Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2008

Καλή Χρονιά (Μόνο για μεγάλους…)



Πολλά έγραψα, στα χαρτιά μου, αυτές τις μέρες…
…και πολλά άλλα, ως συνήθως, δεν μπόρεσα να τ’ αποτυπώσω στο χαρτί… Πέρασαν, σαν σκέψεις ή σαν αισθήματα κι ύστερα, το ίδιο βιαστικά όπως εμφανίστηκαν, χάθηκαν… Είτε φτερούγισαν μακριά (κι ελπίζω κι εύχομαι πως θα ξαναέρθουν…) είτε φυλλορρόησαν (κι ελπίζω να γίνουν λίπασμα καλό για τα επόμενα…)
Απ’ όλα αυτά κι εκείνα, νιώθω την ανάγκη να γράψω για ένα, για μένα το πιο σημαντικό…

Κυριακή, προπαραμονή Πρωτοχρονιάς. Όπως συνηθίζω να κάνω κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, περιδιαβαίνω το εμπορικό κέντρο της Αθήνας. Με τη φωτογραφική μηχανή στον ώμο, για ν’ αποτυπώσω ό,τι μου τραβήξει την προσοχή, το ενδιαφέρον, τα όμορφα και τα τυχόν σημαντικά… Δεν περπατώ μόνο στους βασικούς δρόμους, τους στολισμένους, που ελκύουν τον περισσότερο κόσμο… Χώνομαι και στα στενάκια… Πίσω απ’ τα σκηνικά… Μακριά από τις κάμερες… (Εκεί που κάποιοι κρύβουν αυτά που δεν πρέπει να φανούν στην βιτρίνα, αυτά που «θα χαλούσαν το κάδρο» εάν φαίνονταν, αυτά που θα «λέρωναν» το βλέμμα μας και την εορταστική μας διάθεση… Εκεί που κάποιοι κρύβονται απ’ τη ματιά μας…) Η ματιά μου στρέφεται παντού. Αναζητάει… Βιτρίνες, graffiti, αρχιτεκτονικά στοιχεία σπιτιών ερημωμένων… μα και ζωές και ψυχές ερημωμένες που κείτονται στα πεζοδρόμια και τυλίγονται με χαρτόνια, σακούλες και υφάσματα, για να προστατευθούν…
…Και ξαφνικά το βλέμμα μου παγιδεύεται από μια φράση, γραμμένη με μαρκαδόρο σ’ έναν τοίχο… και μένει εκεί καθηλωμένη… για ώρα πολλή (…κι η σκέψη μου ακόμα δεν λέει να «ξεκολλήσει»…):

«Σας αγαπάω όλους»

Ποιος το ’γραψε, άραγε, αυτό; Να’ταν κάποιος ιεραπόστολος της αγάπης; Κάποιος ιερέας ίσως;.. Να ήταν κάποιος υπάλληλος της κοινωνικής υπηρεσίας; Κάποιος κοινωνικός εθελοντής; Κάποιος διαβάτης, σαν κι εμένα, που απευθυνόταν, γράφοντας, στ’ ανθρώπινα ναυάγια αυτής της πόλης;…
… «Χλωμό μου φαίνεται»…
…Πιο πιθανό νομίζω να το έγραψε ένας από αυτούς τους ναυαγούς… (…Θυμίζει μήνυμα μες σε μπουκάλι…)

