[Μέρος τρίτον, αλλά μάλλον όχι «φαρμακερό»…]
Σήμερα κατάλαβα πως… «ξεστρατίζω»… Πως έχω περισσότερα, ίσως, να αποτυπώσω στο χαρτί. Δεν ευθύνομαι μόνο εγώ γι’ αυτό: Ας είναι καλά οι αναγνώστες του περιοδικού «Ο Δημοφών», που με τα σχόλια και τις παρατηρήσεις τους και την κριτική τους, μου… «άνοιξαν τη όρεξη» [Θα ήμουν ευτυχέστερος εάν και άλλοι, άγνωστοί μου, αναγνώστεςμ εξέφραζαν τις απόψεις τους, είτε σύμφωνες είτε διαφορετικές, με επιστολές τους προς το περιοδικό…]
Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη επιβεβαίωση, θαρρώ, αυτών που γράφαμε τις προάλλες, απ’ την είδηση αυτή. Και πιο τραγική – λυπηρή, δυστυχώς: Να εντοπίζουμε το πρόβλημα, αλλά να μην αναλαμβάνουμε την ευθύνη που μας αναλογεί γι’ αυτό και, ιδίως, να μην αλλάζουμε συμπεριφορά, τρόπο ζωής, ώστε να συντελέσουμε εμείς, ο καθένας μας προσωπικά, στην επίλυση του προβλήματος!...
Κάποιοι (αναγνώστες) αναφέρθηκαν σ’ ένα άλλο ζήτημα, που είναι επίσης ιδιαίτερα χαρακτηριστικό: Στην συγκοινωνία, στο κυκλοφοριακό πρόβλημα και στις οδηγικές μας συνήθειες. Πολλά θα μπορούσε να γράψει κάποιος σχετικά: Ποια είναι η «παιδεία» των νεοελλήνων; «Καβάλα πάμε στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάμε…». Καβάλα, όμως, σε αυτοκίνητα, πλέον… Τα οποία σταθμεύουμε, «προσωρινά» καθώς λέμε, «όπου μας βολεύει» [Δεν αναφέρομαι σε έναν ή δύο συμπολίτες μας. Αναφέρομαι στην πλειονότητα από μας…] Παρατηρείστε, στους δρόμους της πόλης μας, πόσα αυτοκίνητα είναι σταματημένα (έχοντας ανάψει τα «αλάρμ»…) σε διπλή ή/και σε τριπλή σειρά. Η «παιδεία» μας επιβάλλει να σταματήσουμε όσο το δυνατόν πιο κοντά στην «βιαστική» εργασία μας (Κι ας γνωρίζουμε ότι θα ήταν καλύτερο για την υγεία μας να περπατήσουμε και λιγάκι –αυτό, πες, είναι το λιγότερο…) Κι ας αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό προφανώς θα προκαλέσει ένα, μικρό έστω, «μποτιλιάρισμα» και μια ταλαιπωρία στους συνανθρώπους μας… «Ζαμανφού» είναι η παιδεία μας… Για να μην αναφερθώ σ’ αυτούς (:σ’ εμάς!) που σταματούν πάνω σε διαβάσεις πεζών, πάνω σε πεζοδρόμια, πάνω ακριβώς σε ράμπες για αναπηρικά τροχήλατα, εμποδίζοντας ή «κάνοντας τη ζωή δύσκολη» σε άτομα με ειδικές ανάγκες ή σε μητέρες με παιδιά σε καρότσι ή σε ηλικιωμένους με βακτηρίες… Κι άλλο δείγμα της παιδείας, οι κόρνες. Με το παραμικρό, «για ψύλλου πήδημα»…
[Κι ύστερα αναρωτιόμαστε πώς κατάντησαν έτσι οι πόλεις μας, γιατί χειροτερεύει διαρκώς το κυκλοφοριακό πρόβλημα, γιατί γυρίζουμε με πονοκέφαλο από τους θορύβους στα σπίτια μας… Η απάντηση είναι απλή: Διότι είμαστε αυτοί που είμαστε και δεν παίρνουμε την απόφαση ν’ αλλάξουμε!...]
