Επίκαιρος νυχτερινός εφιάλτης

[Σύγχρονη -  επίκαιρη έκδοση (*) του έργου "Ο εχθρός λαός"]:

- Κυρία αρχικαγκελάριε των γερμανικών εταιρειών και γερμανικών συμφερόντων, γενικότερα, ιδού.... το ποίμνιό σας!
- Τα κάγκελα τα βλέπω, τους λύκους που βάλατε να φυλάνε τα πρόβατα τα βλέπω επίσης, με αυτούς που αντιδρούν (και μάλιστα κάποιοι βάζουν βόμβες) τί κάνετε;
- Γι' αυτούς ετοιμάζουμε τις φυλακές υψίστης ασφαλείς, τον.... Παρθενώνα της συγχρόνου Ελλάδας.
[....]
- Από εδώ, από το "λίκνο της δημοκρατίας" [sic] απευθυνω πρόσκληση για νέα μετανάστευση, που, όπως γνωρίζετε, είναι ευλογία διά τον τόπον!...
[κ.λπ. κ.λπ.]


(*) Νυχτερινός εφιάλτης [γι' αυτό τον κατέγραψα πρωί - πρωί] που με ξύπνησε [με ξύπνησε στ' αλήθεια; ή εξακολουθώ να κοιμάμαι όρθιος ή, σωστότερα, γονατιστός;... Μήπως ήρθε η ώρα να ξυπνήσω, επιτέλους, πριν να έρθει το τέλος;...]




https://www.youtube.com/watch?v=bSuuZZ5Vvss

Είμαστε πρώτα ΑΝΘΡΩΠΟΙ και μετά ό,τι άλλο… π.χ. Έλληνες

Ερώτημα πρωταρχικό, βασικό, καίριο:

            “Ποιος είμαι;”

            Ερώτημα για κάθε άνθρωπο. Ερώτημα πρωταρχικό και βασικό τόσο Φιλοσοφικά, όσο και Ψυχολογικά:

- “ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ; ΤΙ ΕΙΜΑΙ; ΤΙ ΕΙΜΑΙ ΠΡΟΕΧΟΝΤΩΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΒΑΣΗ;”

            - ΑΝΘΡΩΠΌΣ!

                Η πρώτη, η αυθόρμητη, η πηγαία, η αυτονόητη, η βασική, η θεμελιώδης απάντηση [Όλες οι άλλες είναι μεταγενέστερες, δευτερεύουσες, ενδεχομένως και “τεχνητές”]

                Ακολουθεί η αναζήτηση και ο προσδιορισμός της έννοιας “Άνθρωπος”. Το περιεχόμενό της, η ουσία της.

                Ακολουθούν και οι διάφορες κατηγοριοποιήσεις, οι “τεμαχισμοί”, οι διαφοροποιήσεις, οι ιδιαιτερότητες. [Όλες, μα όλες, μεταγενέστερες, δευτερεύουσες, όχι απαραίτητες, όχι αυτονόητες…]

                π.χ. Έλληνας… Πελοποννήσιος… Λάκωνας… Σπαρτιάτης… εγώ.

                π.χ. Χριστιανός… Ορθόδοξος… εγώ.

                π.χ. Παναθηναϊκός… Της Παναθηναϊκής Συμμαχίας… εγώ.

                Αναρωτιέμαι αν υπάρχει ποτέ περίπτωση ένα παιδί να σκεφτεί, να συνειδητοποιήσει, να αντιληφθεί κατ’ αρχάς ότι είναι, ας πούμε, Έλληνας (ή  Χριστιανός ή  Παναθηναϊκός ή… ό,τι άλλο) και μετά ότι είναι Άνθρωπος.

                Αναρωτιέμαι αν αυτό έχει γίνει ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία και αν θα μπορούσε ποτέ να γίνει, εξ απόψεως Φιλοσοφίας, Ψυχολογίας, Κοινωνιολογίας.

                Αναρωτιέμαι μεν… πλην όμως εύκολα, πηγαία και αυθόρμητα έρχεται και η αυτονόητη απάντηση: Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να διανοηθούμε κάτι τέτοιο.

                Σε παρακαλώ, λοιπόν, φίλε αναγνώστη, να αναρωτηθείς μαζί μου (ή κατά μόνας…), να σκεφθείς (κατά μόνας, για να είναι πράγματι σκέψη δική σου, αυθεντική και ανεπηρέαστη…) και να απαντήσει (στον εαυτό σου προεχόντως και κατά βάση, διότι δεν οφείλεις δα να απαντήσεις σε οποιονδήποτε άλλο…):

                - ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ; ΤΙ ΕΙΣΑΙ ΠΡΟΕΧΟΝΤΩΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΒΑΣΗ;

                ΑΝΘΡΩΠΟΣ ή ΕΛΛΗΝΑΣ;

                ΑΝΘΡΩΠΟΣ ή ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ;

                ΑΝΘΡΩΠΟΣ ή Ο,ΤΙ ΑΛΛΟ;

                Και στη συνέχεια, ανάλογα με την απάντησή σου, να πορευθείς αναλόγως…

Το “αλφαβητάρι”… της πολιτικής

            Κατ’ αρχάς, αλλά και εν τέλει, τα πάντα είναι απλά. Πολύ απλά. Στην πορεία γίνονται (δηλαδή τα κάνουμε) δύσκολα, μέχρι να χρειαστεί να τα απλοποιήσουμε και πάλι, για το δικό μας καλό, δηλαδή “για να βρούμε άκρη”!...

