“Δεν μας είπε δα και τίποτα σπουδαίο ο άλλος”…
[Ποιος άλλος; Εκείνος… ο γνωστός μας / σας από παλιά… Ο γέρος που του αρέσει να πλάθει και να γράφει ιστορίες και μυθιστορίες αγάπης…]
Για την ακρίβεια: Σίγουρα ήταν πολύ σπουδαίο αυτό που μας είπε, αλλά… “δεν ανακάλυψε δα και την πυρίτιδα”! Δηλαδή: Δεν ήταν κάτι πρωτότυπο και καινούργιο αυτό που μας είπε. Μας το ’χουν τραγουδήσει, για παράδειγμα, ίσως πεις, κατά τρόπο εκπληκτικό:
“Δεν έκανα ταξίδια μακρινά,
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει”…
Σπουδαίο τραγούδι και αυτό, το δίχως άλλο. Από τα τραγούδια με περιεχόμενο, που σπανίζουν στην εποχή μας. Κι ας μην με εκφράζει απόλυτα:
Ακόμα κι αν αναγνωρίζω, βεβαίως, τι έχει περισσότερη αξία και ουσία… “δεν μου φτάνει”!... Αν είχα να επιλέξω ένα απ’ τα δύο, αναμφίβολα θα επέλεγα το δεύτερο, τα ταξίδια της καρδιάς. Δεν μπορούμε, όμως, “κακείνο ποείν και τούτο μη αφιέναι”;!...
Στην μέχρι τώρα ζωή μου, λοιπόν, έχω κάνει ταξίδια και ταξίδια! Και πολλά και μακρινά!... “Πολλών ανθρώπων είδα (και οίδα) άστεα”… Δεν ξέρω εάν και κατά πόσο “νόον έγνων”, αλλά, πάντως, αυτό που ξέρω με σιγουριά, είναι πως ακόμα δεν χόρτασα… ακόμα δεν ξεδίψασα!... Έχει, βλέπετε, τόσες και τόσες ομορφιές αυτός ο κόσμος “ο μικρός, ο μέγας”, που θα ήθελα να γνωρίσω…
Δεν ξέρω τι σημαίνει για σας “ταξίδι”. Τι σημαίνει για σας το “είδα” και το “οίδα” μια πόλη, μια περιοχή, μια χώρα… Για κάποιους σίγουρα σημαίνει να επισκεφθούν, επί τροχάδην, δύο – τρία “must-see” που επισημαίνουν οι πολύχρωμοι πολυτελείς τουριστικοί οδηγοί, κι ύστερα να “ξαμολυθούν” στα καταστήματα για αγορές… Θυμάμαι, για παράδειγμα, ένα αταίριαστο ζευγάρι που η μεν καλλιεργημένη σύζυγος μπορούσε να σου μιλάει επί ώρες για τα εκθέματα του Λούβρου και τις ομορφιές του Παρισιού, ο δε ευτραφής σύζυγος μπορούσε άνετα να χρησιμεύσει ως ζων γαστρονομικός οδηγός της γαλλικής πρωτεύουσας. Έχω γνωρίσει πολλούς τέτοιους ανθρώπους, για τους οποίους ταξίδι σημαίνει καλό φαγητό και καλό ξενοδοχείο (που, σημειωτέον, εν πολλοίς είναι ήδη ή τουλάχιστον τείνουν να γίνουν πανομοιότυπα σε όλο τον κόσμο…)
Καθένας κάνει τις επιλογές του! Όπως ικανοποιείται…
Καλώς ή κακώς υπάρχει μια διάκριση, που στη δική μου οπτική τουλάχιστον, είναι ιδιαιτέρως έντονη και σημαντική:
Τουρίστες και Ταξιδιώτες…
[Υπάρχουν κι άλλες αντίστοιχες διακρίσεις και δίπολα, όπως για παράδειγμα… ψηφοφόροι και πολίτες, διασκέδαση και ψυχαγωγία, ποσότητα και ποιότητα, “άνθρωποι” και Άνθρωποι κ.λπ. κ.λπ., αλλά δεν είναι του παρόντος…]
Δύσκολα φαντάζομαι τον εαυτό μου να ταξιδεύω μ’ ένα γραφείο τουριστικό [“ταξιδιωτικό” νομίζω πως θα έπρεπε να χαρακτηρίζεται αυτό που δεν έχει μόνο “ετοιματζίδικα”, prêt-a-porter “πακέτα”, αλλά που σχεδιάζει και προγραμματίζει ταξίδια “στα μέτρα” και ανάλογα με τις επιθυμίες των υποψηφίων ταξιδιωτών…]. Σχεδόν όλα μου τα ταξίδια, ακόμα και τα μακρινά, τα έχω σχεδιάσει και οργανώσει με την απαραίτητη παρέα (συνήθως ένα άτομο, διότι με περισσότερους ανακύπτουν προβλήματα συνεννοήσεως και ρυθμού…), μετά από αρκετή αναζήτηση και μελέτη… Διότι για μένα τουλάχιστον, το ταξίδι περιλαμβάνει και την ευχάριστη “αγωνία” του “πριν”, αλλά και την μαγεία του “μετά”, εκτός από αυτό καθεαυτό το ταξίδι…
