Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008

Η “Κλέφτρα Κίσσα”, το νέο μου ιστολόγιο, από σήμερα αρχίζει να σας “κλέβει” φανερά!


…Δεν πρόκειται ακριβώς για “γεννητούρια” ενός νέου ιστολογίου. Διότι αυτό προϋπήρχε από καιρό. Όχι μόνο ως ιδέα στο μυαλό μου, αλλά και ως φυσική ύπαρξη που απλά δεν είχε τη δυνατότητα να φτερουγίζει στο… μπλογκοχωριό.
…Από σήμερα αρχίζει να φτερουγίζει ελεύθερα στον ιστοχώρο ένα ακόμα πουλί: Η κίσσα. Και συγκεκριμένα: «Η Κλέφτρα Κίσσα»! [http://kleftrakissa.blogspot.com/]
[Όχι, μην πάει ο νους στο πονηρό, λόγω της εποχής που ζούμε, της εποχής των κάθε είδους κλεπτών και “λαμογιών”, αυτών που αρπάζουν ασύστολα κι αδιάντροπα, συχνά μάλιστα και νομότυπα. Μην το πάμε προς τα εκεί το θέμα… δεν είναι του παρόντος!...]
Η κίσσα, καθώς γνωρίζετε ίσως, έχει αυτή την χαρακτηριστική ιδιότητα, για την οποία και την επέλεξα ως ονομασία του νέου μου ιστολογίου: «Περιφερόμενη, κλέπτει διάφορα απαστράπτοντα μικρά αντικείμενα, υάλινα, μεταλλικά κ.λπ., τα οποία αποκρύπτει εις δυσπρόσιτα μέρη ή και εις την φωλιά της, την οποία διακοσμεί με αυτά».

Εδώ και ένα χρόνο περίπου, αφότου ανακάλυψα τον κόσμο των ιστολογίων, εκτός από το να τροφοδοτώ τρία από αυτά, των οποίων έχω την ευθύνη [τα ήδη γνωστά “Seagull”, “Eagle” και “Σπουργίτι”], που από σήμερα γίνονται τέσσερα [με την προσθήκη της “Κλέφτρας Κίσσας” (http://kleftrakissa.blogspot.com/)], διαβάζω αρκετά απ’ αυτά. Περιστασιακά και κατά καιρούς πρέπει να έχω επισκεφθεί πάνω από διακόσια. Συστηματικά ενημερώνομαι [χάρη στο σπουδαίο εργαλείο που λέγεται “Google Reader”!...] για τις νέες εγγραφές σε περίπου πενήντα απ’ αυτά. Μακάρι να είχα τον χρόνο να ψάχνω συνεχώς και να ανακαλύπτω και άλλα, καθώς είμαι βέβαιος πως υπάρχουν θαυμάσια “τοπία” και θησαυροί που δεν έχω ανακαλύψει…
Κανέναν (κανέναν απολύτως!) απ’ τους ιστολόγους αυτούς δεν γνωρίζω προσωπικά. [Ούτε ένας φίλος ή γνωστός μου απ’ την αληθινή ζωή μου δεν γνωρίζω να έχει ιστολόγιο! Τι παράξενο!...] Τους “γνώρισα” (εάν και όσο μπορεί να γίνει αυτό…) μέσα απ’ τα γραπτά τους. Βρήκα ανοιχτή την πόρτα τους και μπήκα. Απρόσκλητος. Κι ήταν φιλόξενος, πάντα, ο χώρος τους, το σπιτικό τους. Καθένας ό,τι είχε μου προσέφερε απλόχερα: Ζεστό φαϊ, μεζέ ή και απλό ψωμοτύρι. Ή ψωμί κι ελιά. Ανάλογα. Ό,τι του βρισκόταν. Και κρασί. Και γλυκό του κουταλιού, χειροποίητο. Ή, έστω, ένα λουκούμι. Ό,τι υπήρχε πρόχειρο. Και δροσερό νερό, απ’ το πηγάδι της ψυχής τους…
Πολλούς από αυτούς τους άκουσα (:τους διάβασα…) για λίγο κι έφυγα διακριτικά και αλαφροπατώντας, μην τυχόν τους ενοχλήσω. Σε άλλους έδωσα συγχαρητήρια και τις ευχαριστίες μου. Με κάποιους πιάσαμε και κουβεντούλα. Κάποιοι δεν είχαν τη διάθεση για φλυαρία… τουλάχιστον όχι εκείνη τη στιγμή που τους απηύθυνα τον λόγο…
Περνώ και ξαναπερνώ από τα μέρη τους. Όποτε δω το φως αναμμένο και την πόρτα ανοιχτή. Διότι, βλέπεις, κάποιοι έφυγαν από τη γειτονιά για άλλα μέρη και κλειδαμπάρωσαν κι ούτε από τις γρίλιες και τις χαραμάδες δεν μπορείς πια να κρυφοκοιτάξεις… [Εκείνη που θυμάμαι έντονα, για παράδειγμα, ετούτη τη στιγμή, ίσως γιατί ξεκινήσαμε σχεδόν ταυτόχρονα τα ιστολόγιά μας και συμπορευτήκαμε αρκετά, μέχρι που πριν από κάποιους μήνες αποφάσισε να το κλείσει, ελπίζω όχι οριστικά και αμετάκλητα, είναι η Vassia ή Παραφυάδα. Φίλη ψηφιακή, πού να βρίσκεσαι, άραγε, πού να… παραφύεσαι;…]

