Θυμήθηκα, σήμερα, ένα ανέκδοτο που είχα ακούσει όταν ήμουν μικρό παιδί: Φθάνει, λέει, μια ηλικιωμένη κυρία, παλιότερα, στον Σιδηροδρομικό Σταθμό Πελοποννήσου και ζητά απ’ τον σταθμάρχη ένα εισιτήριο. –Για πού; την ρωτά αυτός. –Για το χωριό μου, για την πατρίδα μου, του απαντά. –Και ποια είναι η πατρίδα σου; Πού θέλεις να πας; Για πού να σου κόψω εισιτήριο; την ξαναρωτά εκείνος. –Α, πολλές ερωτήσεις κάνεις, του ανταπαντά. Για την Μεγαλόπολη, του αποτελειώνει ορθά κοφτά. Λίγο αργότερα, την ώρα που το τραίνο πλέον ξεκινούσε, ανοίγει η γηραιά κυρία το παράθυρο του τραίνου που απομακρύνεται απ’ τον σταθμό και φωνάζει προς τον σταθμάρχη, παίρνοντας την… «εκδίκησή της»: -Κύριε σταθμάρχα, σε κορόιδεψα! Στην Πάτρα πηγαίνω!...
Το σημαντικό είναι, πιστεύω, να γνωρίζουμε πού πηγαίνουμε. Όχι μόνο αυτό, βεβαίως. Αλλά και το πού είμαστε, το από πού ξεκινάμε [Δηλαδή… το ποιοι είμαστε… Αυτογνωσία…]. Κι από κει και πέρα, ενδεχομένως, τους τρόπους που υπάρχουν να πάμε κάπου. Όχι δεσμευτικά. Με δικαίωμα ελεύθερης επιλογής… π.χ. τραίνα, λεωφορεία, πλοία, αεροπλάνα, μα και… αερόστατα, ή με τα πόδια ή… και «μέσω Άρεως» ακόμα… Κάποιος μπορεί ν’ ακολουθήσει νέα μονοπάτια, δικά του… Κάποιος άλλος μπορεί να… ανεβεί σε μια μπουλντόζα και να χαράζει δρόμους… Υπάρχουν κι άλλοι, οι εξερευνητές, που σαν τον Κολόμβο (και όχι μόνο) ξεκινούν όχι για κάπου συγκεκριμένα, μα για ν’ ανακαλύψουν νέους κόσμους, ή και οι σύγχρονοι επιστήμονες και αστροναύτες… χμ… είδες κανέναν αστροναύτη να μπαίνει στο διαστημόπλοιό του και να ξεκινά για… «όπου τον βγάλει»;…
Καθώς έγραφα τα παραπάνω, για τους τρόπους και τις μεθόδους, «ξεστράτισε» ο νους μου στο προσφιλές μου θέμα περί ελευθερίας και αυτοπραγμάτωσης… Δεν είναι του παρόντος, μα θέλω να γράψω κάτι σχετικό: Λένε κάποιοι πως θέλουν να «τραγουδάνε το δικό τους το τραγούδι», ν’ ακολουθούνε τον δικό τους δρόμο, να χαράσσουν τη δική τους πορεία, να πέφτουν και να διδάσκονται απ’ τα δικά τους μόνο λάθη. Κι άλλα τέτοια… Και διακηρύσσουν, επιπλέον, πως, συνεπώς, η ζωή τους δεν υπόκειται σε «πρέπει» αλλά μόνο σε «θέλω» [:δηλαδή στα δικά τους «θέλω»!...] και πως ελεύθερη ζωή λογίζεται αυτή που δεν έχει «οδηγίες χρήσεως». «Με γεια τους και χαρά τους!» [εφόσον, βεβαίως, δεν γίνεται εις βάρος των γύρω τους και του κοινωνικού συνόλου…] Μα πρέπει να το ξέρουν: Αν δεν κοιτάνε τ’ άστρα, όπως δίδασκαν οι παλαιότεροι, αν δεν συμβουλεύονται την πυξίδα, αν δεν κοιτάζουν τους χάρτες και δεν διαβάζουν τα γραπτά και τα «κιτάπια» για τους επικίνδυνους υφάλους, αν, δηλαδή, με άλλα λόγια, δεν ακολουθούν τις «οδηγίες χρήσεως» της ζήσης, δεν θα μπορούν να μέμφονται κανένα και να παραπονιούνται αν ρίξουν το καράβι τους στην ξέρα… [Κάπου διάβασα πως «είναι έξυπνο να διδάσκεται κάποιος απ’ τα λάθη του, αλλά είναι σοφό να διδάσκεσαι απ’ τα λάθη των άλλων…]
Έγραψα για ναυάγιο και… μου ήρθαν στον νου αυτοί που κάνουν λόγο για «νεολαία ναυαγισμένη», για νεολαία που δεν γνωρίζει πού πορεύεται. Δεν είναι σωστό να τους κατηγορείτε εσείς, ενήλικοι – «ώριμοι», τους νέους. Μήπως τους δώσατε εσείς «σκοπό ζωής»;!... Μήπως τους μεταλαμπαδεύσατε εκείνον τον σκοπό ζωής που σας κληρονόμησαν οι γονείς και οι παππούδες σας; Αφού τον χάσατε πρώτοι εσείς οι ίδιοι…. Κι έτσι δεν είχατε να πείτε στα παιδιά σας: -Για εκεί τραβάμε! Εκεί είναι ο προορισμός μας, ο σκοπός μας…
Μόνο ζωή τους δώσατε. «Ζωή», τρόπος του λέγειν… Κι αθέλητά σας, ίσως, μα έμπρακτα (:με το παράδειγμά σας και την όλη συμπεριφορά σας…) αυτές τις «οδηγίες χρήσεως»:
«Ξύπνα! Δούλεψε! Κατανάλωσε! Δες την Τι-βί σου! Κι άντε κοιμήσου!...»
…Ξυπνήστε!... Ας ξυπνήσουμε όλοι μας!....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου