…Λογοτεχνία και Πορνογραφία… …Νομοθέτης και Δικαστής…

…Λογοτεχνία και Πορνογραφία… …Νομοθέτης και Δικαστής…

[«Από την (…) έρχομαι και στην κορυφή (…)»]

[ήτοι «Από την (Λογοτεχνία και Πορνογραφία) έρχομαι

και στην κορυφή (Νομοθέτης και Δικαστής)»] (*)

(*) Διευκρινίζω ότι ο υπότιτλος είναι αυτοσαρκαστικός και δεν αναφέρεται σε κείμενο κανενός τρίτου!...

Διαπιστώνω πως τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή μια δικαστική απόφαση, γίνεται πολύς λόγος, για άλλη μια φορά, για ένα ζήτημα παλιό: Για την λογοτεχνία και την πορνογραφία.
Έγραψαν, για παράδειγμα, σχετικά, από αυτούς που διαβάζω συστηματικά [επειδή η τύχη το έφερε και έπεσα, κάποια στιγμή, στα ιστολόγιά τους και μου άρεσε ο τρόπος που έγραφαν, οι απόψεις τους και η θεματολογία τους] οι ακόλουθοι ιστολόγοι:

• Τα παράπονα σας στο Mixer» [http://rodiat7.blogspot.com/2008/04/zig-zag-nerantzies.html ] &
• «Τα παράπονα σας στο Mixer» [http://rodiat7.blogspot.com/2008/04/apofasi-gavala.html]
• «Ροϊδη εμμονές» [http://roides.wordpress.com/2008/04/15/plev15apr08/]
• «Memoryland» [http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2008/04/blog-post_15.html]
• «E-lawer» [http://elawyer.blogspot.com/2008/04/blog-post_15.html] &
• «E-lawer» [http://elawyer.blogspot.com/2008/04/blog-post_16.html]

Και προφανώς θα είναι κι άλλοι…

Δεν θα πάρω θέση για το θέμα. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Δεν είμαι έτοιμος: Δεν έχω εμβαθύνει στο θέμα, δεν έχω ακούσει και διαβάσει όλες τις απόψεις (σας), δεν τις έχω επεξεργαστεί νοητικά, δεν έχω σταθμίσει τα εκατέρωθεν επιχειρήματα… [Και, σε τελική ανάλυση, δεν με πειράζει να μην έχω άποψη κατασταλαγμένη, επί παντός του επιστητού και να το παραδέχομαι...]

…Σκέπτομαι πως πρέπει να ξεκινήσω (ή να ξεκινήσουμε…) από κάπου: Να βάλουμε τα όρια… να οριοθετήσουμε… δηλαδή να διατυπώσουμε ορισμούς! Τι είναι, λοιπόν, λογοτεχνία; Και τι είναι, περαιτέρω, πορνογραφία; Ανοίγω ένα λεξικό, του Μπαμπινιώτη για παράδειγμα. Διαβάζω:
«Λογοτεχνία: Η καλλιέργεια του έντεχνου λόγου, η παραγωγή έργων ποίησης ή έντεχνης πεζογραφίας [κ.λπ.]»
«Πορνογραφία: Η παραγωγή πορνογραφικών έργων […] Πορνογραφικός: Αυτός που αποσκοπεί στην ερωτική διέγερση με την ακριβή απεικόνιση ή περιγραφή σεξουαλικών πράξεων ή την επίδειξη γυμνών σωμάτων σε προκλητικές στάσεις [κ.λπ.]»
Ίσως να μου πείτε, κάποιοι από σας, πως δεν συμφωνούν απόλυτα μ’ αυτούς τους ορισμούς, ή πως κατά τη γνώμη τους δεν είναι πλήρεις. Εντάξει, εγώ να συμφωνήσω! Δώστε μου, όμως, σας παρακαλώ, έναν δικό σας ορισμό. Να δούμε, να διαπιστώσουμε, εάν υπάρχουν κατ’ αρχάς (και κατ’ αρχήν!...) κοινά σημεία, αφετηρία για την εποικοδομητική συζήτηση, που είναι, προφανέστατα, αυτό που όλοι μας επιδιώκουμε…