Σχεδόν από όλους κάτι πήρα, κάτι μου ’δωσαν!... [Διότι, βέβαια, αν το σκεφθείς, κάθε άνθρωπος μπορεί και έχει κάτι να σου δώσει!...] Τι πήρα; Τι μου χάρισαν; Ό,τι “μου γυάλισε”. Ό,τι μου φάνηκε, τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή που το είδα, πως ήταν πολύτιμο, αξιόλογο ή έστω απλά (απλά;…) αξιομνημόνευτο. Γνωρίζω, βέβαια, πως “ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός”. [Αν και νομίζω πως δεν λάθεψα και πως όλα αυτά που μου έδωσαν και πήρα ήταν χρυσός…] Γνωρίζω, ακόμα, πολύ περισσότερο, πως όλους αυτούς τους μήνες αναμφίβολα διέλαθαν της προσοχής μου, και ίσως έχασα για πάντα (για πάντα;…) ένα σωρό άλλους μικρούς ή μεγάλους θησαυρούς… Ίσως διότι δεν ήταν τόσο φανεροί, ίσως γιατί δεν έλαμπαν, δεν αστραποβολούσαν… Και αναμφίβολα φταίει γι’ αυτό και η διάθεσή μου της στιγμής εκείνης, η ψυχολογική και διανοητική μου κατάσταση όταν διάβαζα ή και η βιασύνη μου, ο χρόνος ο περιορισμένος που είχα στη διάθεσή μου για να εμβαθύνω σε κάποιο κείμενο…

Όλα ετούτα, λοιπόν, τα “μικρά απαστράπτοντα αντικείμενα”, δηλαδή τα κείμενα, που εγώ, η Κλέφτρα Κίσσα, είχα κρύψει, τόσον καιρό, σε μέρη απρόσιτα για όλους σας, από σήμερα θ’ αρχίσω να τα αποθέτω, ένα –ένα, σ’ αυτή την φωλιά μου, με τις ευχαριστίες μου σε όσους μου/μας τα χάρισαν. Κι από όποιους δεν πήρα κάτι, δεν νομίζω πως θα πρέπει να τους ζητήσω συγγνώμη. Διότι ξέρω πως ίσως εγώ να είμαι στην πραγματικότητα ο ζημιωμένος…


Υ.Γ. Η επιλεκτική παράθεση κάποιων αναρτήσεων άλλων ιστολογίων, με αναφορά της πηγής προέλευσης και παραπομπή σε αυτήν, προφανέστατα δεν προσβάλλει τα πνευματικά δικαιώματα των ιστολόγων και αποδεικνύει περίτρανα πως δεν υπάρχει λογο-κλοπή, αλλά μάλλον δια-φήμιση συνιστά, αυτών που κατά τη γνώμη μου αξίζουν να δια-δοθούν, ώστε να συντελέσουν σε πνευματική οικο-δομή αλλά και διά-λογο. Εάν, όμως, κάποιος από τους συντάκτες και δημιουργούς των συγκεκριμένων ιστολογίων έχει διαφορετική άποψη, τον παρακαλώ να με ενημερώσει και θα επανορθώσω αμέσως και εμπράκτως, αφαιρώντας τη συγκεκριμένη ανάρτηση –εγγραφή.