«Σας αγαπάω όλους»
Τι θέλει να μας πει, άραγε, ο ποιητής;…
…Να απευθύνεται, άραγε, σε κάποιους φίλους ή συγγενείς, που τον έβγαλαν από το «κάδρο» και τον έστειλαν στο «περιθώριο»;… Να είναι αυτή η απάντησή του; Πως όχι μόνο δεν τους κρατά κακία για τον τρόπο και τη συμπεριφορά τους, μα και πως τους αγαπάει κι από πάνω;….
…Ή να ’ναι μια βαρειά κατηγορία, ένα έμμεσο κι ευγενικό «ουαί» σ’ όλους εμάς τους «βολεμένους», που βγήκαμε, «γιορτιάρες μέρες», να ψωνίσουμε ή να «χαζέψουμε»… που τους χαζεύουμε κι αυτούς, που τους κοιτάζουμε και δεν τους βλέπουμε, που αποστρέφουμε το βλέμμα μας, που δεν έχουμε ούτε χρόνο μα ούτε και «λίγα ψιλά» γι’ αυτούς;…
…Να’ναι για μας ; …

«Σας αγαπάω όλους»
…Πόσο γελοίος νιώθω, πόσο ανόητος, για τις ευχές μου, που εσκόρπισα και φέτος, απλόχερα, προς κάθε κατεύθυνση: «Με υγεία, ευτυχία, χαρά και αγάπη το νέον έτος» (ή κάπως έτσι, περίπου, τέλος πάντων…)
…Με πόση ευτυχία και χαρά να το ’γραφε εκείνη τη στιγμή (μα και πριν… και μετά…) ο «άγνωστος δράστης»; Να φύλαγε, άραγε, την «υγεία» και την «ευτυχία» του σε μια σύριγγα, στην μέσα τσέπη του μπουφάν του, για ώρα ανάγκης;… Τι ένιωθε;… για τον εαυτό του, για εμάς όλους, για τους όποιους παραλήπτες του μηνύματός του;… Να είχε δακρύσει;… (…για τον ίδιο ή για εμάς;…)

«Σας αγαπάω όλους»
(…Μακάρι να μπορούσα να στο είχα πει εγώ, νωρίτερα. Μακάρι να το είχα νιώσει… Πόσο καλύτερα θα ήταν αν σε είχα προλάβει, να μην είχες φθάσει στο σημείο να το γράψεις, να το νιώσεις…)

…Νιώθω να του πω… σκέφτομαι να πάω να το γράψω:
«Σ’ αγαπάω κι εγώ!... Σ’ αγαπάμε κι εμείς!...»
…Μα ήδη κοντοστάθηκα… Σχεδόν το μετάνιωσα… Διότι, σκέφτομαι, είναι «αγάπη», άραγε, αυτό που νιώθω, αυτό που νιώθουμε;…
(…Αν αρχίσω να γράφω περί αγάπης, θα ξεστρατίσω… Μπορώ να γράφω ώρες, σχετικά… Κατεβατά ολόκληρα… Από αυτά που έχω διαβάσει ή από αυτά που έχω νιώσει… Και που, δυστυχώς, εν κατακλείδι, είναι, νομίζω, ανούσια, αφού η αγάπη δεν εκδηλώνεται με σκέψεις, με λόγια και με όμορφα γραπτά, μα ΜΟΝΟ έμπρακτα… Κι εκεί μένω μετεξεταστέος…)

…Δεν θα το έλεγα, θαρρώ, «αγάπη». Απλώς «συγκίνηση» θα το ονομάτιζα, εν κατακλείδι, το συναίσθημα που ένιωσα. Και μάλιστα (φοβούμαι και σας εξομολογούμαι…) μια «συγκίνηση» φθηνή, σαν «faux bijoux»…
(Για άλλη μια φορά στήνω τον εαυτό μου –και μου αξίζει- στο έδρανο του κατηγορουμένου. Γιατί ακόμα και τα συναισθήματα τα προσεγγίζω… λογικά, ψυχρά, επιστημονικά… ωσάν να επρόκειτο για μάθημα ανατομίας…)
Τι είναι, άραγε, για εμάς, τους περισσότερους, στην εποχή μας, μια τέτοιου τύπου «συγκίνηση» που νιώθουμε; Μια ουσιαστική συγκίνηση θα ’πρεπε στην πραγματικότητα, όπως το λέει η λέξη, να μας… κινούσε. Να μας παρακινούσε, δηλαδή, σε δράση, να μας μετακινούσε απ’ τον παθητικό και άπραγο ρεμβασμό μας… Αντ’ αυτού… ένα μικρό μας συναισθηματικό «λίκνισμα» και η «συγκίνηση» τέλος!... Γι’ αυτό σας λέω: Φθηνή κι επιφανειακή «συγκίνηση», χωρίς βάθος και ουσία…

