Για τα Όνειρα…

Φίλοι μου, απόψε «θα σας την πω». «Θα σας τα χώσω» που λένε… Καλοπροαίρετα, βεβαίως, και με σκοπό: Να κάνουμε ένα βήμα πιο μπροστά…
[…Κι εσείς, με τα σχόλια και την κριτική σας θα μου πείτε αν πορευόμαστε προς τη σωστή κατεύθυνση….]

Σας ακούω, λοιπόν, να εξυμνείτε όλοι, σας διαβάζω να επαινείτε με λόγια γλαφυρά, τα όνειρα… Και ν’ αναφέρεστε στο «προσωπικό όνειρο του καθενός». Που είναι, λέτε, «ιερό»!...
Να κάνω και εγώ μια δήλωση (Προεξαγγελτική κι ειλικρινή): Συμφωνώ μαζί σας! Μόνο που θεωρώ απαραίτητη μια διευκρίνιση: Να οριοθετήσουμε την λέξη «όνειρα»…
Μα «μπαίνουν σε οριοθέτηση τα όνειρα (ανόητε);», ακούω ήδη κάποιους (καλοπροαίρετους μα λόγω χαρακτήρα) βιαστικούς, να με κατηγορούνε…

[Μ’ αρέσει αυτός ο τρόπος, η «σωκρατική» μέθοδος, που στοχεύει κι αποβλέπει στην εύρεση της αλήθειας… Ας το συνεχίσουμε, λοιπόν:]

Εντάξει, συμφωνώ, και πάλι, μαζί σας. Νομίζω ότι και πάλι έχετε δίκιο: Τα όνειρα μπορούν, πράγματι, να είναι…. [δεν θα πω «τεράστια» (δεν ταιριάζει ο όρος, ο χαρακτηρισμός…) μα ούτε και «υπερβολικά» (επίσης για τον ίδιο λόγο…) –θα πω:] …απύθμενα [που νομίζω πως ταιριάζει και με την ψυχολογική διάσταση, με το ότι προέρχονται, κατά πως λένε οι ειδικοί, από τα τρίσβαθα της ύπαρξής μας (Τώρα, καθώς έγραψα αυτό το τελευταίο, γιατί ξεπήδησε κι η σκέψη η «αιρετική» πως από τα όνειρα κάποιων προκύπτει κι η «ρηχότητά» τους;…)]

Μα εγώ είχα άλλο κατά νου, νωρίτερα, όταν έγραφα για οριοθέτηση της λέξης «όνειρα». Θα σας εξηγήσω τι εννοώ, μ’ ένα παράδειγμα:
Εγώ λοιπόν (:ο κάθε «εγώ» μπορεί να είν’ στη θέση μου…) θέλω…
[…χμ, άσε! σβήνω το «θέλω» που έχει μια δόση επιταγής και χρησιμοποιώ στη φράση μου το πιο ποιητικό, το πιο «πιασάρικο» «ονειρεύομαι»… το ίδιο δεν κάνουν, άλλωστε, πολλοί άλλοι;…]
Εγώ, λοιπόν (:ο κάθε «εγώ» μπορεί να είν’ στη θέση μου…) ονειρεύομαι να γίνω το ταχύτερο δισεκατομμυριούχος. Ονειρεύομαι, ακόμα, να γίνω ο «μίστερ πρώτος»… «ο άντρας ο σωστός κ.τλ.», ο άνθρωπος «ο γαμάει και δέρνει» κατά τη σύγχρονη έκφραση (ας μου επιτραπεί η χυδαία έκφραση – δεν δείχνει, ελπίζω, και χυδαίο άνθρωπο…), αυτός που «για πάρτη του» θα μαλλιοτραβιούνται οι γυναίκες κι ο ίδιος «θα κάνει το κομμάτι του», χωρίς συναισθηματικές δεσμεύσεις ή κάθε αλλου είδους συναισθηματισμούς, γενικότερα, αυτός που θα αποκτά χρήματα, δύναμη, εξουσία, χωρίς αναστολές, ακόμα και «πατώντας επί πτωμάτων»…
Γι’ αυτά τα όνειρά μου, λοιπόν, τι λέτε; Όνειρα δεν λέγονται κι αυτά;…

Λάβετε υπ’ όψη σας ότι «Ένα Όνειρο» δεν είχε μονάχα ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Ή ο Σβάιτσερ, η Μητέρα Τερέζα, ο Ερρίκος Ντυνάν, ο Γκάντι… κι οι παρόμοιοι…
Λάβετε υπ’ όψη σας πως κάποιοι άλλοι ονειρεύονταν (ή ακόμα ονειρεύονται…) να γίνουν Νέρωνες, Ιούλιοι Καίσαρες, Χίτλερ, παντοκράτορες… (Πόσοι δεν ονειρεύονται, στις μέρες μας ακόμα… να υπήρχε ή να γίνονταν οι ίδιοι οι Χίτλερ της εποχής μας;...)

Θαρρώ, λοιπόν, πως τώρα, μετά τις «αντιρρήσεις» μου, ίσως θα συμφωνήσετε μαζί μου, πως πρέπει να οριοθετήσουμε την λέξη «όνειρα», να της δώσουμε την έννοια και το περιεχόμενο που της αξίζει.
Διότι –μην ξεχνιόμαστε- ακόμα και στον ύπνο μας –έτσι και στους ξύπνιους…- τα Όνειρα περιλαμβάνουν ΚΑΙ τους Εφιάλτες…
Και «κάποια όνειρα» ή «κάποιων όνειρα» είναι οι δικοί μας εφιάλτες…

Μην περιμένετε να συνεχίσω κι άλλο, τώρα. Θα αναμένω, πρώτα, τα σχόλια και τις υποδείξεις, τις παρατηρήσεις σας… Δεν μου αρέσει ο μονόλογος… Ως Έλληνας κληρονόμησα, πάππου προς πάππο… απ’ τον παππού μου τον Σωκράτη, την μέθοδό του…