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008

Μήπως… να γράφαμε λιγότερο και να διαβάζουμε περισσότερο;


Μου κάνει καλό να διαβάζω: Με αποτρέπει από το να γράφω!…
Σας κάνει καλό να διαβάζω: Με αποτρέπει από το να γράφω κι έτσι, αντί να διαβάσετε τα δικά μου κείμενα, μπορείτε κάλλιστα (λέμε τώρα!...) να αφιερώσετε το χρόνο σας στο να διαβάσετε κείμενα που πραγματικά αξίζουν…
Αντίστοιχα θα μου έκανε καλό να διαβάζουν περισσότερο οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. Τότε, πιστεύω, θα έγραφαν λιγότερο, θα έγραφαν αυτά που πραγματικά θα άξιζαν (και αξίζουν) να γραφτούν, και θα ήταν πολύ πιο εύκολο, πλέον, σε όλους, να επιλέξουμε κείμενα και βιβλία που πραγματικά αξίζουν να διαβαστούν…
Ώρες – ώρες αγανακτώ για τον μεγάλο αριθμό βιβλίων (και δη, ιδίως, λογοτεχνικών) που εκδίδονται και κυκλοφορούν στην ελληνική και διεθνή αγορά. Εύχομαι έναν αυτοπεριορισμό των “συγγραφέων” και “λογοτεχνών” (εμού συμπεριλαμβανομένου!...) [Θα μπορούσα να το επεκτείνω και σε άλλες ανθρώπινες δραστηριότητες και εκδηλώσεις, όπως για παράδειγμα των διαφόρων μορφών «τέχνης», τάχα, αλλά το θέμα μου θα “άπλωνε” πολύ – δεν είναι του παρόντος!...]
Αναρωτιέμαι: Όλοι αυτοί οι επίδοξοι “λογοτέχνες”, Έλληνες και ξένοι, πριν αρχίσουν να γράφουν, έχουν διαβάσει; Και πόσο;…
Αν δεν γνωρίζω, δεν μπορώ, φυσικά, να κρίνω, να επικρίνω και να κατακρίνω τους άλλους. Δικαιούμαι, όμως, ν’ αναρωτιέμαι, να προβληματίζομαι… Κρίνοντας, προφανώς, και εξ ιδίων. Σας το είπα, άλλωστε, από την αρχή: “Μου κάνει καλό να διαβάζω. Με αποτρέπει από το να γράφω”!...
Πράγματι: Όσο περισσότερο διαβάζω (και δη βιβλία σημαντικά), τόσο περισσότερο νιώθω πως εγώ δεν έχω να πω και να γράψω κάτι που ν’ αξίζει περισσότερο να διαβαστεί σε σχέση μ’ αυτά που διάβασα. Το διάβασμα, η μελέτη, “με βάζουν στη θέση μου”. Αποδεικνύουν ποιος είμαι: Ένας απλός γλάρος είμαι (έστω και “γλάρος τύπου και χαρακτήρα Ιωνάθαν”…) πώς λοιπόν μπορώ να συγκριθώ ή να ανταγωνιστώ τους αετούς; (Γι’ αυτό και μαζί με το ιστολόγιο “seagull”, ένιωσα εξ αρχής την ανάγκη να υπάρχει κι ένα άλλο, το “eagle”…)

…Γράφουμε, γράφουμε, γράφουμε, εμείς οι νεώτεροι, και νιώθουμε καμάρι ή και κομπάζουμε, συχνά, για τα γραπτά μας. Μα αν αφιερώναμε χρόνο περισσότερο στο να διαβάζουμε [“και εκείνο ποιείν, κακείνο μη αφιέναι”…], θα’ταν, νομίζω, καλύτερα για όλους μας τα πράγματα… Και περισσότερο για μας τους ίδιους! Δεν θα γινόμαστε, ίσως, καταγέλαστοι…
Γιατί μου μοιάζουμε, συχνά, εμείς οι άνθρωποι, ιδιαίτερα γελοίοι, όταν κομπάζουμε πως κατακτήσαμε, λέει, ωσάν σπουδαίοι ορειβάτες κι εξερευνητές κάποιο λοφάκι, την ώρα που άλλοι έχουν υψώσει τη σημαία της πνευματικότητας και της αξίας τους σε πανύψηλα και δυσπρόσιτα βουνά...
Νομίζω, λοιπόν [τουλάχιστον έτσι το νιώθω αυτή τη στιγμή που γράφω…] πως στο μέλλον οφείλω να είμαι πιο φειδωλός, πιο εκλεκτικός, πιο μετρημένος (και ταυτόχρονα πιο ταπεινός) όταν γράφω… Και να φροντίζω να αναφέρομαι περισσότερο σε βιβλία ενδιαφέροντα που έχω διαβάσει και να σας προτείνω, ενδεχομένως, να αντλήσετε κι εσείς απ’ τη σοφία που περικλείουν…

