«Αναρχικοί», Αναρχία, Αν-αρχία, Αρχές κ.ά.

Πριν από αρκετό καιρό είχα γράψει ένα κείμενο, που ανάρτησα στο ιστολόγιό μου, με θέμα και τίτλο «Πνευματικότητα και “Πνευματικοί άνθρωποι”» [http://seagullstefanos.blogspot.com/2008/01/blog-post_10.html]. Έγραφα, μεταξύ άλλων, τότε, και ότι «“μούφα” – “γιαλατζί” – “μαϊμούδες” άνθρωποι πνευματικοί, οι περισσότεροι από δαύτους…». Και συνέχιζα: «Μα, ευτυχώς, «άλλος έχει το όνομα και άλλος έχει την χάρη»… Οι φωνές διαμαρτυρίας και αντίδρασης ακούγονται από εκεί που δεν το περιμένεις. Κι αυτό είναι ελπιδοφόρο!... Η δράση, η επανάσταση [των συνειδήσεων… της αρετής… του πνεύματος…] μπορεί κι αυτή να έρθει από το μη αναμενόμενο… Απ’ τα παιδιά κι απ’ τους «τρελούς» αυτού του κόσμου… Κι από τους «αναρχικούς» του «περιθώριου»… [που… ποιοι τους έβαλαν στο περιθώριο; Αυτοί που είχαν, τάχατες, «αρχές»… για να τους βαφτίσουνε συλλήβδην και να τους αποκαλούν «αν-αρχικούς»;…]»
Σήμερα συνεχίζω…

Ποιοι είναι ή μάλλον τι είναι, δηλαδή ποιους χαρακτηρίζουμε «αναρχικούς»; Αυτούς που δεν έχουν Αρχές ή αυτούς που δεν ανέχονται αρχηγούς και «αρχές» (με την έννοια της εξουσίας);…
Μα, από την άλλη… μήπως άραγε δεν είναι μόνον αυτοί αναρχικοί, αλλά και πολλοί από εμάς, τους «σωστούς»;…

Ας μη γελιόμαστε. Ας μην υποκρινόμαστε κι ας μην έχουμε αυταπάτες: Ελάχιστοι από εμάς [και αναφέρομαι μάλλον σε εμάς τους Έλληνες…] ανεχόμαστε αρχηγούς ή «κάποιον άλλον πάνω από το κεφάλι μας»… Εμείς τα ξέρουμε όλα!... [Ας όψεται και ο εγωισμός μας που αφήνεται ανεξέλεγκτος και θεριεύει…] Λες και «γεννηθήκαμε μαθημένοι», δεν δεχόμαστε συμβουλές και κριτική… Θέλουμε να γίνουμε ή να «περνιόμαστε» όλοι για αρχηγοί… […Γι’ αυτό και στην Ελλάδα ανθεί… το «φρούτο» της «προεδρίας»… και πάρα πολλοί από εμάς είμαστε, κάπου, «πρόεδροι»…]. Πουθενά δεν θ’ ακούσεις τόσο συχνά το «να γινόμουν εγώ Πρωθυπουργός» [ή… άντε… Υπουργός, Αρχιεπίσκοπος, Δεσπότης. Νομάρχης, Δήμαρχος… Πρόεδρος τέλος πάντων…]. Φράση που μάλλον υποκρύπτει την αίσθηση ότι οι από πάνω (μας) δεν έχουν τις ικανότητες τις δικές μας και, συνεπώς, δεν είναι άξιοι να είναι «αρχές» ή «αρχηγοί» και, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι άξιοι και ικανοί να άρχουν, να οδηγούν και να εξουσιάζουν εμάς… [: «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;»!...]
«Του Έλληνα ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει» κομπάζουμε ψωροπερήφανα, εννοώντας όχι αυτό που θα έπρεπε μόνο να εννοούμε, αλλά κάθε τι που μας επιβάλλεται έξω από τον εαυτό μας, δηλαδή ακόμα και τους νόμιμα και δημοκρατικά εκλεγμένους και [αυτό είναι, δυστυχώς, το πιο λυπηρό…] ακόμα και τον νόμο!...

Νομίζω πως δεν θα βρει κανείς άλλο λαό τόσο άναρχο όσο τον δικό μας… [Τουλάχιστον από αυτούς που θέλουν να χαρακτηρίζονται και να λογίζονται ως «πολιτισμένοι»… Και όχι «τριτοκοσμικοί»…] Το βλέπεις παντού: Στις ουρές, στην οδήγηση, στα φανάρια και στα σήματα της τροχαίας, στο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρέ;», στην αναζήτηση ευκαιριών να αποδείξουμε την «μαγκιά» μας… ή να παραβιάσουμε τον νόμο [πάντα χωρίς να μας πιάσουν…]
Ειδικά δύο πεδία – τομείς είναι χαρακτηριστικά και αποδεικτικά του πόσο αναρχικοί είμαστε: Οι άναρχα κτισμένες πόλεις μας [και, φυσικά, το συνεχιζόμενο φαινόμενο των αυθαιρέτων που αποτελεί, μάλλον, παγκόσμια πρωτοτυπία….] και ο άναρχος τρόπος που κινούμαστε και οδηγούμε και παρακάρουμε… […διότι, απ’ ό,τι ξέρω, στις πολιτισμένες κοινωνίες δεν νοείται πως και ο πιο σπουδαίος θα μπορούσε να υπερβαίνει το όριο ταχύτητας ή να αφήνει το αυτοκίνητό του όπου θελήσει, χωρίς να υποστεί τις έννομες συνέπειες των πράξεών του…]

