μπορούν ν’ αναζητήσουν την ευτυχία – μακαριότητα μέσω άλλων δρόμων…

…Ούτως ή άλλως κι αυτοί εκ των “Χριστιανών” που θεώρησαν ή θεωρούν τα παραπάνω ως χρυσούς κανόνες, “μαγικούς”, “τυπικούς” και μηχανιστικά απαρέγκλιτους, είναι βέβαιο πως επίσης δεν πρρόκειται να συναντήσουν την μακαριότητα, όσο κι αν τους ακολουθούν, ιδίως δε κατ’ επιλογήν και μεμονωμένα…

Η Ιστορία (και η εποχή μας!) είναι γεμάτη από Δασκάλους και δασκάλους, μύστες και μυστικιστές, γκουρού και γιόγκι, ιδρυτές θρησκειών και σεκτών ή κινημάτων, θεωρητικούς και φιλοσόφους, ψυχολόγους και ψυχαναλυτές, συγγραφείς και φλύαρους… και “ένα σωρό άλλους”, που έχουν προτείνει “ένα σωρό άλλους” (ή/και τους ίδιους, εν πολλοίς, με διαφορετικά λόγια) κανόνες και “οδηγίες” για το πώς μπορούμε να φθάσουμε στην ευτυχία που όλοι μας ποθούμε, δηλαδή, με άλλα λόγια, να φθάσουμε “στο νησί (ή στα νησιά) των Μακάρων”.

Θυμίζω ότι κατά τη Μυθολογία “αι Μακάρων νήσοι” ήταν “φανταστικαί νήσοι, ένθα μετέβαινον αι ψυχαί των ηρώων και άλλων επιφανών ανδρών” ή, κατ’ άλλη άποψη και εκδοχή, “τόπος των όλβιων ηρώων, οι οποίοι δεν αποθνήσκουν, αλλ’ εξακολουθούν να ζουν εις τας νήσους αυτάς” ή, πάλι, τα νησιά όπου έρχονται “άπαντες οι ζήσαντες ενάρετον βίον” κ.λπ. Ενώ, όμως, υπάρχουν αναφορές για τα νησιά αυτά σε πάμπολλους αρχαίους συγγραφείς, οι απόψεις περί αυτών διαφέρουν και ποικίλλουν. Όπως, αντίστοιχα, διαφέρουν οι απόψεις των μεταγενέστερων συγγραφέων, μελετητών, γεωγράφων κ.λπ., για το πού ακριβώς εντοπίζονται, γεωγραφικά [π.χ. Μαδέρα ή Κανάριοι νήσοι]. Υπάρχει μάλιστα και η άποψη [στον Ηρόδοτο] ότι δεν είναι νησί ή νησιά μέσα σε θάλασσα, αλλά “όασις θεσπεσία επί αιχμηροτάτης ξηράς… απέχουσα τραχείαν διαμέσου της της άμμου οδοιπορίαν επταήμερον από των Θηβών της Αιγύπτου, η ταυτότης της οποίας δεν εξηκριβώθη”…

Οι τόσες αναφορές, αλλά και οι διαφορετικές σχετικές απόψεις θα μπορούσαν, κάλλιστα, να θεωρηθούν ως ένδειξη των διαμετρικά αντίθετων και, πάντως, διαφορετικών απόψεων για το πού μπορούμε να βρούμε την ευτυχία…

Κι αν δεν γνωρίζουμε πού είναι η ευτυχία [:η/οι Μακάρων νήσος/νήσοι ή όαση…] πώς μπορούμε να φθάσουμε εκεί [διά θαλάσσης ή διά ξηράς;…] και με τι πυξίδα;…

…Ίσως μόνο “πετώντας” πάνω από ξηρές και θάλασσες…

[…θα σας πει κάποιο “πουλί” από αυτά που φτερουγίζουν στον ιστοχώρο….]

…ίσως μόνο έτσι θα μπορέσουμε, κάποτε, ν’ανακαλύψουμε τον τόπο των Μακάρων…

Υ.Γ.: Μακάρι!...

Μες στη μέση του χειμώνα ονειρεύτηκα… χιόνι!... (…κι ύστερα σκεφτόμουν το όνειρο και το χιόνι…)

…Στο όνειρό μου, απόψε, είδα χιόνι. Είδα, απ’ όσο θυμάμαι, πως ήμουν σ’ ένα δωμάτιο και ξαφνικά διαπιστώνω… νιώθω περισσότερο… πως η κλειστή κουρτίνα μου κρύβει τη θέα μιας χιονοθύελλας […τρόπος του λέγειν… περισσότερο έμοιαζε να πέφτει πυκνό χιόνι και να φυσάει αρκετά…]. «Χιονίζει. Και μάλιστα πυκνά! Σαν χιονοθύελλα!» φωνάζω στην παρέα μου [Μία; Ένας; Πολλοί;… δεν ξέρω, αυτό δεν το είδα στο όνειρο…] Και τρέχω κι ανοίγω την κουρτίνα για να χαρώ το θέαμα…