Μακάρι να τα καταφέρναμε η νέα χρονιά να μας αξιώσει (…δηλαδή: εμείς να τα καταφέρουμε, να αξιωθούμε…) να γράφουμε, στους τοίχους ή στην καρδιά μας:
«Σας αγαπάω όλους»


20 σχόλια:

Βάσσια είπε...

Διαβάζοντας το κείμενο σκεφτόμουν πόσο δύσκολο είναι, όχι να γράψεις τη φράση, αλλά αισθανθείς έτσι.
Απαιτεί μεγαλοψυχία, δύναμη και αγάπη ανιδιοτελή.
Μακάρι να νιώσουμε έτσι κάποια στιγμή.
Καλώς δέχθηκες το 2008 seagull.
:-)

raslowbap είπε...

http://pikralida.blogspot.com/2006_09_01_archive.html\
Tαιριάζει στο κείμενο σου, εάν έχεις χρόνο ρίξε μια ματιά. Καλή χρονιά να έχεις.

Rodia είπε...

Το ωραιο θα ηταν να νανουριζουν οι μαναδες τα παιδια τους στο ρυθμο του "να αγαπας ολους τους ανθρωπους παιδακι μου" αντι για νανουρισματα περι μεγαλειων και κατακτησεων με σαλτσα απο ολιγη καπατσωσυνη και αλατοπιπερο κρυψινοιας και δυσπιστιας...

(το προτεινω στις μαναδες, αυτο εκανα και νομιζω οτι επραξα σωστα)

Rodia είπε...

Καλη και χαρουμενη χρονια Γλαροπουλο!:-)

Αλεξία Ηλιάδου (synas) είπε...

Προσωπικώς αυτή η φράση μου θυμίζει τη Μαρία Αλιφέρη... Είχε παλιά μια εκπομπή και την έκλεινε πάντα έτσι "Σας αγαπώ όλους!". Δε φαντάζομαι να το εννοούσε...

Ούτε ο τύπος που το έγραψε στον τοίχο φαντάζομαι να το εννοούσε, εκτός κι αν είχε πιει κάτι καλό, αγαπησιάρικο... κυκλοφορούν διάφορα τέτοια...

Όσο για 'μάς, τους υπόλοιπους, τους κοινούς θνητούς, θα έλεγα ας αγαπήσουμε ΕΝΑΝ, ας καταφέρουμε να τον αγαπήσουμε όπως λες κι εσύ αληθινά και έμπρακτα και μετά προχωράμε και στους υπόλοιπους...

Adonios GK είπε...

Λέξεις απλές, συνθέτουν ένα δυνατό μήνυμα σε όλους μας.
Εμάς που υποκρινόμαστε ότι μπορούμε να τους αγαπάμε όλους... μόνο στα λόγια...
Η δύναμη της θέλησης για αγάπη γράφτηκε σε αυτό που φαίνεται στην φωτογραφία σου...
Χρειάζεται μεγάλη δύναμη για να μπορείς όχι μόνο να το πεις, αλλά να το γράψεις...

Καλημέρα και Χρόνια Πολλά!

Seagull είπε...

