«Πείνα και Δίψα»

Πεινάω, φίλε μου (αναγνώστη)! Πεινάω και διψάω!...

Τι να καταλαβαίνεις, άραγε, διαβάζοντας τα παραπάνω; Τι να νιώθεις; Ή, σωστότερα, πόσο μπορείς να με νιώσεις;…

Γενικότερα: Πόσο μπορούμε, άραγε, εμείς οι άνθρωποι, να καταλάβουμε, “να νιώσουμε” τον άλλον, τον οποιονδήποτε, όταν μας λέει, στα φανάρια για παράδειγμα: “Πεινάω, κύριε, πεινάω!... Δώστε μου μια βοήθεια… ό,τι έχετε ευχαρίστηση!...

“Διψάω!” σου λέει κι ο άλλος. “Διψώ!” κραύγασε πάνω στο σταυρό κι ο Ιησούς, λίγο πριν ξεψυχήσει… “Διψάω” σου λέει και το παιδάκι, κι ύστερα πίνει μόνο μια μικρή γουλίτσα, παίρνει το ποτήρι και το χύνει… Την ίδια ώρα κάποιος ξεστρατισμένος πεζοπόρος μπορεί να σέρνεται κάπου στην έρημο, ελπίζοντας σε μια – δυό σταγόνες, τουλάχιστον, νερό…

Για να νιώσουμε τον άλλο… για να τον καταλάβουμε… πρέπει (δηλαδή είναι απαραίτητο) αφενός μεν να έχουμε προσωπικές εμπειρίες και βιώματα από αντίστοιχες περιπτώσεις (ή, έστω, φαντασία για ν’ αντικαταστήσει και να συμπληρώσει το τυχόν σχετικό μας έλλειμμα…), αφετέρου δε ευήκοον ους και ανοιχτή καρδιά, με διάθεση “να μπούμε στα παπούτσια” και στη συναισθηματική κατάσταση του άλλου…

“Πεινάω”, λοιπόν, νιώθει ο καθένας μας, εάν τυχόν καθυστερήσουμε για κάποιο λόγο, έστω και για λίγο, το χρονικά προγραμματισμένο δείπνο ή γεύμα μας ή, έστω, το “δεκατιανό” μας…

“Πεινάω”, όμως, νιώθει και ψελλίζει, με όση δύναμη (ή αδυναμία…) του έχει απομείνει, ο άνεργος άστεγος, που μπορεί να έχει ξεχάσει πότε έφαγε “κανονικά” και “πλήρες γεύμα” για τελευταία φορά…

…Κι αναρωτιέται κανείς… υπάρχει, άραγε, μεγαλύτερη απ’ αυτή την πείνα και τη δίψα;…

…Κι όμως… Ακόμα και οι χορτασμένοι και οι καλοζωισμένοι της ζωής, αν το καλοσκεφτείς, νιώθουν “πεινασμένοι” και “διψασμένοι” που ελάχιστα, ίσως υπολείπεται από την παραπάνω πείνα και δίψα… Μόνο που αυτές τους οι ανάγκες δεν αφορούν στον υλικό, μας σε άλλους τομείς…

Κάποιοι πεινούν και διψούν για δικαιοσύνη! [Πόσο εύκολο είναι να νιώσουμε αυτόν τον βαθύτατο πόνο του αδικημένου;…]

Κάποιοι πεινούν και διψούν για συντροφικότητα, για αγάπη!... [Κάποιοι;… Όλοι μας, πείτε καλύτερα!... Φανταστείτε, όμως, πόσο περισσότερο αυτό ισχύει για τους μοναχικούς, για τους “απόκληρους” της ζωής…]

Όλοι μας, εξάλλου, λίγο ως πολύ, μα πιότερο οι επιστήμονες, πεινούν και διψούν για απαντήσεις στα μεγάλα επιστημονικά ερωτήματα που ακόμα παραμένουν αναπάντητα…

…Και τι να πούμε, εξάλλου, για τη μεγάλη πείνα και δίψα της ζωής: Την ανεύρεση του νοήματος και του σκοπού της ζωής μας! Την απάντηση στα μεγάλα φιλοσοφικά ερωτήματα: Γιατί ζούμε; Δημιουργία ή τύχη; Υπάρχει Θεός; Υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο;…

Πεινάω και διψάω… Υπό αυτή την αμέσως παραπάνω έννοια. Πεινάω και διψάω αφάνταστα!... Όλοι το νιώθουν αυτό, τουλάχιστον για κάποια περίοδο της ζωής τους, συνήθως στην εφηβεία τους. Καλώς ή κακώς πολλοί, οι περισσότεροι ίσως, δίνουν άπαξ μία απάντηση κι ύστερα “καθαρίζουν” πια για το υπόλοιπο της ζωής τους, “βολεύονται” πια στο “ήρεμο λιμάνι” των “κατασταλαγμένων” απόψεών τους και πια δεν παίρνουν το ρίσκο να ξαναβγούν στο φουρτουνιασμένο πέλαγος των αμφιβολιών και ν’ αντιμετωπίσουν πάλι τα ίδια κύματα, τα ίδια ερωτήματα… Καλώς ή κακώς… εξακολουθώ να πεινώ και να διψώ…

…Το ’γραψα, το ξανάγραψα… τόσο που θυμήθηκα, συνειρμικά, ένα παλιό βιβλίο του Χρήστου Γιανναρά, με τίτλο ακριβώς αυτό: “Πείνα και Δίψα”. Πρέπει να το είχα διαβάσει στην έκδοση του 1981, μα ήδη κυκλοφορεί η (6^η) έκδοση, του 2005. Απ’ αυτό το βιβλίο, λοιπόν, θα σπεύσω, αμέσως μετά, να αναρτήσω κάποια αποσπάσματα στο άλλο ιστολόγιό μου, το Eagle. Όχι ότι σε ξεδιψά ένα τέτοιο βιβλίο. Απλά και μόνο περιγράφει την αντίστοιχη αγωνία και την ανάγκη ενός άλλου ανθρώπου, και μάλιστα ιδιαίτερα μεγάλου!

Διψάω, φίλε μου (αναγνώστη)!

Πες μου, όμως. Εσύ… έχεις ευχαριστηθεί ποτέ σου νερό;!...

Υ.Γ.: Τα αποσπάσματα από το βιβλίο του Χρήστου Γιανναρά, που σας υποσχέθηκα παραπάνω, θα τα βρείτε εδώ:

http://eaglestefanos.blogspot.com/2008/11/blog-post_30.html