Τρέξτε, λοιπόν, κι εσείς ονειροκρίτες, καζαμίες, να (μου) εξηγήσετε το όνειρο… Κι εσείς, ψυχολόγοι και ψυχαναλυτές, πείτε μου… Ίσως φταίει που έφαγα βαριά χθες το βράδυ (κι οι ειδικοί λένε να το αποφεύγουμε…). Ίσως να φταίει, πάλι, που χθες, πριν ξαπλώσω, διάβαζα Φρόυδ, ψυχανάλυση… (…και μου ’πεσε κι αυτό βαρύ!...) Ίσως πάλι να φταίει [σας λέω εγώ όλα κάποια ενδεχόμενα, κι εσείς αποφασίστε, ανάλογα με την επιστημοσύνη σας…] πως μου έχει λείψει πολύ το χιόνι, τελευταία [Διευκρινίζω, πάντως, πως δεν το σκεφτόμουν… δηλαδή δεν μου συνέβη να το σκέφτομαι, συνειδητά, να το επιθυμώ… Όχι πως κατά βάθος δεν το ήθελα…]. Να μην ξεχάσω να σας πω (γιατί κι αυτό μπορεί να είναι χρήσιμο για εσάς, τους ειδικούς…) πως τις προάλλες, πριν από καμιά εβδομάδα περίπου, έγραψα ένα κείμενο, άσχετο [δηλαδή δεν είχε καμιά σχέση με το χιόνι! τη γλώσσα αφορούσε, τον πλούτο και την αξία της…], όπου μεταξύ άλλων έκανα και μια απλή αναφορά στο ότι, απ’ ό,τι έχω ακούσει, οι άνθρωποι του Βορρά, της Αλάσκας νομίζω, έχω ακούσει πως έχουν αρκετές δεκάδες διαφορετικές λέξεις (ίσως πάνω από πενήντα, αν θυμάμαι καλά) για να περιγράψουν το χιόνι: Χιόνι πυκνό, χιόνι αραιό, χιόνι που πέφτει πλάγια και στριφογυρίζει, χιόνι στρωμένο έτσι ή αλλιώς… δεν πάει καν ο νούς μου πόσες διαφορετικές περιπτώσεις και καταστάσεις ένιωσαν την ανάγκη να περιγράψουν και να ονοματίσουν, γιατί τις έχουν βιώσει κι έχουν τις εμπειρίες τους μες στη ζωή τους… τόσες πολλές λέξεις γι’ αυτό που εμείς (με τις δικές μας σχετικές, δηλαδή φτωχές, εμπειρίες….) τις αποκαλούμε μόνο με μία λέξη: «χιόνι»… [Η αξία και η σημασία της γλώσσας, του πλούτου της, για να εκφράσει εμπειρίες και συναισθήματα…]

…Δεν ξέρω πόση ώρα διήρκεσε η χιονοθύελλα… χμ… στο όνειρό μου… (Οι επιστήμονες οι ειδικοί λένε πως τα όνειρα δεν διαρκούν παρά μερικά δευτερόλεπτα…) Αυτό που μπορώ να σας διαβεβαιώσω, πάντως, είναι πως όταν πια το πρωί ξύπνησα… το είχε στρώσει!... Όχι έξω από το σπίτι. Ούτε μέσα στην ψυχή μου (μην σας περάσει τέτοια ιδέα και οδηγηθείτε σε λανθασμένα συμπεράσματα…) «Το είχε στρώσει» μέσα στο μυαλό μου!.... Δηλαδή, με άλλα λόγια, το μυαλό μου ήταν γεμάτο με τη σκέψη, με την ιδέα του χιονιού… […και γι’ αυτό προτίμησα να κρατήσω τα βλέφαρά μου κλειστά, για ν’ απολαμβάνω αυτή τη θέα του μυαλού, αυτής της σκέψης… γιατί αν τ’ άνοιγα ίσως η σκέψη… (χμ… η «θέα» θα έλεγα καλύτερα…) θα χανόταν… Θα ήταν σαν να έκλεινα (διότι οι περιπτώσεις είναι «αντιστρόφως ανάλογες»…) τις κουρτίνες και έχανα το μαγικό θέαμα…

…Σκεφτόμουν, λοιπόν… σκεφτόμουν εμένα… (ή και όλα τα παιδιά…) που δεν τους αρκεί να χαζεύουν μέσ’ απ’ το παράθυρο… μα τρέχουν κι ανοίγουν την πόρτα… για να χωθούν στο χιόνι… να τρέξουν πάνω σ’ αυτό.. να παίξουν… να το νιώσουν μ’ όλες τις αισθήσεις… (χμ… για την όσφρηση και για την ακοή θα πρέπει να επανέλθω, αναλυτικότερα…)

…Με έβλεπα, λοιπόν, πίσω από τα κλειστά μου βλέφαρα πάντα (!...), να έχω μεν ανοίξει την πόρτα, αλλά για αρκετή ώρα, να μην τρέχω να το πιάσω, να τ’ αγγίξω, να φτιάξω χιονάνθρωπο, να μην τρέχω πάνω σ’ αυτό, να μην παίζω μ’ αυτό… (…άλλωστε, σας θυμίζω, δεν είμαι δα πια παιδί…), μα να στέκομαι (τουλάχιστον στην αρχή…) και να το θαυμάζω, να το απολαμβάνω με τα μάτια… μα και, μες στην απόλυτη σιωπή και ησυχία, να το απολαμβάνω ακόμα και με την ακοή… (μια εμπειρία που τα παιδιά… ή τουλάχιστον για να είμαι απόλυτα ακριβής: εγώ ως παιδί δεν την είχα νιώσει ποτέ… μες στις φωνές… μες στις χαρές και στα παιχνίδια με το χιόνι…). Αλήθεια… εσείς έχετε σταθεί ποτέ σ’ ένα τέτοιο τοπίο (ή, ακόμα καλύτερα, έχετε ξαπλώσει πάνω στο χιόνι…), τελείως σιωπηλοί κι ακίνητοι… να ζήσετε την εμπειρία μιας χιονονιφάδας, απ’ τις τελευταίες που ξέμειναν, να ακουμπάει ελαφρά – ελαφρά («ελαφροπατώντας»…) το έδαφος (λες και θέλει να περάσει απαρατήρητη η καθυστερημένη άφιξή της… μη τυχόν και την ρωτήσουν οι υπόλοιπες «πού χάζευε» ή τι άλλο έκανε τόση ώρα που έπεφτε….)

