“Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδος, Αγάπης” (17 Σεπτεμβρίου) ή/και Πίστη, Ελπίδα, Αγάπη (όλο το χρόνο)

“…πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. Μείζων δε τούτων η αγάπη” καταλήγει, αν θυμάμαι καλά (από μνήμης γαρ), ο “Ύμνος της Αγάπης”.

Αυτές οι τρεις λέξεις και (ιδίως) το περιεχόμενό τους είναι (μαζί με αρκετές ακόμη, βεβαίως…) απ’ αυτές που με έχουν απασχολήσει ιδιαίτερα στη ζωή μου και μ’ απασχολούν ακόμα.

Κι αυτή την τριάδα λέξεων και εννοιών, ως οιονεί “Αγία Τριάδα”, την ξαναβρίσκουμε στο εορτολόγιο της 17^ης Σεπτεμβρίου. Διότι η Εκκλησία τις έχει ανακηρύξει Άγιες, όπως άλλωστε και την μητέρα τους Σοφία.

Περισσότερο ωφελεί, νομίζω, η προσέγγιση της συγκεκριμένης ημέρας – εορτής, με συμβολική έννοια [Ακόμα κι αν δεν έχει, αξίζει, πιστεύω, να της δοθεί ένα τέτοιο νόημα!]

Η Πίστη, η Ελπίδα και η Αγάπη είναι οι τρεις [ή: “τρεις από τις”] κόρες της Σοφίας.

Δεν μπορώ να μιλήσω από καθέδρας για αυτές τις έννοιες, ιδίως δε για τη Σοφία. Σοφός δεν είμαι και δεν ένιωσα ποτέ. Αρέσκομαι, όμως, να δηλώνω, ταπεινά, “φιλόσοφος”, όχι με την βαρύγδουπα – ακαδημαϊκή έννοια, αλλά με την “απλή” της έννοια, του φίλου της Σοφίας. Της Σοφίας που λίγο – πολύ το υποψιάζονται όλοι οι φιλόσοφοι πως δεν θα “συλλάβουν” ποτέ… πως δεν θα συλλάβουμε, ως άνθρωποι, ποτέ… Ίσως διότι η Σοφία αποτελεί ιδιότητα ασύμβατη με την ανθρώπινη φύση και συμβατή μόνο με την “Αγία του Θεού Σοφία” [η οποία, σημειωτέον, ουδεμία σχέση έχει με την εορτάζουσα σήμερα Αγία Σοφία].

Γνωρίζω, βεβαίως… [“γνωρίζω” και “βεβαίως”! Τι λέξεις κι αυτές, για κάποιον μάλιστα που θρασύτατα δηλώνει και “φιλόσοφος”!...] …ότι η Φιλοσοφία είναι, τουλάχιστον κατά τη γνώμη πολλών (ίσως και των περισσότερων) ασύμβατη με την Πίστη. Πώς, λοιπόν, είναι δυνατόν αυτές οι δύο, Σοφία και Πίστη, να έχουν σχέση… μητέρας και κόρης;… Ποιος ξέρει όμως;! Ποιος “γνωρίζει”;!... Ποιος μπορεί να πει, και μάλιστα με βεβαιότητα, ότι η Πίστη (και όχι η ετεροθαλής αδελφή της, η Αμφισβήτηση) δεν είναι η αντάξια κόρη της Σοφίας; [Αυτό θα μας αποκαλυφθεί, ίσως, στις εσχατιές του Χρόνου, όταν, έχοντας ανακαλύψει, πλέον –θέλω να ελπίζω- την Αλήθεια, θα μπορούμε να κρίνουμε αν την προσέγγισε ο Πιστός ή ο Φιλόσοφος…]

Γνήσια κόρη της Σοφίας, πάντως, είναι η Ελπίδα! Ποιος μπορεί να έχει, άραγε, επί τούτου, την παραμικρή αμφιβολία; Υπάρχει αντίρρηση, με άλλα λόγια, πως είναι η Ελπίδα ένδειξη Σοφίας; [Προσέξτε ιδιαίτερα: Αναφέρομαι στη “Σοφία” και όχι δα στην “Γνώση”. Η τελευταία, η Γνώση, θα μπορούσε, ίσως, σε συγκεκριμένες περιπτώσεις και υπό ορισμένη οπτική, να μας απελπίσει, να μας φέρει σε από-γνωση. Ενώ η Ελπίδα!...]

