Θέλω να “κατέβω”…

“Σταματήστε τη Γη να κατέβω”…

[“Δός μοι πα στω και ταν Γαν κινήσω” (Δώσε μου μέρος να σταθώ και θα μετακινήσω τη γη)]

Όχι βέβαια γιατί ζαλίστηκα από τη “μονότονη” περιστροφή της γύρω από τον εαυτό της και την κίνησή της γύρω από τον ήλιο και στο σύμπαν γενικότερα…

…ούτε, φυσικά, γιατί κουράστηκα από τις ομορφιές της…

Αλλά διότι διαπιστώνω κι εγώ, μαζί με ένα μεγάλο αριθμό των κατοίκων αυτού του πλανήτη, πως πηγαίνει “από το κακό στο χειρότερο”… προς βέβαιη κλιματική αλλαγή ή/και πλήρη οικολογική καταστροφή…

Βεβαίως, και να “κατέβω” εγώ κι όλοι όσοι από τους υπόλοιπους “επιβάτες” διαβλέπουν την καταστροφή, καθόλου δεν θα βοηθήσει… Το σημαντικό είναι να “κατέβουν” αυτοί που διαφεντεύουν τις τύχες του κόσμου, οι ηγέτες των “G8”, μήπως κι αλλάξει η ρότα του πλανήτη και σωθούμε… Μα αυτοί, δυστυχώς, προβάλλουν, καθώς φαίνεται (λες και αφορά αυτούς!...) το ότι “ο κυβερνήτης – καπετάνιος εγκαταλείπει τελευταίος το σκάφος που βυθίζεται”… Έτσι τους είπαν, καθώς φαίνεται, αυτοί που τους έστησαν εκεί πάνω, εκμεταλλευόμενοι την φιλαρχία τους, για να παριστάνουν τους ηγέτες (αλλά να’ ναι, στην πραγματικότητα) μαριονέτες…

“Μοιραίοι”, όπως λέει και ο ποιητής… “Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, περιμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα”…

To θέμα είναι πως όλοι αυτοί, δηλαδή και οι ηγέτες και αυτοί οι οικονομικοί μεγαλοπαράγοντες που τους στηρίζουν, έχουν στη διάθεσή τους ένα σωρό “think tanks” και αναλυτές και εναλλακτικά σενάρια για κάθε κρίση, αλλά δεν έχουν, καθώς φαίνεται, απλή λογική, για να σκεφτούν πως η καταστροφή θα περιλάβει και θα έχει συνέπειες και για τους ίδιους και τα παιδιά τους…

“Μωραίνει Κύριος ούς βούλεται απωλέσαι”…

…Κι αυτούς… Κι εμάς όλους!...

Διότι όλοι έχουμε ευθύνη που φτάσαμε ως εδώ:

“Οι λαοί έχουν την εξουσία και τους πολιτικούς που τους αξίζουν”….

…Κι αυτό ισχύει, βέβαια, και για την Ελλάδα!...

“Σταματήστε την Ελλάδα να κατέβω”…

Διότι η Ελλάδα τρέχει ανεξέλεγκτα. Στην λεωφόρο της… “προόδου”. Προς τον κατήφορο. Χωρίς φρένα… Και με οδηγούς και πλήρωμα υπνωτισμένους, μεθυσμένους… Αλλά, πάντως, ανέκαθεν (και τώρα ακόμα!...) “μες στην καλή χαρά”!... Με γλέντια και τραγούδια, χαρές και γέλια… [“Των οικιών ημών εμπιμπραμένων ημείς άδομεν” και “Γελά μωρός καν τι μη γελοίον ει”…]. Τρέχουμε, καθώς είπα, χωρίς φρένα… δηλαδή χωρίς φρένας… Με δύο οδηγούς να εναλλάσσονται (όπως απαιτεί ο νόμος, για… ασφάλεια στην οδήγηση και στην δημοκρατία!...), αλλά χωρίς να ελέγχουμε αν και οι δυό τους είναι “βαθιά νυχτωμένοι”, νυσταγμένοι… ή το ίδιο μεθυσμένοι με εμάς. Και, παράλληλα, αχόρταγα… διψασμένοι για εξουσία και εφήμερες δόξες και τιμές… [Για υστεροφημία ούτε λόγος!... “Apres moi le deluge”…. “Μετά από μένα το χάος και η καταστροφή”!...]

“Σταματήστε την Ελλάδα να κατέβω”…

…Μα πού να πάω, αφού την Ελλάδα και τον Έλληνα τους κουβαλάω μέσα μου;!...

