Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

«Δεν αρκεί…» (ή) «Περί Φιλοσοφίας»


Δεν αρκεί να δηλώνεις πως είσαι κάτι, πρέπει και να το αποδεικνύεις!

[Μην κοιτάς που “στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις”!...]

Και πρέπει, μάλιστα, να το αποδεικνύεις συνεχώς, απαρεγκλίτως και χωρίς διακοπές, εξαιρέσεις, ενδοιασμούς κ.λπ.

Δεν αρκεί να δηλώνεις, για παράδειγμα, “ηθικός”, και να κάνεις υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, προσπαθώντας, πάντως, να το αποδείξεις [προς τους άλλους, βεβαίως, διότι ο ίδιος ο εαυτός σου γνωρίζει (συνήθως…)] με αναφορά σε συγκεκριμένες μόνο περιπτώσεις ή να περιμένεις, τάχα, την “μεγάλη ευκαιρία” να το αποδείξεις…

[Διότι κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, είναι μια “μεγάλη ευκαιρία”!]


Δεν αρκεί, για παράδειγμα, να δηλώνεις “φίλος” κάποιου και να υπάρχουν φορές που η συμπεριφορά σου αποδεικνύει το αντίθετο, έχοντας, ενδεχομένως, ως ηθικό [δηλαδή… ανήθικο!...] άλλοθίσου, το ότι συνήθως αποδείχθηκες φίλος…

Κάθε παρασπονδία και κάθε “εξαίρεση” (τάχα!) που ανέχεσαι στον εαυτό σου, ουσιαστικά σου αφαιρεί την ιδιότητα που (δηλώνεις πως) έχεις!

[Σε ένα καθαρό λευκό πουκάμισο, αν γίνει ένας, μόνο ένας, μαύρος λεκές, τότε το πουκάμισο παύει να είναι (και να λέγεται…) καθαρό”…

…Κι ένα πήλινο δοχείο ή ένα κρυστάλλινο βάζο, αν πέσει μία (μόνο μία!) φορά και σπάσει, παύει να λέγεται “δοχείο” ή “βάζο”, αντιστοίχως…

Επανέρχομαι!...]


…Δεν αρκεί να δηλώνεις πως είσαι φίλος της σοφίας. Πρέπει να είσαι φιλόσοφος. Όχι απλά να φιλοσοφείς κάποιες στιγμές (μεμονωμένες, αποσπασματικές, ασύνδετες…)…

Δεν αρκεί να περιμένεις πότε θα “τύχει” κάτι που θα σου/σε προκαλέσει να φιλοσοφήσεις.

Όλοι μας ανεξαιρέτως [ή μήπως όχι; ή μήπως είμαι υπερβολικά αισιόδοξος;…) φιλοσοφούμε για το “νόημα της ζωής”, για την “ματαιότητα των πάντων και δη των υλικών αγαθών” κ.λπ., μετά από τον θάνατο κάποιου προσφιλούς μας προσώπου.

Φιλοσοφούμε με τους υπόλοιπους γνωστούς και συγγενείς όσο διαρκεί ο “καφές της παρηγοριάς”, το κονιάκ και τα… παξιμαδάκια, ενδεχομένως δε και λίγο αργότερα, “κατά μόνας”, μέχρι που οι “βιοτικές έγνοιες” μας αποσπάσουν πάλι και μας “προσγειώσουν στην πραγματικότητα”… Λες και δεν θα έπρεπε, η πρώτη μας “βιοτική έγνοια”, έγνοια ζωής, να είναι η φιλοσοφία, της ζωής και του θανάτου, της ύπαρξής μας και του κόσμου…

Γι’ αυτό σου λέω:

Δεν αρκεί ένα “τι είναι ο άνθρωπος!...” ή ένα “χους εσμέν” και μετά, ανοήτως σκεπτόμενοι και συμπεριφερόμενοι, να τα ξεχάσουμε… μέχρι την επόμενη αντίστοιχη ευκαιρία [“ευ”-καιρία!...]

Όχι, δεν αρκεί! Είναι απόδειξη α-σοφίας και α-νοησίας!...

Στοιχειώδης εξ-υπνάδα [διάβασέ το και σκέψου το ως έγερση “εκ του ύπνου” μας, δηλαδή από τον λήθαργό μας!...] και δείγμα ανθρώπινης νόησης θα ήταν να βρίσκουμε εμείς οι ίδιοι τις ευ-καιρίες (και, πάντως, όχι “ευκαιριακά”…), να τις προκαλούμε!...

Σιωπηλά και “κατά μόνας” στην αρχή. Διαβάζοντας και μελετώντας και δια-λογιζόμενοι. Διάφορα σχετικά βιβλία, το “μεγάλο βιβλίο της φύσης” και “το βιβλίο της ζωής μας”, δηλαδή τις εμπειρίες και τις γνώσεις μας μέχρι τώρα. Και, οπωσδήποτε, βοηθούμενοι από τις εμπειρίες, τις γνώσεις, τις σκέψεις, τους στοχασμούς και τους διαλογισμούς (των) άλλων.