…Ανοίγω, εδώ, μια μεγάλη παρένθεση (που… ίσως και να μην την κλείσω καν!... Να την αφήσω ανοιχτή… για κάθε περίπτωση… για κάθε θέμα…): Η ίδια μεθοδολογία πιστεύω πως πρέπει να ακολουθείται, για αντίστοιχες εποικοδομητικές συζητήσεις, για «ένα σωρό» [και ουχί «του σωρού»…] θέματα, αν όχι και για όλα τα θέματα, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά: Να βάζουμε όρια… να κάνουμε οριοθετήσεις…να δίνουμε ορισμούς… Αυτή τη βαθύτατη σοφία, δυστυχώς, φοβούμαι πως την έχουμε ξεχάσει. Κι ας την κληρονομήσαμε, μαζί με άλλους θησαυρούς, απ’ τους αρχαίους μας προγόνους: «Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις»!...
Έτσι, θαρρώ, θα μπορούμε να πραγματευθούμε και τα άλλα φλέγοντα ζητήματα: Τι είναι τέχνη; [: «πώς ορίζεται;»…] και, περαιτέρω ποια είναι ενδεχομένως [αν έχει πράγματι…] τα όριά της;… Τι είναι σάτιρα και ως πού φθάνει; [εάν, επίσης, δεχθούμε, εάν συμφωνήσουμε, πως έχει όρια!... Αν, πάλι, συμφωνήσουμε για το αντίθετο… και πάλι «κανένα πρόβλημα»!...]

Καλώς ή κακώς νομίζω πως αυτή είναι η λύση. Ή, για να το διατυπώσω πιο ορθά: Εγώ προσωπικά δεν νομίζω πως υπάρχει άλλος τρόπος [Και θα είμαι ευτυχής να ακούσω κάτι διαφορετικό, ακόμα και ακραίο – επαναστατικό – ανατρεπτικό, με ανοιχτή διάθεση, να το αποδεχθώ….]

Μου έρχεται, περαιτέρω, στο μυαλό, ότι τέτοια όρια πολλά, βάζουμε ή έχουμε βάλει, έχουμε θεσπίσει στη ζωή μας, ως ομάδες και ως κοινωνία, για να συμβιώσουμε κατά το δυνατόν καλύτερα: τους κανόνες και τους νόμους! [Να ένα θέμα, μια συζήτηση, ιδιαίτερα σοβαρό, μ’ ένα σωρό εκφάνσεις!...]
Ας πούμε… οι νόμοι, οι διατάξεις που αφορούν στην ενηλικίωση του ατόμου. Και όλες τις συνέπειες που απορρέουν απ’ αυτήν. Κάποτε, για παράδειγμα, ψήφιζαν οι 25ρηδες. Μετά το όριο έπεσε στα 21. Τώρα είναι στα 18. Και υπάρχουν τάσεις και προτάσεις (συζητήσιμες!) πως το όριο αυτό θα πρέπει να πέσει ακόμα χαμηλότερα. Διότι οι νέοι, πλέον, στις ημέρες μας, ωριμάζουν σε μικρότερη ηλικία. [Δεκτόν!...] Είναι εύκολο να βγαίνουν κάποιοι και να λένε πως οι νόμοι γενικά, αυτός ο νόμος ειδικότερα, είναι «οπισθοδρομικός», «κατάλοιπο του παρελθόντος», πως «εκφράζει τη συντήρηση». Το δύσκολο νομίζω πως είναι να βγούν όλοι αυτοί απ’ την «καλόβολη μη-θέση» της κριτικής και να προτείνουν, δηλαδή να πάρουν θέση: Διότι τότε είναι σίγουρο πως ό,τι κι αν προτείνουν, σίγουρα θα δεχθούν κι αυτοί την κριτική που τους αρμόζει… Εάν προτείνουν, για παράδειγμα, «ψήφο στους 17ρηδες», θα «τους την πέσουν» οι 16ρηδες κι οι υπερασπιστές τους κ.ο.κ. Και, βέβαια, θα συνεχίσουν να ακούγονται οι ίδιες εύκολες και λογικοφανείς κριτικές που ακούγονται και ακούγονταν ανέκαθεν, πως δηλαδή «η ωριμότητα του ανθρώπου δεν εξαρτάται από την ταυτότητα, δηλαδή από την ηλικία του» και πως «είναι παράλογο να δέχεται ο νόμος πως κάποιος είναι σήμερα, 19.4.2008, ανώριμος, και αύριο, 20.4.2008, που συμπληρώνει τα 18 του, θα αποκτήσει ξαφνικά την ωριμότητα, λες και θα γυρίσουμε ένα διακόπτη»!...
[Σίγουρα είναι «άδικο», για παράδειγμα, όποιος γεννήθηκε στις 31.12.1990 να έχει δικαίωμα να ψηφίσει και όποιος γεννήθηκε μόλις μια μέρα (ή μια ώρα!...) μετά, στις 1.1.1991, να μην έχει αυτό το δικαίωμα!... «Είναι σκληρός ο νόμος, αλλά είναι νόμος»!... Πάντως, όμως, από την άλλη, σε περίπτωση άμεσης και επείγουσας επιστράτευσης, ο ένας θα κληθεί αμέσως για να πολεμήσει (και ίσως για να σκοτωθεί...), ενώ ο άλλος, ως «μικρός κι ανώριμος» θα το αποφύγει…]