Οι ειδικοί, οι ψυχολόγοι… θα έχουν ήδη αρκετό υλικό για τη δουλειά τους, για το ψυχογράφημά μου: Αυτή η διαφορετική αντίδραση που ήδη επεσήμανα (πως δηλαδή αντί να τρέξω, αυθόρμητα, έστω και μες στη σκέψη μου, να πιάσω και να παίξω και να χωθώ στο χιόνι… καθόμουνα για ώρα και απλά το απολάμβανα με τα μάτια…), το νιώθω πως θα είναι γι’ αυτούς υλικό πολύτιμο… θα ’χουνε βγάλει τα σημειωματάριά τους και θα γράφουν… θα ’χουν αρχίσει να λένε και να σχολιάζουν… [Ειλικρινά θα ήθελα πολύ να τους ακούσω… Να βοηθηθώ με τις γνώσεις τους, να νιώσω και να καταλάβω περισσότερο τον εαυτό μου… Σχεδόν ακούω ήδη στα αυτιά μου, με ιδιαίτερη χαρά, μια φίλη μου καλή κι αγαπημένη, που εδώ και χρόνια έχει αναλάβει, άτυπα, αυτόν τον ρόλο και μου/με σχολιάζει… στα καλώς και στα κακώς «κείμενα»… κι αυτό με κάνει να την αγαπώ περισσότερο…]

Για τους ψυχαναλυτές, ειδικότερα, οφείλω και κάτι ακόμα, ίσως: Να προσπαθήσω να εξηγήσω τι σημαίνει για μένα το χιόνι. Τι αντιπροσωπεύει. Ως ιδέα! Τι συμβολίζει, για μένα… (Σε εμένα το οφείλω, κατ’ αρχάς. Εγώ ο ίδιος θα ήθελα, πρωταρχικά, να το κάνω… Σε μια προσπάθεια αυτογνωσίας…) Δύσκολο να το κάνω… Πολλές φορές το έχω επιχειρήσει στο παρελθόν. Και πάντα έχω αφήσει την προσπάθεια στη μέση, λειψή… (Όπως και τώρα …) Διότι, βέβαια, δεν ισχυρίζομαι πως πέτυχα τον στόχο, την επιθυμία μου: την Αυτογνωσία…

Το χιόνι, λοιπόν, για μένα, αντιπροσωπεύει κάτι μαγικό… Πέφτει από ψηλά [κάθε τι είναι σημαντικό, ακόμα και οι λεπτομέρειες…], απ’ τον κόσμο των ιδεών και των πνευμάτων, και αλλάζει την όψη σε κάθε τι που αγγίζει… Καταργεί τις γωνίες και στρογγυλεύει τα αντικείμενα, θαρρείς με μια «σοφία»… Δεν είναι τυχαίο, το δίχως άλλο, που είναι λευκό… το χρώμα που περιέχει όλα τα άλλα χρώματα… (Σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να ’ταν μαύρο… έτσι νομίζω… έτσι νιώθω…) Καλύπτει σχεδόν ομοιόμορφα όχι μόνο τα όμορφα, μα και τα άσχημα… Και τα καλύπτει, τα κρύβει… (…ακόμα και τους σωρούς των σκουπιδιών, τους εξαφανίζει… μαγικά….) Χαρίζει σε όλα κάτι το άυλο… Και μια αγνότητα…

…Μ’ αρέσει να βλέπω πατήματα πάνω στο χιόνι το παχύ… Μα δεν μ’ αρέσει, μ’ απωθεί, όταν κάποιοι άγαρμπα το ποδοπατούν… και βίαια το λιώνουν… Κι εκεί που ειλικρινά δακρύζω, ήδη από παιδί, μα και τώρα ακόμα, είναι όταν λιώνει, ξεχασμένο πια και περιφρονημένο (μετά την πρώτη αίσθηση και την ομορφιά που μας χάρισε…), ενδεχομένως δε θεωρούμενο και «εμπόδιο» στις εργασίες και στις μετακινήσεις μας… και λιώνει λασπωμένο και βρώμικο πια…

[Υ.Γ. Ώρα να σηκωθώ πια απ’ το κρεβάτι… απ’ το «ντιβάνι»… Ευχαριστώ πολύ, κύριε Φρόυδ και μίστερ Γιάλομ…]

«Ξεκίνησε ως παραμύθι για παιδιά. Εξελίχθηκε σε “μουρμούρα” για μεγάλους…»

…Θέλω… μου ήρθε… να γράψω ένα παραμύθι… Τι παραμύθι δηλαδή… Ιστορία κανονική θα είναι, διήγημα “με τα όλα του”, οι αναμνήσεις μου απ’ όταν ήμουν παιδί… μα που όταν θα το διαβάσουν τα σημερινά παιδιά… [χμ…. αν το διαβάσουν ποτέ… θα πρέπει να το εκδώσω σε cd-rom, αρχείο για computer…] σίγουρα θα τους φανεί για παραμύθι… “Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται” θα σκεφθούν και θα πουν, “και συνεπώς πρόκειται για παραμύθι”….

