Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2008

Απολογισμός μιας χρονιάς (ή: Το “γεώργιον”)

«Αποχαιρετισμός μιας χρονιάς…
Απολογισμός…
Λογισμός…
Λογαριασμός…
Συλλογισμός…
Αποτίμηση…

…Συλλογίζομαι… τι άξιζε… Τι δείχνει το «ταμείο»… Προχώρησα καθόλου;… Κατάφερα τίποτα;… Τι ήθελα να πράξω και δεν έπραξα;… Τι έπρεπε να πράξω και δεν έπραξα;… Πώς όφειλα να πολιτευτώ, να δράσω, να ενεργώ, να συμπεριφερθώ και δεν εκπλήρωσα στο ακέραιο το χρέος μου αυτό;…

Λογίζομαι… Λογαριάζομαι με τον ίδιο μου τον εαυτό… Αποτιμώ το φετινό μου έργο…
Εξ απόψεως οικονομικής, το εισόδημά μου πιο ισχνό απ’ ό,τι πέρσι… Όταν το ένιωσα, μεσοχρονίς, «μου φάνηκε κάπως», ενοχλήθηκα… Αργά ή γρήγορα το πήρα απόφαση… Το σκέφθηκα… Κι έκανα περικοπές στα τόσα «θέλω» μου… Που δεν ήτανε, τελικά, δικά μου… Μου τα’χε φορτώσει, άθελά μου, η κοινωνία. Οι έμποροι και οι διαφημιστές. Το πνεύμα της εποχής. Της εποχής του καταναλωτισμού. Βαρίδια που με δυσκόλευαν στο διάβα μου… Ξεσκαρτάρισα και πέταξα τα άχρηστα… Περιόρισα τις «ανάγκες» μου… Κι ένιωσα (πιο) πλούσιος… Ποικιλοτρόπως!...

…Ένα χωραφάκι το κυριότερο το βιός μου… Μερικά στρέμματα ψυχής… Δύσκολο που αποφάσισα να ασχοληθώ με το «γεώργιον», μα ήταν η επιλογή μου και δεν βαρυγκωμώ. Αντίθετα μ’ ευχαριστεί…
…Χρόνια πασχίζω να ξεβοτανίσω τα παράσιτα. Το ίδιο έκανα και φέτος… Με πόνεσε η μέση από το σκύψιμο… (…στον εσώτερο εαυτό μου…)
…Μα και το σκάψιμο είναι επίπονο… (το «ένδον σκάπτε»…). Γεμίζουν ρόζους και φουσκάλες που πυορροούν, τα χέρια μου, απ’ την αξίνα…

…Αυτό που, πάντως, κι εγώ παρατηρώ, είναι πως από χρονιά σε χρονιά, το κλίμα αλλάζει δραματικά προς το χειρότερο… (Το «κλίμα της εποχής»… Η κοινωνία της εποχής…). Άλλοτε εισπράττω ξηρασία… Κι άλλοτε πλημμύρες… Πώς θα εξελιχθεί τούτη η κατάσταση, εγώ δεν ξέρω (Ρωτήστε τους ειδικούς… τους μετεωρολόγους, τους «κλιματολόγους»… ρωτήστε τους ψυχολόγους, τους κοινωνιολόγους…) Λυπάμαι γι’ αυτό… (Λυπάμαι που τα δάκρυα και ο ιδρώτας μου δεν μπορούν να βοηθήσουν στο μαλάκωμα της ξηραμένης γης… Λυπάμαι που οι αξίες και οι αρχές μου δεν μπορούν να γίνουν ανάχωμα στις πλημμύρες….) Λυπάμαι και κουράζομαι… (…είναι που περνούν και τα χρόνια… από την πλάτη μου κι απ’ το μυαλό μου… μόνο η καρδιά μου τους αντιστέκεται… κι αυτό μου δίνει δύναμη κι ελπίδα να συνεχίζω…)
…Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να συνεχίζω… Με όποιο κόστος (θα μπορέσω να αντέξω…). Το κάνω για μένα. Το έχω ανάγκη…. Το κάνω και για άλλους λόγους… Ως καθήκον…. (Καθήκον και τρόπος ζωής πλέχτηκαν σφιχτά, με τον καιρό, αδύνατο πια να τα ξεχωρίσω…. Η εκπλήρωση του καθήκοντος είναι πια η χαρά μου… Θυμάμαι αυτό που μου διάβασε, κάποτε, ένα παιδί γραμματιζούμενο, και σφράγισε από τότε τη ζωή μου: «Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες πως αυτόν τον κόσμο θα τον αλλάξω εγώ. Κι αν δεν αλλάξει, θα φταίω εγώ»!...