Είναι κοινώς ή, έστω, ευρέως αποδεκτό, επαναλαμβάνω, ότι οι νέοι, οι έφηβοι, ωριμάζουν όλο και νωρίτερα. Ε, τότε, ν’ αποδεχτούμε το (αναμφίβολα χιουμοριστικό!...) σύνθημα που διάβασα κάποτε σε έναν τοίχο: «Δικαίωμα ψήφου στους 8χρονους»!...
Έγραψα για 8χρονους, ήτοι για παιδιά, κι ο νους μου πέταξε [και σας το καταθέτω] και σ’ ένα άλλο, συναφές, σπουδαίο θέμα, όπου προκύπτει ανάγκη για οριοθέτηση και ορισμό: Για πέστε μου, λοιπόν, σας παρακαλώ, όλοι εσείς που «στέκεστε κριτικοί απέναντι στους ορισμούς», κατά πως λέτε, διότι δεν εκφράζουν τη ζωή και το σφυγμό της [κριτική που δέχομαι μεν πως είναι καλόπιστοι και έχει κίνητρα ευγενικά, μα είναι, νομίζω, συχνά, πρόχειρη και αλόγιστη….] τι είναι, για εσάς, «παιδί»; Μη μου αρνηθείτε να μου δώσετε ορισμό, που μάλιστα να έχει και ηλικιακό όριο, διότι τότε θα σας θυμίσω πως, ανάλογα κι αντίστοιχα, θα πρέπει να προσδιοριστεί από τον νόμο, σε ποιους [εφήβους ή παιδιά;] θα πρέπει να επιτραπεί η εργασία. Διότι, φαντάζομαι, ως προοδευτικοί κι εσείς, πως αναμφίβολα θα αντιπαρατίθεσθε στην «παιδική εργασία», ένα από τα εγκλήματα που κατά κόρον διαπράττονται ιδίως στην Άπω Ανατολή και στην Ινδία. Και όχι μόνο αυτή, βεβαίως… Διότι υπάρχει ακόμα, σας θυμίζω, η παιδεραστία. Ως πραγματικότητα σε όλο τον κόσμο και ως αδίκημα… [Εκτός κι αν θέλετε να το καταργήσουμε ως αδίκημα, οπότε, βέβαια, αλλάζει η συζήτησή μας και τίθεται σε άλλη βάση, με άλλο αντικείμενο…]