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2008

Νόμος και Ηθική


Τις προάλλες «είχαμε φασαρίες»: Κάποιος μεγαλόσχημος κύριος είχε φερθεί κατά τρόπο ανάρμοστο στους υπόλοιπους και αυτοί τον αποδοκίμασαν, ενώ πολλοί (μάλλον οι περισσότεροι) του έλεγαν να φύγει, του έδειχναν την πόρτα ή/και τον «έσπρωχναν» αγανακτισμένοι προς αυτήν.
Η ανάρμοστη συμπεριφορά του περί ού ο λόγος αφορούσε και εμένα. Συνεπώς κανείς δεν μπορούσε να μου πει “εσένα δεν σου πέφτει λόγος” για το ζήτημα. Και λόγος μου πέφτει, και άποψη έχω… απλά δεν θεώρησα πως ήταν του παρόντος ιστολογίου (που σκοπός του είναι να αναφέρεται σε θέματα με διαχρονική αξία και σημασία, όσο κι αν, ίσως, κάποιες φορές μπορεί να μου ξεφεύγει ο έλεγχος…) και πως, σε τελική ανάλυση, ελάχιστα μπορεί να σας ενδιαφέρει ή να έχει ιδιαίτερη βαρύτητα και σημασία η δική μου άποψη, γνώμη και αντίδραση επί του θέματος.
Αυτό που έχει ιδιαίτερη και διαχρονική σημασία, όμως, είναι το παρακάτω: Κάποια στιγμή, ο περί ού ο λόγος κύριος, την ώρα που, κατά τα προλεχθέντα, οι περισσότεροι του έλεγαν «να σηκωθεί να φύγει», έκανε κάτι εξίσου αν όχι και περισσότερο άπρεπο κι ανάρμοστο με ό,τι είχε κάνει (τουλάχιστον κατά τη δική μου αντίληψη): Σήκωσε το πόδι του και μου πάτησε… τον κάλο! Κι όχι μόνο τον δικό μου, μα κι ένα σωρό άλλων! [Βεβαίως, οφείλω να πω, για να είμαστε δίκαιοι, πως πολλοί απ’ αυτούς που τον κάκισαν και που διαμαρτυρήθηκαν γι’ αυτό που έκανε, είτε δεν έχουν –τέτοιο- κάλο και δεν τους τον πάτησε, φυσικά, κανείς, είτε από μέσα τους σκέφθηκαν «καλά τους έκανες», αφού και οι ίδιοι αναμφίβολα το ίδιο θα έκαναν κι αυτοί, διότι αυτό πρεσβεύουν, αυτό τους υπαγορεύει η παιδεία και ο χαρακτήρας τους και έτσι φέρονται συνήθως, ακόμη κι αν δεν το κάνουν φανερά, αλλά το κρύβουν…]

Λοιπόν, όπως ίσως θα καταλάβατε, αυτό που «μου πάτησε τον κάλο» ήταν η περίφημη φράση «Ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό»Διότι όσοι με γνωρίζετε προσωπικά ή από παλιότερα κείμενά μου, θα έχετε αντιληφθεί πως έχω μια ιδιαίτερη ευαισθησία σ’ αυτόν τον… κάλο, σ’ αυτό το θέμα!...
Κι όποιος θίγει αυτό το θέμα «άγαρμπα»… «με κάνει Τούρκο»!...
[Τούρκος από τη μια… Βουλγαρ-άκης από την άλλη… είναι πιθανό να έχουμε έντονο “διπλωματικό επεισόδιο”. Για την ώρα, πάντως, θα περιοριστώ σε μια “αυστηρή διπλωματική νότα”, όπως συνηθίζεται να λέγεται σε τέτοιες περιπτώσεις]:

Όχι, λοιπόν, κύριοι!
[Διότι, βεβαίως, η παραπάνω άποψη δεν είναι μεμονωμένη, αλλά εκφράζει πολλούς και μάλιστα όχι μόνο εκ των κρατούντων (και αυτών που αγωνίζονται να γίνουν κρατούντες…), αλλά και των “υπό” –υπηκόων, υποστηρικτών κ.λπ.-, που είτε φιλοσοφούν είτε “σοφιστούν” (αλήθεια, υπάρχει τέτοια έκφραση, έστω και αδόκιμη, που να αφορά στους σοφιστές;…)]
Νόμος και Ηθική είναι δύο έννοιες τελείως διαφορετικές και είναι τουλάχιστον άσοφο και πάντως επικίνδυνο να τις συγχέουμε. Μια τέτοια αντίληψη θα μπορούσε να “ανοίξει τον ασκό του Αιόλου” κι ύστερα “θα θερίσουμε θύελλες”
Κι εμείς οι Έλληνες, ιδίως, λόγω πείρας, ιστορίας, δεινών και παθών, θα έπρεπε να έχουμε τη σοφία να το αντιληφθούμε.
Όποιος έχει την εξουσία και τη δύναμη να νομοθετεί, είναι αυτομάτως, λοιπόν [κατά τη γνώμη τους], δηλαδή μετατρέπεται σε “ηθικό”;
Τα βασανιστήρια του Γκουαντανάμο και οι θανατικές καταδίκες στις ΗΠΑ είναι ηθικές, επειδή επιτρέπονται από τους αμερικανικούς νόμους;
Όλα τα πεπραγμένα της δικτατορίας των συνταγματαρχών, από το 1967 ως το 1974, βαφτίστηκαν στην «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» και βγήκαν απ’ αυτήν ηθικά, επειδή το πραξικόπημα επικράτησε και άρχισε να παράγει (ηθικούς, παρακαλώ!...) νόμους;
Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 ήταν ανήθικη επειδή αντιστρατευόταν την κρατούσα νομοθεσία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;
…Έχω κι άλλα τέτοια παραδείγματα, κι άλλες τέτοιες ερωτήσεις (με σχεδόν αυτονόητη, πιστεύω, απάντηση), αλλά προφανώς δεν χρειάζεται να συνεχίσω, αφού προφανώς έγινε σαφές τι εννοώ, έτσι δεν είναι;…

