«Οι “Παγκόσμιες Ημέρες”»

... “Παγκόσμιες ημέρες”, λέει…

Αχ, αυτές οι “Παγκόσμιες ημέρες”… Πόση θλίψη και κατήφεια συνήθως (μου) προξενούν… Διότι στην πράξη οδηγούν, νομίζω, στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό για το οποίο (υποτίθεται πως) δημιουργήθηκαν… Γίνονται το “άλλοθί” μας, ως κοινωνίας, αλλά και ατομικά, για να μπορούμε όλον τον υπόλοιπο χρόνο, να ζούμε ανεξέλεγκτα… και ανέλεγκτα… ακόμα κι απ’ την συνείδησή μας…

“Παγκόσμια Ημέρα κατά της Φτώχειας”, για παράδειγμα. Θα έπρεπε να είναι, τουλάχιστον γι’ αυτό νομίζω πως δημιουργήθηκε, ένα σάλπισμα ή ένα ξυπνητήρι για να μας ξυπνήσει, όλους, από τον λήθαργό μας τον ετήσιο, τον καθημερινό, ώστε να δρούμε μονίμως και διαρκώς! Κι όμως, τι γίνεται, τελικώς, στην πράξη; Λόγοι, ομιλίες, συνεντεύξεις, συνέδρια, ρεπορτάζ και κάθε είδους εκδηλώσεις, μα και (για να είμαι πλήρως ειλικρινής και να αποδώσω ορθώς όσα συμβαίνουν εκείνη την ημέρα…) συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης, για να προωθηθούν, στη συνέχεια, σε όσους έχουν ανάγκη, είτε εδώ κοντά μας, σ’ αυτούς που πεινάνε “κάτω από τη μύτη μας” και (καμωνόμαστε πως) δεν τους βλέπουμε καθημερινά (διότι μας χαλάνε “τη βιτρίνα”, την αισθητική μας… κι εμείς σφυράμε αδιάφορα και κοιτάμε προς άλλη κατεύθυνση…) είτε στον “Τρίτο Κόσμο”, στην Αφρική…

…κι ύστερα… όλο τον άλλο χρόνο, όπως είπα ήδη, είμαστε ήσυχοι… ξεχνάμε το πρόβλημα… νιώθουμε πως “έχουμε κάνει το καθήκον μας” [:“εγώ έδωσα ρούχα και τρόφιμα πρώτης ανάγκης, ρύζι και μακαρόνια και ζάχαρη κι αλεύρι, αλλά και χρήματα στον τηλεμαραθώνιο” κομπάζουμε και κομπορρημονούμε… όλον τον υπόλοιπο χρόνο…].

Σαν να “μπουκώνουμε” ένα παιδί, μία και μόνο μέρα, “να φάει του σκασμού”… κι ύστερα να το αφήνουμε νηστικό για όλη την υπόλοιπη χρονιά… Ή σαν να αφήνουμε απότιστο ένα λουλούδι, για μια ολόκληρη χρονιά κι ύστερα, όταν πια δούμε πως μαράθηκε το λουλούδι, πως έρριξε πια τα φύλλα του το φυτό, τότε να το ποτίζουμε με άφθονο νερό… κι ύστερα πάλι το ξεχνάμε…

Κάτι αντίστοιχο, νομίζω, γίνεται και με τις άλλες “Παγκόσμιες Ημέρες”: Τι θα πει, για παράδειγμα, “Παγκόσμια Ημέρα Αλληλεγγύης προς τους μετανάστες”; Ή “Παγκόσμια Ημέρα της Γης”΄; Ή “Της Ανακύκλωσης”; Τι θα πει “Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού ή Εφηβικού Βιβλίου”; Ή “Του Βιβλίου”, γενικότερα; “Παγκόσμια Ημέρα Γηρατειών”; “Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες”;…

Όλα μου μοιάζουν να γίνονται… “σε στυλ να μην ξεχνιόμαστε…”, που λέει και το τραγούδι…

Προσωπικά έχω αντίρρηση και στις γνωστές και “καθιερωμένες” τέτοιου είδους γιορτές: Γιορτή του πατέρα. Γιορτή της μητέρας. Ημέρα των ερωτευμένων… Ποιος “καθιέρωσε” [άκου όρος: “καθ-ιερώνω”!...] αυτές τις γιορτές; Προφανώς [σε μια εποχή που αποστρέφεται τις θρησκείες, γελάει και χλευάζει με τη θρησκευτικότητα και αποκαθηλώνει κάθε τι “ιερό”] η μόνη υπάρχουσα και αποδεκτή θρησκεία της εποχής μας: Ο καταναλωτισμός και οι σύγχρονοι ιερείς της, οι έμποροι, οι επιχειρηματίες, οι μάνατζερς και οι μαρκετίστες…. Για να πουλάνε την πραγμάτεια τους: Λουλούδια εισαγωγής (εξωτικά, κατεψυγμένα, χωρίς άρωμα). Και καρδούλες πλαστικές! Και λούτρινα ζωάκια. Και άλλα. Πολλά άλλα… Α! Και αισθήματα μιας χρήσεως – μιας ημέρας, με ημερομηνία λήξεως!...