           

            Κατ’ αρχάς, αλλά και εν τέλει, ό,τι πιο σημαντικό είναι αυτό που διδαχθήκαμε ως παιδιά.

            “Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω, τα έμαθα στο νηπιαγωγείο” είναι ο εύγλωττος τίτλος του βιβλίου κάποιου ψυχολόγου και παιδαγωγού.

            “…και στην πρώτη δημοτικού”, θα συμπληρώσω εγώ, “συγγραφική αδεία”, δηλαδή για τις ανάγκες του παρόντος κειμένου.

            Αντιγράφω, λοιπόν, από το “Αλφαβητάριο” της Α’ Δημοτικού που διδασκόταν στα σχολεία μας πριν από κάποια (…) χρόνια:

            «Ο Μίμης λέει: -Άννα, φέρε πέτρες. Φέρε ξύλα, φέρε λάσπη. Θα κτίσω ένα σπιτάκι. Τα δύο αδερφάκια ίδρωσαν. Ίδρωσαν στη δουλειά κι έκτισαν το σπιτάκι.  Όταν το τελείωσαν, τραγουδούσαν: “Σπίτι μου, σπιτάκι μου, σπιτοκαλυβάκι μου…”»

            Αυτά διδάχθηκα εγώ από τη δασκάλα τη μάνα μου, από τους γονείς μου, αυτά διδάχθηκε και η γενιά πριν απ’ τη δική μου…

            Πολλά θα μπορούσα να γράψω με αφορμή το παραπάνω απόσπασμα, θα περιοριστώ, όμως, εδώ, σε ελάχιστα μόνο, τα ακόλουθα:

            Πολλοί Έλληνες, οι περισσότεροι, ιδίως πριν από μία – δύο γενιές, ίδρωσαν ιδιαίτερα για να ρυθμίσουν “τα του οίκου τους”, δηλαδή για να χτίσουν το “σπιτοκαλυβάκι” τους. Τόσο κυριολεκτικά, όσο και μεταφορικά…

            Σε επίπεδο χώρας, όμως, κάποιοι, και ιδίως οι ταγοί αυτής της χώρας, (σχεδόν) από την μεταπολίτευση και μετά, δεν ακολούθησαν τους κανόνες…

            …Γι’ αυτό και η χώρα μας βρίσκεται, σήμερα, στην κατάσταση που όλοι βιώνουμε…

            Διότι, όπως κάποιοι εργολάβοι – κατασκευαστές – “λαμόγια” έχτιζαν πολυκατοικίες ή εργοστάσια ή/και κλειστά γυμναστήρια (για να θυμηθώ συγκεκριμένες περιπτώσεις) βάζοντας λιγότερα από τα απαραίτητα σίδερα και περισσότερο σκέτο τσιμέντο, με αποτέλεσμα τα κτίσματα να καταρρεύσουν στον πρώτο δυνατό σεισμό, έτσι και το “πολιτικό προσωπικό” έχτισε ένα κράτος με λιγότερες πέτρες – θεσμούς και περισσότερη λάσπη…

            [Λάσπη άφθονη! Για να εκτοξεύουν οι μεν στους δε… Λάσπη για να τσαλαβουτάει και η “πλέμπα”, κι άλλοι να γλιστράνε σ’ αυτήν, άλλοι να κολλάνε και, το χειρότερο, να θεωρούν οι περισσότεροι πως αυτό είναι το φυσικό περιβάλλον της πολιτικής που μας αρμόζει εδώ στην Ελλάδα και πως αυτό δεν μπορεί, τάχα, ν’ αλλάξει…]

            Διότι, εξάλλου, κάποιοι ή, ίσως, όλοι μας, δεν ιδρώσαμε στην δουλειά ή, κατ’ ακρίβεια, δεν ιδρώσαμε τόσο πολύ όσο θα έπρεπε, δεδομένου μάλιστα του ότι οι “ανάγκες” μας, πλέον, δεν περιορίζονται  απλά και μόνο σε ένα “σπιτοκαλυβάκι”, αλλά σε ένα σωρό άλλα και μάλιστα πολλαπλάσια: διαμερίσματα, εξοχικά, αυτοκίνητα, σκάφη… Πώς έγιναν αυτά; Όλοι το ξέρουμε πια, ‘το νιώσαμε στο πετσί μας”, που λέει ο λόγος,  πως δεν έγιναν με εργασία – παραγωγή, δηλαδή “με τον ιδρώτα του προσώπου μας”, αλλά με δανεικά από τους ξένους, που νομίζαμε, αστόχαστα, πως θα’ταν “δανεικά κι αγύριστα”, είτε γιατί “είχαμε πρόσωπο” (μακιγιαρισμένο!) στους… κουτόφραγκους, είτε γιατί, ακριβώς, τους θεωρούσαμε “κουτόφραγκους”… Κι ήρθε πια η Ιστορία και η αυτονόητη Λογική, και με τα τωρινά χαστούκια μας θυμίζουν τον κανόνα που στην Ύβρι μας τον είχαμε κι αυτόν ξεχάσει τελείως: Πως το τραγούδι (και οι χοροί, και τα γλέντια) έρχονται μετά την εργασία, διότι πώς αλλιώς θα πληρώσεις τον λογαριασμό;…