Εξέλιξη και Προσαρμοστικότητα. Περί… “κατσαριδών” και “απολιθωμάτων”»

Για να επιβιώνουν τα όντα, πρέπει να εξελίσσονται. Να προσαρμόζονται. Στις εκάστοτε συνθήκες. Διαφορετικά είναι καταδικασμένα σε εξαφάνιση…

Θα το έχετε ακούσει ή διαβάσει, φαντάζομαι, πως σύμφωνα με τους επιστήμονες, τα έμβια όντα με τη μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα είναι… οι κατσαρίδες!... Αυτές, κατά πως λέγεται, θα είναι, ίσως, τα τελευταία έμβια όντα του πλανήτη, ικανές να επιβιώσουν ακόμα και από πυρηνικό ολοκαύτωμα!...

[Οι κατσαρίδες, λοιπόν, μην το ξεχνάτε!...]

Στο πέρασμα του χρόνου, δεκάδες χιλιάδες είδη έχουν εξαφανιστεί και εξακολουθούν να εξαφανίζονται. Και μάλιστα στην εποχή μας με όλο και πιο γρήγορο ρυθμό… Υπάρχουν είδη που πια τα “συναντούμε” μόνο ως φωτογραφίες ή σχέδια ειδικών επιστημόνων (και) σε μουσεία ή ως απολιθώματα…

[Απολιθώματα! Να το θυμάστε και αυτό, θα επανέλθω…]

Αναρωτιέμαι εάν και κατά πόσο και πώς ακριβώς ισχύει ο νόμος της εξέλιξης και της προσαρμοστικότητας στους ανθρώπους και στις κοινωνίες…

Στο πέρασμα των χρόνων και των εποχών, τι μας διδάσκει η εμπειρία και η πραγματικότητα; Μπορεί, για παράδειγμα, ένας συνειδητός υπέρμαχος της “μη-βίας” να επιβιώσει, άραγε, στη μάχη με τον πρεσβευτή του “δικαίου του ισχυροτέρου”;… Όχι, το δίχως άλλο, αν δεν “εξελιχθεί”, αν δεν “προσαρμοστεί”… Γι’ αυτό, άλλωστε [τι; Είναι άραγε τυχαίο;…] λιγοστεύουν συνεχώς κι εξαφανίζονται οι Ποιητές (με «Π» κεφαλαίο). Οι Ποιητές για τους οποίους κάποιος πολιτικός είχε πει, αν θυμάστε, εκείνο το αμίμητο… […Δεν το γράφω καν, διότι… προσπαθώ να το ξεχάσω!...]

Έγραψα για “πολιτικούς” και θυμήθηκα κι ετούτο, που είναι –βεβαίως- απόλυτα σχετικό με όσα γράφω: Είναι τυχαίο, άραγε, που (σχεδόν) εξαφανίστηκαν οι άξιοι πολιτικοί, αυτοί δηλαδή που δεν “εξελίχθηκαν” και δεν “προσαρμόστηκαν” με του πολιτικάντηδες, που έχουν έρθει στα πράγματα;

[Θυμάστε το “ανθ’ ημών Γουλιμής”; Να σας θυμίσω κι εγώ ότι αντί για πολιτικούς – διανοούμενους, όπως για παράδειγμα ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος κι ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, που είχαμε πριν από τρεις – τέσσερις δεκαετίες, έχουμε σήμερα ως (δήθεν) “πολιτικούς”, διάφορες TV-περσόνες;…]

Λέγεται πως “οι λαοί έχουν τις εξουσίες και τους πολιτικούς που τους ταιριάζουν και τους αξίζουν”

[Τους άλλους, αυτούς δηλαδή που “δεν μας κάνουν”, είτε τους εξοστρακίζουμε, όπως τον δίκαιο Αριστείδη, είτε τους δολοφονούμε, όπως τον σπουδαίο Καποδίστρια, είτε –ακόμα- τους περιορίζουμε σε ένα ελάχιστο – ασήμαντο ποσοστό, όπως τον Κωστή Στεφανόπουλο, ως ενεργό πολιτικό δηλαδή πριν τον αναδείξουμε Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ.λπ.]