Μου μοιάζουν, λοιπόν, τέτοιες “Ημέρες”, σαν μια μορφή απομόνωσης, “γκέτο” και εξορίας… Τι θα μπορούσε να σημαίνει και τι πράγματι σημαίνει “Παγκόσμια Ημέρα συμπαράστασης στους ναρκομανείς και κατά των ναρκωτικών”; Ότι μια μέρα στρέφουμε όλο μας το ενδιαφέρον σ’ αυτούς, τους εντοπίζουμε όπου κι αν βρίσκονται, νοιαζόμαστε (λέμε!...) γι’ αυτούς, βγάζουμε και μερικούς “δεκάρικους λόγους” πως το θέμα θ’ αντιμετωπιστεί πολιτικο- κοινωνικά… κι ύστερα… Ύστερα, για άλλον ένα ολόκληρο χρόνο, ξαναχώνουμε το πρόβλημα “κάτω από το χαλί” [Προσοχή: ο τόνος στο “ι”… Δηλαδή “χαλί” και όχι “χάλι” μας!...], αποστρέφουμε το βλέμμα μας για μια ολόκληρη χρονιά [“Δεν μπορώ να τους βλέπω… πληγώνεται η καρδιά μου”… Ή, ακόμα χειρότερα, “χαλάνε την αισθητική μου”!...], τους στέλνουμε να χωθούν στα κατά περιοχές γκέτο τους, εκεί, στους δρόμους γύρω από την Ομόνοια [Την πλατεία κατ’ όνομα Ομονοίας εννοώ!...], στην πλατεία Βάθης [πόσο πιο βαθειά, πια, να γίνει μια πλατεία, για να βουλιάξουν σε αυτήν όλοι οι ναρκομανείς του λεκανοπεδίου και να πνίξουμε κι εμείς τις τύψεις και τις ενοχές της αδιαφορίας μας…]. Και, πάντως, για να “αναβαθμίσουμε” περιοχές μας, τους εξορίζουμε απ’ αυτές [Παλιότερα ήταν η Φωκίωνος Νέγρη, ύστερα τα Εξάρχεια… Όχι πως λύθηκε κι εκεί το πρόβλημα… Χωμένο κάτω απ’ το χαλί είναι κι εκεί…] Και μην μου πείτε πως δεν υπάρχουν άνθρωποι που θα’θελαν να τους στείλουν ακόμα πιο μακριά: Στη Γυάρο, στη Μακρόνησο ή και σε τίποτα κρεματόρια…

…Του χρόνου πάλι!... Του χρόνου, τέτοια ίδια μέρα, θα ξαναασχοληθούμε πάλι με εσάς. Να κάνουμε απολογισμό: Τόσοι πέθαναν με τη σύριγγα στο χέρι, τόσοι επέζησαν, τόσοι νέοι χρήστες κατρακύλησαν…

Υπάρχουν κι άλλες τέτοιες Ημέρες: Συχνά “σκέτη αποτυχία”!... [Σαν τις προηγούμενες, δηλαδή, κατά βάθος…]: Παγκόσμια Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητα. Ναι, το ακούσαμε κι αυτό!... [Διότι, βεβαίως, δεν το είδαμε!...]

…Τι να λέμε τώρα…

…Και πόσα ακόμα να πω, να γράψω…

…Για ποιες άλλες «Ημέρες»;!...

[………………………………………………………………………………………]

Μόνο μια ημέρα, θαρρώ, είχε αποτελέσματα: Την φύτρωσαν και θέριεψε και κάρπισε… Έγινε κτήμα και συνείδηση της σύγχρονης, ιδίως, κοινωνίας...

“Τύφλα να ’χει”, όμως, το σύγχρονο marketing! Η μέρα ετούτη δεν είχε ονομαστεί ποτέ [εδώ και χρόνια και δεκαετίες και όσο υπάρχει] “παγκόσμια ημέρα”. Είχε ένα όνομα πολύ πιο λαϊκό, ήταν σαν έκφραση του ίδιου του λαού… Είχε βαφτιστεί: “Πρωταπριλιά”…

Μια μέρα του χρόνου επιτρέπονται τα ψέματα, τα χορατά, η εξαπάτηση του άλλου…

Μια μέρα μόνο, όμως, σύμφωνοι;…

…Βρε πως αλλάζουν οι καιροί!...

Να μου το θυμηθείτε: Αργά ή γρήγορα… δεν μπορεί… θα καθιερωθεί και θα γιορτάζουμε την “Παγκόσμια Ημέρα της Ειλικρίνειας, της Τιμιότητας και της Αλήθειας”!...