Καλή Χρονιά (Μόνο για μεγάλους…)

Πολλά έγραψα, στα χαρτιά μου, αυτές τις μέρες…
…και πολλά άλλα, ως συνήθως, δεν μπόρεσα να τ’ αποτυπώσω στο χαρτί… Πέρασαν, σαν σκέψεις ή σαν αισθήματα κι ύστερα, το ίδιο βιαστικά όπως εμφανίστηκαν, χάθηκαν… Είτε φτερούγισαν μακριά (κι ελπίζω κι εύχομαι πως θα ξαναέρθουν…) είτε φυλλορρόησαν (κι ελπίζω να γίνουν λίπασμα καλό για τα επόμενα…)
Απ’ όλα αυτά κι εκείνα, νιώθω την ανάγκη να γράψω για ένα, για μένα το πιο σημαντικό…

Κυριακή, προπαραμονή Πρωτοχρονιάς. Όπως συνηθίζω να κάνω κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, περιδιαβαίνω το εμπορικό κέντρο της Αθήνας. Με τη φωτογραφική μηχανή στον ώμο, για ν’ αποτυπώσω ό,τι μου τραβήξει την προσοχή, το ενδιαφέρον, τα όμορφα και τα τυχόν σημαντικά… Δεν περπατώ μόνο στους βασικούς δρόμους, τους στολισμένους, που ελκύουν τον περισσότερο κόσμο… Χώνομαι και στα στενάκια… Πίσω απ’ τα σκηνικά… Μακριά από τις κάμερες… (Εκεί που κάποιοι κρύβουν αυτά που δεν πρέπει να φανούν στην βιτρίνα, αυτά που «θα χαλούσαν το κάδρο» εάν φαίνονταν, αυτά που θα «λέρωναν» το βλέμμα μας και την εορταστική μας διάθεση… Εκεί που κάποιοι κρύβονται απ’ τη ματιά μας…) Η ματιά μου στρέφεται παντού. Αναζητάει… Βιτρίνες, graffiti, αρχιτεκτονικά στοιχεία σπιτιών ερημωμένων… μα και ζωές και ψυχές ερημωμένες που κείτονται στα πεζοδρόμια και τυλίγονται με χαρτόνια, σακούλες και υφάσματα, για να προστατευθούν…
…Και ξαφνικά το βλέμμα μου παγιδεύεται από μια φράση, γραμμένη με μαρκαδόρο σ’ έναν τοίχο… και μένει εκεί καθηλωμένη… για ώρα πολλή (…κι η σκέψη μου ακόμα δεν λέει να «ξεκολλήσει»…):

«Σας αγαπάω όλους»

Ποιος το ’γραψε, άραγε, αυτό; Να’ταν κάποιος ιεραπόστολος της αγάπης; Κάποιος ιερέας ίσως;.. Να ήταν κάποιος υπάλληλος της κοινωνικής υπηρεσίας; Κάποιος κοινωνικός εθελοντής; Κάποιος διαβάτης, σαν κι εμένα, που απευθυνόταν, γράφοντας, στ’ ανθρώπινα ναυάγια αυτής της πόλης;…
… «Χλωμό μου φαίνεται»…
…Πιο πιθανό νομίζω να το έγραψε ένας από αυτούς τους ναυαγούς… (…Θυμίζει μήνυμα μες σε μπουκάλι…)

«Σας αγαπάω όλους»

Τι θέλει να μας πει, άραγε, ο ποιητής;…
…Να απευθύνεται, άραγε, σε κάποιους φίλους ή συγγενείς, που τον έβγαλαν από το «κάδρο» και τον έστειλαν στο «περιθώριο»;… Να είναι αυτή η απάντησή του; Πως όχι μόνο δεν τους κρατά κακία για τον τρόπο και τη συμπεριφορά τους, μα και πως τους αγαπάει κι από πάνω;….
…Ή να ’ναι μια βαρειά κατηγορία, ένα έμμεσο κι ευγενικό «ουαί» σ’ όλους εμάς τους «βολεμένους», που βγήκαμε, «γιορτιάρες μέρες», να ψωνίσουμε ή να «χαζέψουμε»… που τους χαζεύουμε κι αυτούς, που τους κοιτάζουμε και δεν τους βλέπουμε, που αποστρέφουμε το βλέμμα μας, που δεν έχουμε ούτε χρόνο μα ούτε και «λίγα ψιλά» γι’ αυτούς;…
…Να’ναι για μας ; …