Αναρωτιέμαι τι προηγήθηκε στον φαύλο κύκλο που έχουμε περιπέσει: Οι “υπήκοοι” “προσαρμοστήκαμε” στις “βουλές” (με την έννοια του “επιθυμίες”) και στα “καπρίτσια” των πολιτικάντηδων ή αυτοί “προσαρμόστηκαν” στην γενική κατάπτωση ημών των σύγχρονων Ελληναράδων;…

Σκέφτομαι και θλίβομαι… για το πόσο “ταιριαστά” και “προσαρμοσμένα” είναι τα παρακάτω φαινόμενα:

Θεωρούμε το κράτος εχθρικό και, αντίστοιχα, το Κράτος μας εχθρεύεται…

Φοροδιαφεύγουμε ασύστολα και με κάθε ευκαιρία… [και “με το δίκιό μας”, βέβαια, αφού…] …και το κράτος μας κλέβει συνεχώς, και δεν σέβεται τα χρήματα που εισπράττει απ’ τους φόρους μας…

Ζητούμε “αξιοκρατία παντού”… τη στιγμή που δεν μπορούμε να την ανεχθούμε όταν αυτή μας αφορά και λειτουργεί εις βάρος των ατομικών μας συμφερόντων…

Κατηγορούμε τους βουλευτές για… “βολευτές”, ενώ παράλληλα κι εμείς αυτό έχουμε ως “ελληνικό όνειρο”, δηλαδή να βρούμε κάπου “να τη βολέψουμε” και, μάλιστα, ζητάμε από τους ίδιους τους “βολευτές” να μας βολέψουν κι εμάς και τα παιδιά μας… [Αξιοκρατικά, πάντα, βεβαίως – βεβαίως!...]

Τους μεμφόμαστε ότι δεν βουλεύονται (με την πραγματική έννοια της λέξεως), όταν κι εμείς έχουμε πάψει από καιρό να σκεπτόμαστε, να στοχαζόμαστε…

Αναθεματίζουμε όσους είναι αναμεμειγμένους με οικονομικά σκάνδαλα, ενώ κατά βάθος, εκ πεποιθήσεως απατεώνες και εν δυνάμει “λαμόγια” κι εμείς, ψάχνουμε ευκαιρίες για να “πιάσουμε την καλή”!...

Ανήθικοι κι εκείνοι, ανήθικοι κι εμείς!... Απλώς σ’ εμάς δεν δόθηκε η ευκαιρία να το αποδείξουμε…

κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ……

Καθένας μπορεί να αποφασίσει…

…αν θα καταλήξει μουσειακό “απολίθωμα” στη σύγχρονη κοινωνία…

…ή αν θα επιβιώσει, όπως οι κατσαρίδες!...

Υ.Γ.:

Μικρή σχετική ανάρτηση υπάρχει και στο άλλο μου ιστολόγιο, το “Σπουργίτι”, εδώ: http://spourgitistefanos.blogspot.com/2009/07/blog-post_20.html

Αφού “δεν είμαστε όλοι ίδιοι” τότε γιατί έχουμε τέτοια χάλια ως κοινωνία;

“Δεν είμαστε όλοι ίδιοι!...”

[Και βέβαια όχι!... Το αποκαλύπτει, άλλωστε, κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο, εκείνο το ανέκδοτο (που αναφέρεται μεν σε δικηγόρους, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να αφορά σε οποιανδήποτε άλλη κατηγορία) που λέει ότι “το 98% των δικηγόρων, δυστυχώς δίνει το κακό όνομα και στους υπόλοιπους”!...]

“Δεν είμαστε όλοι λαμόγια, κλέφτες, απατεώνες κ.λπ.”

[Όχι βέβαια! Το ζήτημα είναι αν αυτό γίνεται συνειδητά ή λόγω τύχης (ή… ατυχίας…)]

“Υπάρχουν και εργατικοί και δραστήριοι άνθρωποι. Προσπαθούμε να είμαστε σωστοί στη δουλειά μας. Επαγγελματίες!...”

[Σε αντίθεση, βεβαίως, με τους “ερασιτέχνες”. Κατηγορία και χαρακτηρισμός που είναι, φυσικά, υποτιμητικός, παρότι περιέχει ως συνθετικά του τις τόσο ευγενικές λέξεις “έρως” και “τέχνη”…]

“Εγώ είμαι ντόμπρος! Γνήσιος! Αυθεντικός! Ό,τι έχω θα στο πω μπροστά σου. Τίμια και τσεκουράτα! (Διότι “οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους”…). Δεν μ’ αρέσει να υποκρίνομαι!...”