            Λοιπόν…

            …αν θέλουμε να χτίσουμε το μέλλον μας…

            …αν θέλουμε να ξαναχτίσουμε την χώρα μας…

            …ας διδαχθούμε απ’ τα παθήματά μας (που ελπίζω να έγιναν, πλέον, μαθήματα και πείρα μας)…

            …ας θυμηθούμε κι όσα διδαχθήκαμε στο αλφαβητάρι - αναγνωστικό της Α’ Δημοτικού…

            Και επειδή είμαστε πια, ως μεγαλύτεροι, πιο ώριμοι πια και πιο “υποψιασμένοι”…

            …ας μην αρκεστούμε σε ημίμετρα, σε λύσεις “μεσοβέζικες”, σε τσαπατσούλια “μερεμέτια”! Ας το γκρεμίσουμε, πια, το ρημάδι το αυθαίρετο (:το κράτος της αυθαιρεσίας, της διαφθοράς, της διαπλοκής, του ρουσφετιού…) και ας το ξαναχτίσουμε πάλι από την αρχή, με σωστά θεμέλια, με γερά υλικά, με σύγχρονες (ή/και πανάρχαιες) δημοκρατικές αρχές, με θεσμούς, με νόμους, με μεγάλα παράθυρα για άπλετη διαφάνεια, αλλά χωρίς “παραθυράκια”, με ασφαλείς πόρτες και χωρίς “κερκόπορτες”.

            Οι επερχόμενες εκλογές θα μπορούσαν ν’ αποτελέσουν την αρχή αυτής της κοινής προσπάθειας όσων αγαπούν αυτόν τον τόπο, αλλά και, ταυτόχρονα, όσων, θεμιτά, αγαπούν (και) τον εαυτό τους, μακροπρόθεσμα και όχι κοντόφθαλμα…

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο τ.55 (Μαρτίου – Απριλίου 2012) του περιοδικού “Δημοφών” (http://dimofon.gr/magazine/)

Στόχος: (Καλύτερη) Δημοκρατία. Τα λευκά ψηφοδέλτια να έχουν την αξία που τους πρέπει!

Πριν από ένα χρόνο περίπου, στις 10.6.2010, έγραψα και ανάρτησα ένα κείμενο για τα λευκά ψηφοδέλτια και την τύχη τους στο ελληνικό εκλογικό και πολιτικό σύστημα, εδώ:

http://seagullstefanos.blogspot.com/2010/06/blog-post.html

Πολύ πρόσφατα, μόλις προ ημερών, μου στάλθηκε από αναγνώστες του ιστολογίου ένα “Μανιφέστο υπέρ των λευκών ψηφοδελτίων”, με την υπόδειξη – παράκληση να το αναρτήσω, κάτι που έκανα ήδη, υπό τη μορφή, όμως, ενός εντελώς νέου ιστολογίου με τον τίτλο “Τα λευκά δεν είναι άκυρα”, ώστε η σχετική προσπάθεια να πάρει τον δρόμο της ανεξάρτητα από εμένα.

Διαβάστε, λοιπόν, τη σχετική πρόταση – “μανιφέστο” εδώ:

http://taleykadeneinaiakyra.blogspot.com/

και, όσοι συμφωνείτε, όπως προτείνεται στο τέλος του κειμένου, μπείτε στην ιστοσελίδα http://www.petitiononline.com/leyka/petition.html για να υπογράψετε το σχετικό αίτημα.

Προσεχώς θα υπάρχει η δυνατότητα να κατεβάστε - εκτυπώστε το αίτημα σε μορφή pdf, προς διακίνηση σε συγγενείς, φίλους και γνωστούς που δεν έχουν πρόσβαση στο Internet, για συλλογή υπογραφών και σύντομα θα υπάρξει ενημέρωση σε ποια διεύθυνση μπορείτε να ταχυδρομήστε τον κατάλογο των υπογραφών.

Κάθε ιδέα για καλύτερη Δημοκρατία πρέπει να προωθείται, προς όφελος όλων μας και της ίδιας της ιδέας της Δημοκρατίας…

Υ.Γ. Μόλις διαπίστωσα ότι δημιουργήθηκε και γκρουπ στο Facebook, εδώ: http://www.facebook.com/home.php?sk=group_132152443532110

Κάτω τα κόμματα! Ζήτω οι τελείες και, ιδίως, τα ερωτηματικά!

“Κάτω τα κόμματα. Ζήτω οι τελείες!”

