Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Ουδέν κακόν (διάβαζε: οικονομική κρίση) αμιγές καλού


Ο ακατάλυτος νόμος της αιτιότητας, της σχέσης αιτίου και αιτιατού…

Ισχύει απαρέγκλιτα, ακόμη κι αν τον ξεχνάμε…

[…ακόμη και για χρόνια πολλά!...]

Οι πράξεις έχουν συνέπειες…

…Κι η Ύβρις προκαλεί την Τιμωρία και την Κάθαρση!...

* * *

Τι περιμέναμε, δηλαδή;

Να μένει εσαεί ατιμώρητη (ή, διαφορετικά: χωρίς συνέπειες) η πολύχρονη άλογη – αλόγιστη - ασυλλόγιστη συμπεριφορά μας και υποθήκευση του μέλλοντός μας;

Και μάλιστα να φιμώνουμε ή να λοιδορούμε τις όποιες φωνές λογικής μας μέμφθηκαν όλα αυτά τα χρόνια!....

* * *

“Ουδέν κακόν αμιγές καλού” λέει ο λαός.

Κι αυτό το “κακό” που μας συνέβη, δεν είναι εξαίρεση.

Ελπίζω, εύχομαι και νιώθω πως μπορεί να έχει / θα έχει και σημαντικές θετικές επιπτώσεις:

Να / Θα “έλθουμε εις εαυτούς”…

Να / Θα σκεφτούμε – συλλογιστούμε – λογικευθούμε…

Να / Θα επαναπροσδιορίσουμε τα “θέλω” μας…

Να / Θα αντικαταστήσουμε την απληστία μας με την ολιγάρκεια…

[Πόσο σπουδαίο θα ήταν η αντικατάσταση αυτή να είναι ουσιαστική και συνειδητή και όχι εξωτερική και εξ ανάγκης επιβεβλημένη!...]

Να / Θα μετα-νοήσουμε / μετα-νιώσουμε…

Να / Θα ξεχωρίσουμε “την ήρα από το σιτάρι”…

Να / Θα επαναξιολογήσουμε τις “αξίες” και τις Αξίες…

Να / Θα ξαναζήσουμε ζωή αληθινή αντί για fakelife style”…

* * *

Μα… “δεν φταίμε (μόνο) εμείς” ίσως να είπατε ή/και να λέτε…

“Οι (άλλοι) φταίχτες της κατάστασης που βιώνουμε, οι βασικοί φταίχτες της κρίσης, οι κάθε είδους βολεμένοι, δεν θα πληρώσουν;”

Κι αν ναι, πότε θα πληρώσουν;

Δεν γνωρίζω… δεν μπορώ να απαντήσω…

…τουλάχιστον όχι για το “πότε”!...

Αυτό που γνωρίζω [όχι διότι μπορώ δα να προβλέψω το μέλλον, αλλά διότι μας το διδάσκει η ιστορία…] είναι αυτό που ήδη έγραψα, προεξαγγελτικά:

Η Ύβρις συνεπάγεται την τιμωρία και την κάθαρση!

Υπήρξαν πανίσχυροι ηγέτες και κραταιές αυτοκρατορίες, που ένιωθαν ακλόνητοι, που κατέρρευσαν κι είχαν τέλος τραγικό…

Έχει γυρίσματα ο καιρός

και η Ιστορία εκδικείται

* * *

Μα έχει νόημα, αλήθεια, αναρωτιέμαι, ν’ ασχολούμαστε με αυτούς, να ασχολούμαστε, γενικότερα, με άλλους;…

Με τον εαυτό μας θα έπρεπε, θαρρώ, πιότερο να ασχολούμαστε, ο καθένας μας.

Διότι, εάν πραγματικά “το πάθημα μας έγινε μάθημα”

…όχι απλά επιφανειακά, μα ουσιαστικά, σε βάθος…

…θα πρέπει να το εφαρμόσουμε και να διδαχτούμε απ’ αυτό και ως προς άλλες εκφάνσεις και εκδηλώσεις της ζωής μας…

Μήπως κι αναδειχθεί, ο καθένας μας, ένας Προμηθέας και όχι, πάλι, Επιμηθέας…

To προλαμβάνειν γαρ κρείττον του θεραπεύειν”

* * *

Οι πράξεις έχουν συνέπειες!

Οι πράξεις ΜΑΣ έχουν συνέπειες!...

…σε στενότερο ή σε ευρύτερο πεδίο, σε άλλους μα και σε εμάς τους ίδιους.