Πάρα πολλά θα μπορούσα να γράψω, βέβαια, για την Πίστη και για την Ελπίδα. Μα βιάζομαι… να φθάσω να αναφερθώ στην Αγάπη!...

…Η οποία είναι, αναλόγως, είτε η μικρότερη κόρη της (Αγίας) Σοφίας, κατά το αγιολόγιο, είτε, κατά τον “Ύμνο της Αγάπης”, η “μείζων” ανάμεσα στην Πίστη και στην Ελπίδα. Και, πάντως, η μεγαλύτερη ένδειξη Σοφίας, η υψηλότερη Σοφία που θα μπορούσε να κατακτήσει ο άνθρωπος!...

…Να “κατακτήσει” ο άνθρωπος την Αγάπη ή να αφεθεί να… “κατακτηθεί” απ’ αυτήν;!... Δεν γνωρίζω। Δεν μπορώ να σας απαντήσω, δυστυχώς. Διότι, βλέπετε, μπορώ να δηλώνω ένας απλός φίλος της Σοφίας και, αντίστοιχα, ένας απλός φίλος της Αγάπης, αλλά ούτε τη Σοφία έχω προσεγγίσει, ούτε την Αγάπη…

Υ.Γ.-1: Για την Πίστη, την Αγάπη, την Ειρήνη και την Ελπίδα υπάρχει και μια συμβολική ιστοριούλα με τον τίτλο “τα τέσσερα κεριά”, εδώ: http://eaglestefanos.blogspot.com/2009/04/blog-post_22.html

Υ.Γ.-2: Τον “Ύμνο της Αγάπης” μπορείτε να διαβάσετε εδώ: http://eaglestefanos.blogspot.com/2007/10/blog-post_30.html και να... ακούσετε εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=rbMO5fkFKLA&p=702B249A934A7C61&playnext=1&index=2

Υ.Γ.-3: Μικρή επιλογή γνωμικών για την Πίστη και την Ελπίδα ανάρτησα σήμερα εδώ: http://eaglestefanos.blogspot.com/2010/09/blog-post_17.html

Παράσταση πίσω από κλειστές κουρτίνες…

Τι παράξενο θέατρο κι αυτό!... Όσο οι κουρτίνες παραμένουν ανοιχτές, τίποτα απολύτως δεν διαδραματίζεται. Καμία δράση!... Κι όταν πέφτουν οι κουρτίνες, ελαφριές ή βαριές (αυτό, βλέπετε, είναι έννοια σχετική…), τίποτα δεν είναι δεδομένο. Μπορεί και να μη συμβεί τίποτα απολύτως! Μέρες και μέρες, νύχτες και νύχτες μπορεί να περάσουν άπρακτες… Διότι δεν εξαρτάται δα η παράσταση από σένα! Είναι οι πρωταγωνιστές που αποφασίζουν εάν κι εφόσον θα δώσουν παράσταση για σένα। Για σένα και μόνο! Άλλη παραξενιά τους κι αυτή!... Δεν τους φαίνεται καθόλου ανιαρό αυτό: παράσταση για έναν! Το εντελώς αντίθετο μάλιστα: Είναι, λες, πλασμένοι ειδικά γι’ αυτό. Κι είναι ικανοί να σε οδηγήσουν, κατά το κέφι τους, “στον έβδομο ουρανό” ή “στα τάρταρα”, ανάλογα με τη διάθεσή τους. Κι εσύ να μην μπορείς να κάνεις τίποτα! Ανήμπορος, να πρέπει να υποστείς την παράσταση, είτε καλή είτε κακή, είτε όνειρο είτε εφιάλτη… Να επιλέξεις εσύ τους πρωταγωνιστές, τα σκηνικά, το σενάριο… ούτε λόγος! Όλοι και όλα κρυμμένα πίσω απ’ τις κουρτίνες, βαθιά μέσα σε σκοτεινά “καμαρίνια”, κανείς δεν γνωρίζει πότε θ’ αποφασίσουν να ξεμυτίσουν… Πώς χώθηκαν εκεί; Ποιος τους επέτρεψε να μπουν; Κανείς δεν ξέρει να σου πει με σιγουριά. Κάποιοι και κάποια υπάρχουν εκεί, λες, από αιώνες! Πολύ πριν γεννηθείς καν… Σε άλλους το επέτρεψες εσύ ο ίδιος, ακόμα κι αν δεν το θυμάσαι ίσως… Κι άλλοι, πάλι, βρήκαν την ευκαιρία και μπήκαν, απρόσκλητοι, σε κάποια στιγμή αδυναμίας ή “σε έπιασαν στον ύπνο”, που λένε…