«Πώς να μην είναι “χαλασμένη” η κοινωνία μας, αφού είμαστε “χαλασμένοι” εμείς, τα μέλη της, που την απαρτίζουμε;» έγραψε ο λογοτέχνης. Και συνεχίζει: «Πώς να μην είμαστε “χαλασμένοι” εμείς, αφού είναι “χαλασμένες” οι συνήθειές μας, οι αντιλήψεις μας, οι πράξεις μας; [«Πρόσεξε τις σκέψεις σου, γίνονται λόγια. Πρόσεξε τα λόγια σου, γίνονται πράξεις. Πρόσεξε τις πράξεις σου, γίνονται συνήθειες. Πρόσεξε τις συνήθειές σου, γίνονται χαρακτήρας. Πρόσεξε τον χαρακτήρα σου, γίνεται η μοίρα σου»]. Πώς να μην μας “ξυνίζει” η κοινωνία και η καθημερινότητα, αφού εμείς, πρώτοι, δεν κάνουμε μια προσπάθεια να την “γλυκάνουμε” με τον τρόπο μας, την συμπεριφορά μας, την προσοχή μας, τον σεβασμό του άλλου;…»
Όχι, δεν έχω σκοπό να γράψω και να σας μιλήσω (τουλάχιστον όχι ακόμα….) για ιδανικά, υψηλές αξίες, Αρχές, για κόσμο των ιδεών, για τις φιλοσοφικές αξίες που μας κληρονόμησαν οι πρόγονοί μας [μα εμείς… δεν βρήκαμε τον χρόνο ή δεν είχαμε τη διάθεση καν να… πάμε μέχρι τον… συμβολαιογράφο για να διαβάσουμε τις διαθήκες τους, τις παρακαταθήκες τους…]
Δεν χρειάζεται (και προφανώς δεν μπορούμε ακόμα…) να φθάσουμε αυτόματα μέχρι εκεί. Πολύ πριν από το Πανεπιστήμιο… υπάρχει το Νηπιαγωγείο. Γι’ αυτό θα σου μιλήσω, τώρα, φίλε αναγνώστη. Γι’ αυτά που μάθαμε εκεί, στο Νηπιαγωγείο, και τα ξεχάσαμε… Δεν είναι δικές μου σκέψεις οι παρακάτω. Αντιγράφω ένα απόσπασμα από το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Robert Fulghum[1]:
[1] Robert Fulghum, Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω, τα έμαθα στο νηπιαγωγείο, σε μετάφραση Μαρίας Καββαδία, εκδ. Λύχνος
2 σχόλια:
Διάβασα όλα τα κείμενα για την παιδεία και είμαι απόλυτα σύμφωνη με όλα! Ότι δεν φταίει κάποιος συγκεκριμένα αλλά όλοι μας, ότι ξεχνάμε γενικά τα ιδανικά και τις αξίες και ειδικά τις πιο σημαντικές και αγνές: αυτές που μάθαμε στην αρχή της διαδικασίας της εκπαίδευσής μας. Επίσης ότι στο παιχνίδι ψαξίματος του ποιος φταίει, υπάρχει μια ολόκληρη σειρά από γεγονότα που οδηγούν σε ένα αποτέλεσμα και ένας φαύλος κύκλος. Το θέμα είναι πως για να πάμε κόντρα σε αυτόν το φαύλο κύκλο, σε αυτή την κοινωνία που η επιτυχία και όχι η ευτυχία είναι η πιο χρήσιμη για επιβίωση (ακόμα και αν ο αγώνας για την πολυπόθητη επιτυχία είναι πολύ πιο σκληρός και δύσκολος, και μας οδηγεί μέρα με τη μέρα σε ένα ψυχολογικό θάνατο) πρέπει όχ μόνο να αλλάξουμε τον εαυτό μας, αλλά να τον αναγεννήσουμε! Και δεν φτάνει να το κάνεις μόνος ένας, αλλά πολύ! Αλλά ακόμα και πολλοί αν αλλάξουν, αναγεννηθούν θα πρέπει να έχουν ένα κοινό στόχο, μια κοινή πορεία, να βαδίζουν μαζί κι όχι κόντρα ο ένας στον άλλο... Κι όμως πως γίνεται να βαδίζουμε νμαζί όταν από τη φύση μας είμαστε φτιαγμένοι να είμαστε διαφορετική? Η ποικιλομορφία υπήρχε και θα υπάρχει πάντα στη φύση δεν μπορούμε να της πάμε κόντρα και ούτε να δημιουργήσουμε ένα στρατό από όμοιους ανθρώπους! Είναι τόσο δύσκολη η αναγγέννηση και ακόμα και αν συμβεί πρέπει να υπάρχει σιγουριά ότι θα γίνει για καλό, πραγμα εντελώς αδύνατο, αφού λόγω των ηλεκτρονίων που μπορούν να βρεθούν οπουδήποτε μια ορισμένη στιγμή, η πρόβλεψη της αναγέννησης μας δεν είναι δυνατή!
@dapnipako:
Σ' ευχαριστώ που είχες τη διάθεση και το χρόνο να σχολιάσεις τα συγκεκριμένα κείμενα.
Το θέμα είναι, βεβαίως, πολύ μεγάλο, "κεφαλαιώδες" για την πορεία της κοινωνίας μας, κατά την εκτίμησή μου, μα δεν του έχουμε δώσει την βαρύτητα που θα έπρεπε.
Όσο για τις απόψεις που διατυπώνεις, ενδιαφέρουσες και αξιόλογες, τις κρατώ υπό σημείωση διότι θεωρώ σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα θα επανέλθω στο θέμα με νέα σχετική ανάρτηση...
Δημοσίευση σχολίου