«Σας αγαπάω όλους»

…Πόσο γελοίος νιώθω, πόσο ανόητος, για τις ευχές μου, που εσκόρπισα και φέτος, απλόχερα, προς κάθε κατεύθυνση: «Με υγεία, ευτυχία, χαρά και αγάπη το νέον έτος» (ή κάπως έτσι, περίπου, τέλος πάντων…)
…Με πόση ευτυχία και χαρά να το ’γραφε εκείνη τη στιγμή (μα και πριν… και μετά…) ο «άγνωστος δράστης»; Να φύλαγε, άραγε, την «υγεία» και την «ευτυχία» του σε μια σύριγγα, στην μέσα τσέπη του μπουφάν του, για ώρα ανάγκης;… Τι ένιωθε;… για τον εαυτό του, για εμάς όλους, για τους όποιους παραλήπτες του μηνύματός του;… Να είχε δακρύσει;… (…για τον ίδιο ή για εμάς;…)

«Σας αγαπάω όλους»

(…Μακάρι να μπορούσα να στο είχα πει εγώ, νωρίτερα. Μακάρι να το είχα νιώσει… Πόσο καλύτερα θα ήταν αν σε είχα προλάβει, να μην είχες φθάσει στο σημείο να το γράψεις, να το νιώσεις…)

…Νιώθω να του πω… σκέφτομαι να πάω να το γράψω:

«Σ’ αγαπάω κι εγώ!... Σ’ αγαπάμε κι εμείς!...»

…Μα ήδη κοντοστάθηκα… Σχεδόν το μετάνιωσα… Διότι, σκέφτομαι, είναι «αγάπη», άραγε, αυτό που νιώθω, αυτό που νιώθουμε;…
(…Αν αρχίσω να γράφω περί αγάπης, θα ξεστρατίσω… Μπορώ να γράφω ώρες, σχετικά… Κατεβατά ολόκληρα… Από αυτά που έχω διαβάσει ή από αυτά που έχω νιώσει… Και που, δυστυχώς, εν κατακλείδι, είναι, νομίζω, ανούσια, αφού η αγάπη δεν εκδηλώνεται με σκέψεις, με λόγια και με όμορφα γραπτά, μα ΜΟΝΟ έμπρακτα… Κι εκεί μένω μετεξεταστέος…)

…Δεν θα το έλεγα, θαρρώ, «αγάπη». Απλώς «συγκίνηση» θα το ονομάτιζα, εν κατακλείδι, το συναίσθημα που ένιωσα. Και μάλιστα (φοβούμαι και σας εξομολογούμαι…) μια «συγκίνηση» φθηνή, σαν «faux bijoux»…
(Για άλλη μια φορά στήνω τον εαυτό μου –και μου αξίζει- στο έδρανο του κατηγορουμένου. Γιατί ακόμα και τα συναισθήματα τα προσεγγίζω… λογικά, ψυχρά, επιστημονικά… ωσάν να επρόκειτο για μάθημα ανατομίας…)
Τι είναι, άραγε, για εμάς, τους περισσότερους, στην εποχή μας, μια τέτοιου τύπου «συγκίνηση» που νιώθουμε; Μια ουσιαστική συγκίνηση θα ’πρεπε στην πραγματικότητα, όπως το λέει η λέξη, να μας… κινούσε. Να μας παρακινούσε, δηλαδή, σε δράση, να μας μετακινούσε απ’ τον παθητικό και άπραγο ρεμβασμό μας… Αντ’ αυτού… ένα μικρό μας συναισθηματικό «λίκνισμα» και η «συγκίνηση» τέλος!... Γι’ αυτό σας λέω: Φθηνή κι επιφανειακή «συγκίνηση», χωρίς βάθος και ουσία…

Μακάρι να τα καταφέρναμε η νέα χρονιά να μας αξιώσει (…δηλαδή: εμείς να τα καταφέρουμε, να αξιωθούμε…) να γράφουμε, στους τοίχους ή στην καρδιά μας:

«Σας αγαπάω όλους»