Τα θέματα, βεβαίως, του Νόμου και της Ηθικής, αφενός μεν μεμονωμένα, αφετέρου δε συνδυαζόμενα, είναι τεράστια και (σχεδόν) ανεξάντλητα… Νομικοί, Κοινωνιολόγοι, Θεολόγοι και Φιλόσοφοι ασχολούνται επί αιώνες με τα θέματα αυτά. Άλλοι με περισσότερη και άλλοι με λιγότερη επιτυχία. [Κι οφείλουμε, πιστεύω, να σκύψουμε με προσοχή και να διαβάσουμε ό,τι έχουν γράψει ή πει σχετικώς, τουλάχιστον οι διανοητές της Αναγέννησης και οι Αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς και φιλόσοφοι!]
Το σημαντικό είναι να μη διαγράψουμε απ’ το λεξιλόγιό μας, απ’ τις πράξεις μας κι απ’ τη συνείδησή μας, τον όρο “Ηθική”. Ή ακόμα (που μπορεί να είναι ακόμα χειρότερο…) να μην εξευτελίσουμε την έννοια αυτή, είτε (όπως εν προκειμένω) ταυτίζοντάς την με τον Νόμο, είτε ταυτίζοντάς την με το προσωπικό ίδιον όφελος (:«Ηθικό είναι ό,τι –νομίζω πως- με συμφέρει»...) Διότι τότε είναι σαν να ρίχνουμε “τα Άγια τοις Κυσί”, τα μαργαριτάρια για τροφή των χοίρων…
…Και τότε λίγο θ’ απέχει ο άνθρωπος απ’ την κτηνοποίηση, κι οι κοινωνίες μας από τις ζούγκλες…

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008

Καλοκαίρι τέλος. Καλό φθινόπωρο!


Καλό φθινόπωρο…
…οπότε «φθίνουν οι οπώρες».
Δηλαδή τα φρούτα!
Αμ δε!
Υπάρχουν κάτι «φρούτα» εδώ στην Ελλάδα, που δεν φθίνουν πότέ!...
Δυστυχώς!...
Φρούτα «κάθε εποχής». Δηλαδή «παντός καιρού», που λένε. Με κάθε «κατάσταση»!...
Κι όχι μονάχα φρούτα, βεβαίως!
Το ίδιο ισχύει και με διάφορα ζωύφια, παράσιτα, βακτήρια κ.λπ.
Τι κι αν λένε πως, τάχα, όλα αυτά δεν αντέχουν , μα σκοτώνονται, είτε στο υπερβολικό ψύχος, είτε στην υπερβολική ζέστη; Παραμύθια!... Όλ’ αυτά επιβιώνουν, επίσης, σε κάθε «κατάσταση», με κρύο ή ζέστη, χειμώνα ή καλοκαίρι... Και, αναλόγως (διαλέξτε εσείς την παρομοίωση που σας ταιριάζει…) μολύνουν την πατρίδα μας ή λαθροβιούν εις βάρος της ή απομυζούν απ’ αυτήν ή ό,τι άλλο νομίζετε…
«Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» λένε…
Αμ δε!
Η Ελλάδα που εγώ λογίζω για Ελλάδα, φαίνεται να έχει πεθάνει προ πολλού, όσο κι αν εγώ εύχομαι κι ελπίζω πως κάποτε θ’ αναστηθεί, θ’ αναγεννηθεί. Κάποιοι «Ελληναράδες» μόνο ζουν. (Και βασιλεύουν!...) Κι ένα σωρό άλλοι, κατ’ όνομα «Έλληνες», που φαίνεται να έχουν ξεχάσει την ταυτότητά τους και την καταγωγή τους και κοιτούν να επιβιώσουν όπως – όπως, μόνο «για πάρτη τους»!...