…Θέλω να σου γράψω, να σου πω για έναν τόπο που δεν είναι, όπως τώρα, αστραφτερός και γυαλιστερός, περιποιημένος και τακτοποιημένος… Οι δρόμοι δεν είναι στρωμένοι με άσφαλτο… το τσιμέντο και οι πλάκες πεζοδρομίου δεν κάλυπταν κάθε σημείο αυτής της πόλης… Σου μιλώ για δρόμους χωμάτινους [λιγότερο “ανθρώπινους” για κάποιους… περισσότερο “ανθρώπινους” για κάποιους άλλους…]. Σου μιλώ για αλάνες το ίδιο χωμάτινες… Χωμάτινες μόνο το καλοκαίρι, δηλαδή, γιατί απ’ το φθινόπωρο και μετά [“φθινόπωρο” λέγαμε, τότε, μια εποχή μεταξύ καλοκαιριού και χειμώνα, που σήμερα πια δεν υπάρχει…] γέμιζαν λάσπες… γίνονταν λάσπες… και σημεία – σημεία γίνονταν λιμνούλες…

Αυτές τις λιμνούλες, που ησύχαζαν… ξάφνου τις αναστάτωνε, τις ξύπναγε απ’ τον λήθαργο, μια μπάλα… Κι από πίσω ένα τσούρμο παιδιά, σ’ ένα σύστημα ποδοσφαιρικά ήδη ξεπερασμένο [όχι τόσο από τις συμβουλές των προπονητών, μα από την ηλικία…] “όλοι επίθεση, όλοι άμυνα… όλοι με πάθος… όλοι μαζί πίσω απ’ την μπάλα…”

Συχνά κι ετούτη η κατάσταση ανατρεπόταν, πάλι το ίδιο ξαφνικά… Κι εκεί που κάποια παιδιά έτρεχαν πίσω απ’ την μπάλα… βρίσκονταν να κυνηγιούνται πια απ’ τις μανάδες τους, να τρέχουν να κρυφτούν…. “Παλιόπαιδο, δεν σου είπα να μην ξαναπαίξεις φορώντας τα σκαρπίνια σου; Κοίτα πώς τα ’γδαρες κλοτσώντας τις πέτρες! Να δούμε τι θα πεις τώρα στον πατέρα σου! Λες και δεν ξέρεις πόσο δύσκολα τα φέρνουμε βόλτα… Τι νομίζεις δηλαδή, πως είμαστε Ωνάσηδες για να σου αγοράζουμε συνεχώς καινούργια παπούτσια και μάλιστα κι εκείνες τις… πώς τις λένε;… τις ελβιέλες;…”

«Ελβιέλες», για να μαθαίνετε, παιδιά μου, ήταν κάτι πάνινα παπούτσια, τρόπον τινά αθλητικά. Αυτά που τώρα λέτε αθλητικά, τότε δεν υπήρχαν καν! Τουλάχιστον όχι για το ευρύ κοινό, μα μονάχα για τους αθλητές τους πραγματικούς και τους ποδοσφαιριστές. Αυτοί οι τελευταίοι έπαιζαν ποδόσφαιρο με μπάλα δερμάτινη [που, τότε, μόνο που τη συζητούσαμε, μόνο που την σκεφτόμασταν… “σοροπιάζαμε”…], δηλαδή μπάλα πραγματική… Διότι τότε, στην δική μας πραγματικότητα, την παιδική εκείνης της εποχής, εμείς ποδόσφαιρο παίζαμε, στην καλύτερη περίπτωση, με λαστιχένια μπαλάκια ή πλαστικές μπαλίτσες και, στις πιο συνήθεις, με μικρομεσαίες πέτρες!... Ναι, καλά διαβάσατε, δεν πρόκειται για τον “δαίμονα του τυπογραφείου”… Παίζαμε ποδόσφαιρο έχοντας αντί για μπάλα, πέτρες… Κι αυτό ήταν που έκανε πιο δύσκολη τη ζωή και την υγεία των παπουτσιών μας και, κατά πως σας είπα ήδη, πιο “δύσκολη και τη δική μας τη ζωή”, καθώς έπρεπε ν’ αντιμετωπίσουμε κατάλληλα και τους γονείς μας…

Οι γονείς μας νοούνταν, τότε, στο παιδικό μας μυαλό, ως δύο. Ως ζευγάρι. Κι έτσι, νομίζω, το γράφουν ακόμα τα λεξικά. Μόνο που τότε δεν είχες ανάγκη να πας να ανοίξεις και να διαβάσεις τα λεξικά. Το ένιωθες, το ζούσες, το βίωνες, το γνώριζες. Υπήρχαν, βέβαια, και παιδιά ορφανά. Από πατέρα ή μάνα. Κυριολεκτικά ορφανά. Όχι όπως σήμερα. Που υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν σαν να είναι ορφανά, μα ούτε η κοινωνία ούτε τα λεξικά και τα βιβλία τα χαρακτηρίζουν, βεβαίως, έτσι, με μόνη εξαίρεση κάποια βιβλία ψυχολογίας και κοινωνιολογίας… Σήμερα αυτά τα παιδιά λέγονται, ιδίως μάλιστα με το κίνημα του “πολιτικώς ορθώς εκφράζεσθαι”, παιδιά εργαζόμενων γονέων… Που προσπαθούν να παντρέψουν τις δύο ετούτες ιδιότητες, του “εργαζόμενου” και του “γονέα” και, τελικά, προσκολλώνται στο πρώτο και ξεχνούν το δεύτερο… Κι όταν το ξαναθυμούνται, συνειδητοποιούν πως μπορεί να έχουν χάσει και τα παιδιά τους… […κι εκείνα, ίσως, να έχουν χάσει την παιδικότητά τους, την παιδική τους ηλικία…]

…Ξεστράτισε το παραμύθι, φοβάμαι, κι έγινε εφιάλτης, θρίλερ, μουρμούρα και γκρίνια μου….