Η διατροφή, ο τρόπος ζωής μας, οι καταχρήσεις και τα πάθη μας έχουν συνέπειες στην υγεία μας και στον οργανισμό μας…

Οι σκέψεις μας, τα λόγια μας, οι συνήθειές μας, η συμπεριφορά μας, ο εγωισμός και η μικρότητά μας έχουν συνέπειες στους άλλους, στις σχέσεις μας με τους άλλους, σ’ εμάς τους ίδιους…

Η εχθρότητα, η αντιπαλότητα, το μίσος, η εκδικητικότητα έχουν συνέπειες και γίνονται, όχι σπάνια, “boomerangs” που στρέφονται εναντίον μας…


Η αδιαφορία για το περιβάλλον, πόσο δε μάλλον η συνειδητή καταστροφή του, στο βωμό οποιωνδήποτε άλλων βραχυ- / μεσο- πρόθεσμων, μικρών ή “μεγάλων”, τάχα, ωφελειών [προόδου, δήθεν, ή οικονομικής ευημερίας…] θα έχει, κι αυτή, τις συνέπειές της…

Διότι, εκτός από την Ιστορία, και η Φύση εκδικείται!...


Κυριακή 11 Απριλίου 2010

Πίστευε, αλλά και Ερεύνα! Ερεύνα, αλλά και πίστευε!

Του άπιστου Θωμάσήμερα.

[Του αρκετά “περιφρονημένου” (για τον λόγο αυτό) στους χριστιανικούς κύκλους, αν έχω αντιληφθεί σωστά… Λες και δεν θα έπρεπε, αντιστοίχως, να “καταφρονείται” και ο Πέτρος ο “ολιγόπιστος”, που δίστασε όταν θέλησε να περπατήσει πάνω στα κύματα… Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου…]

Η “απιστία” ή, ορθότερα, η δυσπιστία του Θωμά, μου θύμισε την πολύ διαδεδομένη φράση “πίστευε και μη ερεύνα”, στην οποία κάποιοι νομίζουν ότι περικλείεται το μήνυμα του Χριστού… Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι, έχοντας “ερευνήσει τας γραφάς”, δεν βρήκα πουθενά την φράση αυτή. Και βεβαίως δεν αποδίδει την ορθόδοξη άποψη…

Σε κάθε περίπτωση ποιο είναι (αποδεδειγμένα!) το μήνυμα του ίδιου του Χριστού; Την απάντηση την έχουμε στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα:

Στην “προκλητική” δήλωση του Θωμά “εάν μη ίδω εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων, και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων, και βάλω την χείρα μου εις την πλευράν αυτού, ου μη πιστεύσω”, o Χριστός απαντά “φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε και ίδε τας χείρας μου και φέρε την χείρα σου και βάλε εις την πλευράν μου και μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός”.

[Και για όσους δεν με πιστεύουν, δηλαδή για τους τυχόν… “άπιστους Θωμάδες”, διαβάστε όλη την περιγραφή του γεγονότος στο: Ιωάννου κ’19-31]

Και συνεχίζει: “Ότι εώρακάς με, επίστευσας. Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες”.

Αυτό το τελευταίο που έφερε στο νου, συνειρμικά, το πώς θα μπορούσαμε, ίσως, να συμπληρώσουμε τη φράση: “Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες. Φρόνιμοι οι ιδόντες και πιστεύσαντες. Σοφοί οι ιδόντες και μη πιστεύσαντες”…. Διότι δεν είναι πάντοτε ασφαλή ούτε αυτά που βλέπουμε, ούτε αυτά που ακούμε, ούτε αυτά που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας, γενικότερα, ούτε όλα τα τρέχοντα πορίσματα και συμπεράσματα της επιστήμης, αφού κι αυτά μπορεί να ανατραπούν, στο μέλλον, όπως τόσο συχνά έχει συμβεί στο παρελθόν…

Συνήθως αυτοί που μέμφονται τους χριστιανούς για το ότι “πιστεύουν και δεν ερευνούν” [όχι ότι δεν… “βρίσκουν (πάτημα) και το λένε”!...] είναι οι υπέρμαχοι της θετικής επιστήμης και της τετράγωνης λογικής (όπως οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονται).

Θυμίζω, πάντως, ότι ακόμα δεν… έχει τετραγωνισθεί ο κύκλος και ότι κατά πάσα πιθανότητα δεν πρόκειται να συμβεί “εις τον αιώνα τον άπαντα”… κάτι που προφανώς θα μπορούσε να ερμηνευτεί ότι η “τετράγωνη” λογική δεν μπορεί να καλύψει τα πάντα!....