“Στον ύπνο”… Τι ειρωνεία!...

…διότι, βλέπετε, μιλάω τόση ώρα για τα όνειρα και για τους κάθε είδους εφιάλτες. Που κρύβονται και ξεπηδούν, απρόσκλητα και απροειδοποίητα, απ’ το υποσυνείδητο ή / και το ασυνείδητο ακόμα, καθώς λένε… Κι αν για το δεύτερο δεν έχεις εσύ την παραμικρή ευθύνη, στη δημιουργία του πρώτου, όμως, έχεις συμβάλει, ηθελημένα ή αθέλητα, κι εσύ!... Μ’ αυτά που είδες και που άκουσες, με όσα αντιλήφθηκες και με όσα όχι, με όσα αφομοίωσες και μ’ όσα απέρριψες, με όσα “απώθησες” κ.λπ.

[Τα τρία γατάκια, για παράδειγμα, στο σημερινό, προ ολίγου, όνειρό μου, ήταν, αναμφίβολα, αυτά που έβλεπα όλες τις προηγούμενες ημέρες στον κήπο του γείτονά μου (τόσο στην πραγματικότητα, όσο και στο όνειρό μου!...). Τα τρία ταλαιπωρημένα και σχεδόν για λύπηση βρώμικα σκυλιά, όμως, που βγήκαν από τα σιδερόφρακτα κελιά και χωρίς να μου γαβγίσουν καν, έσπευσαν να φύγουν, μάλλον φοβισμένα από τη δική μου παρουσία στον χώρο τους, τι να συμβόλιζαν, άραγε;… Και τι να συμβόλιζε, εξάλλου, όλη αυτή η λάσπη στον υπόγειο αυτό χώρο, που με “αηδίαζε”, έτσι όμως που να μην θέλω να φύγω, αλλά να φροντίσω να καθαρίσω τον χώρο, κάτι που ζήτησα, άλλωστε, λίγο αργότερα, από τον… “κύριο νομάρχη” (!...) που συνάντησα ανεβαίνοντας τις μισοσκότεινες σκάλες (που έστριβαν προς τα αριστερά, εάν έχει κι αυτό κάποια σημασία…), οι οποίες, πάντως, καθόλου δεν με φόβιζαν! Αυτό που με στενοχωρεί είναι που δεν θυμάμαι τι υπήρχε και ποια ήταν η θέα έξω και πέρα από το οικόπεδό μου। Και το κακό είναι πως όσο κι αν… κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να θυμηθώ, είναι αδύνατο να τα καταφέρω…

…Διότι, αντιλαμβάνομαι, κι αυτό το “υλικό” αποσύρθηκε, απροειδοποίητα και πάλι, και κρύφτηκε στα παρασκήνια ή στα καμαρίνια, κι είναι αμφίβολο εάν και κατά πόσο θα ξαναβγούν ποτέ από εκεί για να ξαναδώσουν παράσταση!...]

Καλημέρα!...

[…κι όνειρα γλυκά!...]

Ο Θεός – πατέρας. Ο Θεός ως εικόνα του πατέρα

Μια φίλη αγαπημένη, μια αδελφή ψυχή, μου χάρισε, πριν από χρόνια, μια “εικόνα” που την κουβαλώ από τότε στην ψυχή μου, σα φυλαχτό ή μάλλον σαν χάρτη, σαν πυξίδα, σαν οδηγό: “Ονειρεύομαι συχνά”, μου είχε πει, “πως πλέκω τα μαλλιά του Θεού – πατέρα και τα κάνω κοτσιδάκια”!...