@raslowbap
Καλή σου χρονιά!
Προσπάθησα να βρω και να διαβάσω το κείμενο που μου προτείνεις, πλην όμως δεν μπόρεσα. Μήπως έχει γραφεί λάθος η παραπομπή ή μήπως έχει διαγραφεί το κείμενο αυτό;

@synas
Καλή σου χρονιά!
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου για το ότι πρέπει να αρχίσουμε, τουλάχιστον, από το να αγαπήσουμε ΕΝΑΝ. Ο ένας, όμως, συχνά γίνεται "κανένας", διότι μπορεί μια τέτοια αγάπη να είναι κατά βάση εγωιστική. Γι' αυτό θεωρώ πως θα πρέπει να αγαπήσουμε, στη συνέχεια, περισσότερους. Προβληματίζομαι ακόμη εάν, θεωρητικά, το ιδανικό θα ήταν να αγαπήσουμε όλο τον κόσμο ή εάν ισχύει αυτό που είχε κάποιος "αγάπη προς όλους σημαίνει αγάπη προς κανέναν"... Μεγάλο θέμα...

Roadartist είπε...

Καλημέρα και καλή χρονιά seagull!! Oτι επιθυμείς να το γευτείς το νεο χρονο..και γιατί όχι? Να αγαπήσεις όσους περισσότερους ανθρώπους μπορείς!! :))

raslowbap είπε...

Κι όμως είναι http://pikralida.blogspot.com/2006_09_01_archive.html
Προσπάθησε να κάνεις copy paste την διεύθυνση. Μακάρι να μπορούσα να στο έκανα κατευθείαν λινκ αλλά η σχέση με την τεχνολογία δεν είναι και η καλύτερη. Το κείμενο σου μου θύμισε πολύ τον τρόπο με τον οποίο τέλειωνε το συγκεκριμένο

fish eye είπε...

μα εσυ εισαι ο αξιαγαπητος με τους προβληματισμους και τα συναισθηματα σου..
καλη χρονια να εχεις
γραφεις ομορφα!

Rakuneta είπε...

isws apla na itan toso xaroumenos/i ti dedomeni stigmi, poy i parodiki ayti eytixia ton/tin paresire se ena plimirisma sinaisthimatwn k ekini ti stigmi eniwthe pws agapouse olo to kosmo...

Seagull είπε...

@Roadartist:
Σ'ευχαριστώ θερμά!
Απ'τις καλύτερες ευχές...
Αντεύχομαι ολοψύχως... ό,τι επιθυμείς!

@Raslowbap:
Σ'ευχαριστώ. Πράγματι, με copy - paste δούλεψε!...

@Φεγγαραγκαλιές:
Καλώς συναντηθήκαμε! Μ'αρέσει το όνομά σου... Και... σ'ευχαριστώ για το δώρο σου: Μόλις μπήκα στο blog σου, ενημερώθηκα πως.. "ξαφνικά χιόνισε γλάρους"!... Θα συναντιόμαστε κι εκεί, λοιπόν!...

@Rakuneta:
Καλώς όρισες!
Ίσως να είναι έτσι που τα λές. Ποιός ξέρει... Νομίζω πως αν μπορέσουμε να ζήσουμε μια τέτοια στιγμή, δεν θα θέλουμε να νιώσουμε τίποτε άλλο...

αντωνης είπε...

καλη χρονια + απο μενα. Υγεια + χαρα!

TzinaVarotsi είπε...

Αγάπα επειδή θέλεις ν'αγαπάς. Δίνε επειδή θέλεις να δίνεις. Τα λουλούδια ανθίζουν επειδή έτσι είναι η φύση τους, όχι επειδή τα θαυμάζουν οι άνθρωποι!
Ζήσε και αγάπα επειδή θέλεις.Επειδή αυτή είναι η φύση σου.
(Λεο Μπουσκάλια-"να ζεις,ν'αγαπάς και να μαθαίνεις")

Feidias είπε...