Καλό φθινόπωρο έγραψα, μα ήδη θα το καταλάβατε πως το καλοκαίρι «δεν μου έκανε καλό», δεν εξολόθρευσε το… «μικρόβιο» της μουρμούρας μου, όπως θα είχατε, ίσως, ευχηθεί, ούτε με έσωσε από την (έλλογη, πιστεύω) μελαγχολία ή και θλίψη που με χαρακτηρίζει (απότοκο, προφανώς, του ότι δεν παύω να είμαι σε εγρήγορση, να βλέπω γύρω μου, να σκέπτομαι, να διαβάζω, να συλλογίζομαι, να συζητώ, να συνδιαλέγομαι, να αποφεύγω τον ιδιωτικό – ανόητο «διαλογισμό» εξ Ανατολής κ.λπ.)
«Δεν φταίω εγώ», όμως! Ή μάλλον «φταίω!». Κι αναλαμβάνω την ευθύνη μου γι’ αυτό. (Και γι’ αυτά που γράφω…) Ευχόμενος να αναλάβουν και άλλοι την ευθύνη… να αναλάβουμε όλοι μας την ευθύνη που μας αναλογεί για το κατάντημα…

Να τα πάρω με τη σειρά, από την αρχή, με ηρεμία και ψυχραιμία… (Αμφίβολο, διότι όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, δεν νομίζω πως πρέπει να μας αφήνει «ήρεμους και ψύχραιμους»…)
Οι «καλοκαιρινές διακοπές» για μένα δεν είναι συνώνυμο αυτού που λένε «τα μπάνια του λαού»… Να πας δηλαδή κάπου αλλού, μεταφέροντας, πάντως, αυτούσιο τον εαυτό σου, με όλες τις κακές συνήθειες, σε περιοχές της υπόλοιπης Ελλάδας που έχουν την τάση να… μοιάσουν με την Αθήνα (σε όλα της τα άσχημα) κι εκεί, είτε να… «απλώσεις την κορμάρα σου» με τις ώρες στην αμμουδιά (ή να χώσεις το κεφάλι σου στο χώμα, όπως η στρουθοκάμηλοι, αδιαφορώντας για όλα όσα εξακολουθούν να συμβαίνουν γύρω, παρά τις καλοκαιρινές διακοπές…) και να ξεροψήσεις τον εγκέφαλό σου, είτε, κατά τη διάρκεια ατέλειωτων νυχτερινών εξόδων, να «πνίγεις το πνεύμα σου στο οινόπνευμα» κάθε είδους και μορφής και ν’ αφήνεσαι να σκέπτεσαι με άλλο κεφάλι… Συγχωρέστε με!
Για μένα, επαναλαμβάνω, δεν είναι αυτό «καλοκαίρι» (Πώς μπορούμε να μιλάμε και να ζούμε «καλοκαίρι», όταν γενικώς έχουμε «τον κακό μας τον καιρό»;…) Καλοκαίρι είναι, κατά τη γνώμη μου (μεταξύ πολλών άλλων που θα παραλείψω γιατί δεν είναι του παρόντος) το να προσπαθείς να αναδείξεις τον «καλό» σου εαυτό, να διαβάσεις βιβλία που θα σου ανοίξουν νέους ορίζοντες σκέψης και προβληματισμού, θα σου δώσουν νέες οπτικές γωνίες θεώρησης των πραγμάτων, θα σε βοηθήσουν να γίνεις καλύτερος, μα και, βεβαίως, να έρθεις σε επαφή με τη φύση σε όλες τις εκφάνσεις και τις ομορφιές της, να έρθεις σε επικοινωνία με φίλους, συγγενείς, γνωστούς κι αγνώστους, να συζητήσεις, να ακούσεις, να αισθανθείς, μα και να νιώσεις τι αισθάνονται οι άλλοι…
Χμμ!... ναι!... ακόμα κι αυτοί που περνούν το καλοκαίρι που «αποδοκιμάζω»…
Λοιπόν, κύριοι Ελληναράδες, χαλάλι σας τι έγινε (δηλαδή… τι κάνατε!) όλο το καλοκαίρι, προσβάλλοντας κατ’ επανάληψη, είτε την ελληνική αισθητική ή την εικόνα και την ελπίδα μας για μια καλύτερη ελληνική πραγματικότητα… λοιπόν, χαλάλι σας το καλοκαίρι!...
Καλό φθινόπωρο!
…Αλλά το νού σας, έτσι;…