“Ιερόσυλο” ή “βλάσφημο” ίσως σπεύσουν να πουν κάποιοι... βιαστικά…

Γιατί, όμως, φίλοι μου;

“Θεό – πατέρα” δεν τον αποκαλείται κι εσείς;…

…Το θέμα, λοιπόν, νομίζω πως ίσως κατά βάση έγκειται στη σχέση που έχουμε ή είχαμε, καθένας από μας, με τον πατέρα μας. Από εκεί πηγάζει και η εικόνα που έχουμε ή, ακόμα περισσότερο, η σχέση που έχουμε με τον Θεό…

Έτσι εξηγείται, υπό αυτή την οπτική, γιατί για κάποιους ο Θεός είναι αυστηρός, απόμακρος, τιμωρός, πηγή απαγορεύσεων…

Για άλλους, πάλι, είναι σεβαστός μεν, αλλά φιλικός, προσηνής, συγχωρητικός, πηγή χαράς και μόνιμη εγγύηση σιγουριάς.

Ποια είναι η ιδανική μορφή του πατέρα και, συνακολούθως, του Θεού;

Ένας τέτοιος ιδανικός πατέρας εκφράζει και εκδηλώνει την αγάπη του προς τα παιδιά του, σεβόμενος την προσωπικότητά τους. Συμβουλεύει ή προτείνει, αναλόγως της ηλικίας, αλλά δεν διατάζει “ετσιθελικά” και δεν επιβάλλει την άποψή του. Και δεν παύει να αγαπά τα παιδιά του, ακόμα κι αν αυτά κάνουν τυχόν επιλογές διαφορετικές από αυτές που εκείνος θα προτιμούσε και θα ευχόταν…

Οργή, εκδίκηση ή/και “αποκλήρωση” και, γενικότερα, “πάθος” δεν μπορεί δα να είναι ίδιον του ιδανικού πατέρα, πόσο δε μάλλον να χαρακτηρίζει τον Θεό!...

…Εδώ ένας καλός ποιμένας εγκαταλείπει τα ενενήντα εννέα πρόβατα για να αναζητήσει το χαμένο εκατοστό πρόβατο, και δεν θα πράξει αντιστοίχως ο καλός πατέρας; Και, για να αναφερθούμε σε ένα ακόμα παράδειγμα (και δη υπόδειγμα – πρότυπο) καλού πατέρα, θυμίζω εκείνον που, ενώ γνώριζε με σιγουριά πως ο γιός του θα κατασπαταλήσει την περιουσία του, παρ’ όλ’ αυτά δεν του την αρνείται, αλλά του την παραχωρεί, σεβόμενος απολύτως την ελευθερία του και τις επιλογές του. Κι ύστερα τον δέχεται πίσω με ανοιχτές αγκάλες και μάλιστα σφάζει προς τιμήν του “τον μόσχο τον σιτευτό” γι’ αυτόν που έχει κατασπαταλήσει την περιουσία του!...

Αυτός είναι ο πραγματικός πατέρας, λοιπόν…

…κι έτσι θα ’πρεπε, αντιστοίχως, να νιώθουν και τον Θεό – πατέρα, όποιοι τον πιστεύουν πραγματικά… Αντίθετη ή διαφορετική εικόνα του Θεού δεν νομίζω πως αποδίδει τη δέουσα τιμή…

Καλό φθινόπωρο!

Το αδελφό ιστολόγιο, το “Σπουργίτι”, ξεκίνησε σήμερα αναρτήσεις, εδώ: http://spourgitistefanos.blogspot.com/2010/09/blog-post.html

Ήδη από την πρώτη του μηνός ξεκίνησαν οι καθημερινές αναρτήσεις της “Κλέφτρας Κίσσας”: http://kleftrakissa.blogspot.com/

Εντός των ημερών αρχίζουν αναρτήσεις και στο “Eagle”: http://eaglestefanos.blogspot.com/

Όσο για το παρόν ιστολόγιο, θα “ανοίξει” την Κυριακή! [Εάν θέλετε, πάντως, μπορείτε να διαβάσετε πώς είχε υποδεχθεί το φθινόπωρο το 2008, εδώ: http://seagullstefanos.blogspot.com/2008/09/blog-post_15.html]

Καλό φθινόπωρο σε όλους σας!