Και για να αφήσω τα ευφυολογήματα και να μιλήσουμε σοβαρά, αν το προτιμάτε:

Πιστεύετε, αλήθεια… χμ! λάθος έκφρασή μου… Θεωρείτε, αλήθεια, πως η επιστήμη και η λογική αρκούν να δώσουν απάντηση και ν’ αποκαλύψουν την αλήθεια στα πάντα; Και θεωρείτε, ακόμη, πως και οι πιο αυστηροί υπέρμαχοι της άποψης αυτής έχουν απαρνηθεί τελείως ή/και δεν χρειάζονται καθόλου την πίστη;

Εδώ τα ίδια τα Μαθηματικά, η πιο αυστηρά δομημένη επιστήμη, δεν μπορεί να στηριχθεί μόνο στην απόλυτη και ακραιφνή λογική! [Αν δεν με… πιστεύετε, διαβάστε το “Logicomix” του Απόστολου Δοξιάδη, που πραγματεύεται αυτό ακριβώς το ζήτημα, ένα βιβλίο που βρίσκουμε, πλέον, όχι μόνο στις ελληνικές καταστάσεις των “ευπώλητων”, αλλά και στην λίστα των best sellers των New York Times….]

Αλλά και η Επιστήμη, γενικά, σε κάθε της έκφανση, θα ήταν δυνατόν, άραγε, να κάνει βήματα (πόσο δε άλματα!...) προόδου, αν δεν “πίστευε” – αποδεχόταν τα πορίσματα των επιστημόνων του παρελθόντος και δεν στηριζόταν σ’ αυτά;….

Μεγάλο θέμα, αναμφίβολα! Τεράστιο!... Γι’ αυτό και “έχουν χυθεί ποταμοί μελάνης” πάνω στο θέμα. Στο οποίο αναμφιβόλως θα επανέλθω, εν καιρώ….


Κυριακή 4 Απριλίου 2010

“Είναι η ζωή μια θάλασσα κι εμείς καπεταναίοι”, που λέει ένα άλλο τραγούδι…


[Συνέχεια από το χθεσινό…]


Έγραφα χθες, πως είναι σαν μια βάρκα η ψυχή μας και θαλασσοδέρνεται…

…Κι έχουμε χρέος, ο καθένας μας, να την οδηγήσουμε, ακέραια, σε ασφαλές λιμάνι… Με όποιο τρόπο ο καθένας νιώθει καλύτερο, σε σχέση, πάντα, με τα μέσα που του δίνονται και τις καταστάσεις που αντιμετωπίζει… Κωπηλατώντας και με τα δυό κουπιά κι όχι “μονόπατα” (οπότε κάνει κύκλους…) ή/και με τα χέρια του ακόμα, εάν τυχόν του σπάσουν ή χάσει τα κουπιά, υψώνοντας ιστίο το πουκάμισό του ή τα όνειρά του κ.λπ.

Τα ρεύματα τα θαλάσσια, όμως, δεν είναι πάντοτε ευνοϊκά.

Κι ο άνεμος κάθε άλλο παρά είναι πάντα ούριος.

Ίσως καλύτερα έτσι, αν το σκεφθείς καλύτερα, Τι θα άξιζε, άραγε, ένα ταξίδι σύντομο, μια ευθεία μόνο, ίσια για το λιμάνι;…

Εξάλλου, όπως έγραφα χθες, η “σωτηρία της ψυχής” εμπεριέχει την έννοια μιας ψυχής ακεραίας. Η λέξη “ακέραιος” νοείται, κατ’ εμέ, όχι μόνο με την έννοια του “άθικτος”, αλλά και με αυτή του “ολόκληρος, πλήρης”…

Συνεπώς, υπό αυτή την έννοια, η ψυχή μας, όταν ξεκινά το ταξίδι της ζωής της, κάθε άλλο παρά πλήρης και ολοκληρωμένη μπορεί να θεωρηθεί… Είναι οι περιπέτειες, οι δυσκολίες, οι χαρές κι οι λύπες, οι συναναστροφές και οι περιπλανήσεις, με μια λέξη οι εμπειρίες της ζωής, αυτές που χαρίζουν [αλλά δεν σου χαρίζονται!...] την πληρότητα, την ολοκλήρωση…

[Σκέψου να έφθανε η ψυχή, στο τέλος, άδειο σακί, ξεφούσκωτο, χωρίς ούτε μια εμπειρία, έτσι ακριβώς όπως ξεκίνησε… Τι σόι ζωή θα ήταν αυτή;…]


Εδώ, να σκεφθείς, στα διάφορα ηλεκτρονικά παιχνίδια μας θέλουμε και απαιτούμε και χαιρόμαστε την “δράση”, τις “δύσκολες πίστες”, τα “κλειδιά” που ανοίγουν κλειδωμένες πόρτες και τα “όπλα” που θα μας βοηθήσουν ν’ αντιμετωπίσουμε εχθρούς και “δράκους”, μέχρι να βρούμε τους διάφορους “θησαυρούς” ή/και να ελευθερώσουμε την όποια φυλακισμένη “δεσποσύνη”, για να θεωρήσουμε ευτυχές και επιτυχημένο το “game over”….

…και δεν θα απαιτούσαμε κάτι αντίστοιχο απ’ τη ζωή μας την ίδια;…


Κομμάτια της ψυχής μας για ν’ ανακαλυφθούν ή, έστω, να αποκαλυφθούν, ν’ αναδειχθούν, ν’ ανθίσουν, έχουν ανάγκη κι απαιτούν θυσίες, κόπους, δυσκολίες…

Θα μπορούσα μάλιστα να ισχυριστώ βασίμως πως κάποια κομμάτια μας, κάποια κομμάτια της ψυχής μας, δεν ενυπάρχουν – προϋπάρχουν, αλλά θα πρέπει να τα αναζητήσουμε αλλού, έξω από εμάς, στους άλλους… Κι αν, ίσως, κάποιοι εκφράσουν αντιρρήσεις επ’ αυτού, θα τους θυμίσω αυτό που λέγεται για “το άλλο μας μισό”, αυτό που όλοι μας λίγο – πολύ αναζητάμε (άλλοτε επιτυχώς κι άλλοτε ανεπιτυχώς…), για την “πληρότητα” που νιώθουμε όταν συνυπάρχουμε και συμβιώνουμε με άλλους, για την ολοκλήρωση που αισθανόμαστε όταν βιώνουμε την Αγάπη!...

Μόνο έχοντας (και) αυτά τα κομμάτια, μπορεί να θεωρήσουμε τις ψυχές μας “ακέραιες” και άξιες και ικανές προς σωτηρία!...


Υ.Γ. Εύχομαι σε όλους, μέρα Λαμπρής σήμερα, “(συμ)πληρωμένη, ολοκληρωμένη και ακέραια ψυχή” και “να ’ναι αποδοτικό σε εμπειρίες το ταξίδι μας προς το λιμάνι”!...


Σάββατο 3 Απριλίου 2010

“Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα”, που λέει και το τραγούδι…


[Συνέχεια από το χθεσινό…]


Είναι εύκολο να μιλάμε και να σχολιάζουμε και να κριτικάρουμε τους άλλους, γύρω μας…

(Μου) είναι δύσκολο να κάνω λόγο (ή να γίνεται λόγος) και δή λόγος επικριτικός για τον εαυτό μου. Διότι ακόμα και μέσω της αυτοκριτικής (ή/και αυτοκατάκρισης), τελικά, θελητά ή αθέλητα, αυτοπροβάλλομαι, εγωιστικά!...


H σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα”, τραγούδαγε και τραγουδάει, εδώ και χρόνια, κι η δική μου η ψυχή. Συχνά παράφωνα! Φάλτσα!...

Τα χειρότερα φάλτσα μπορείς να τα κάνεις (και να γίνουν αντιληπτά), νομίζω, σε τρεις περιπτώσεις:

· Όταν δεν τραγουδάς χαμηλόφωνα, αλλά “βγάζεις κορώνες”

· Όταν τραγουδάς “σολο” και δεν εντάσσεσαι αρμονικά σε μια χορωδία και

· Όταν τραγουδάς “α καπέλα”, δηλαδή χωρίς συνοδεία μουσικής…

Το έχω πάθει και το έχω μάθει (και σας μιλώ, συνεπώς, εκ πείρας…), χωρίς να μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι έχω διορθωθεί και δεν την παθαίνω, ακόμα, σαν άπειρος και αγράμματος!...