Σύνθημα από τους τοίχους των χρόνων της φοιτητικής μου ζωής. Ίσως να βρίσκεται και να το διαβάζουμε ακόμη και τώρα σε κάποιους τοίχους. Και, πάντως, το πρώτο μισό του συνθήματος, υπάρχει στο μυαλό και στο στόμα μιας μεγάλης μερίδας ανθρώπων στις μέρες μας:

Κάτω τα κόμματα!

Έξω τα κόμματα!

Τέλος τα κόμματα!

Τουλάχιστον αυτά τα κόμματα της μεταπολίτευσης, έτσι που πολιτεύτηκαν και πολιτεύονται τόσον καιρό, με αποτέλεσμα να έχουν φέρει το λαό αυτής της χώρας στην παρούσα τραγική κατάσταση.

Έξω τα κόμματα που ήταν “μέσα σε όλα”.

Κάτω τα κόμματα που ήταν “πάνω απ’ όλα”…

…ενώ άλλη θα έπρεπε να είναι η προτεραιότητα κάθε πολίτη και κάθε πολιτικού: Η χώρα και ο λαός της, η κοινωνία.

Τα κόμματα καπέλωσαν τον συνδικαλισμό, γι’ αυτό ο τελευταίος ξεφτιλίστηκε και ξέφτισε… Μόνο οι συνδικαλιστές ευημερούν και χρησιμοποιούν τη δράση και την προβολή τους ως εφαλτήριο για πολιτική καριέρα…

Τα κόμματα, θυμίζω, με τις στείρες αντιπαραθέσεις και με στόχο τους το στενό συμφέρον τους, κατέστρεψαν και το αγροτοσυνεταιριστικό κίνημα, κάτι που, μεταξύ άλλων, συνετέλεσε και στη μείωση της αγροτικής παραγωγής της χώρας και, γενικότερα, στη σημερινή μίζερη κατάσταση της αγροτικής οικονομίας…

Τα κόμματα καπέλωσαν, επίσης, και το φοιτητικό κίνημα και το διέβρωσαν από μέσα. Γι’ αυτό δεν έχουμε πλέον Πανεπιστήμια, αλλά μόνο φοιτητοπατέρες, που αργά ή γρήγορα ανταμείβονται με καίριες θέσεις στην κεντρική πολιτική και στον δημόσιο βίο…

Και σαν να μην έφθανε το κακό στην ανώτατη παιδεία, τα κόμματα θέλησαν να αλώσουν και την δευτεροβάθμια εκπαίδευση (κι αν τα αφήσουμε, θα φθάσουν μέχρι τα νηπιαγωγεία…), για να είναι βέβαια ότι θα έχουν έτοιμους στρατολογημένους οπαδούς – κομματικούς χειροκροτητές και όχι σκεπτόμενους πολίτες!...

Εν ολίγοις και συνοπτικώς, όπου μπήκαν τα κόμματα, τα έκαναν “ρόιδο”, “μπάχαλο”!...

Όχι πως φταίνε δα μόνο αυτά. Οι κάθε είδους και μορφής ‘ινστρούχτορες”, “καθοδηγητές” ή γενικότερα “επικεφαλής” κάνουν το παιχνίδι τους, προωθούν και εξασφαλίζουν τα συμφέροντά τους, όπως έκαναν εδώ και χρόνια…

Φταίμε κι εμείς, όλοι οι “από κάτω” και οι ανένταχτοι, που πολύ τα ανεχτήκαμε!...

“Κόμματα”, το λέει και η λέξη, είναι αυτά που μας κόβουν, μας διαιρούν ως λαό! Αυτή η διαίρεση “βλάπτει σοβαρά την κοινωνία”, καθώς την αποδυναμώνει, ιδιαίτερα σε μια εποχή που προς όφελος όλων είναι να βρίσκουμε αυτά που μας ενώνουν…

Είναι προς όφελος όλων, του λαού, της κοινωνίας, να εκλέγονται και να ηγούνται οι κατά τεκμήριο και αντικειμενική κρίση άξιοι και όχι οι κομματικοί, οι “κολλητοί” της κομματικής ηγεσίας και των αρχηγών.

Οι άξιοι δεν (θα έπρεπε να) έχουν ανάγκη την κομματική υποστήριξη, αφού (θα έπρεπε να) αναδεικνύονται από την αξία τους και μόνον.

Οι άξιοι (του εαυτού τους και της εμπιστοσύνης μας) βουλευτές θα έπρεπε να ψηφίζουν και να ενεργούν κατά συνείδηση και όχι ως “στρατιωτάκια άβουλα”, υπακούοντας στα κομματικά κελεύσματα… [Αυτά δεν επιβάλλει, άλλωστε, το Σύνταγμα;…]

Τα κόμματα, τα υπάρχοντα ελληνικά κόμματα, έτσι που πολιτεύονται, είναι ένας θεσμός παρωχημένος και διεφθαρμένος. Και μάλιστα “απ’την κορυφή μέχρι τα νύχια” [Ανάλογα με την παρομοίωση που επιλέγετε, είτε “έχουν βρωμίσει απ’ το κεφάλι”, είτε “έχουν σαπίσει απ’ τη ρίζα”…]

Ευχής έργο θα ήταν να επρόκειτο για θεσμούς που να έχουν ανακύψει και αναπτυχθεί “από κάτω”, ως έκφραση και εκδήλωση του δικαιώματος του “συνεταιρίζεσθαι”. Και να παρέμεναν έτσι εις το διηνεκές [Ουτοπικό!]