…Μ’ αυτά και τ’ άλλα… νομίζω πως κατέληξα [εγώ, ο κατά βάση ουτοπικός υπερασπιστής της Ηθικής, που δεν έχει ανάγκη, μα ξεπερνά και καταργεί το Νόμο…], να υπερασπίζομαι το Νόμο. Και ειδικότερα τον Νομοθέτη. Που πρέπει μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή ν’ αποτυπώσει το κοινώς – κοινωνικώς αποδεκτό, το μέτρο ή το «μέσον» [υπό την έννοια της «μεσότητας»] και μάλιστα σε ένα κείμενο που να έχει κατά το δυνατόν διάρκεια [Μεγάλο – τεράστιο θέμα αυτό, των Νόμων και της θέσπισής τους, στο οποίο κάποτε θα πρέπει να επανέλθω, επισταμένως, οπότε και να εξετάσω και το εάν αυτοί πρέπει να δρουν απλώς ρυθμιστικά ή και παιδευτικά…]. Γι’ αυτό και συχνά καταφεύγει, κατά πως λένε οι ειδικοί, στη χρήση όρων και εννοιών «αξιολογικών»…
…που καλείται, ύστερα, ο Δικαστής [που φέρει και αυτός, συχνά, αντίστοιχα δύσκολο ρόλο με αυτόν του Νομοθέτη:] να νοηματοδοτήσει με περιεχόμενο κάποιες λέξεις, αφουγκραζόμενος και αυτός, πάλι, το κοινώς – κοινωνικώς αποδεκτό, αποτυπώνοντας το μέτρο και τη μεσότητα, «διχάζοντας»…
…μεταξύ «λογοτεχνίας» και «πορνογραφίας», για παράδειγμα, όπως στην προκείμενη περίπτωση…

…Κι έχοντας, έτσι, «κάνει τον κύκλο τους», οι σχετικές σκέψεις μου επανήλθαν στην αρχή. Και για να μην καταλήξουν «φαύλος κύκλος» αλλά, αντίθετα, «σπείρα δημιουργική», θα ήθελα τη δική σας άποψη, είτε ως σχόλια εδώ, είτε ως αναρτήσεις στα δικά σας ιστολόγια…
Εν αναμονή, λοιπόν, του τι εννοείτε εσείς «λογοτεχνία» και τι «πορνογραφία»…
…«διατελώ μετά τιμής» [όπως έλεγαν οι παλαιότεροι…] και σας ευχαριστώ εκ των προτέρων!...