[Μπράβο να σε χαρώ! Κάποια σκέψη, ενδεχομένως, να μην υποκριθείς, αλλά να προσπαθήσεις να γίνεις καλύτερος, ευγενικός, χαρούμενος, προσηνής κ.λπ. κ.λπ., σου έχει περάσει απ’ το μυαλό, ως εναλλακτική πρόταση;…]

“Όχι βέβαια! Δεν ισχυρίζομαι δα πως είμαι άγιος!... Έχω κάνει κι εγώ τα λάθη μου και τις στραβές μου… αλλά, πάντως, δεν είμαι σαν εκείνον ή σαν τον άλλον…. τον τάδε και τον δείνα… τον “μπήξε” και τον “δείξε”… Που ο καλύτερός τους (μπορεί να) έχει σκοτώσει τη μάνα του…”

[…]

“Αλλά έτσι είναι η ζωή: Για μας τα ντόρτια κι οι διπλές και γι’ άλλους οι εξάρες… Ήμουν άτυχος, βλέπεις, στη ζωή μου! Μ’ αδίκησε η ζωή και η “κακούργα” η κοινωνία… Όλοι αυτοί οι επιτυχημένοι “δεν πιάνουν χαρτωσιά μπροστά μου”… Γιατί αν υπήρχε δικαιοσύνη και αξιοκρατία, ξέρεις τι θα ήμουνα εγώ τώρα και τι περιουσία θα είχα;!...”

[Όχι δεν ξέρω! Αλλά θα μπορούσα να φανταστώ: Ίσως θα ήσουν δήμαρχος ή νομάρχης και, πάντως, γνήσιο και αγνό παιδί του λαού (κάτι σαν “Πανίκος” ένα πράγμα…). Ή ακόμα και Πρωθυπουργός (“Γιατί; Καλύτεροι είναι όλοι αυτοί από σένα;”…) ή/και Πλανητάρχης (:Μπάρακ Ομπάμα ή… Τάκης Μπουγάς!...). Και, από την άλλη, Ωνάσης ή Νιάρχος ή Λάτσης! Ή, ακόμα σωστότερα, συνδυασμός επιτυχημένου επιχειρηματία και πολιτικού… κάτι σαν τον Μπερλουσκόνι!...]

Ξέρεις τι είναι αυτές οι φράσεις; [οι… φυλακισμένες μέσα στα εισαγωγικά]. Ξέρεις ποιος τις έχει πει και τις λέει ακόμα; Και βέβαια ξέρεις – δεν μπορεί να μην ξέρεις!... Είναι φράσεις που τις λέμε όλοι μας, καθημερινά, με κάθε ευκαιρία, ανάλογα με τις περιστάσεις…

Όλοι μας “σχεδόν” τέλειοι!

Και, πάντως, “προσπαθούμε για το καλύτερο”!...

Κι αφού είναι έτσι, αναρωτιέμαι, πώς γίνεται και ως σύνολο, ως κοινωνία, έχουμε καταντήσει τόσο χάλια και ακόμα πάμε από το κακό στο χειρότερο;…

Μήπως, τελικά, είμαστε όλοι ίδιοι;…

Ή μήπως, έστω, έχουμε όλοι τα στραβά κι ανάποδά μας, καθένας το κουσούρι ή τα κουσούρια του, και ας προβάλλουμε τα προτερήματά μας;…

Τα οποία προτερήματά μας, σημειωτέον, συχνά είναι στη φαντασία μας…

[…όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς (αλλά μόνο καθόσον αφορά στους άλλους και όχι, φυσικά, στον εαυτό μας…) βλέποντας, για παράδειγμα, τις “οντισιόνς” στα διάφορα τηλεοπτικά “talent shows”….]

Μήπως, τελικά, είμαστε όλοι (ή οι περισσότεροί μας) “εν δυνάμει” λαμόγια, κλέφτες, απατεώνες κ.λπ., κι απλώς δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να… “αποδείξουμε” εμπράκτως τα… “ταλέντα” μας αυτά;… Μήπως δηλαδή δεν είμαστε συνειδητά και με προσωπική απόφαση με το μέρος του καλού;…

Μήπως οι περισσότεροί μας είμαστε αποδεδειγμένα τεμπέληδες και τσαπατσούληδες;…

[Οι δημόσιοι υπάλληλοι, πάντως, θεωρούν ότι “υπερβαίνουν τα όριά τους τα ανθρώπινα”, αν και οι περισσότεροι δεν θα είχαν εύκολα θέση σε μια επιχείρηση με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια… Κι όσο για τους διάφορους τεχνίτες και ελεύθερους επαγγελματίες, που οι περισσότεροι ονειρεύονται να κάνουν καμιά “καλή αρπαχτή”, πώς συμβαίνει άραγε –πέστε μου!- ο ένας να βρίσκει κουσούρια και τσαπατσουλιά μόνο στις δουλειές των άλλων, ακόμα της συντεχνίας του, αλλά όχι στα δικά του έργα;…]

Χρειάζεται, άραγε, να συνεχίσω με άλλα παραδείγματα;…

…Δεν φθάνουν αυτά για να αποδείξουν πως “των άλλων είναι καρύδια και βροντάνε, μα τα δικά μας είναι σύκα”;!....