Και ύστερα δια-λεγόμενοι με (τους) άλλους. Συζητώντας μαζί τους. Και όχι, πάντως, “κουβεντιάζοντας” μαζί τους [σε στυλ “κουβέντα να γίνεται βρε αδελφέ”!...]

Αυτά που διακρίνουν, λένε, τον άνθρωπο από τα ζώα, είναι η αίσθηση – αντίληψη του εαυτού μας, δηλαδή η αυτοσυνειδησία, η αίσθηση του καλού και του κακού κι η ελεύθερη επιλογή ανάμεσά τους, η αίσθηση – αντίληψη του ωραίου, η αντίληψη – κατανόηση της βεβαιότητας του θανάτου ως τέλους της [γήινης, τουλάχιστον] ζωής μας.

Όλα αυτά είναι, ως της φύσεώς μας, δεδομένα. Μα τα αντιμετωπίζουμε, φοβούμαι, ως “δεδομένα”, χωρίς περαιτέρω ενασχόληση με αυτά.

Δεν αναφέρομαι τόσο στο γεγονός ότι για τους περισσότερούς μας η φιλοσοφία είναι “ένα μάθημα του λυκείου”, που μάλιστα, επειδή δεν είναι στα “προς εξέταση” για το Πανεπιστήμιο, οι μαθητές δεν του δίνουν σχεδόν καθόλου σημασία… […ασχέτως εάν βοηθά τα μέγιστα στις “εξετάσεις” της καθημερινότητάς μας!...]

…Διότι η εκ-παίδευσή μας (λέμε τώρα!...), ή “το πνεύμα των καιρών” ή “το σύστημα” μας θέλει παν-επιστήμονες και “διά βίου εκπαιδευόμενους”, αλλά χωρίς τη βασική γνώση, αυτή που αφορά εμάς τους ίδιους, τη ζωή και την ύπαρξή μας, το Ωραίο και το Ηθικό….

Το τραγικό, για μένα, είναι ότι ενώ “μεριμνούμε και τυρβάζουμε περί πολλά”, με τα θέματα που αφορούν και απασχολούν την φιλοσοφία ασχοληθήκαμε [εάν και όσο ασχολήθηκε ο καθένας μας…] “κάποια στιγμή”, κατά την εφηβεία μας, δώσαμε (ή: πήραμε) “κάποιες απαντήσεις” [αν τις δώσαμε ή τις πήραμε…] και από τότε δεν είχαμε κανένα άλλο “πάρε –δώσε” με το άθλημα!....


Κυριολεκτώ!

Περί αθλήματος πρόκειται!

Διότι η Φιλοσοφία ποτέ δεν γίνεται Σοφία!

Ευτυχώς!

[“Εν οίδα ότι ουδέν οίδα” έλεγε ο διαχρονικός – αιώνιος φιλό-σοφος Σωκράτης]

Άθλημα Λογικής, Σκέψης και Στοχασμού.

Άθλημα της Αισθητικής και του Ωραίου.

Άθλημα Ηθικής και Αρετής.

Άθλημα Γνώσης του εαυτού και του κόσμου, των αιτίων και του Αιτίου των πάντων.

Άθλημα εφαρμογής των ιδεών και των σκέψεων στην πράξη, στην καθημερινότητα…

Και είναι, πιστέψτε με, το πιο σκληρό, μα και το πιο ενδιαφέρον άθλημα. Μπροστά του “ωχριούν” και “απαξιώνονται” Τρίαθλο, Πένταθλο, Έπταθλο και Δέκαθλο, και όλοι αυτοί οι “υπεραθλητές” που βλέπουμε και θαυμάζουμε στις τηλεοράσεις μας.

Το ευχάριστο δε είναι, πως μπορούμε όλοι μας να συμμετάσχουμε.

Και είναι προς όφελός μας να συμμετέχουμε, διαρκώς και αδιαλείπτως, εφ’ όρου ζωής….

Και, ταυτόχρονα, είναι (και) αναγκαίο, υπό μια οπτική και θέωρηση των πραγμάτων, να μην πάψουμε να συμμετέχουμε…


Αργά ή γρήγορα θ’ αναγκαστείς να το κάνεις, φίλε μου, και θα ’σαι, τότε, απροετοίμαστος.

Αργά ή γρήγορα θα έρθεις, με κάποιο τρόπο, αντιμέτωπος με τον θάνατο.

Υψώσου, λοιπόν, τώρα, πρώτος εσύ, μπροστά του, ως ιδέα, έστω, ως σκέψη, και αντιμετώπισέ τον!

