De Profundis: Περί Πολιτισμού (Γ')

De profundis…
Περί ‘πολιτισμού’ συνέχεια… / Τα ‘καθ’ ημάς’!…/ Μέρος Τρίτο

Περί πολιτισμού μέρος τρίτο. “Τρίτο και φαρμακερό”, που λένε!… [Μωρέ… και “φαρμακερό” και “φαρμακόγλωσσο” είναι, αν το αισθανθείς και το γευθείς πραγματικά και το χωνέψεις!…]
Περί πολιτισμού μέρος τρίτο. “Τρίτο που τρίζει”, κατά πως λένε, επίσης!… [Και που πραγματικά μπορεί να προκαλέσει, ίσως, κάποιους “τριγμούς” στο καβούκι που η ύπαρξή σου κουβαλά και να αλλάξει η στάση της ζωής σου, αρκεί να σταθείς και να σκεφθείς πάνω σ’ αυτά…]


· Εγώ είμαι πάλι, με θυμάσαι; Εγώ που την προηγούμενη φορά “τους τα ‘πα και ησύχασα”, που λένε! “Τους τα ‘πα και ξαλάφρωσα! Το ‘φχαριστήθηκα!”
· Και, το πιο σπουδαίο απ’ όλα: Ρίχνοντας στους άλλους τις ευθύνες, έμεινα ‘ικανοποιημένος’ για την δική μου την ‘ποιότητα’ και την αυτάρκεια, για το δικό μου το αλάθητο!…
· Για όλα φταίνε οι άλλοι κι όχι εγώ!
· … “Τρομάρα μου!”…
· [“Να γινόμουνα εγώ έστω για μια μέρα πρωθυπουργός… άντε, έστω… υπουργός πολιτισμού και θα βλέπατε το τι θα έκανα!”: Ο αιώνιος κρυφός πόθος του κάθε Ελληνα, το ‘απωθημένο’ του!… Τρομάρα του/μας! Που θέλουμε να γίνουμε φορείς ή και πηγές – παραγωγοί πολιτισμού, ενώ δεν έχουμε καν φτειάξει τον δικό μας μικρο-πολιτισμό… Γιατί τελικά “ψυχή του πολιτισμού είναι ο πολιτισμός της ψυχής”!…]
· Πόσο εύκολο μου είναι να ρίχνω τις ευθύνες στους άλλους!… (…και να μην αναγνωρίζω τις δικές μου τις ευθύνες…)
· [Α! Και να λέω τους άλλους ‘απολίτιστους’, μόνο και μόνο επειδή η συμπεριφορά τους δεν ταιριάζει (ίσως! και όχι πάντα!…) με τις επιθυμίες μου, με τις ιδέες μου, τα ‘πιστεύω’ μου, με τον δικό μου τον ‘πολιτισμό’]
· Πώς το είπε Κάποιος, κάπου, κάποτε;…
· …για την ακίδα που βλέπουμε στο μάτι του άλλου, ενώ την ίδια στιγμή δεν βλέπουμε καν το δοκάρι(!) στο μάτι το δικό μας!…
· Ασχολούμαστε με τον άλλο, με τον γείτονα, γιατί ίσως δεν έχουμε το θάρρος να ασχοληθούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό!…
· …διότι “τρέχα και γύρευε” τί θα βρούμε μέσα σ’ αυτόν!…
· Δεν έχουμε την δύναμη να ξεκινήσουμε αυτό το “ένδον σκάπτε”, γιατί τρομάζουμε στην ιδέα τι θα βρούμε “σκάβοντας” μέσα μας…
· …γιατί τρομάζουμε να κοιτάξουμε κατάματα τον εαυτό μας στον καθρέφτη…
· …να αποκτήσουμε αυτογνωσία…
· Είμαστε εύκολοι να κατηγορήσουμε κάποιους αθλητές για τις μειωμένες αποδόσεις τους…
· …αλλά δεν αφήσαμε στιγμή τις κερκίδες (απ’ όπου παρακολουθούμε νωχελικά…) για να κατέβουμε στους στίβους…
· Σχολιάζουμε αρνητικά την φωνή κάποιων τραγουδιστών…
· …αλλά ποτέ δεν πιάσαμε να τραγουδήσουμε…
· Περιμένουμε απ’ τους άλλους να κάνουν την αρχή…
· …ενδεχομένως δε να κάνουνε τα πάντα…
· …αλλά εμείς δεν είμαστε πρόθυμοι ούτε καν να τους ακολουθήσουμε…
· …πόσο μάλλον να ξεκινήσουμε έναν αγώνα!
· Δηλώνουμε συγκλονισμένοι για την αδικία που υπάρχει γύρω μας…
· …για την φτώχεια, για την πείνα…
· …μ’ απλώσαμε ποτέ ένα χέρι βοηθείας σ’ όλους αυτούς που το έχουν ανάγκη;
· Δηλώνουμε, μεγαλόστομα, έτοιμοι ‘ν’ αλλάξουμε τον κόσμο’…