Η φωτογραφία σου επειδή είναι του "δρόμου" γραμένη σε ένα βρώμικο τοίχο της πόλης.μου θύμισε μια σκηνή που είδα,όταν έκανα σχέδιο για τη Καλών Τεχνών.Ήταν λοιπόν στο καφενείο που 'επαιρνα καφέ συνήθως, μαζεμένα επτά οκτώ πρεζάκια,με το ζόρι στεκόντουσαν στα σκαμπώ τα ψηλά,¨βαράγανε ντάγκλες" που λένε απ το συνδυασμό μεθαδώνης που πήραν απ το ΟΚΑΝΑ που ήταν απέναντι και πρέζας που πήραν το πρωί απ τον ντίλερ που έσκαγε μύτη πάντα ανενόχλητος την ίδα ώρα!Ήταν περίοδος Χαιρετισμών στην εκκλησία,της Παναγίας δηλαδή,κι αυτοί γράφαν σε ένα βρωμόχαρτο να δώσουν σε κάποια εκκλησία,τα ονόματα τους και των δικών τους,ο ένας έλεγε βάλε και τη μάνα μου,ο άλλος βάλε και το Τάκη,ο άλλος βάλε υπέρ υγείας του κόσμου να είσαι μέσα!!!!Τ άκουσες αυτό φίλε μου?????Υπέρ υγείας του κόσμου να είσαι μέσα!!!!!Αυτός που είχε πιάσει πάτο!!!!Πιο κάτω δεν πήγαινε...κι εμείς που είμαστε τόσο πολύ πιο "πάνω" δε λέμε σ αγαπώ(με πράξεις) στον άνθρωπο που κοιμάται δίπλα μας στο ίδιο κρεβάτι!!
Τι άλλο να πω??Να χειροκροτήσω το syna για αυτό που είπε στο τέλος μόνο!
Καλό ΣαββατοΚύριακο φίλε μου εύχομαι,θα επανέλθω ξανά και ξανά γιατί μ αρέσει να σε διαβάζω.Για το καινούργιο σου ποστάκι επιφυλλάσομαι,θα ξανάρθω και θα σχολιάσω γιατί με συγκίνησες που με συμπεριέλαβες με τόσο όμορφο τρόπο στα γραπτά σου!Θα τα ξαναπούμε φίλε seagull!!

Ανώνυμος είπε...

Πες μας ποια βιβλια διαβαζεις για να μη χανουμε το χρονο μας ρε φιλε...Πολυ παραμυθι πουλας....

Seagull είπε...

Στην Βάσω με αγάπη:
Διαβάζω αρκετά. Άλλα σημαντικά και άλλα όχι. Κάποια που μου άρεσαν ιδιαίτερα θα τα βρεις στο προφίλ μου ("ποιός είμαι").
Προφανώς το τί γράφω και, βαθύτερα, το ποιός είμαι, το πώς σκέφτομαι, το πώς νιώθω, έχουν επηρεαστεί (ΚΑΙ) από τα βιβλία που κατά καιρούς έχω διαβάσει. Τώρα τί να σου πρωτο-προτείνω να διαβάσεις;... δυσκολεύομαι!...

Seagull είπε...

@Feidias:
Ιδιαίτερα ενδιαφέρον το σχόλιό σου! Και ευχαριστώ, κυρίως, για το ότι κατέθεσες την προσωπική σου εμπειρία...
Καλή αντάμωση!...

@Νιόβη:
Δεν διανοούμαι, βέβαια, πως θα σχολιάσω τον Μπουσκάλια! Ευχαριστώ που μας θύμισες και αυτόν και το συγκεκριμένο απόσπασμα.

Ανώνυμος είπε...

Όπως είπε και ο Αρκάς,

"Συνήθως είμαι μίζερος και δυστυχισμένος, όμως σήμερα κάτι έγινε και ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή μου.


Πλέον, νιώθω δυστυχισμένος και μίζερος"

Η δυστυχία, η απογοήτευση, η κούραση, είναι συναισθήματα εξίσου σημαντικά. You have to try them

Seagull είπε...

@sfyraki:
Πολλλλλύ γέλασα με τη φράση του Αρκά!...
Σε καλό σου!...
Έδιωξε την δυστυχία και τη μιζέρια της ημέρας μου... :-)