Και αυτόν και τον φόβο σου, τον κάθε φόβο σου…

Και αν δεν σου ταιριάζει αυτή η προσέγγιση [διότι, ευτυχώς, είναι πολλά τα μονοπάτια της φιλοσοφίας…], επίλεξε το μονοπάτι της ζωής:Στάσου μπροστά της και απαίτησε να σου πει τα μυστικά της όλα, να σου αποκαλύψει το νόημά της και τον σκοπό της!

Ή βάλε ως στόχο το Ωραίο, ως ιδανικό, και πάσχισε να το κατακτήσεις!

Ή οπλίσου αναλόγως και ξεκίνα ν’ ανεβείς σ’ εκείνη τη δύσβατη ψηλή κορυφή, που λέγεται Αρετή ή Ηθική [ως προσωπική ελεύθερη επιλογή και όχι ως υποκριτική τήρηση κάποιων κανόνων “για το θεαθήναι” των ανθρώπων…].

Όμως… πάρε μαζί σου και νερό, κατά πως λέει ο ποιητής. Γιατί το μέλλον θα έχει ξηρασία!... Τι λέω;… Ήδη από τώρα υπάρχει ξηρασία!...


Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

Το Τείχος και τα Τείχη…


[Μια ανάρτηση στα γρήγορα…]


Μόλις πριν από λίγες ημέρες όλη η Ευρώπη γιόρτασε, κατά τρόπο πανηγυρικό, την επέτειο της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου, του λεγόμενου και “τείχους του αίσχους”…

Υπάρχει, βεβαίως, ένα αίσχος που συνεχίζεται: Το τείχος που χωρίζει τη Λευκωσία…

[Με την ευκαιρία: Μόλις προχθές, ο blogger Locus Publicus” ανάρτησε ένα αρκετά ενδιαφέρον σχετικό κείμενο, εδώ: http://locus-editorium.blogspot.com/2009/11/blog-post_12.html]

…Μα αυτό που εμένα τουλάχιστον με θλίβει περισσότερο και που με κάνει να σκέφτομαι πως, μέσα σ’ αυτούς τους πανηγυρισμούς, είμαστε και “για τα πανηγύρια” (…), είναι κάτι άλλο:

Πώς μπορεί μεν το Τείχος να έπεσε (και καλώς έπεσε), με όλους τους συμβολισμούς που αυτό συνεπάγεται, όμως η (πέρα απ’ αυτούς τους συμβολισμούς) πραγματικότητα είναι φρικτά διαφορετική: Στις ζωές μας συνεχώς υψώνονται νέα τείχη, υψηλότερα τείχη, και μάλιστα συνδυασμένα με σύρματα ηλεκτροφόρα, αλλά και τάφρους πλατύτερους και βαθύτερους, όπως στα κάστρα του παλιού καιρού, του Μεσαίωνα… Όχι ένα και δύο μόνο, αλλά σε ένα σωρό εκφάνσεις των ζωών μας. Αντί να βρίσκουμε τρόπους επικοινωνίας, αντί να ρίχνουμε γέφυρες, αντί ν’ ανακαλύπτουμε σημεία επαφής και ενότητας, εμείς επιλέγουμε, ως στάση ζωής, να ανακαλύπτουμε ή να εφευρίσκουμε τι μας χωρίζει!...

Απ’ τον διπλανό μας, απ’ τον συνάνθρωπό μας, υπάρχουν, πράγματι, αν το θελήσουμε, αν το αποφασίσουμε, αν το επιλέξουμε ως οπτική και τρόπο ζωής, “ένα σωρό πράγματα” που μας χωρίζουν: “Τι κι αν είναι, για παράδειγμα, ομοεθνής, πατριώτης; Ανήκει σε άλλο κόμμα, σε άλλη ομάδα, σε άλλη κοινωνική τάξη, έχει διαφορετικό μορφωτικό ή πνευματικό επίπεδο κ.λπ. κ.λπ.”

Κι όμως, θα μπορούσαμε (και θα ήταν για όλους μα πολύ καλύτερο, πολύ πιο χρήσιμο, πολύ πιο ωφέλιμο, παντοιοτρόπως) να έχουμε την ακριβώς αντίθετη και κατά συνειδητή επιλογή θεώρηση: Τι κι αν είναι φτωχός; Αξίζει να τον συναναστρέφομαι για τη μόρφωσή σου ή για την πνευματικότητά του. Σε κάθε περίπτωση μπορεί να μας ενώνει η ομάδα ή το κόμμα. Κι αν όχι το κόμμα, ίσως κάποιες κοινές ή παρόμοιες πολιτικές θεωρήσεις. Κι αν, ίσως, ούτε αυτό, τουλάχιστον το γεγονός ότι όλοι έχουμε κατά βάση ως κριτήριο το καλό της πατρίδας μας, ακόμη κι αν το αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά. Αλλά και με τον αλλοεθνή μπορεί να μας ενώνει η ίδια θρησκεία. Ή, έστω, η πίστη σε έναν Θεό, ακόμα κι αν τον ονομάζουμε διαφορετικά. Αλλά μήπως, άραγε, και με τον δεδηλωμένο άθεο δεν έχουμε τις ίδιες υπαρξιακές αγωνίες, δεν προσπαθούμε να δώσουμε απάντηση στα μεγάλα φιλοσοφικά προβλήματα της ζωής; “Σε τελική ανάλυση” όλοι, μαύροι ή άσπροι ή κίτρινοι, ινδουιστές ή χριστιανοί ή μουσουλμάνοι, έξυπνοι και βλάκες… όλοι μας είμαστε άνθρωποι, που αντιμετωπίζουμε, λίγο – πολύ, τα ίδια προβλήματα στην καθημερινότητά μας…