…κι εγώ, από υποψήφιος παραμυθάς… έγινα, κατά πως φαίνεται, ένα από τα “γερόντια” του Muppet Show… που όλα τους φταίνε… που τα παλιά τα θεωρούν καλύτερα…

Τα Φώτα και οι κάθε είδους και μορφής “καλικάντζαροι” των ημερών μας

Πόσοι από σας είχατε διαβάσει πέρσι, τέτοια μέρα, την ανάρτησή μου με τίτλο “Σήμερα τα Φώτα και οι Φωτισμοί!”; Θα την βρείτε εδώ [http://seagullstefanos.blogspot.com/2008/01/blog-post_06.html] και θα σας πρότεινα να τη διαβάσετε ή να την ξαναθυμηθείτε, πριν προχωρήσετε να διαβάσετε τα παρακάτω. Διότι αν η σημερινή μου ανάρτηση είναι “επίκαιρη”, η περσινή είναι διαχρονική…

6.1.2009

Οι μύθοι… τα παραμύθια… χαρίζουν, όσο να’ναι, μια κάποια παραμυθία…

Η σύγχρονη πραγματικότητα, όμως, ψυχρή και ανελέητη, που δεν ξέρει από παραμύθια, φοβούμαι πως μας στερεί αυτή την παραμυθία… που την έχει ανάγκη, πρώτ’ απ’ όλα, η ίδια, για να συνεχίσει να υπάρχει και να δρα ομαλά…

Εξηγούμαι…

Χθες, με τη γιορτή των Φώτων, έληξε το εορταστικό δωδεκαήμερο, κατά το οποίο, σύμφωνα με τους μύθους και τους θρύλους της ελληνικής λαογραφίας, οι καλικάντζαροι σταματούν να υποσκάπτουν τα θεμέλια της γης κι ανεβαίνουν στην επιφάνειά της, σίγουροι για την αποτελεσματικότητα του υποχθόνιου έργου τους, είτε για να απολαύσουν το θέαμα της γης να καταρρέει, είτε, κατ’ άλλη εκδοχή, για να αποφύγουν να καταπλακωθούν απ’ αυτήν ενώ θα καταρρέει…

[Κάτι αντίστοιχο, σημειωτέον, κάνουν, νομίζω, και κάποιοι από τους ανθρώπους που “ζήλεψαν τη δόξα των καλικαντζάρων” και… “είπαν να τους μοιάσουν”: Συνεχώς υποσκάπτουν, λένε, το στήριγμα του ουρανού, επιδιώκοντας κι ελπίζοντας πως θα καταρρεύσει… κι ύστερα φοβούνται πως “θα τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι”… Μα αυτό είναι “μια άλλη ιστορία”… ή, σωστότερα “ένα άλλο παραμύθι”… και, για την ακρίβεια, ένα θρίλερ… ένας εφιάλτης… που δεν είναι της παρούσης…]

Τους καλικάντζαρους δεν νομίζω πως χρειάζεται να σας τους περιγράψω, έτσι;… Άλλωστε, σύμφωνα με τις παραδόσεις, μπορεί να έχουν ένα σωρό διαφορετικές μορφές [συμβολικά, βεβαίως]: Κοντοί και χοντροί ή ψιλοί και αναιμικά λεπτοί, βρώμικοι, σιχαμένοι, θρασύδειλοι κ.λπ. Προσωποποίηση όλων των φόβων μας, που πολλοί λατρεύουν να τους βλέπουν σε κάθε είδους ταινίες φρίκης, τρόμου, θρίλερ, ελπίζοντας πως έτσι “ξορκίζουν” τους χειρότερους φόβους τους…

Να επισημάνω, πάντως, ότι στην ελληνική λαογραφία δεν υπάρχουν, απ’ ό,τι ξέρω, βρικόλακες ή/και “βαμπίρ”, αν και συχνά φαίνεται να τους προσεγγίζουν…

Σύμφωνα με τους μύθους, όμως, ποτέ, καμιά χρονιά, εδώ και χρόνια, εδώ κι αιώνες, οι καλικάντζαροι δεν τα καταφέρνουν… Κι όταν, τα Φώτα, καταδιωγμένοι πια απ’ τη Γη, επιστρέφουν στις υπόγειες και υποχθόνιες και μοχθηρές εργασίες τους, πρέπει ν’ αρχίσουν πάλι απ’ την αρχή… [κάτι σαν το μαρτύριο του Σισσύφου…]

Ευτυχώς για τη Γη μας… για την Κοινωνία μας… για τους Ανθρώπους…

Τα τελευταία χρόνια, όμως, κι ιδίως φέτος, νομίζω, “κάτι δεν πήγε καλά”… Κάτι “στράβωσε”… Δεν ξέρω τι ακριβώς και πού… Μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω!...