· (…να βοηθήσουμε, έστω, προς την κατεύθυνση αυτή…)
· …μα δεν κοιτάξαμε στιγμή να αλλάξουμε, να διορθώσουμε τον εαυτό μας…
· [Γιατί από τί αποτελείται ο ‘κόσμος’, παρά από πολλούς επιμέρους ‘εαυτούς’;… Πόσο πιο εύκολο θα ήταν αν ο καθένας ασχολείτο πρώτα και κυρίως με τον δικό του εαυτό… Κάποια μέρα θα διαπιστώναμε με έκπληξη (;) πως είχε αλλάξει όλη η κοινωνία μας, χωρίς καν να το καταλάβουμε…]
· “Εγώ θα βγάλω το φίδι απ’ την τρύπα;”
· “Εγώ θα βγάλω τα κάστανα απ’ την φωτιά;”
· “Τι να κάνω εγώ, όταν το κράτος αδιαφορεί;”…
· Ω! υποκριτική δικαιολόγηση της αδιαφορίας και της απραξίας μας!…
· “Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πώς θα λάμψουν τα σκοτάδια;!…”
· Ναι, εγώ είμαι πάλι, λοιπόν!… Αυτός που την προηγούμενη φορά τα έρριχνα όλα στους άλλους! Εγώ, λοιπόν, σου λέω τώρα πως φταίχτης είμαι (και) εγώ…
· [“Εικόνα μου είναι η κοινωνία, και μου μοιάζει”!…]
· (Και) εγώ φταίω, λοιπόν!…
· Εγώ φταίω! Που δεν έσκυψα ποτέ μου να διαβάσω το μυστικό σημείωμα που άφησε μέσα μου ο Θεός και το άφησα να κιτρινίζει σ’ ένα μικρό συρταράκι της ψυχής μου!…
· Εγώ φταίω! Που έδωσα αντιπαροχή το πατρικό μου σπίτι, και στερήθηκα τον κήπο μου, για λίγα χρήματα και… “μια καλύτερη ζωή”!…
· Εγώ φταίω! Που έδωσα αντιπαροχή και την ψυχή μου, για ένα δυαράκι κοινωνικής αναγνώρισης!…
· Εγώ φταίω! Που πούλησα τα πρωτοτόκια μου “αντί πινακίου φακής”!
· Εγώ φταίω! Που ανέχτηκα απ’ τον άλλο το κάθε τι να το μετράει με το χρήμα και δεν τον έστειλα ‘από κει που ήρθε’!… Και συντέλεσα έτσι, και εγώ, στην παγίωση αυτής της κατάστασης!…
· Εγώ φταίω! Που αποχαυνωμένος, αφήνω ανοιχτή την τηλεόραση και χαύω τα σκουπίδια που μου προσφέρονται, κι αυξάνω έτσι το ποσοστό της τηλεθέασης στα μηχανάκια της AGB, παίζοντας το παιχνίδι τους και “ταϊζοντας” αλόγιστα αυτόν τον φαύλο – κύκλο του θεάματος!
· Που ανέχομαι “μια έγχρωμη Τι-Βι και μια ασπρόμαυρη ζωή”!…
· Που έχω πια “γεμάτη τσέπη”, μα… άδεια καρδιά!…
· …“Ζωντανά γιαούρτια”, μα… πεθαμένα όνειρα!…
· Εγώ φταίω! Που αφήνω την ονειροφαντασία να ξεψυχάει!…
· Που βγαίνω το πρωί απ’ το σπίτι μου και δεν χαρίζω ούτε ένα τόσο δα χαμόγελο στον διπλανό μου, για να του δώσει και αυτού την δύναμη να χαμογελάσει και αυτός… μπας και μας χαμογελάσει ποτέ αυτή η πόλη!
· Εγώ φταίω! Που δεν φυτεύω ένα λουλούδι, για ν’ ανθίσει, και να χρωματίσει την γκρίζα μας πόλη!
· Εγώ φταίω! Που δεν ανάβω ένα κερί, που δεν γίνομαι ο ίδιος ένα κερί, μπας και φωτίσει λίγο αυτό το μαύρο το σκοτάδι!…
· Εγώ φταίω! Που αστόχαστα, παρότι δεν αυτοκτονώ, ανέχομαι και να μην ζω!
· Εγώ φταίω!
· [Μα… δεν στο κρύβω… πως έχω ακόμα μέσα μου τέσσερα – πέντε πράγματα, που δεν τα πούλησα! Δεν τα έβαλα υποθήκη! Δεν τα διαπραγματεύομαι καν! Κι αν κάθομαι ακόμα εδώ, ξεκομμένος απ’ το πλήθος, είναι γιατί φρουρώ αυτά τα πέντε πράγματά μου!…]

Υστερόγραφο
· Τ’ ακούς; Μ’ ακούς; Δεν (με) πειράζει! Δεν έχει τόσο σημασία το να ακούσεις την δική μου την φωνή και τα δικά μου λόγια. Μα… Εσένα σ’ ακούς; Στάθηκες ποτέ ν’ αφουγκραστείς τον εαυτό σου; Ν’ ακούσεις της καρδιάς σου την φωνή;