Είμαστε, άραγε, τόσο αθεράπευτα ανόητοι ή ασυλλόγιστοι ή, ίσως, είναι τόσο δύσκολο να κατανοήσουμε πού θα μπορούσε να μας οδηγήσει μια τέτοια οπτική; Θα μας ελευθέρωνε από “ταμπέλες” και “κατηγοριοποιήσεις”, θα μας απάλλασσε από ένα σωρό φοβίες και σύνδρομα, από ρατσισμούς και εθνικισμούς, από φανατισμούς, από αλληθωρισμούς, από μυωπίες ή πρεσβυωπίες, από βαρηκοΐα ή και κώφωση… Θα μπορούσαμε άνετα να επικοινωνήσουμε με οποιονδήποτε καθ’ οιονδήποτε τρόπο “διαφορετικό”, να τον (παρ-)ακολουθήσουμε στα δικά του μονοπάτια (που τώρα θεωρούμε “απαγορευμένα”…) και στους δικούς του χώρους (που τώρα νιώθουμε μη προσβάσιμα, να πολλαπλασιάσουμε τις γνώσεις μας και τις εμπειρίες μας…

Διότι, αναμφίβολα, τα όποια “τείχη” χτίζουμε στις σχέσεις μας με τους γύρω μας, για να “προστατευθούμε”, τάχα, απ’ αυτούς, ταυτόχρονα γίνονται εμπόδιο και φυλακή για εμάς τους ίδιους…


Υ.Γ. Κάποια “τείχη” μπορείτε να βρείτε στη σημερινή ανάρτησή μου, ως “Σπουργίτι”, εδώ: http://spourgitistefanos.blogspot.com/2009/11/blog-post.html


Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

Συντεχνίες και Συνδικαλιστές – Ένας σύγχρονος εφιάλτης (ή: «Πολλοί εφιάλτες συγχρόνως»…)

[Με αφορμή τις κινητοποιήσεις των λιμενεργατών…]


Οι λιμενεργάτες, προκειμένου να διασφαλίσουν τα δικαιώματά τους, τα “κεκτημένα” τους, αλλά και, όπως λένε, “τον δημόσιο έλεγχο του λιμανιού” [έργο που νομίζω πως ανατίθεται σε θεσμοθετημένες αρχές και εξουσίες…], απεργούν και “κλειδώνουν” το λιμάνι, προκαλώντας ασφυξία στην αγορά, στους εμπόρους και στους κάθε είδους επαγγελματίες…

[Παλαιότερα]:

Οι αγρότες, διεκδικώντας διάφορα, έχουν στήσει μπλόκα σε διάφορα σημεία της χώρας, εμποδίζοντας τις μετακινήσεις και μεταφορές, προσώπων και αγαθών, από πόλη σε πόλη…

[Άλλοτε]:

Τα πλοία παραμένουν δεμένα στα λιμάνια, εξαιτίας της πολυήμερης απεργίας των ναυτικών, που προβάλλουν θεσμικά και οικονομικά (όπως όλοι, πάντοτε!...) αιτήματα…

Θεσμικά και οικονομικά αιτήματα έχουν και οι υπάλληλοι της Δ.Ε.Η. που, “σκληραίνοντας τη στάση τους”, “κατεβάζουν διακόπτες”, διαδοχικά, για να αποτρέψουν ένα γενικευμένο black out

Black out” υπάρχει και στις τράπεζες, οι οποίες εδώ και μέρες δεν λειτουργούν. Σε κάποιες απ’ αυτές επειδή οι ελάχιστοι απεργοί, η μειοψηφία των εργαζομένων, εμποδίζουν και τους υπόλοιπους να εργαστούν, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να τους προπηλακίσουν…

Το ίδιο γίνεται και σε κάποια εργοστάσια και επιχειρήσεις: Οι λίγοι, “διασφαλίζουν τα δικαιώματα” των ιδίων αλλά και, κατά τα λεγόμενά τους, των πολλών, στρεφόμενοι και κατ’ αυτών, που “δεν αντιλαμβάνονται το συμφέρον τους”…