Εκεί έγκειται το λάθος μας, νομίζω…

…Πως είμαστε εύκολοι στην κριτική μας με τους άλλους…

…Πως, αντίθετα απ’ ό,τι θα έπρεπε, είμαστε υποκειμενικοί με τους εαυτούς μας και “αντικειμενικοί” με τους άλλους…

…Πως (μοιραία, ίσως, εξ απόψεως ψυχολογίας…) συγκρίνουμε τις λάθος πράξεις των άλλων και τα ενδεχομένως αποτυχημένα αποτελέσματά τους, με τις δικές μας καλές και αγαθές προθέσεις…

…Πως ξεχνάμε όλα τα δικά μας λάθη και βλέπουμε το ελάχιστο λάθος του συνανθρώπου μας, το οποίο μάλιστα και γιγαντώνουμε…

…Πως προσπαθούμε να “διορθώσουμε” όλους τους άλλους γύρω μας, την κοινωνία ολόκληρη, ενώ εμείς δεν μπορούμε, απ’ ό,τι φαίνεται, να διορθώσουμε στο ελάχιστο τον εαυτό μας!...

Διότι αν το είχαμε κάνει, όλα θα πήγαιναν προς το καλύτερο!....

Υ.Γ.:

Σύντομη συναφής ανάρτηση ΚΑΙ στο άλλο blog μου, το “Σπουργίτι”, εδώ: http://spourgitistefanos.blogspot.com/2009/07/blog-post_12.html

[Επιστροφή]

Πολύ καιρός χωρίς να γράψω τίποτα…

Πολύς καιρός μες στη σιωπή…

Στη σιωπή και στη σκέψη…

Στις σκέψεις μου…

“Απέχω και διασκέπτομαι”, όπως λέει (αν καλώς ενθυμούμαι) κάποια ιδιαίτερη κατηγορία προσώπων…

Για μένα ιδιαίτερο ήταν και είναι ένα πρόσωπο…

…που είναι (πια) χαμένο.

Όπως χαμένος ήμουν κι εγώ τόσον καιρό…

“Φταίμε κι οι δυό, που ζούμε χωριστά”: Το τραγούδι…

Το φταίξιμο ανήκει, συνήθως, σε δύο: Η τραγωδία…

Πόσο καιρό έλειψα;

Δεν ξέρω! Δεν μπορώ να υπολογίσω!...

Ο χρόνος, βλέπεις, έχει διαφορετική περπατησιά, ανάλογα με τις περιστάσεις, ανάλογα με την ψυχολογική κατάσταση…

Πόσο καιρό έλειψα, λοιπόν;…

Ίσως “μια αιωνιότητα και μια μέρα”!...

…Κι όμως, δεν έλειψα.

Εδώ ήμουν και περίμενα. Σε περίμενα…

“Θα είμαι εδώ για πάντα να σε περιμένω”, σου είχα πει.

“Για πάντα;” είχες σχολιάσει απορημένα…

“Σ’ αγαπώ περισσότερο από καθέναν και από κάθε τι”, μου είχες πει.

“Από κάθε τι;” είχα εκφράσει την αντίρρηση…

…Ή μήπως είχαν συμβεί αντίστροφα οι διάλογοι;

Δεν ξέρω! Δεν θυμάμαι!

Μπερδεύονται τα ίχνη, τα λόγια, οι περπατησιές μας… Μπερδεύτηκε το “δικό μου” με το “δικό σου”, το “εγώ σου” με το “εσύ μου”…

Όχι, δεν έλειψα!..

Μα ήμουν “λειψός”….

Γιατί (μου) έλειπες εσύ…

Κι ακόμα μου λείπεις…

Αλήθεια, λείπεις ακόμα; Ή είσαι εδώ;

Αλήθεια, σου έλειψα καθόλου;

Αλήθεια, μ’ αγαπάς;

Προχθές σα να έλαβε η ψυχή μου ένα μήνυμά σου.

Σαν αγέρι θαλασσινό, δροσιστικό…

Φανταστική αίσθηση!...

Να’ταν αλήθεια ή η φαντασία μου;…

Να’ταν “κατά λάθος” ή “λάθος μου”;…

Λάθος… Λήθη… και Α-λήθεια παιχνιδίζουν…

Υ.Γ.: Επιστρέφω και στο "Σπουργίτι"!...

;-)