Ίσως να φταίει ότι οι καλικάντζαροι είναι μια “υποψιασμένοι”… Κι έχουν και σύγχρονη τεχνολογική υποστήριξη... [εδώ μέχρι και σε διαφημίσεις χώθηκε ένας, τέτοιες μέρες…] και… δεν “την πάτησαν”…

Μπορεί, λοιπόν, να συνέχισαν χωρίς διακοπή το υποχθόνιο έργο τους, καθ’ όλο το δωδεκαήμερο!... [Έτσι κι αλλιώς πόσοι από εμάς τους ανθρώπους το κατάλαβαν, το ένιωσαν, φέτος, για να έχουμε “απαίτηση” να το “σεβαστούν” και να το “τιμήσουν” κι οι καλικάντζαροι;…] Κι έτσι είναι πιο επίφοβο, πια, πως θα πετύχουν τον σκοπό τους…

Μπορεί, πάλι, το πρόβλημα να είναι αλλού. Και δεν ξέρω μήπως το σενάριο αυτό είναι ακόμα χειρότερο, πιο εφιαλτικό: Με το ανέβασμά τους πάνω στη Γη, οι καλικάντζαροι, να αποφάσισαν, πλέον, να “στρατολογούν” ανθρώπους, σαν κι εμάς, για πράκτορές τους, να τους “προσηλυτίζουν”, να τους “ρουφάνε το αίμα και τους χυμούς της ζωής” απ’ τις υπάρξεις τους, και να τους κάνουν, έτσι, ανθρωπόμορφους “ζωντανούς – νεκρούς”, ετεροκινούμενα ανθρωποειδή κενά περιεχομένου…

…Κι όσο πληθαίνουν… οι άνθρωποι – καλικάντζαροι… τόσο αποθρασύνονται!...

Και στήνουν, οι τραμπούκοι, χορό στους δρόμους… Και κρώζουν… Και ουρλιάζουν… Βγάζουν άναρθρες κραυγές… Διψώντας για περισσότερο αίμα… Για θάνατο!… Για περισσότερη καταστροφή!… Για αποδόμηση των πάντων!… Για ερείπια!... Για σκοτάδι!...

Οι καλικάντζαροι, πλέον, είναι διαφορετικοί απ’ ό,τι τους ξέραμε. Έχουν σύγχρονες μορφές…

…Άλλοι φοράνε “κουκούλες” κι άλλοι φοράνε “στολές”.

…Άλλοι παριστάνουν τους “επαναστάτες” ή τους “αναμορφωτές της σάπιας κοινωνίας”… κι άλλοι παριστάνουν τους αστυ-νομικούς!...

Οι στολές τους δεν είναι μόνο αστυνομικές… Μπορεί να είναι και στρατιωτικές, αν σκεφθούμε τα “γεράκια” που στήσανε ανόσιο απαίσιο χορό στη Λωρίδα της Γάζας…

Α, υπάρχουν κι άλλοι καλικάντζαροι! Που φοράνε λευκά κολλαριστά πουκάμισα και μαύρα κοστούμια, μαύρα – κατάμαυρα, για να “το παίξουν” σοβαροί, Πολιτικοί για παράδειγμα… και είναι (ή γίνονται) στην πραγματικότητα οι νεκροθάφτες της πολιτικής…

…ή και Διπλωμάτες (μην ξεχνιόμαστε!...), που καμώνονται πως συζητούν για να’ βρουν, τάχα, λύσεις… μέχρι να τους δώσουν οι στρατιωτικοί το “ελεύθερο” να καταλήξουν…

…Ή, πάλι, το ίδιο κουστουμαρισμένοι, το ίδιο σοβαροί… παριστάνουν τους αξιοπρεπείς τραπεζίτες, τους χρηματιστές, τους επενδυτές, τους επιχειρηματίες… Και γίνονται, στην πραγματικότητα, οι νεκροθάφτες των αγώνων και των ελπίδων και των ονείρων δεκάδων ή εκατοντάδων ή χιλιάδων οικογενειών… […που πήραν δάνειο και “χαντακώθηκαν” ή που έμειναν άνεργοι και “πετάχτηκαν στον δρόμο”…]

Να μην ξεχάσω, βέβαια, για να ’μαι δίκαιος, κι εκείνους τους καλικαντζάρους που ντύνονται και παριστάνουν τους παπάδες ή τους αγιορείτες μοναχούς… [“Θου, Κύριε, φυλακή τω στόματί μου” και… συγχώρα με εμένα για την κατάκριση… κι εκείνους, τους “θεομπαίχτες”, για το κατάκριμα… που είπαν να παίξουν, για παράδειγμα, “εν ού παικτοίς”, στο Βατο-παίδι (ή Βατο-πέδι;) για παράδειγμα…] Και ψέλνουν, έτσι, αυτοί οι ίδιοι, τον επικήδειο πολλών ψυχών που πίστεψαν και στηρίχθηκαν και ήλπισαν σ’αυτούς… και τώρα κολάστηκαν, γιατί τους πρόδωσαν…

Οι σύγχρονοι καλικάντζαροι, οι τραμπούκοι, οπλοφορούν και ρίχνουν…

…είτε με υπηρεσιακό περίστροφο, “στον αέρα”…

…είτε με Καλάσνικωφ, “στο ψαχνό”…

Σκοτώνουν “εν θερμώ” 15χρονους…

…ή προσπαθούν να σκοτώνουν “εν ψυχρώ” 21χρονους…

Κι ύστερα γυρίζουν την πλάτη, ατάραχοι κι αναίσθητοι, και φεύγουν…

…ενδεχομένως ρίχνοντας και μια χειροβομβίδα για να καλύψουν την φυγή τους…

Σαν “Κύριοι”, που λένε…

Όχι, δεν αναφέρομαι μόνο σ΄αυτούς που έφυγαν μέσα στη νύχτα…

…μα και σ’ αυτούς, τους όποιους “καθώς πρέπει”, τους βολεμένους κάθε είδους, τους “κουστουμάτους”, που έχουν κι αυτοί τον τρόπο τους να “καλύπτουν τη φυγή τους…