Από τη συμπεριφορά των μεγαλυτέρων παραδειγματίζονται και οι μικρότεροι: Μικρές ομάδες μαθητών γυμνασίου προχωρούν σε “καταλήψεις” των σχολείων τους, εμποδίζοντας την είσοδο στους καθηγητές και στους υπόλοιπους μαθητές, που επιλέγουν τη συνέχιση των μαθημάτων. Οι μικρές αυτές ομάδες, μάλιστα, “δεσμεύονται” ότι θα περιφρουρήσουν οι ίδιοι της καταλήψεις τους, στη συνέχεια, όμως, αποδίδουν τις καταστροφές στα κτίρια και στο εποπτικό υλικό σε “εξωσχολικούς” που παρεισέφρησαν…

[Στο μεταξύ]:

Οι δημοτικοί υπάλληλοι που απασχολούνται στην καθαριότητα έχουν ακινητοποιήσει για 10, 20 ή 30 μέρες (δεν θυμάμαι πια…) ημέρα τα απορριμματοφόρα, με αποτέλεσμα τα σκουπίδια να συσσωρεύονται στους δρόμους, με ορατό, πλέον, τον κίνδυνο επιδημιών…

Μικρές ομάδες απεργών, άλλων κατηγοριών, όχι μεγαλύτερες από πενήντα – εκατό ανθρώπους η καθεμιά, απλώνονται σε όλο το πλάτος κεντρικών οδών και λεωφόρων, προκαλώντας έτσι κυκλοφοριακή συμφόρηση στο κέντρο της πόλης…

Οι τραυματιοφορείς και οι οδηγοί των ασθενοφόρων εξυπηρετούν μόνο τα “πολύ επείγοντα” [κατά την κρίση τους!] περιστατικά…

Έτσι κι αλλιώς οι νοσοκομειακοί γιατροί απεργούν κι αυτοί….

Αστυνόμοι διαδηλώνουν και αυτοί, στους δρόμους, και συγκρούονται με άλλους αστυνομικούς και Μ.Α.Τ. που προστατεύουν το κτήριο της Βουλής. Τελικά αποφασίζουν να προχωρήσουν [δεν θυμάμαι εάν αυτό αφορά τους μεν ή τους δε…] σε “λευκή απεργία”…

Οι βουλευτές, στο μεταξύ, με (ν)τροπολογία σε άσχετο νομοθέτημα, υπερψηφίζουν ομοφώνως διάταξη για αύξηση, εν μέσω γενικότερης οικονομικής στενότητας, της βουλευτικής τους αποζημίωσης και κάποιων επιδομάτων τους και φοροαπαλλαγών…

Οι δικαστές ερμηνεύουν οι ίδιοι, κατά το δοκούν, σχετική συνταγματική διάταξη, και αποφαίνονται πως “ό,τι ισχύει για τους βουλευτές, ισχύει και για μας”… Προφανώς, όμως, “ό,τι ισχύει για τον απλό λαό δεν ισχύει και γι’ αυτούς”: Ενώ στον οποιονδήποτε, έστω κι αν είναι αγράμματος, δεν συγχωρείται άγνοια νόμου, το ανώτατο δικαστήριο “βγάζει λάδι” πλειάδα δικαστών που παρέλειψαν να υποβάλουν δήλωση “πόθεν έσχες”, με την αιτιολογία, ακριβώς, ότι δεν γνώριζαν…

“Στο ίδιο μήκος κύματος” και με την ίδια κακώς νοούμενη συντεχνιακή νοοτροπία, τα διάφορα πειθαρχικά συμβούλια των δημοσίων υπαλλήλων απαλλάσσουν, σε υπερβολικά μεγάλο ποσοστό, όπως επισημαίνει ο Συνήγορος του Πολίτη, συναδέλφους των (της εφορίας, της πολεοδομίας κ.λπ.) που κρίθηκαν ένοχοι δωροληψίας, πλαστογραφίας, ψευδούς βεβαίωσης κ.λπ. από τα αρμόδια ποινικά δικαστήρια…

κ.λπ. κ.λπ. […]


Πολλά “μεμονωμένα” γεγονότα, που παύουν να είναι μεμονωμένα, και γενικεύονται… ΟΛΟΙ μας έχουμε αγανακτήσει για ΟΛΑ αυτά, εκτός αν μας αφορούν προσωπικά, δηλαδή συντεχνιακά, οπότε είναι “δικαιολογημένα” στην κρίση μας… Σκεφθείτε εάν όλα τα παραπάνω συνέβαιναν και ταυτόχρονα!...

ΟΛΟΙ (πιστεύουν πως) έχουν ΔΙΚΗΟ!

Αυτοί και μόνον αυτοί!

ΟΛΟΙ εναντίον ΟΛΩΝ!

Συντεχνίες εναντίον της Κοινωνίας…

Μάζες (που δεν σκέφτονται, αλλ’ απλώς συμπεριφέρονται ιδιοτύπως, κινούμενοι και από την ψυχολογία της μάζας…) εναντίον του κοινού – συλλογικού καλού!...