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2008

Προσθήκη σε ένα Επίμετρο / Αναφορά σε κάποια βιβλία


Η τελευταία μου ανάρτηση, πριν από τις καλοκαιρινές μου διακοπές, ήταν μια καταγραφή των βιβλίων που διάβασα τον τελευταία περίπου χρόνο…
…Σκέφθηκα, λοιπόν, στην πρώτη μου ανάρτηση μετά το καλοκαίρι, να αναφερθώ στα βιβλία που διάβασα κατά τη διάρκειά του:
  • Berry Steve, Αλεξάνδρεια – Ο φύλακας της βιβλιοθήκης, εκδ. Platypus
  • Salmon Christian, Storytelling – Η μηχανή που κατασκευάζει ιστορίες και χειραγωγεί τα πνεύματα, εκδ. Πολύτροπον
  • Shermer Michael, Γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν σε παράξενα πράγματα, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης
  • Άλπερ Μάθιου, Ο Θεός στον εγκέφαλο – Μια επιστημονική ερμηνεία του Θεού και της θρησκευτικότητας, εκδ. Αβγό
  • Δημητρίου Σταυρούλα, Η χώρα του κασσίτερου, εκδ. Λιβάνη
  • Κακαβάνης Ηρακλής, Ο δαίμων του τυπογραφείου, εκδ. Προσκήνιο
  • Μπερι-Ντι Κρίστοφερ & Μόρις Στίβεν, www.dolofonia.com – Τα σκοτεινά μονοπάτια του ηλεκτρονικού εγκλήματος, εκδ. Lector
  • Πεπόνης Γιώργος, οι τοίχοι ανήκουν στο πλήθος, εκδ. Το Ποντίκι
  • Σεπουλβεδα Λουις – Απαραϊν Μάριο Δελγαδο, Τα χειρότερα παραμύθια των αδελφών Γκριμ, εκδ. Opera

Επειδή, όμως, θεωρώ ότι η απλή παράθεση τίτλων βιβλίων τίποτα (ή, έστω, ελάχιστα) προσφέρει [και αναγνωρίζω ότι ως προς αυτό έπασχε η προηγούμενη ανάρτησή μου…], επιτρέψτε μου να κάνω μια σύντομη «κριτική» αναφορά:

  • Το “Η χώρα του κασσίτερου”, είναι ένα μέτριο, κατά τη γνώμη μου λογοτέχνημα, αλλά αξίζει να αναφερθεί ότι η συγγραφέας είναι μία ελληνίδα δικαστής (εν ενεργεία εφέτης, νομίζω) και αυτό είναι ελπιδοφόρο…
  • Το μυθιστόρημα “Αλεξάνδρεια – Ο φύλακας της βιβλιοθήκης”, είχε ενδιαφέρον (και λόγω θεματολογίας) και παρότι ογκώδες (500σελ. περίπου), όπως πάρα πολλά διηγήματα και μυθιστορήματα των τελευταίων χρόνων, διαβάζεται εύκολα (Εγώ το «κατάπια» σε δύο μόλις ημέρες…)
  • Αντίθετα το “Τα χειρότερα παραμύθια των αδελφών Γκριμ”, παρότι μικρό, με κούρασε και δεν μου άρεσε, ίσως και εξαιτίας του ότι άλλα έργα του συγκεκριμένου συγγραφέα μου άρεσαν (και, συνεπώς, είχα «απαιτήσεις» και «προσδοκίες»…), ιδίως δε το “Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης”.
  • Και μια που είπαμε για “ιστορίες”: Το “Storytelling – Η μηχανή που κατασκευάζει ιστορίες και χειραγωγεί τα πνεύματα” είναι ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, που το συνιστώ. Διαβάζοντάς το μπορεί κάποιος να καταλάβει καλύτερα τα της σύγχρονης διαφήμισης, τα του σύγχρονου πολιτικού marketing, καθώς και το πώς προσπαθούν κάποιοι να μας χειραγωγούν (Και αν γνωρίζουμε, μπορούμε, βεβαίως, να αποφύγουμε –ευκολότερα- τη χειραγώγησή μας αυτή!...)
  • Ιδιαίτερα ενδιαφέρον βρήκα και το βιβλίο του Άλπερ Μάθιου “Ο Θεός στον εγκέφαλο –Μια επιστημονική ερμηνεία του Θεού και της θρησκευτικότητας”, ανεξαρτήτως του ότι διαφωνώ με διάφορες απόψεις του συγγραφέα, που πιστεύει πως η θρησκευτικότητα και η “ύπαρξη” του Θεού οφείλεται στον εγκέφαλο και στη βιοχημεία του. Παρ’ όλες τις αντιρρήσεις μου, πάντως, χάρηκα ιδιαίτερα τη μελέτη αυτού του βιβλίου (Σε τελική ανάλυση, άλλωστε, αξίζουν τα βιβλία που έχουν να προσφέρουν κάτι νέο, να σε προβληματίσουν, να σε κάνουν να σκεφθείς κ.λπ.) Τόσο που ίσως εν καιρώ να σας παραθέσω και κάποια αποσπάσματά του, προς σχολιασμό και ανταλλαγή απόψεων.
  • Το ίδιο θα κάνω, ίσως, και για το βιβλίο “Γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν σε παράξενα πράγματα”, που και μόνο ο τίτλος του είναι αρκετά ελκυστικός. Συγγραφέας του είναι ο εκδότης ή διευθυντής του περιοδικού “Sceptic” (του οποίου κυκλοφορούσε και ελληνική έκδοση, αλλά δεν γνωρίζω εάν συνεχίζεται). Υπέθετα ότι ασχολείτο με το θέμα αυτό μόνο γενικά (:Επιστήμη και Ψευδοεπιστήμη), κάτι που πράγματι κάνει με τρόπο ιδιαίτερα πετυχημένο. Πέραν αυτού, όμως, πραγματεύεται (και δίνει αρκετά σχετικά στοιχεία) και με τρία επιμέρους θέματα: α)Τις επαφές με εξωγήινους και τις απαγωγές γήινων από αυτούς, β)Τη σύγκρουση υποστηρικτών της εξελικτικής θεωρίας και δημιουργιστών και γ)Τη διαφωνία περί του εάν υπήρξε ή όχι Ολοκαύτωμα. Ανεξαρτήτως του ότι κάποιοι μπορεί να έχουν διαμορφώσει άποψη επί όλων αυτών των θεμάτων, δεν θα έβλαπτε να διαβάσουν σχετικά (εκτός αν είναι «κολλημένοι» στις απόψεις τους και δεν θέλουν να τις αλλάξουν, οπαδοί της αρχής «ου με πείσεις καν με πείσεις»!...)
  • Το “Ο δαίμων του τυπογραφείου”, γραμμένο από έναν διορθωτή κειμένων, είναι προφανές (από τον τίτλο του) σε τι αναφέρεται. Το βρήκα αρκετά έως πολύ ενδιαφέρον
  • Αρκετά ενδιαφέρον βρήκα και το φωτογραφικό λεύκωμα “Οι τοίχοι ανήκουν στο πλήθος”, που, όπως γίνεται αντιληπτό, περιλαμβάνει φωτογραφίες συνθημάτων από τοίχους της Αθήνας. Η προσπάθεια δεν είναι πρωτότυπη, βεβαίως (έχει προηγηθεί τουλάχιστον ένα βιβλίο του Δημαρά, νομίζω, και ένα της Κατερίνας Χριστοδούλου), αλλά μου θύμισε και τη δική μου “συλλογή” συνθημάτων (που, βεβαίως, παραμένει ανέκδοτη!...)
  • Το βιβλίο “www.dolofonia.com – Τα σκοτεινά μονοπάτια του ηλεκτρονικού εγκλήματος”, είναι αυτονόητο πού αναφέρεται. Πολλές από τις (αληθινές) ιστορίες που περιλαμβάνει είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες. Σίγουρα θα ήταν χρήσιμο να διαβαστούν από άπειρους στο Internet, αλλά και από αμύητους γονείς που θα πρέπει να προστατέψουν τα παιδιά από τους κινδύνους που συνεπάγεται το Internet (και εμείς τους γνωρίζουμε, βεβαίως, έτσι;…)

Αυτή την εποχή διαβάζω, παράλληλα, τα εξής τρία:

  • Βεργόπουλος Κώστας, Το μεγάλο ρήγμα – Η αποδόμηση του κόσμου, εκδ. Λιβάνη
  • Ρουπ Ρεμπέκα, Τα τέσσερα στοιχεία: Νερό – Αέρας – Φωτιά – Γη, εκδ. Αβγό και
  • Πόρτσια Αντόνιο, Φωνές, εκδ. Ίνδικτος [αυτό το διαβάζω, σιγά – σιγά, εδώ και περίπου ένα δίμηνο…]

Αλλά περί αυτών θα σας γράψω εν καιρώ…

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008

Γύρισα και σας περιμένω... από βδομάδα!...


Καλημέρα!
Καλή βδομάδα!
Καλό μήνα!
Καλό φθινόπωρο!

…Μόλις επέστρεψα από τις διακοπές, αλλά… δεν είμαι ακόμα έτοιμος να “αναρτήσω” κάτι στο ιστολόγιό μου. Παρακαλώ περάστε από βδομάδα… Να προλάβω να οργανωθώ!...

:-)