Υπάρχουν, βέβαια, και κάποιοι άλλοι: Οι «υψηλά ιστάμενοι», στους οποίους θέλω να αναφερθώ. Αυτοί που είναι ουσιαστικά οι «αρχές» [Και μη μου πεις πως «αρχές» θα πρέπει να θεωρήσουμε μόνο τους ανθρώπους της πολιτικής και διοικητικής εξουσίας. Διότι και οι πολύ πλούσιοι, οι επιχειρηματίες, οι μεγαλοσχήμονες, «αρχές» είναι και αυτοί….] Αυτοί, που λες, υποτίθεται πως σέβονται και υπολήπτονται το σύστημα και όλη την έννομη τάξη. Ναι μεν, αλλά… μέχρι αυτή να έρθει σε σύγκρουση με τα συμφέροντά τους… Μόνο που αυτοί συνήθως δεν έχουν προβλήματα ανυπέρβλητα με τον νόμο. Όχι μονάχα γιατί, όπως λέγεται, «το δίχτυ του νόμου, όπως και ο ιστός της αράχνης, πιάνει μόνο τα μικρά έντομα», μα και διότι αυτοί, οι μεγάλοι και ισχυροί, έχουν τη δυνατότητα ακόμα και ν’ αλλάξουνε τον νόμο, αντίθετα και προς το φυσικό δίκαιο και την ηθική… Αυτοί, λοιπόν, δεν είναι, άραγε, αν-αρχικοί και τρομοκράτες;…

Συνήθως λέμε αναρχικούς αυτούς που δεν συμβαδίζουν μαζί μας… που δεν συμπορεύονται με τις «αρχές» του συνόλου και της μάζας…
Αλήθεια, σκεφτήκαμε ποτέ ποιες είναι αυτές οι «αρχές» της κοινωνίας μας της σύγχρονης, αυτές που «κονταροχτυπούν» οι αναρχικοί, κι εμείς ταχθήκαμε σε υπεράσπισή τους, θέτοντας ανθρώπους στο «περιθώριο» της κοινωνίας;…
Πρώτη μας «αρχή», θαρρώ, η ιδιοκτησία. Μεγάλο θέμα… μη το πιάσω τώρα…
Δεύτερη «αρχή», σχεδόν ισάξια με την πρώτη, ο καταναλωτισμός ο ελεύθερος, ο άκρατος…
…και το κυνήγι του κέρδους, θα προσθέσω…

…Άσε… δεν οδηγεί πουθενά… δεν βγάζω άκρη… δεν νομίζω πως αξίζουν καν και να τις αναφέρω… Τις «αρχές μας» εννοώ!...

…Όσο για τις αρχές [ή μήπως «αν-αρχές» θα πρέπει να τις πώ;…] των αναρχικών: Φοβούμαι ότι συχνά δεν πρόκειται για αρχές, υπό την έννοια ότι δεν υπάρχει συνέπεια τόσο μεταξύ τους, όσο και με τις ενέργειες [στο θέμα θα επανέλθω, ίσως, εν καιρώ…], αλλά απλά συνθήματα, που, πάντως, ομολογουμένως έχουν τόσο νόημα και τόσα πολλά που μπορούν να μας διδάξουν. Ενδεικτικά και μόνο αντιγράφω κάποια απ’ αυτά:
«Έγχρωμη Τι-Βι, ασπρόμαυρη ζωή»…
«Κλείστε τις τηλεοράσεις, ανοίξτε τα μάτια σας»…
«Η τηλεόραση είναι μαγική: Μετατρέπει τα “μηδενικά” σε “νούμερα”»…
«Ο πολιτισμός μας δεν εξαφανίζεται, όταν διακόπτεται το ηλεκτρικό ρεύμα»…
«Υπάρχει ζωή πριν τον θάνατο;»…
«Αφού δεν αυτοκτονείς, τότε γιατί δεν ζείς;»…
[…Κι άλλα… Πολλά άλλα!... Κάποια στιγμή θα συγκεντρώσω όλα αυτά τα τόσο αξιόλογα «μαθήματα φιλοσοφίας των τοίχων» και θα τα αναρτήσω στο ιστολόγιο (Αν θέλετε, μπορείτε να αρχίσετε να μου στέλνετε!...)]

Αυτά τα συνθήματα, συνθήματα των «αναρχικών», αν σταθούμε ελάχιστα και τα διαβάσουμε και τα σκεφτούμε, θα συμφωνήσουμε, το δίχως άλλο, πως έχουν πράγματι «Αρχές»!...

Υ.Γ.:
Γράφοντας για αναρχικούς, σκέφθηκα και τον «Άναρχο Θεό».
Κι αμέσως μετά θυμήθηκα μια εμπνευσμένη ομιλία, πριν από αρκετά χρόνια, με τίτλο «Ορθοδοξία και Αναρχία», του φωτισμένου παπα-Γοντικάκη, σ’ ένα κατάμεστο αμφιθέατρο της Ιατρικής Σχολής (νομίζω). «Ο Χριστός, η διδασκαλία του και το μήνυμά του ήταν, τόσο για την εποχή του, όσο και για την εποχή μας, εντελώς αναρχικά», είχε πει μεταξύ άλλων, ενώπιον ενός κοινού κατάπληκτου αρχικά, ο παραπάνω ιερομόναχος. Αργότερα, όμως, όταν προς το τέλος της ομιλίας του είπε πως «οι ορθόδοξοι χριστιανοί θα έπρεπε να είναι αναρχικοί» χειροκροτήθηκε θερμά τόσο από τους χριστιανούς όσο και από τους αναρχικούς ακροατές του…
Μα αυτά είναι «άλλου παπά Ευαγγέλιο»!...