Μιλάμε, θυμίζω, για εμένα…

…και για τη σωτηρία της ψυχής…


Σας το θυμίζω διότι παλαιότερα (και χθες ακόμα, συγκεκριμένα) μιλούσα και έγραφα για τους άλλους…

…που τους θεωρούσα, συχνά, εμπόδιο για τη “σωτηρία” (μου…), την ηρεμία (μου…), την ευτυχία (μου…)

Κι όχι ότι δεν κάνω, ακόμα, συχνά, αυτό το λάθος!... Υπάρχουν πάμπολλες φορές που δεν μ’ αφήνουν να ηρεμήσω, να διαβάσω ήσυχα ένα βιβλίο που θέλω, να συγκεντρωθώ στη σιωπή μου, να συλλογιστώ ή μάλλον να διαλογιστώ (;!), να προσευχηθώ, “να βρω τον εαυτό μου” όπως αρεσκόμαστε να λέμε εμείς οι άνθρωποι… (και είναι, το δίχως άλλο, ιδιαιτέρως σημαντικό!...)

[Να την εξομολογηθώ δε (κι αυτή) την αμαρτία μου: Την ένοιωσα και τέτοιες ημέρες ετούτη την ενόχληση, από τη φασαρία και τον ορυμαγδό της κοσμοσυρροής μέσα στους ναούς, κι ευχήθηκα, για πολλοστή φορά, να γίνουμε όλοι πιο συνειδητοί και να σεβόμαστε τους υπολοίπους…]


Η λέξη “σωτηρία”, εκτός από την θρησκευτική - θρησκειολογική και εκκλησιαστική έννοιά της, σημαίνει, κατά βάση, “την απαλλαγή από κίνδυνο, από κακό, τη διασφάλιση της ακεραιότητας. Η ομόρριζη λέξη “σώος”, διαβάζω, σημαίνει “αυτόν που δεν έχει υποστεί φθορά, βλάβη ή ατύχημα” και είναι επίσης ομόρριζη με τις λέξεις “σωστός”, “σώφρων”, “Σωκράτης” κ.λπ. Το δε ρήμα “σώζω”, αντιγράφω επίσης, “εκτός από τη βασική σημασία ‘προστατεύω, διαφυλάττω’, χρησιμοποιήθηκε από τους αρχαίους χρόνους και ως μεταβατικό με τη σημασία ‘οδηγώ σε ασφαλή τόπο’ και κατέληξε (στον μέσο τύπο) να σημαίνει ‘φθάνω ασφαλής κάπου – κατορθώνω να σωθώ’”.


[Ευτυχώς που υπάρχουν τα βιβλία και μας τα λένε…

(αν και συνήθως δεν τα διαβάζουμε…)

…Όπως μας τα λένε και οι σοφοί, γραμματιζούμενοι ή πεπειραμένοι….

(αν και συνήθως επίσης δεν τους ακούμε και μάλιστα μας ενοχλούν οι όποιες συμβουλές τους…)

Ευτυχώς ή δυστυχώς, όταν δεν διαβάζουμε τα βιβλία ή/και δεν ακούμε και δεν αποδεχόμαστε τις συμβουλές των σοφότερων, αναλαμβάνει η ίδια η ζωή, συχνά κατά τρόπο δυσάρεστο, να μας τα διδάξει…]


Παλαιότερα, στη φράση “η σωτηρία της ψυχής μου”, ίσως έριχνα το βάρος στο “μου”. Και τότε γέρνει η φράση, σαν βάρκα, και “μπάζει νερά”… Αργότερα έδωσα βάρος και σημασία στη λέξη και την έννοια “ψυχή”. Κι ύστερα στην έννοια “ακεραιότητα” (της ψυχής) [περί της οποίας έγινε λόγος παραπάνω, στον ορισμό της λέξης “σωτηρία”], ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό, δηλαδή όσο καλύτερα μπορούμε να νοηματοδοτήσουμε τη λέξη “ακεραιότητα”…

Σε κάθε περίπτωση μόνο αυτή η ακεραιότητα μπορεί να προσφέρει στην ψυχή ισορροπία, ώστε να μην “μπατάρει” η βάρκα της ψυχής μας…

Όσο δε για τον “ασφαλή τόπο” (του προαναφερθέντος ορισμού της λέξης “σώζω”) ή, αλλιώς, το “ασφαλές λιμάνι” (κατά τη συνηθισμένη παρομοίωση), που συνεπάγεται, κατά τα παραπάνω ετυμολογικά, τη “σωτηρία”, αυτός είναι ο “Παράδεισος”, έτσι όπως τον νιώθει ή τον εννοεί ο καθένας…

Λοιπόν… πολλά θα μπορούσα να πω κι εγώ και ο καθένας μας τόσο για την “ακεραιότητα”, όσο και για τον “Παράδεισο” [Και, βεβαίως, όχι μονάχα γι’ αυτά, μα και για έννοιες απόλυτα συναφείς μ’ αυτές, όπως, για παράδειγμα, για την “Ιθάκη”, ένα άλλο όνομα για τον Παράδεισο, ή για την ευτυχία, ομοίως, αλλά και για το “ωραίο ταξίδι”…] Αύριο θα μοιραστώ μαζί σας μια – δυό, μονάχα, σχετικές σκέψεις μου…

[Συνεχίζεται, λοιπόν…]


Παρασκευή 2 Απριλίου 2010

Σκέψεις. Για τον Θεό, τον Παράδεισο και την Κόλαση. Και τον Εγωισμό


[Συνέχεια από το χθεσινό…]


Ο Θεός έφτιαξε τον Παράδεισο.

Τον Παράδεισο και μόνον αυτόν!

Την Κόλαση δεν τη δημιούργησε ο Θεός.

Την δημιούργησαν οι άγγελοι οι εκπεσόντες, οι άγγελοι που Τον αρνήθηκαν, με την άρνησή τους, ακριβώς, αυτή…

Κι ύστερα, όταν οι άνθρωποι παρέβησαν την θέληση [ή να την πούμε επιθυμία;] του Θεού, ο Θεός τους εξεδίωξε μεν απ’ τον Παράδεισο, αλλά δεν τους έστειλε στην Κόλαση.

Κόλαση έπλασε την κοινωνία του το ανθρώπινο γένος!

Ο Θεός θα μπορούσε να παραμείνει στην μακαριότητα του Παραδείσου, αδρανής και απαθής…

…Κι όμως αποφάσισε να επισκεφθεί την Κόλαση των ανθρώπων, θέλοντας, ελπίζοντας κι αγωνιζόμενος να την μετα(σ)τρέψει σε Παράδεισο…

Τον Θεό δεν τον έχουμε πια μαζί μας. Ή, ίσως, σωστότερα, τον Θεό τον έχουμε ξεχάσει… έχει πια γίνει, για μας, ιδίως στις ημέρες μας, μια μακρινή ανάμνηση… τόσο που δεν Τον βλέπουμε πια γύρω μας, στη φύση για παράδειγμα και στους νόμους που την διέπουν… ξεχάσαμε πια το πρόσωπό Του… και ξεχάσαμε, ακόμα (που είναι ένα και το αυτό) πως ο Θεός έχει το πρόσωπο του συνανθρώπου μας… διότι όλοι αυτοί οι συνάνθρωποί μας, γύρω μας, είναι εικόνες του Θεού, που έχουν πλαστεί και καθ’ ομοίωσή Του…

“Αν είχαμε τον Θεό μαζί μας”, λέμε και νιώθουμε συχνά ή/και συνεχώς, “θα ήμασταν ευτυχείς, θα ζούσαμε παραδεισένια”. Αυτό δεν ορίζουμε, άλλωστε, ως Παράδεισο; Τη σύμπραξη και την επικοινωνία με τον Θεό.


Πλανώμενοι, όμως, πλάνην οικτρά, θέλουμε όλοι μας,να σωθούμε ατομικά ο καθένας μας! Εγωιστικά!

Εγώ, μόνος μου, και ο Θεός.

Εσύ, μόνος σου, και ο Θεός.

Αυτός, μόνος του, και ο Θεός.

Χωρίς πληθυντικό αριθμό!

Ο καθένας, μόνος του, με τον Θεό! Θα ήταν αυτός, άραγε, παράδεισος; Αναμφίβολα όχι! Κόλαση θα ήταν! Η χειρότερη κόλαση! Η πραγματοποίηση του χειρότερου εφιάλτη! Και, βεβαίως, μια κατάσταση ασύμβατη προς την έννοια του Θεού και την Αγάπη Του. Διότι αυτή η κατάσταση θα ήταν ουσιαστικά η κατάργησή Του.


[Και μια παρένθεση: Θαρρώ (κι αν κάνω λάθος, σας παρακαλώ να μου το πείτε εσείς οι θεολογικώς γραμματιζούμενοι!) το ίδιο εγωιστικό θα πρέπει να θεωρήσουμε και ένα περιορισμένο “εμείς”: Εγώ και η οικογένειά μου, Εγώ και οι φίλοι μου, Εγώ και τα αγαπημένα μου πρόσωπα, Εγώ και οι ομόφυλοί μου, Εγώ και όλοι οι ομόδοξοι ή /και ομόθρησκοί μου… Κι αυτή η νοοτροπία θαρρώ, λοιπόν, αντί για τον παράδεισο, μπορεί να οδηγεί προς την κόλαση, όπως μας δείχνει, ίσως, το ότι ο βοσκός της παραβολής εγκατέλειψε όλο το ποίμνιό του για να αναζητήσει το ένα πρόβατο, το απολωλός!... “Εγώ μαζί με όλους τους άλλους ανθρώπους”, λοιπόν! (Κι ύστερα… ας βάλουμε στην πρόταση αυτή το “εγώ” μας τελευταίο!...)]


Ο Θεός, όπως προείπα, ως Χριστός, [ας μου επιτραπεί αυτή η ίσως όχι και τόσο “κομψή”, θεολογικώς, έκφραση] “έκανε μια βουτιά” στην Κόλαση των ανθρώπων και της Κοινωνίας μας, έτσι όπως εμείς την πλάσαμε…

Εμείς οι άνθρωποι, αν και αποκαλούμαστε “παιδιά του Θεού” και μάλιστα με το ψευδώνυμο “Χριστιανοί”, διστάζουμε, φοβόμαστε και αποφεύγουμε να κάνουμε την αναγκαία αυτή βουτιά… Νομίζουμε πως “αβρόχοις ποσί” θα καταφέρουμε να φθάσουμε στον (ποιο;) προορισμό μας, με τα λουστρίνια μας απαστράπτοντα, το κουστουμάκι μας ατσαλάκωτο και τη γραβάτα μας δεμένη άψογα… (…ή, αντιστοίχως, το ταγεράκι μας ατσαλάκωτο και τα μαλλιά μας χτενισμένα άψογα…)

…Έτσι ακριβώς όπως πηγαίνουμε όλοι μας, σχεδόν όλοι μας ή τουλάχιστον οι περισσότεροι, τέτοιες (“χρονιάρες”!...) μέρες στις εκκλησίες, επιδιώκοντας, μάλιστα, να βρούμε και κάθισμα ή αναπαυτικό στασίδι, ει δυνατόν κι εμπρός – εμπρός…

…για να μας δουν κι οι άλλοι άνθρωποι, γνωστοί και φίλοι…

…για να μας δει και ο Θεός (μήπως τυχόν κι αλλιώς μας λησμονήσει…)


[Συνεχίζεται….

Συνεχίζεται σ’ αυτό εδώ το ιστολόγιο, μιαν άλλη μέρα…

…συνεχίζεται στους ναούς, ιδίως αυτές τις μέρες…

…συνεχίζεται και στη ζωή, κάθε μέρα!...]


Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

Αγάπη. Προς όλους ή μόνο προς ένα πρόσωπο;


Αγάπη…

Τόσα και τόσα λόγια γι’ αυτήν…

Τόσες και τόσες σκέψεις γι’ αυτήν…

Τόσα και τόσα γραπτά γι’ αυτήν…

Τόσες λίγες πράξεις, όμως, γι’ αυτήν!...

Πράξεις που να ανταποκρίνονται πραγματικά στο ύψος και στο βάθος και στο μέγεθος αυτής της λέξης…

Διότι, απ’ την άλλη, ένα σωρό πράξεις μας (“του σωρού”…) γίνονται “στο όνομα της αγάπης”!...

…αυτού, δηλαδή, που νομίζουμε ή νιώθουμε ή κατανοούμαι ως αγάπη…

Το οποίο σημαίνει ότι ή πάσχουμε νοητικά ή πάσχουμε καρδιακά ή έχουμε χάσει το νόημα και την ουσία των λέξεων…

(…και είναι, όλα αυτά, “το ένα χειρότερο απ’ το άλλο”…)


Θυμήθηκα τώρα κάτι που είχα διαβάσει ή ακούσει (δεν θυμάμαι…) παλαιότερα: Πως “όλοι μας αναζητούμε την πραγματική αγάπη”, αλλά η φράση αυτή περιέχει και εκφράζει μια αντίφαση, ότι δηλαδή το επίθετο “πραγματική” σημαίνει “αυτό που υπάρχει στην πράξη”, στην καθημερινότητα… Συνεπώς αυτή η αναζήτηση της “πραγματικής” αγάπης έχει την έννοια της αναζήτησης της “ουσιαστικής” αγάπης, μιας έννοιας μάλλον εκπεσούσας και “πληθωριστικής” [όχι υπό την έννοια ότι υπάρχει άφθονη… αλλά ότι έχει χάσει την αξία της απ’ την αλόγιστη χρήση της, από την φλυαρία και τα φληναφήματα ημών των ανθρώπων…]


Ποια είναι, λοιπόν… ποια μπορεί να είναι η ουσιαστική αγάπη;…

[Κάποιος είχε κάτι που είναι ιδιαίτερα επίκαιρο, λόγω της ημέρας: “Θέλεις να δεις ποιο είναι το μέτρο της αγάπης; Κοίταξε (σήμερα!) πάνω στον Σταυρό!”]