Σ’ αυτή την χώρα, φοβούμαι, κυρίως “απεργεί” και “απέχει” το μυαλό, η λογική, η σύνεση!... Και δεν “απεργεί” ποτέ η αυθαιρεσία… Κι οι τραμπούκοι στήνουν χορό στους δρόμους!...


Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

Περί ελληνικής οικονομίας από έναν μη οικονομολόγο έλληνα

“Πας μη Έλλην βάρβαρος”. Λένε… Ή τουλάχιστον έλεγαν… Και μπορεί, ίσως, να είχε, τότε, ισχύ, σήμερα όμως, χωρίς καμιά αμφιβολία, δεν έχει!... Πολύ δε περισσότερο που σήμερα ως Έλληνες νοούνται και οι Γραικύλοι κι οι Ελληναράδες!... Και που, δυστυχώς, οι φερώνυμοι που έχουν ελληνική παιδεία και ήθος είναι, φοβούμαι, μειοψηφία… Κι απ’ τα στοιχειώδη της ελληνικής παιδείας και του ήθους που συνεπάγεται είναι, θαρρώ, η κοινή λογική, η φρόνηση, η έγνοια για την πατρίδα και το κοινό καλό, ακόμα και εις βάρος του κοντόφθαλμου προσωπικού – ατομικού συμφέροντος…

Κοινή λογική, λοιπόν. Σχεδόν ανύπαρκτη! (Ή, τουλάχιστον, “καλά κρυμμένη”, τάχα, δηλαδή άχρηστη…) Πέστε μου! Ή μάλλον αναλογιστείτε – συλλογιστείτε: Είναι δυνατόν κάποιος που κερδίζει 49 να ξοδεύει 77; Προφανώς όχι! Κι αυτό ισχύει, βεβαίως, είτε πρόκειται για 49 και 77 δραχμές, στην αρχαιότητα, είτε για 49 και 77 δισεκατομμύρια ευρώ, αντιστοίχως, στη σύγχρονη εποχή!...

Οι αριθμοί δεν είναι φανταστικοί (Θα μπορούσα να γράψω, μάλιστα, ότι είναι “εκτός πάσης φαντασίας”). Σύμφωνα με τα επίσημα δεδομένα, το ελληνικό κράτος, μέσα στο 2008, είχε έσοδα 49 δις ευρώ και έξοδα 77 δις ευρώ. Που για να τα ξοδέψει, φυσικά τα δανείστηκε. Με αρκετά υψηλό επιτόκιο… Τα δανείστηκε ουσιαστικά από το μέλλον μας!... Το δικό μας ή/και των παιδιών μας!...

Και να πεις πως έγινε για πρώτη ή για τελευταία φορά; Κάθε άλλο! Αυτή είναι η συνήθης πρακτική από καταβολής νεοελληνικού κράτους: Αλλεπάλληλα δάνεια που συνεχώς αυξάνονται και, βέβαια, μας φορτώνουν με τόκους… Και σε κάποιες περιόδους (π.χ. αμέσως μετά την Επανάσταση για Εθνική Ανεξαρτησία) πες πως ήταν “απαραίτητα”. Πες πως πήγαιναν (τουλάχιστον κατά το μεγαλύτερο ποσοστό τους) σε παραγωγικά έργα και, συνεπώς, απέδιδαν τα επόμενα χρόνια… Όμως τώρα πια (και συμβαίνει εδώ και χρόνια…) οι παραγωγικές επενδύσεις είναι ελάχιστες (αν θυμάμαι καλά μόνο τα 9 από τα 77 δις πήγαν πέρυσι σε τέτοιες παραγωγικές επενδύσεις….)

Το μεγάλο κακό άρχισε με την εμφάνιση των μεγάλων λαμογιών. Κι ο καθένας σας ας το προσδιορίσει χρονικά όποτε θέλει… φοβούμαι ανάλογα με τις πολιτικές ή/και κομματικές του πεποιθήσεις… Θα μπορούσα να σας δώσω μια ιδέα, μια δική μου εκτίμηση, αλλά νομίζω πως αυτό θα έβλαπτε. Όχι κατά το ότι αυτόματα θα με “σταμπάρατε” –καλώς ή κακώς- πολιτικά, αλλά διότι σε τελική ανάλυση δεν έχει αυτό σημασία, αλλά το να συμφωνήσουμε ότι το φαινόμενο αποτελεί μια πραγματικότητα.