Τρεις μικρές προσωπικές (μου) ιστορίες της καθημερινότητας

Οι πιο πολλοί θα άκουσαν, σχετικά πρόσφατα, για την ακόλουθη σκληρή είδηση: «Κάποιος σκότωσε έναν συνάνθρωπό μας, σ’ αυτή την πόλη μου μας τρελαίνει όλους, επειδή, λέει, οδηγώντας, του έκλεισε τον δρόμο και του πήρε την προτεραιότητα»… Το τραγικό αυτό γεγονός μου θύμισε κάτι που μου συνέβη πριν από τρία τουλάχιστον χρόνια:
Σ’ έναν δρόμο της πολύβουης πόλης μας, λοιπόν, «έκανα σφήνα» [παρότι δεν με εκφράζει κα προσπαθώ να το αποφεύγω, γενικώς, πλην όμως συχνά είναι αναγκαίο κακό…] σε έναν οδηγό ταξί, παίρνοντάς του την προτεραιότητα, καθώς επέκειτο ένα εμπόδιο (:παράνομα σταματημένο αυτοκίνητο) που καθιστούσε σχεδόν επιβεβλημένη μια τέτοια «σφήνα». Ο ταξιτζής, όμως, προφανώς θεώρησε [καλώς ή κακώς;… μπορεί και να είχε δίκιο!...] πως η οδηγική ενέργειά μου ήταν πιο «επιθετική» και «δραστική» απ’ ό,τι έπρεπε [δηλαδή πως έπρεπε να τον αφήσω αυτόν να περάσει και να κάνω σφήνα σε αυτόν που τον ακολουθούσε… -τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το ζητούμενο…]. Στο επόμενο φανάρι, λοιπόν, σταμάτησε από πίσω μου ακριβώς, κατέβηκε οργισμένος απ’ το αυτοκίνητό του και ήρθε με επιθετική διάθεση δίπλα στο ανοιχτό μου παράθυρο, βρίζοντας και φωνάζοντας και με σαφή δείγματα πως στο παραμικρό μου αντιμίλημα ίσως και να χειροδικούσε. Δεν αντιμίλησα, όμως, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά διότι αυτό που πραγματικά ένιωσα εκείνη τη στιγμή, ήταν να του ζητήσω συγγνώμη για το ότι η οδήγησή μου δεν ήταν, ίσως, η πρέπουσα απέναντί του. Η αντίδρασή του με εξέπληξε: Το οργίλο λιοντάρι που είχα απέναντί μου, αμέσως «μαλάκωσε» κι έγινε ένα «ήρεμο αρνάκι», ένας άνθρωπος έτσι όπως θα μπορούσαμε όλοι μας να είμαστε, και μου είπε: «Εγώ σου ζητώ συγγνώμη, φίλε μου. Φαίνεσαι καλό παλικάρι! Συγγνώμη για την αντίδρασή μου! Μα είναι, βλέπεις, η κούρασή μου και το άγχος της δουλειάς. Δικαιολόγησέ με!». Ναι, έτσι ακριβώς που σας τα γράφω! Μ’ αυτά ακριβώς τα λόγια, που δεν θα τα ξεχάσω, διότι εμένα τουλάχιστον κάτι με δίδαξαν, κάτι μου πρόσφεραν… Κι όλα αυτά χάρη σε ένα απλό «συγγνώμη»!...

Ιστορία δεύτερη:
Πριν από δύο ή τρία χρόνια είχα ν’ αντιμετωπίσω [κάτι που συμβαίνει σε όλους μας πολύ συχνά, αν όχι καθημερινά…] ένα «άξιο και αντιπροσωπευτικό εκπρόσωπο της ελληνικής γραφειοκρατίας», μια υπάλληλο σε κάποια Εφορία: Μία Έφορος, «καπετάν-Ένας» [αν είναι ορθή αυτή η έκφραση και δεν γίνεται… «καπετάνισσα-Μία»…] αρνιόταν, παρά τις επανειλημμένες κρούσεις μου (τρεις ή τέσσερεις φορές) να δώσει λύση σ’ ένα πρόβλημά μου, κατά τρόπο (το επισημαίνω!) απόλυτα νόμιμο, αφού μάλιστα το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί και σ’ άλλες Εφορίες παλαιότερα. Μπροστά μου «τοίχος αδιάβατος», εμπόδιο ανυπέρβλητο, δεδομένου, μάλιστα, ότι δεν υπήρχε άλλος ανώτερός της «προϊστάμενος», για να καταφύγω σ’ αυτόν, να της υποδείξει αυτό που έπρεπε να κάνει. Πήρα, λοιπόν, τη θετική απόφαση, πήρα τον καλύτερό μου εαυτό και την ξαναεπισκέφθηκα: «Πείτε μου, σας παρακαλώ», της ζήτησα, «τι μπορούμε να κάνουμε; Δεν μπορεί να μην υπάρχει λύση! Κι εσείς, είτε λόγω θέσης είτε λόγω πείρας, το δίχως άλλο θα μπορέσετε να μου την βρείτε!». Και πράγματι, λοιπόν, μου τη βρήκε! Ίσως όχι την ορθή [κατά τη γνώμη τη δική μου και των άλλων εφοριακών υπαλλήλων], μα πάντως μου έλυσε το πρόβλημα. Ένα πρόβλημα που είχε προκύψει, ίσως, όχι μόνο από την άγνοια και την αίσθηση εξουσίας της Εφόρου, αλλά ενδεχομένως κι από τη δική μου βεβαιότητα, εμμονή κι επιμονή μου στο να (μου) δοθεί η «πρέπουσα ορθή λύση»!...