…Η αγάπη προς ένα μόνο πρόσωπο ή η αγάπη προς τους πολλούς, με στόχο και αποκορύφωμα την αγάπη προς όλους;

Άλλοτε πίστευα το ένα… άλλοτε νόμιζα το άλλο… κατόπιν επανήλθα στην αρχική μου άποψη… κι ύστερα πάλι στη δεύτερη υπόθεση…

…και θεωρώ πως ακόμα ταλαντεύομαι…

(…αποδεχόμενος την μομφή και την κατηγορία πως δεν έχω σταθερές και κατασταλαγμένες απόψεις…)

Και η μία και η άλλη άποψη, βλέπετε, έχουν, θαρρώ, βάσιμα επιχειρήματα…

- “Αγάπη προς όλους”, είχε πει κάποιος μεγάλος, “σημαίνει αγάπη προς κανέναν”… Διότι τι άλλο είναι αγάπη, αν όχι η επιλογή και η διάκριση κάποιου προσώπου μέσ’ απ’ το πλήθος των ανθρώπων;

- Ναι (θα έρθει όμως ο αντίλογος), αλλά αυτή που θεωρούμε υπέρτατη ένδειξη αγάπης, η ενανθρώπιση και η σταυρική θυσία του Ιησού Χριστού, αφορούσε και αφορά στο σύνολο των ανθρώπων, αποτελεί πράξη αγάπης προς όλους!

- Βεβαίως, αλλά τότε αναφερόμαστε στην υπέρτατη αγάπη και στον Θεό, που δεν έχει “μέτρο”, που δεν περιορίζεται από κανόνες. Ενώ ο άνθρωπος είναι πεπερασμένος, έχει όρια… Αυτή η περιορισμένη ή, σε κάθε περίπτωση, πεπερασμένη ποσότητα αγάπης που μπορεί να παράξει η ανθρώπινη καρδιά, πώς είναι δυνατόν να αρκέσει ώστε να δροσίσει, πόσο δε μάλλον να ποτίσει τόσες και τόσες ανθρώπινες υπάρξεις γύρω μας;

- Είμαστε πλασμένοι, όμως, “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση Θεού” και, συνεπώς, τείνουμε και ελπίζουμε και αγωνιζόμαστε γι’ αυτό: Για την υπέρβαση της ανθρώπινης φύσης, που θ’ απελευθερώσει περισσότερη αγάπη, αγάπη προς όλους!...

Και η αμφιταλάντευσή μου συνεχίζεται… Πέρα – δώθε… [Να ’ναι, άραγε, εκκρεμής και… “εκκρεμότητα” ή να οφείλεται, άραγε, σε μέθη μου, μέθη πνευματική, και αποπροσανατολισμό μου;…]


Μόλις προ ολίγου, πάντως, συνειδητοποίησα ένα μεγάλο σφάλμα μου: πως δηλαδή έκανα λόγο, παραπάνω, για εκατέρωθεν “επιχειρήματα”. Τα οποία, βεβαίως, έχουν να κάνουν κι αναφέρονται στη λογική και στο μυαλό [Ή μήπως κάνω λάθος και εδώ;…]

Αυτό είναι κάτι που μου είχε πει και μου είχε επισημάνει, κατ’ επανάληψη στο παρελθόν, μια φίλη μου αγαπημένη, η φίλη μου η αγαπημένη, ο άνθρωπός μου: Ότι συχνά (αν όχι πάντα) η αγάπη μου “βρίσκεται μέσα στο μυαλό μου”

…Κι ας ήταν αυτή που μ’ είχε κάνει ν’ απαρνηθώ την (άποψη για την) αγάπη προς όλους και με είχε προσγειώσει [ή “απογειώσει”;…] στην αγάπη προς την μία, προς αυτήν!...

…Κι ας ήταν αυτή που με είχε κάνει να νιώσω και να πω “μαζί σου και στην κόλαση”, φράση που μάλλον είναι, τελικά, η πιο παραδεισένια…

[Αυτό το τελευταίο, όμως, είναι μια άλλη, “μια μεγάλη ιστορία”, ένα σπουδαίο και ιδιαίτερα σοβαρό θέμα προς συζήτηση… και, προφανώς, όχι μόνο προς συζήτηση, δηλαδή για “λόγια”, αλλά προς ενέργεια, προς δράση… Θα επανέλθω, λοιπόν! Τουλάχιστον στο προς συζήτηση”!...]