[Παρένθεση –για να ελαφρύνουμε…- μ’ένα καυστικό ανέκδοτο που είχε κάποτε κυκλοφορήσει: Φιλοξενείται, λέει, παλαιότερα, ένας έλληνας πολιτικός, υπουργός δημοσίων έργων, ίσως, στη βίλα του ομολόγου του στην Ιταλία, ας πούμε! –Πώς τα κατάφερες κι έφτιαξες αυτή την όμορφη βίλα, τον ρωτά. –Βλέπεις εκείνη εκεί την αερογέφυρα; τον ρωτά ο ομόλογός του. –Ναι. –Ε, προμήθειά μου 50% και… χτίστηκε η βίλα μου!... Μετά από μερικά χρόνια ο ξένος υπουργός ανταποδίδει την επίσκεψη στην “ουάου – σούπερ – ντούπερ” βίλα του έλληνα υπουργού. –Πω,πω! Τόσο πολυτελή βίλα δεν έχω ξαναδεί. Πώς τα κατάφερες; τον ρωτάει. –Ακολούθησα το παράδειγμά σου. –Δηλαδή; -Βλέπεις την αερογέφυρα; -Όχι, δεν βλέπω καμιά αερογέφυρα! –Πήρα προμήθεια 100%!...]

28 δις ευρώ έλλειμα σε μια μόλις χρονιά. Και, όπως προείπαμε, δεν είναι η τελευταία χρονιά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Φέτος ο δανεισμός θα φτάσει στα 65 δις ευρώ (http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4544147&ct=3). Και του χρόνου και τον επόμενο χρόνο κ.λπ., η ίδια πρόβλεψη υπάρχει: Να δανειζόμαστε για να καλύπτουμε… το “ακάλυπτο” κράτος μας [αλήθεια, θυμάστε τον τηλεοπτικό ήρωα “Ακάλυπτο”;…], το “απύθμενο” χάος μας!...

Αυτό θα έκανε, άραγε, ο οποιοσδήποτε συνετός – λογικός άνθρωπος; Υπάρχει ένα τηλεοπτικό “reality show” με τίτλο “Για λογαριασμό σας”, που αποδεικνύει κάτι που ο καθένας μας, νομίζω, γνωρίζει κατά βάθος πολύ καλά (ή, για την ακρίβεια, συνήθως προσπαθεί να μην το σκέφτεται, να προσποιείται ότι δεν υπάρχει, στουθοκαμηλίζοντας, εάν και εφόσον αφορά τον ίδιο!...): Αργά ή γρήγορα η οικονομική καταστροφή είναι δεδομένη…

Παλαιότερα, επί εποχής “δραχμούλας”, όπως λένε και γράφουν οι ειδικοί, υπήρχαν κάποια τερτίπια, κάποιες λύσεις: Μια υποτίμηση της δραχμής είχε κάποια αποτελέσματα. Τώρα, με την Ελλάδα στην Ο.Ν.Ε., τέτοιες δυνατότητες δεν υπάρχουν… Μα εμείς (και οι κάθε είδους και χρώματος “πολιτικάντηδες” που τους “εμπιστευόμαστε” εν λευκώ, ανά τετραετία, στα πλαίσια της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, να ορίζουν τις μοίρες μας, “αντί για εμάς και για λογαριασμό μας”…), καμωνόμαστε πως δεν καταλαβαίνουμε…

…Ή θεωρούμε (: “θεωρούν”…) πως είμαστε έξυπνοι, ως Έλληνες, και θα τους πιάσουμε και πάλι “κώτσους” τους “κουτόφραγκους” της υπόλοιπης Ευρώπης: “Δεν είναι δυνατόν να επιτρέψουν οι Ευρωπαίοι να πτωχεύσει ένα κράτος που έχει ως νόμισμα το ευρώ” σκεφτόμαστε (ή “σκέφτονται”… AN σκέφτονται!...) Μάγκες! Καπάτσοι! Ελληναράδες!... Πίνουμε, αραχτοί, τις φραπεδιές μας, κάνουμε την “μεγάλη ζωή”… κι άφησε τους λοιπούς Ευρωπαίους, τα κορόιδα, να παράγουν και για λογαριασμό μας!...

Η Ελλάδα δεν παράγει! Για την ακρίβεια παράγει ελάχιστα! Ακόμα ακριβέστερα: Οι Έλληνες “παράγουν” απλώς (και συνεχώς) επιθυμίες! Ανέξοδα! Απροβλημάτιστα! Και βεβαίως (για να μην ξεχνιόμαστε!) παραμένουν πάντα (και εσαεί!) “εθνικώς υπερήφανοι και ανεξάρτητοι”!... “Του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει”. Και “ούτε σηκώνει μύγα στο σπαθί του”!... Ποιος είναι ο “κύριος Αλμούνια” και οι κάθε είδους υψηλόβαθμοι Ευρωπαίοι, που έχουν το θράσος να μας “χτυπάνε καμπανάκια” (ή κουδούνες!...) θέλοντας να μας ξυπνήσουν; Και ποιος τους επέτρεψε να μας “κουνάνε απειλητικά το δάχτυλο μπροστά στη μύτη μας”; [Βεβαίως τόσο κοντόφθαλμοι που είμαστε, συνήθως “δεν βλέπουμε πέρα απ’ τη μύτη μας”…]