Ιστορία τρίτη:
Εδώ και αρκετό καιρό έχω σταματήσει να πηγαίνω σε γυμναστήρια […χμ… για να γλυτώσω το… «ντοπάρισμα»!...] και πηγαίνω, καθημερινά, για γυμναστική και για περπάτημα σε ένα πάρκο. Δεν είμαι ο μόνος που το κάνει: Κάθε φορά συναντώ τουλάχιστον 6-7 και συχνά μέχρι και 15 άλλους, που κάνουν το ίδιο: Περπατούν… Και συναντιούνται μεταξύ τους… όπως ακριβώς κάνουμε, όλοι μας, και στη γειτονιά μας, μα και στη μεγάλη μας πόλη: Απομονωμένοι στο κόσμο μας, βουτηγμένοι στις σκέψεις μας και στα προβλήματά μας, σιωπηλοί, αν όχι και κατσουφιασμένοι… Μετά την τρίτη –τέταρτη φορά… μου ήρθε μια ιδέα… πήρα μια απόφαση… και την έθεσα σε εφαρμογή: Όποιον συναντούσα στην περιπατητική αυτή γυμναστική μου, τον κοιτούσα στα μάτια [όταν μπορούσα, δηλαδή όταν δεν απέστρεφε ο άλλος το βλέμμα ή το κεφάλι του, κάτι που όλοι μας, νομίζω, κάνουμε συχνά στην καθημερινότητά μας…] και του έλεγα «καλημέρα»! Τώρα πια, αρκετό καιρό μετά, σχεδόν όλοι μου λένε «καλημέρα» χαμογελώντας, οι πιο πολλοί μάλιστα προσπαθούν πια να με προλάβουν σε αυτό, ενώ κάποιοι έδειξαν δείγματα και διάθεση πως θέλουν κι άλλη, περαιτέρω, κουβεντούλα… [Αυτό που, όμως, παρατηρώ ακόμα, είναι πως όλοι αυτοί, μεταξύ τους, εξακολουθούν να μην ανταλλάσσουν ούτε μία κουβέντα, μια «καλημέρα» ή, ίσως, ούτ’ ένα βλέμμα…]

«Δεν φταίει η καθημερινότητα. Η φαντασία φταίει, που δεν της κάνει παρέα», όπως μου είπε και με δίδαξε, έμπρακτα, χρόνια πριν, μια φίλη μου αγαπημένη!...

Τρία νέα (μα στην πραγματικότητα παμπάλαια…) έμβια όντα, κρίκοι στην αλυσίδα της «εξέλιξης» και της «προόδου», του «πολιτισμού» μας…

Θα σου πω μια ιστορία, φίλε!

[Την ιστορία της ανθρωπότητας, ίσως…
Την ιστορία της ανθρωπιάς…
Το τέλος της δεύτερης…
…που μπορεί να οδηγήσει και στο τέλος της πρώτης…]

Λοιπόν…
…Λάθος στα είπαν, φίλε μου! Λάθος!... Σου είπαν ψέματα!... Για να σε κολακέψουν!... Πως είναι σπουδαίο, τάχατες, να είσαι άνθρωπος… Πως είμαστε ξεχωριστοί, καλύτεροι, ανώτεροι απ’ τ’ άλλα πλάσματα αυτής της γης… Το «ξεχωριστό δημιούργημα» της εξέλιξης…
Απόδειξη σ’ αυτό; Το ότι καταφέραμε να επιβιώσουμε από δεινόσαυρους, τυραννόσαυρους, βροντόσαυρους… [Σπουδαία απόδειξη… σπουδαίο επιχείρημα!... Και τι θα πεις άμα σταθμίσεις, τότε, πως σύμφωνα με όσα λένε κάποιοι επιστήμονες, τα τελευταία και τα μόνα πλάσματα που θα επιβιώσουνε σ’ αυτή τη γη, είναι… οι κατσαρίδες!... Ναι, στ’ αλήθεια!...]