Ευχής έργο θα ήταν να υπήρχε ελευθερία ιδεών, έκφρασης, σκέψης. Ισότητα και αξιοκρατία. “Ευήκοον ους” στις ανάγκες της κοινωνίας…

Αντ’ αυτών, όλα πηγάζουν και εκπορεύονται “εκ των άνω”. Και πλασάρονται – προωθούνται “στην πλέμπα”…

Αλήθεια, τι χρειάζεται η διαφήμιση των κομμάτων και το σχετικό πολιτικό μάρκετινγκ; Δεν θα αρκούσε, άραγε, η απλή και σε ισότιμη βάση αντι-παράθεση όλων των διαφορετικών απόψεων όλων των κομμάτων, παρατάξεων, κινήσεων, κινημάτων κ.λπ., ώστε να μπορεί να συγκρίνει και να κρίνει νηφάλια [λέμε, τώρα!...] ο σκεπτόμενος λαός;

Αλήθεια, γιατί χρειάζεται να χρηματοδοτούνται τα κόμματα; Δεν αντιλαμβάνονται όλοι πως αυτό προάγει την εν γένει διαφθορά; [Δεν νομίζω πως χρειάζεται ανάλυση, έτσι;…]

Αλήθεια, γιατί τα κόμματα έχουν εισπράξει προκαταβολικά μελλοντικές χρηματοδοτήσεις τους και, παρ’ όλ’ αυτά, οφείλουν εδώ κι εκεί;…

“Κάτω τα κόμματα! Ζήτω… τα ερωτηματικά!”

Σοφοί και Φιλό-σοφοι

Σε κάποιους αρέσει ν’ ακούν “τα ίδια και τα ίδια”.

[Ίσως διότι νιώθουν κατά βάθος αμφιβολία ή ανασφάλεια…]

Κι αυτή την επαναλαμβανόμενη άποψη – γνώμη τείνουν να (ή: αυτόματα) την θεωρούν ως σωστή.

[Και, επιπλέον, “δεν έχουν αμφιβολίες” και “δεν νιώθουν ανασφάλειες”, αφού, πλέον, “κατέχουν” την βεβαιότητας της αλήθειας…]

Κάποιοι άλλοι προτιμούν και προκρίνουν να ακούνε ή να διαβάζουν το/τα διαφορετικό/-ά. Να συν-ομιλούν, να συν-διαλέγονται, να συ-ζητούν.

Διά-λογος, δια-λογισμός, δια-λεκτική, συ-ζήτηση είναι, κατ’ εμέ, όροι και έννοιες και τρόποι συμπεριφοράς πολύτιμοι.

[Αυτός που δια-φέρει δεν είναι δα συνώνυμο του δια-βόλου!....]

Οι δεύτεροι είναι οι φιλόσοφοι!

Οι πρώτοι είναι αυτοί που περνιούνται για (ή: αυτοαποκαλούνται και αυτοπροβάλλονται ως) “σοφοί”…

Μέσα στα… “κάγκελα ασφαλείας” των… εισαγωγικών οι τελευταίοι, που ταυτόχρονα γίνονται η φυλακή (του πνεύματός) τους.

Εκτός εισαγωγικών οι άλλοι, οι φιλό-σοφοι, “καταδικασμένοι”, κατ’ επιλογή τους, να μη νιώσουν ποτέ “σοφοί”, αλλά απλώς [“απλώς”;…] “φίλοι της σοφίας”, που με παθιασμένο έρωτα την αποζητούν συνεχώς κι αδιαλείπτως….

Οι αριθμοί ως σύμβολα και η Αριθμοσοφία

“Σουσάμι άνοιξε!”. Η μαγική φράση, στο παραμύθι “Ο Αλή Μπαμπά και οι σαράντα κλέφτες”, νομίζω, που μετακινεί τον βράχο και ανοίγει την πόρτα – πέρασμα προς την κρυφή σπηλιά όπου κρύβονται οι πολύτιμοι και αμύθητοι θησαυροί!... Αν αποφασίσεις να πεις κάτι άλλο, είτε πιο πρωτότυπο, είτε πιο “σοφό”, το πέρασμα δεν πρόκειται ν’ ανοίξει, οι θησαυροί δεν πρόκειται να σου αποκαλυφθούν…

“Σουσάμι άνοιξε”… Πφφ!... Παραμύθια!...

* * *

Ένα χρηματοκιβώτιο. Όπου τοποθετείς, ασφαλώς, ό,τι πιο πολύτιμο. Όσο πιο πολύτιμο, τόσο πιο επιτακτική η ανάγκη να βάλεις ένα συνδυασμό πιο δύσκολο, ώστε ν’ αποφευχθούν τυχόν δυσάρεστες εκπλήξεις… Το σημαντικό να μην ξεχαστεί ο συνδυασμός! Διαφορετικά… αλίμονο!....