…Είτε από την Κοινή γνώμη, είτε από την Δικαιοσύνη…

…Υπουργοί –καλικάντζαροι…. ή/και Κυβερνήσεις καλικαντζάρων ολόκληρες… που έφυγαν στο παρελθόν… ή/και θα φύγουν στο μέλλον…

…μέσα σε προπετάσματα καπνού…

…χάρη και σε χειροβομβίδες κρότου –λάμψης…

…τι λέω;… χειροβομβίδες νόμων κατά βούληση…

…περί παραγραφής αδικημάτων, για παράδειγμα, περί (μη) ευθύνης υπουργών…

…και προπετάσματα καπνού που δημιουργούν τα διάφορα ΜΜΕ, κατά περίπτωση και περίσταση, “εξοφλώντας γραμμάτια” και οφέλη…

Κι όλοι, κατά πως λέει ο λαός, “φεύγουν νύχτα”!...

Μα κι όλα τα παραπάνω, επισημαίνω, συμβαίνουν νύχτα!...

…Μες στο σκοτάδι!...

…Όπως κάθε τι φαύλο!....

…που πράττει, “εν κρυπτώ”, ο κάθε φαύλος και τραμπούκος…

[Όποια από τις παραπάνω επαγγελματικές ιδιότητες κι αν έχει… ή και όποια άλλη που δεν ανέφερα…]

Διότι “πας ο τα φαύλα πράττων, μισεί το φως”….

…Και τα Φώτα, που κάποτε ήταν “Φώτα ολόφωτα”, φοβούμαι πως από χρονιά σε χρονιά γίνονται όλο και λιγότερο φωτεινά…

…υπό την έννοια ότι όλο και λιγότερα μάτια… όλο και λιγότερες ψυχές… όλο και λιγότερες καρδιές και μυαλά… είναι ανοιχτά να φωτιστούν…

Γι’ αυτό σας λέω, φίλοι μου!

Ανοίξτε τα μάτια σας!

Ανοίξτε τα μυαλά σας!

Ανοίξτε τις καρδιές σας!

Να μπει Φως, πολύ Φως…

…να λάμψουν τα σκοτάδια!...

Κι όλοι μαζί, ας γίνουμε πυρσοί, λαμπάδες…

…ας καούμε… ας πυρποληθούμε…

…διότι, όπως λέει ο ποιητής [στίχος που συχνά τον έχω επικαλεσθεί…]

… “αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πώς θα λάμψουν τα σκοτάδια;”…

Κι όπως λέει ένας άλλος δικός μας μεγάλος ποιητής, ο Άγγελος Σικελιανός, στο “Πνευματικό Εμβατήριό” του [που μπορείτε να βρείτε και στο άλλο μου ιστολόγιο, εδώ: http://eaglestefanos.blogspot.com/2008/06/blog-post_30.html]

«Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ΄ την Ελλάδα!

Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ' τον κόσμο!

Τι, ιδέτε, εκόλλησεν η ρόδα του βαθιά στη λάσπη,

κι α, ιδέτε, χώθηκε τ' αξόνι του βαθιά μες στο αίμα!

Ομπρός, παιδιά, και δε βολεί μοναχός του ν' ανέβει ο ήλιος

σπρώχτε με γόνα και με στήθος να τον βγάλουμε απ' τη λάσπη,

σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ' το γαίμα.

Δέστε, ακουμπάμε απάνω του ομοαίματοι αδερφοί του!

Ομπρός, αδέρφια, και μας έζωσε με τη φωτιά του,

ομπρός, ομπρός, κ' η φλόγα του μας τύλιξε, αδερφοί μου!

Ομπρός, οι δημιουργοί!...

Την αχθοφόρα ορμή Σας στυλώστε με κεφάλια και με πόδια,

μη βουλιάξει ο ήλιος!»

Επιτρέψτε μου να κλείσω με κάτι σχετικό, αλλά πιο “πεζό” και “πρακτικό”, από το βιβλίο του Δημητρίου Μπουραντά “Όλα σου τα ’μαθα, μα ξέχασα μια λέξη”:

“Η ευθύνη μας δεν είναι μόνο να μην κάνουμε εκείνα που δεν πρέπει. Ταυτόχρονα πρέπει να μην αφήνουμε να τα κάνουν οι άλλοι. Αν τ’ αφήσουμε, θα γίνουν χείμαρροι και θα μας πνίξουν. Η αντίσταση σε όλα αυτά είναι καθήκον του κάθε πολίτη που πιστεύει σ’ έναν καλύτερο κόσμο. Η οπισθοχώρηση και η φυγή ενισχύουν τη δυναμική των φαύλων κύκλων της κοινωνίας που οδηγούν στην κοινωνική αποσύνθεση, στη μετριότητα, ίσως και στην αυτοκαταστροφή”.

Καλή Φώτιση σε όλους μας!