Λοιπόν, φίλε μου, μόνο για τους βροντόσαυρους, τους τυραννόσαυρους και τους δεινόσαυρους έμαθες, έτσι δεν είναι;… […που, πλέον, δεν μας φοβίζουν, γιατί τους κάναμε κόμικς και ταινίες… κι ίσως μάλιστα να πιστέψουμε πως είναι απλά και μόνο δημιουργήματα του Χόλλυγουντ…]
Ξέχασαν, όμως, φίλε να σου πουν, ακόμα και να σου αναφέρουν…
…για τους βροντ-άνθρωπους, για τους τυρανν-άνθρωπους, για τους δειν-άνθρωπους!...
Μην κάνεις, φίλε, πως δεν καταλαβαίνεις! Μιλάω για υποείδη αυτού που αποκαλούμε «ανθρώπινο είδος»…
«Εξελιγμένο είδος»!...
Όχι φυτοφάγο (απλώς) βέβαια. Ούτε σαρκοφάγο (απλώς). Μα… είδος παμφάγο!...

Είμαστε οι... […εδώ που φθάσαμε, ας μου επιτραπεί η ακραία έκφραση:] «γαμάμε και δέρνουμε»!... Οι «εξουσιαστές της γης!... […που, μάλιστα, θέλουμε να εξουσιάσουμε και το σύμπαν όλο, τρομάρα μας!...]
«Δικτάτορες, αυτοκράτορες, εξουσιαστές; Για ποιους συγκεκριμένα μας μιλάς;», ίσως να με ρωτήσετε…
Μα εγώ δεν σας μιλώ (μόνο) για πρόσωπα συγκεκριμένα… Για τη νοοτροπία σας μιλώ πολλών προσώπων!... [Ξεκινήσαμε… ή ξεκίνησαν… ηγεμονίσκοι… επεκτάθηκαν… αυτοκράτορες… δικτάτορες… παντοκράτορες…]

Αυτή η γη, θαρρούμε, μας ανήκει!.. Και μπορούμε, νομίζουμε οι ανόητοι, να την κάνουμε ό,τι θέλουμε!...
…Ποιο άλλο όν μπορεί να μας αντισταθεί; Κανένα! Όλα στη δούλεψή μας, δηλαδή, ή για τροφή μας ή/και ως «παράπλευρες απώλειες» των πράξεών μας, της άκρατης επιθυμίας μας για κέρδη και πλούτο ή και, ακόμα ακόμα, εσχάτως, για ψευδεπίγραφη εκδήλωση της «καλλιτεχνικής μας έκφρασης»…

Σου μιλάω, λοιπόν, για τους «βροντ-άνθρωπους»…
…που βροντάνε και δέρνουνε… και σκοτώνουν… και γδέρνουν…
…ακόμα και ζώα που είναι ακόμα ζωντανά!...

Φερόμαστε στα ζώα τυραννικά…
[Σε όποια δυνατή έκφανση. Και με παραλλαγές πολλές… Που ταιριάζουν στην… «επινοητικότητά» μας, διότι είμαστε άνθρωποι με «φαντασία»…]
Οι «τυρανν-άνθρωποι»!...

Έτσι φερόμαστε, γενικότερα, ακόμα και στη γη, που μας φιλοξενεί…
…γι’ αυτό κι έχουμε προκαλέσει και στο περιβάλλον μας, τόσα δεινά…
[…μα εμείς, στο μεταξύ, ήδη προετοιμάζουμε και την ενδεχόμενη αποχώρησή μας απ’ αυτήν, για άλλους πλανήτες, για να «εποικήσουμε το σύμπαν», μόλις την καταντήσουμε τη γη «κρανίου τόπου», πλανήτη ακατοίκητο…]
Οι «δειν-άνθρωποι»!...