Έγραψα παραπάνω για τα “must-see” ή, αλλιώς, “don’t miss” ή “top attraction” ή όπως αλλιώς. Πολλοί οδηγοί μάλιστα (ακόμα και από τους μη έγχρωμους, φαντεζί και ιλουστρασιόν, δηλαδή περισσότερο ταξιδιωτικοί…) έχουν ιδιαίτερα κεφάλαια που επιγράφονται, για παράδειγμα “Η Ελλάδα σε τρεις… ή σε πέντε… ή σε επτά ημέρες”. Τι να δεις… τι να πρωτοδείς απ’ την Ελλάδα, μέσα σε 3 ή 5 ή 7 ημέρες, ώστε να μπορείς να πεις ότι είδες και γνώρισες την Ελλάδα; Το “Ελλάδα” το έγραψα ενδεικτικώς, ακριβώς για να γίνει άμεσα αντιληπτό στον καθένα μας τι εννοώ. Και όπου “Ελλάδα”, βεβαίως, μπορείτε και πρέπει να βάλετε οποιαδήποτε άλλη χώρα. Και τότε θα γίνει αντιληπτό πόσο αστείο είναι να ακούς, για παράδειγμα, “έχω ταξιδέψει… στη Ρωσία για 4 μέρες, στη Γαλλία για άλλες 4, στις ΗΠΑ για μια εβδομάδα και στην Κίνα για άλλη μια εβδομάδα”… Σε μια εβδομάδα δεν προλαβαίνεις να δεις ούτε καν τα μουσεία της Νέας Υόρκης ή της Ουάσινγκτον… Σε μια εβδομάδα δεν προλαβαίνεις καν να προσανατολιστείς στο Πεκίνο…
Ταξίδι για μένα είναι να βυθιστείς στον τόπο που επισκέπτεσαι… Να νιώσεις τη βιασύνη των κατοίκων του Τόκυο, να νιώσεις τον κοσμοπολιτισμό της Νέας Υόρκης ή του Χονγκ Κονγκ, να περπατήσεις (και) στα χωμάτινα σοκάκια ή να στριμωχθείς στα δημόσια και συνήθως απλησίαστα απ’ τους τουρίστες λεωφορεία της Μπαγκόνγκ, να δεις, περασμένα μεσάνυχτα, νεαρές Σεβιλλιάνες να χορεύουν φλαμένκο, έχοντας μόλις πριν σηκωθεί απ’ τα συνοικιακά μαγαζάκια με τα τάπας, να κωπηλατείς σε μια λίμνη της Φινλανδίας, να βλέπεις και να ακούς μια αυτοσχέδια μπάντα στο Σαντιάγκο, να πιάσεις κουβέντα με τις νοικοκυρές των Μεστών που ξεσκαρτάρουν τη μαστίχα, να πιεις ουζάκι με μεζέ κερασμένα απ’ έναν ορεσίβιο μυστακοφόρο σε κάποιο ελληνικό χωριό… και άλλα… και άλλα…
Χρειάζεται χρόνος για να “βυθιστείς” σ’ ένα τόπο, να νιώσεις τους ρυθμούς της και να συγχρονισθείς – συντονισθείς σ’ αυτούς….
…Και γι’ αυτό είναι αναγκαίο, για χάρη της ποιότητας, να θυσιάσεις την ποσότητα…
Έτσι είναι αυτά!... Θέμα επιλογής!...
Καλώς ή κακώς η πρακτική του “ψεκάστε – σκουπίστε – τελειώσατε” δεν είναι, κατ’ εμέ πάντα, ταξίδι…
…κι ας εκφράζει περισσότερο τη σύγχρονη εποχή…
…Και μάλιστα όχι μονάχα σ’ ετούτη την έκφανσή της, τα ταξίδια…
…μα και τις ανθρώπινες σχέσεις, γενικότερα…
…τα ταξίδια στους ανθρώπους, που λέγαμε…
…τα ταξίδια της καρδιάς…
…που συχνά, αν όχι συνήθως, είναι ταξίδια βιαστικά, αγχώδη και επιφανειακά…
“Γνωρίζουμε” επιφανειακά τον άλλο άνθρωπο, τον συνάνθρωπό μας… κι ύστερα νομίζουμε πως τον “ξέρουμε”… ή, σε κάθε περίπτωση, δεν έχουμε διάθεση κι ενδιαφέρον να τον εξερευνήσουμε περισσότερο… ν’ ανακαλύψουμε τα κρυφά πίσω σοκάκια της ψυχής του, που πιθανόν να κρύβουν ομορφιές απρόσμενες… ν’ αφουγκραστούμε κάποια τραγούδια μακρινά και ν’ αναζητήσουμε την πηγή τους…
Είχε δίκιο ο παππούς!....