* * *

Καθένας μας έχει ένα (κινητό) τηλέφωνο. Που αντιστοιχεί σ’ έναν διαφορετικό αριθμό. Αν θέλεις κάποιος άλλος να μπορεί να επικοινωνεί μαζί σου, του γνωστοποιείς τον δεκαψήφιο αυτό αριθμό. Έστω κι ένας αριθμός να είναι λάθος, επικοινωνία δεν μπορεί να επιτευχθεί… [Το “σπασμένο τηλέφωνο” στην μετάδοση… ενός τηλεφωνικού αριθμού μπορεί να καταστήσει την μεταδιδόμενη πληροφορία άχρηστη και την επικοινωνία αδύνατη. Και το παιχνίδι αυτό, τότε, δεν μας φέρνει γέλιο!...]

Αριθμοί και λέξεις είναι σύμβολα. Σύμβολα επικοινωνίας. Νοηματοδοτημένα με συγκεκριμένο τρόπο, με συγκεκριμένο περιεχόμενο, κοινής αποδοχής, ώστε να επιτευχθεί επικοινωνία… Αν κάπου δεν υπάρχει συμφωνία και αποδοχή της έννοιας, αν παρεισφύσει κάποιο σφάλμα στην μετάφραση, στην ερμηνεία, προκύπτουν παρα-νοήσεις, παρ-εξηγήσεις…

Αριθμοί και λέξεις είναι φορείς σοφίας και πλούτου. Τα μαθηματικά κι η γλώσσα είναι τα πολύτιμα κλειδιά της Σοφίας του κόσμου. Χωρίς τα μαθηματικά και τους αριθμούς δεν μπορείς να ξεκλειδώσεις τους συμπαντικούς νόμους… Και χωρίς τις λέξεις τον πλούτο της επικοινωνίας και την σοφία του νοήματος. Ιδίως αν η Αριθμο-σοφία δεν είναι ένας μύθος, ένα παραμύθι…

Παραμύθι, θυμίζω, ήταν κάποτε, δηλαδή θεωρείτο, η Ελλάδα του Ομήρου. Μέχρι που κάποιος την πίστεψε ως αλήθεια, ο Σλήμαν, και ανακάλυψε την Τροία…

[Βεβαίως δεν έχουμε ανακαλύψει ακόμα την Ατλαντίδα κι αυτό κάνει κάποιους να μην πιστεύουν στην ύπαρξή του, αλλά ότι πρόκειται για παραμύθι… Το ίδιο ισχύει, ίσως, και για τον “Απωλεσθέντα Παράδεισο”. Όχι ως ποίημα, προϊόν φαντασίας, αλλά ως πραγματικότητα…]

Κι αν είναι αλήθεια η Αριθμοσοφία, η αντιστοιχία δηλαδή κάθε λέξης μ’ έναν αριθμό; Τότε προκύπτουν τα προβλήματα: π.χ. η λέξη “θάρρος” [9+1+100+100+70+200=480] στην αρχαία ελληνική ήταν “θάρσος” [9+1+100+200+70+200=580] ή, πάλι, η λέξη “κλειδί” [20+30+5+10+4+10=79] που στην αρχαιότητα ήταν “κλεις” [20+30+5+10+200=265]. Σκέψου να προσπαθείς μ’ ένα κλειδί Νο.79 ν’ ανοίξεις μια πόρτα που χρειάζεται… κλειδ-άριθμο No.265!... Δεν πρόκειται ν’ ανοίξει ποτέ!... Κι ο θησαυρός, αν δεν είναι άνθρακες, δεν πρόκειται να σου αποκαλυφθεί ποτέ!...

Περί “ορθοδοξίας” (ορθής δόξας), “ορθότητας”, “λοξότητας”, “αναποδιάς” και “αιρετικότητας”

[Η παρούσα ανάρτηση, λόγω του μεγέθους και της “προχειρότητάς” της, θα έπρεπε, ίσως, να καταταχθεί και αναρτηθεί στο “Σπουργίτι”। Λόγω της σημασίας της, όμως, προκρίνω – προτιμώ να την αναρτήσω εδώ]

Κυριακή η λεγόμενη “της Ορθοδοξίας” χθες.

Αφορμή για να σκεφτώ τόσο περί Ορθοδοξίας, όσο και περί ορθοδοξίας.