Για πόσο ακόμα, άραγε, θα μας στηρίζουν οικονομικά οι ξένοι; Και γιατί να συνεχίσουν να το κάνουν, άραγε, και στο μέλλον; “Για την ψυχή ποιας μάνας τους”; Για να μας ευχαριστήσουν, επ’ άπειρον, που “πήραν τα φώτα του πολιτισμού απ’ την αρχαία Ελλάδα”; Ή γιατί οφείλουν να είναι “φιλέλληνες”; [Και μην μου πείτε ότι, όταν αλλάξουν συμπεριφορά, δεν θα τους αποκαλέσουν, κάποιοι, “μισέλληνες”, απαλλάσσοντας πλήρως τους εαυτούς μας από την –αποκλειστική- ευθύνη που στην πραγματικότητα μας αναλογεί…]

Η “Επιτήρηση” είναι, ίσως, πλέον, “μονόδρομος”… Κι άντε να συνδυαστεί αυτό με “εθνική κυριαρχία” και “ανεξάρτητη πολιτική”… Ενός κράτους που ουσιαστικά έχει πτωχεύσει (κατά πως διαβάζουμε, πάντα) κι απλώς διατηρείται “στην εντατική, με μηχανική υποστήριξη”…

Κι όμως, μπροστά στη δεδομένη αυτή κατάσταση, εμείς εξακολουθούμε να “σφυράμε αδιάφορα”. Λες και δεν μας αφορά. Όλους μας! Πολιτικούς και πολίτες! Παντού στον κόσμο, όλοι, δείχνουν αυτοσυγκράτηση, ανέχονται περιορισμούς και περικοπές, ενώ εμείς (“τον χαβά μας”!...) αυξάνουμε τις απαιτήσεις μας, απαιτώντας αυξήσεις!...

[Θυμήθηκα τώρα, πάλι, και “μου άναψαν τα γλομπάκια”, πως πριν από κάποια χρόνια, ιδίως στη Βόρεια Ελλάδα, εργατοπατέρες και συνδικαλιστές, στο όνομα του κακώς νοούμενου συνδικαλισμού και επικαλούμενοι “εργατικά κεκτημένα”, αποδείχθηκαν “ανυποχώρητα” ανελαστικοί, με αποτέλεσμα χιλιάδες εργαζόμενοι να μείνουν, τελικά, άνεργοι, επειδή πολλές επιχειρήσεις, μη αντέχοντας το κόστος, αναγκάστηκαν να μεταφερθούν “εκτός συνόρων”, όπου υπήρχαν κατά πολύ φθηνότερα εργατικά χέρια…]

“Ένα κι ένα κάνουν δύο”: Η μόνη λύση είναι αύξηση των εσόδων και της παραγωγής και, παράλληλα, μείωση των εξόδων και της κατανάλωσης. [Η μόνη λύση! Αν γνωρίζετε οποιαδήποτε άλλη, σας παρακαλώ να μου/μας την υποδείξετε!...] Δεν μπορούμε να έχουμε “και την πίττα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο”! Είναι παράλογο, για παράδειγμα, οι δημόσιοι υπάλληλοι [και “τους έχω πολλά άλλα, ράμματα για τη γούνα τους, μαζεμένα”…] να θέλουν και να "απαιτούν" και μεγαλύτερους μισθούς και λιγότερο φόρτο εργασίας και πρόσληψη νέου προσωπικού και σύνταξη κατά το δυνατόν νωρίτερα (και αυτό “κεκτημένο”!...) και “πριμ παραγωγικότητας” (για όλους! είτε παράγουν, είτε όχι!...). Δεν μπορούν να συμβούν όλα αυτά μαζί, ταυτόχρονα! Διότι όλα αυτά απαιτούν χρήματα, περισσότερα χρήματα. “Δει δη χρημάτων, άνδρες Αθηναίοι, και άνευ τούτων ου δυνάμεθα ποιείν ουδέν”!...

“Μακάρι να είχαμε μια μηχανή να τυπώνει χαρτονομίσματα”, μας έλεγε, αστειευόμενος, όταν ήμουν μικρός, ο μακαρίτης ο πατέρας μου, απαντώντας έτσι στις ανεξάντλητες “ανάγκες” – απαιτήσεις τριών παιδιών. Μακάρι [τρόπος του λέγειν “μακάρι”, διότι κι αυτό είχε δυσμενείς συνέπειες…] να είχε τέτοια δυνατότητα και η Ελλάδα, να τυπώνει δηλαδή όσα χαρτονομίσματα έκρινε “αναγκαία”, ανάλογα με τις απαιτήσεις μας. Αλλά, καθώς προείπαμε, τέτοια δυνατότητα δεν υπάρχει!...

Μακάρι, λοιπόν, αντ’ αυτών, ν’ αποκτήσουμε, όλοι μας, “κοινή λογική” και “μέτρο”, αρετές που ανέδειξαν ως κορυφαίες οι αρχαίοι ημών πρόγονοι… Οι Έλληνες!...