Θέλεις να καταλάβεις σε ποιους αναφέρομαι; Ποιους αποκαλώ «τυρανν-άνθρωπους» των ζώων [που θα γίνουν –ή είναι ήδη- οι «δειν-άνθρωποι» της γης, γιατί όλοι «το ίδιο μυαλό κουβαλάνε», εκείνο του εξουσιαστικού,, του δυνατού, του «εξελιγμένου όντος»…]

Αυτούς για τους οποίους έγραψε τις προάλλες η Βάσσια μια ανάρτηση, για το πώς κάποιοι φέρονται στα ζώα…

(http://parafyada.blogspot.com/2008/04/blog-post_02.html)

Ή/Και αυτόν για τον οποίο έγραψε και η Roadartist, τον τάχα καλλιτέχνη που βασάνισε μέχρι θανάτου ένα ζωντανό…

(http://roadartist.blogspot.com/2008/04/blog-post.html)

Μα και αυτούς που είχα δει, λίγο παλιότερα, σ΄ ένα βίντεο (που θα βρείτε σ’αυτή τη διεύθυνση:

http://www.furisdead.com/feat/ChineseFurFarms/)

και που, μόνο που το θυμάμαι, αγανακτώ και αρρωσταίνω [μα και θλίβομαι, ταυτόχρονα, για το είδος μας…], αυτούς που γδέρνουν ζώα, ζωντανά ακόμα, για τη γούνα τους!...

Υ.Γ.-1: «Homo hominis lupus», δηλαδή «ο άνθρωπος στον άνθρωπο (φέρεται σαν) λύκος», έλεγαν οι ρωμαίοι. Τι να πούμε, τότε, για το πώς φέρονται οι άνθρωποι στα ζώα;…
Υ.Γ.-2: …Υπ’ όψιν ότι υπάρχουν ζώα (και δη από αυτά που αποκαλούμε και τα κατατάσσουμε στα «θηρία»!...) που φέρονται με… «ανθρωπιά»!...
Υ.Γ.-3: «Γνώρισα τους ανθρώπους κι αγάπησα τα ζώα» έλεγε κάποιος σοφός. Μην το παρακάνουμε, όμως! Υπάρχουν τόσοι και τόσοι άνθρωποι (κι όχι μονάχα στην μακρινή Αφρική, μα πιο σιμά μας…), που «πεθαίνουν σαν τα σκυλιά», για να χρησιμοποιήσω τη λαϊκή έκφραση, την ώρα που κάποιοι πολυεκατομμυριούχοι αφήνουν, καθώς μαθαίνουμε, τις τεράστιες περιουσίες τους στα σκυλιά τους!...

Ας δώσουμε 10 λεπτά απ’ τη ζωή μας. Ας δώσουμε αίμα

Αίμα! Ο χυμός της ζωής!... Που κάποιοι το έχουν ανάγκη. Για να μπορέσουν, μ’αυτό, να γαντζωθούν στη ζωή…
…Κι εμείς οι υπόλοιποι, εμείς που ευτυχώς δεν βρισκόμαστε στη θέση τους (μα που είναι πιθανόν να βρεθούμε στη θέση τους ανά πάσα στιγμή…), εμείς που μπορούμε εύκολα κι ανώδυνα να τους δώσουμε ζωή, να ξεδιψάσουν τη σχετική λαχτάρα τους, εμείς, λοιπόν, σφυρίζουμε αδιάφορα… Και προσπερνάμε αποστρέφοντας το βλέμμα μας. Βιαστικά…
…Δεν έχουμε ούτε καν… «10 λεπτά απ’ την ημέρα μας»!... Τι είναι 10 λεπτά; Μήπως όλα μας τα δεκάλεπτα, καθημερινά, τα διαθέτουμε και τα εκμεταλλευόμαστε καλύτερα; Μήπως μας δίνεται τόσο συχνά η ευκαιρία να τα εκμεταλλευτούμε καλύτερα;…
…Πόσες φορές μας δόθηκε η ευκαιρία να σώσουμε μια ζωή; Να κάνουμε το φιλί της ζωής σ’ένα παιδί που χαροπαλεύει; Να γεμίσουμε με χρώμα δύο μάτια που τρεμοσβύνουν;…
Γι’ αυτό σου λέω… γι’ αυτό μου λέω… Ας μην προσπεράσουμε αδιάφορα!...
Καλημέρα! Καλημέρα ζωή!...