Πολλά σκέφτηκα (και επί των δύο αυτών θεμάτων) και πολλά έγραψα σχετικώς, λέω, όμως, και επιλέγω, αντί άλλων, να αναρτήσω μόνο μία εικόνα [“μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις” δεν λένε;…], τροφή για σκέψη και προβληματισμό όλων μας περί του τι είναι (ή, κατ’ ακρίβεια, τι θεωρούμε, συχνά με προχειρότητα ή επειδή “έτσι το βρήκαμε” ή μας είναι βολικό…) “ορθό” ή “ανάποδο”…

Επίσης παραπέμπω σε κάποιες παλαιότερες αναρτήσεις μου:

http://seagullstefanos.blogspot.com/2010/03/blog-post.html

[Οπτική των πραγμάτων]

http://seagullstefanos.blogspot.com/2009/03/puzzle.html

[Κομμάτια (σκέψεων) ενός puzzle (για την “Αλήθεια”)]

«“Τι είναι η πατρίδα μας;” (πάλι…)»

[Τα παρακάτω θα μπορούσαν να θεωρηθούν συνέχεια από μια παλιότερη ανάρτησή μου, εδώ: http://seagullstefanos.blogspot.com/2010/05/blog-post.html, αλλά δεν είναι!]

“Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είναι οι κάμποι; Μην είναι τα ψηλά βουνά;…” [Κι αυτά και άλλα!...]

Το ερώτημα του ποιήματος που απαγγέλλαμε όταν ήμασταν παιδιά, έρχεται και ξανάρχεται και τώρα που ανδρωθήκαμε… Και ζητά, συχνά πιεστικά, απαντήσεις…

Τι είναι η Ελλάδα μας; Έχει κάποιο ρόλο ιδιαίτερο στην ιστορία, στο παρόν και στο μέλλον;

“Η Ελλάς προόρισται να ζήσει και θα ζήσει!” είπε ο σοφός. Ήταν σοφό αυτό που είπε ή όχι; Εξέφραζε γνώμη σοφή ή αβάσιμη πρόβλεψη; Ή μήπως μια επιθυμία; Αν είναι αλήθεια, σημαίνει πως η τρέχουσα οικονομική κρίση, αλλά και η κρίση θεσμών και αξιών που διερχόμαστε, δεν πρόκειται να είναι καταστροφική για τη χώρα, η οποία, όπως πολλές φορές, “μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την δόξα τραβά”…

Εάν βεβαίως και το εμβατήριο αυτό εκφράζει αληθινά την πραγματικότητα και δεν είναι απλώς προς “λαϊκή κατανάλωση” ή/και “καθοδήγηση” του πλήθους…

Να συμφωνήσουμε, ίσως, σε κάτι; Πως δηλαδή η πατρίδα μας δεν είναι μόνο οι κάμποι και τα βουνά. Και πως όσο όμορφα κι αν είναι αυτά [ή εν γένει η φύση της χώρας μας], αντικειμενικά και όχι υποκειμενικά, ότι δεν τα θεωρούμε εμείς όμορφα (αντίστοιχα όπως κάθε λαός γενικά και κάθε άνθρωπος ειδικότερα παινεύει τον τόπο του….), η ομορφιά της φύσης, λοιπόν, δεν αρκεί, αυτή και μόνη, να είναι ο λόγος για να αξίζει αυτή η χώρα!...

“Χώρα” είναι ο χώρος που καταλαμβάνει.

Πατρίδα είναι και κάτι [τουλάχιστον “κάτι”, αν όχι περισσότερα!...] παραπάνω!

Είναι, για παράδειγμα, και οι άνθρωποι. Οι Έλληνες. Κι αυτό ο καθένας το νοηματοδοτεί κατά πως του αρέσει…. Έλληνες εκ του “Σελλοί” κατά την κρατούσα άποψη. Έλληνες εκ των “Ελ” κατά μία άποψη. Έλληνες με διαφορετικό DNA απ’ όλους τους άλλους ανθρώπους της γης, ίσως επειδή είναι απόγονοι εξωγήινων απ’ την Ανδρομέδα, σύμφωνα με άλλες απόψεις…

[“Όλες οι απόψεις είναι σεβαστές”, είθισται να λέμε, στην δημοκρατία. “Ο σεβασμός κερδίζεται”, ισχυρίζεται κάποιο άλλο ρητό. Διαλέγετε και παίρνετε!...]

Και τι είναι, τελικά, οι Έλληνες; Τι εννοούμε λέγοντας “Έλληνες”;

Οι αρχαίοι Έλληνες; [Και ποιοι, ειδικότερα; Οι Σπαρτιάτες ή οι Αθηναίοι; Οι ανυπόταχτοι ή όσοι μήδισαν; Οι φιλόσοφοι ή οι σοφιστές; κ.λπ. κ.λπ.] Ήταν και παραμένει ο “Χρυσούς Αιών του Περικλέους”, το ελεύθερο και δημιουργικό πνεύμα της εποχής και η εδραίωση της δημοκρατίας, η κορυφαία στιγμή του Ελληνισμού; Ή ο Ελληνισμός κέρδισε και μεγαλούργησε όταν “μπολιάστηκε” απ’ τον Χριστιανισμό, όπως υποστηρίζουν πολλοί άλλοι, δημιουργώντας έτσι τον Ελληνοχριστιανικό ή/και Βυζαντινό πολιτισμό; Η έκφραση “Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός” έχει νόημα ή περιέχει μία εσωτερική αντίφαση (ή και περισσότερες;!), όπως μαχητικά προβάλλουν κάποιοι “ψαγμένοι” [Πόσο “ψαγμένοι” είναι αυτοί, ώστε να απαιτούν να αποδεχθούμε άκριτα τις απόψεις τους;!...]. Είχε Ελληνισμό και πολιτισμό η βυζαντινή περίοδος της ιστορίας μας και αξίζει, άραγε, να είμαστε “υπερήφανοι” και γι’ αυτήν, ή αποτελεί μια μεγάλη περίοδο μεσαιωνικού σκοταδισμού, όπως κάποιοι θεωρούν;