“Καλή Χρονιά”… και άλλες ευχές από τον… “τρελό της γειτονιάς”

1.1.2009

Θυμάστε το τραγουδάκι “της γειτονιάς μας ο τρελός”;…

[…του Κώστα Χατζή, σε στίχους της Σώτιας Τσώτου, που μπορείτε, αν θέλετε, να τους βρείτε εδώ: http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=32375]

Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ συχνά…

…ή, ίσως, κάπως έτσι λογίζομαι…

Νιώθω (ή λογίζομαι…) “τρελός”…

…διότι μετρώ τη ζωή με άλλα μέτρα, απ’ ό,τι οι πολλοί…

…ιδίως στην εποχή μας…

…ιδίως σ’ αυτή τη χώρα…

Κι είτε απομακρύνονται οι πολλοί από κοντά μου… [πώς να συγχρωτίζεσαι με έναν “τρελό”;…]

…είτε απομακρύνομαι εγώ από αυτούς [κι από τις “λογικές” τους και τις συμπεριφορές τους…]

Νιώθω εξόριστος…

…ίσως κι αυτοεξόριστος…

“Είμαι αλλουνού… είμαι φεγγάρι άλλου ουρανού”…

…Ή, ορθότερα:

Είμαι “αστεράκι” άλλου ουρανού…

…πολίτης άλλου ουρανού…

Και, πάντως, “πολίτης”.

Kι όχι “υπήκοος”!...

…και δη υπήκοος ενός κράτους παράλογου…

[…που υπάρχει μόνο και μόνο “με τη λογική” του “να υπάρχει για να υπάρχει”!... Και “πέρα από κάθε λογική” του να υπάρχει για να βοηθά τους πολίτες του…]

…για το οποίο κράτος, σημειωτέον, κάποιος “θείος” πολιτικός είχε πει ότι είναι “ένα απέραντο τρελοκομείο”…

[…λες και δεν συνετέλεσαν ένα σωρό πολιτικοί σ’ ετούτο το κατάντημα, και ο συγκεκριμένος, μάλιστα, λες και δεν ήταν υπεύθυνος τουλάχιστον για το “τρελοκομείο” των πόλεών μας, με την άναρχη δόμηση και τις αντιπαροχές!...]

Νιώθω (ή λογίζομαι…) “τρελός”…

…διότι μετρώ τη ζωή με άλλα μέτρα, απ’ ό,τι οι πολλοί…

Άλλοι, ίσως οι περισσότεροι, “θα πουλούσαν την ψυχή τους στο διάβολο” για πλούτο, για δόξα, για προβολή...

…Εγώ θα χάριζα “το βασίλειό μου”… [όχι “για ένα άλογο”… ή ά-λογο… ούτε για κάτι παρά-λογο… μα για το υπέρ-λογο…] …για την ψυχή μου, για τον χαρακτήρα μου…

Παλεύω κι αγωνίζομαι για το αρχαιοελληνικό ιδεώδες, την αρετή, για το “καλός κι αγαθός”…

…κι οι περισσότεροι συνάνθρωποί μου με λένε, πλέον, “αγαθούλη”…

Άλλοι κάνουν ετήσιο απολογισμό οικονομικό. Και μόνο οικονομικό.

Εγώ προτιμώ άλλου είδους, κυρίως, απολογισμό. Όπως εκείνον που έκανα κι έγραψα, για παράδειγμα, πέρυσι τέτοιες μέρες, για το “γεώργιόν” μου… [διαβάστε, αν θέλετε, εδώ: http://seagullstefanos.blogspot.com/2008/01/blog-post_04.html. Έτσι κι αλλιώς, τώρα που το ξαναδιάβασα κι εγώ, είναι σαν να το έχω γράψει μόλις σήμερα…]

-Καλά, τρελέ και τρελαμένε, θα με ρωτήσετε, ίσως, τώρα. Πώς και γιατί “τα πήρες” έτσι τώρα, Πρωτοχρονιάτικα;…

Διότι σκέφθηκα, ως τρελός, πως…

…η Πρωτοχρονιά δεν είναι τίποτα άλλο, ουσιαστικά, από μια σύμβαση και μόνο…

[…Όπως και ο χρόνος, άλλωστε…]

…Η Πρωτοχρονιά, με άλλα λόγια, δεν έχει κάποιο ουσιαστικό νόημα!...

Ο καθένας μας μπορεί να ορίσει την δική του μέρα ως Πρωτοχρονιά!...

Από τότε που συνειδητοποίησε γιατί ζει, για παράδειγμα!...

…ή από τότε που αποφάσισε ν’ αλλάξει ρότα στη ζωή του… ν’ αλλάξει συμπεριφορά… ν’ αλλάξει συνήθειες… ν’ αγωνιστεί ν’ αλλάξει χαρακτήρα…

…ή, πάλι, από τότε που αγάπησε!...

Και, τέτοιες μέρες, με την αλλαγή του χρόνου, εγώ, ως τρελός, θα ευχηθώ:

Καλά Χριστού-γεννα [από το «Χριστός»] ή, έστω, Καλά Χρηστού-γεννα [από το «χρηστός»] μέσα μας!

Καλή Ανάσταση! [στον καθένα μας!]. Ανά-σταση!

Καλή Μεταμόρφωση! [κι ας μην υπάρχει, απ’ ό,τι ξέρω, τέτοια ευχή, εγώ προσωπικά [“τρελός είμαι, ό,τι θέλω λέω!”...] τη θεωρώ από τις σπουδαιότερες ευχές και, αντίστοιχα, γιορτές του χρόνου: Μετα-μόρφωση!...]

“…να’χαμε ακόμα άλλους δυο τέτοιους τρελούς”, τελειώνει το τραγούδι…

Ευτυχώς έχω βρει πολύ περισσότερους!...