Τα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς και η Επανάσταση του 1821 ήταν έτσι όπως νομίζουμε πως ξέρουμε; Πρέπει να “ξαναγράψουμε” την σχετική ιστορία μας ή κάτι τέτοιο μας βλάπτει ως έθνος; “Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές”, έχει ειπωθεί, αλλά συνήθως κάποιοι δεν το αποδέχονται, στο όνομα του “πατριωτισμού” και του “καλού της πατρίδας”.

Τι είναι καλό “για την πατρίδα και το έθνος”; Η αλήθεια ή η [“λελογισμένη”;] αποσιώπηση; [Τι είναι καλό για έναν ασθενή, για την ψυχολογική του κατάσταση και την περαιτέρω εξέλιξη της πορείας της υγείας του ή/και της ζωής του; Να του αποκαλύψεις ότι πάσχει από σοβαρή ασθένεια, από καρκίνο για παράδειγμα, ή όχι;….]

Για να επανέλθω στο ερώτημά μου περί Ελλάδος και περί Ελλήνων: Τι είδους άνθρωποι βγήκαμε μετά την Τουρκοκρατία; Ρωμιοί ή Έλληνες; “Αποτινάσσοντας τον ζυγό”, αποτινάξαμε, άραγε, και συμπεριφορές και ψυχοσύνθεση που αυτός συνεπαγόταν; Γίναμε κράτος ή προτεκτοράτο; Κοιταχτήκαμε στον καθρέφτη να δούμε αν εξακολουθούμε να μοιάζουμε στον Μεγαλέξανδρο ή αν μοιάζαμε στον Καραγκιόζη; Το “εθνικό κράτος” που δημιουργήσαμε [ή μας δημιούργησαν;] επειδή έτσι επέβαλε η συγκεκριμένη εποχή, αποτελείτο από Έλληνες πολίτες (κατά την αρχαιοελληνική έννοια) ή από αρματολούς και κλέφτες (με το βάρος να πέφτει στους δεύτερους); Κι από τότε μέχρι σήμερα πόσο έχει αλλάξει αυτή η κατάσταση;

Δεν είναι απλές και εύκολες οι απαντήσεις. Αλλά πρέπει να δοθούν!

Δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ενιαίες, κοινές από όλους! Το αντίθετο μάλιστα! Ο καθένας θα δώσει διαφορετική απάντηση, ανάλογα με τη γνώση του, την μόρφωσή του, την πνευματικότητά του, την κριτική του ικανότητα, τις προκαταλήψεις του, την ελευθερία του πνεύματός του, αλλά και, ίσως, το προσωπικό του συμφέρον!... Κι ύστερα να/θα βρούμε τα ελάχιστα “κοινά”!...

«Ψυχολογικό τεστ για τις Αξίες μας [Μέρος 2ο: Το κλειδί της ερμηνείας της απάντησης στο τεστ]»

Προσοχή: ΠΡΙΝ διαβάσετε την παρούσα ανάρτηση, διαβάστε το κείμενο του ψυχολογικού τεστ στην ακριβώς προηγούμενη ανάρτησή μου, δηλαδή εδώ: http://seagullstefanos.blogspot.com/2011/02/1.html

Λοιπόν…

Καθένα από τα πέντε πρόσωπα της ιστορίας μας [υποτίθεται πως (και μπορεί να είναι αλήθεια…)] αντιπροσωπεύει κάτι. Συγκεκριμένα:

Ο Βαρκάρης, την αξία και σημασία που δίνουμε στα χρήματα.

Η Κοπέλα, την αξία και τη βαρύτητα που δίνουμε στο συναίσθημα.

Ο Σοφός, τη σημασία που δίνουμε στη λογική.

Ο Άγριος, τη σημασία που δίνουμε στο σεξ, στη ζωή μας.

Ο Ευρωπαίος, τη βαρύτητα που αποδίδουμε στην κρίση – άποψη του κόσμου για εμάς.

Η σειρά, συνεπώς, με την οποία κατατάξατε (από τον καλύτερο προς τον χειρότερο) τα πέντε πρόσωπα της ιστορίας, αποκαλύπτει πώς αξιολογείτε, ιεραρχικά, ό,τι καθένας αντιπροσωπεύει!....

Υ.Γ.: Στην παρέα όπου (μου/μας) έγινε το συγκεκριμένο τεστ, ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η συζήτηση που επακολούθησε, τόσο ως προς την κατάταξη καθενός μας, όσο και ως προς την ερμηνεία του (αποκαλυπτικού;) τεστ.