…Τα χρόνια πέρασαν. Ο κόσμος, έτσι που τον εννοούσα τότε, όχι μόνο δεν άλλαξε, μα τραβά (κατά πως νιώθω…) «απ’ το κακό στο χειρότερο»… [Μπορεί, πάλι, να φταίει η οπτική μου… Ο «στραβός γιαλός» και το «στραβό αρμένισμα»…] Μα η «ωριμότητα» των χρόνων που διάβηκαν, στο μεταξύ, μου χάρισαν, δώρο – πολύτιμο, την σοφία της συνειδητοποίησης, πως «κόσμος» (μας) νοείται (και) το κοντινό μας περιβάλλον…
…Ξεβοτανίζω, λοιπόν, και τσαπίζω… Κλαδεύω και μπολιάζω… Επίμονα και επίπονα… Το μόνο βιός μου, τον χαρακτήρα μου… Ελπίζοντας κι αγωνιζόμενος για το καλύτερο…
…Κάποιοι παλιοί μου γείτονες ξεπούλησαν αυτό το βιός τους, ή το παρατήσαν χέρσο, και ξενητεύθηκαν…
…Άλλοι θεώρησαν καλό, να καταφύγουν σε σύγχρονες μεθόδους, σε νέες ιδέες, που τους υπέδειξαν οι ειδικοί: «Για πλουσιότερη και καλύτερη παραγωγή», καθώς τους έταξαν, για ευκολότερη ζωή, κατέφυγαν σε… μηχανήματα γεωργικά, μοντέρνα, σε φυτοφάρμακα χημικά και σε λιπάσματα…
…Εγώ, καλώς ή κακώς, ήμουν επιφυλακτικός σε όλα ετούτα (Όχι πως αντιδρώ και αντιστέκομαι σε κάθε «νέο», πως είμαι κανένας «συντηρητικός», μονόχνωτος και γερασμένος πριν την ώρα μου… Απλά δεν μπορώ ν’ αποδεχθώ, άκριτα, πως κάθε τι νέο είναι, εξ ορισμού, και το καλύτερο….). Και, να σας πω, δεν το μετάνιωσα… Κάθε άλλο!... Ήδη κάποιοι άλλοι «ειδικοί», μα και οι ίδιοι οι γείτονές μου, το κατάλαβαν, πως δηλαδή τα φυτοφάρμακα τα χημικά έχουν παρενέργειες, πως επιδρούν (συχνά «μη αναστρέψιμα»…) στην οικολογική αλυσίδα (…της ζωής και της ψυχής, εννοούμε πάντα…) και πως, σε τελική ανάλυση, κανένα λίπασμα δεν μπορεί να δώσει τη νοστιμιά που δίνει στα προϊόντα η φυσική παραδοσιακή η κοπριά…

... Λίγα στρέμματα γης μου αναλογούν… Λίγα στρέμματα ψυχής… Που προσπάθησα να έχουν, μέσα, ποικιλία… Και χόρτα και λαχανικά και δένδρα, μα και λουλούδια…
…Ένα μποστάνι για μένα… για τους φίλους μου… για τους γνωστούς μου… για τους περαστικούς… (Προχθές, μονάχα, συνάντησα δυό άγνωστους… Στον ένα χάρισα ένα χαμόγελο… Στον άλλο ένα λόγο καλό… Απ’ το μποστάνι μου κομμένα και τα δυό…)
…Και δένδρα… Οπωροφόρα. Και από τα άλλα. Για το πράσινο και τη σκιά τους… Τα χαίρομαι κι εγώ… Τα χαίρονται κι οι άνθρωποι… Μα πιότερο, θαρρώ, τα χαίρονται τα πουλιά…
…Το ίδιο και τα λουλούδια μου… Όλοι τα χαίρονται κι αυτά… Μα πιότερο, ίσως, οι μέλισσες κι οι πεταλούδες… (Χθες ήτανε, θαρρώ, που έκοψα ένα κλαδάκι γιασεμί και το χάρισα σ’ ένα κοριτσόπουλο, να το στηρίξει πίσω απ’ τ’ αυτί… έτσι… μόνο και μόνο γιατί κάποτε μου’χε πει «σ’αγαπώ»...)

…Ήταν καλή χρονιά, θαρρώ, κι ετούτη που μας πέρασε… Είχε ο κήπος μου απ’ όλα: Και φρούτα, και λουλούδια… και πουλιά… και πεταλούδες… και περαστικούς….
…Χαλάλι, λοιπόν, κι οι κόποι και οι μόχθοι κι ο ιδρώτας και οι δυσκολίες…»


Αυτά μου είπε, τις προάλλες, ένας αγράμματος – σοφός γεωργός. Τον ρώτησα αν μπορώ να τα δημοσιοποιήσω.

«Να το κάνεις!», μου απάντησε. «Και πες στους φίλους σου τους καρδιακούς, στην Στέλλα, στον Μιχάλη, στον Χρήστο, στην Μαρία, στην Άννα… και σ’ όσους μου έχεις πει και τώρα δεν θυμάμαι τα ονόματά τους, πως είναι όλοι καλεσμένοι, εάν και όποτε το θέλουν, στο περιβόλι μου… Μετά χαράς θα τους ανοίξω την καρδιά μου… Και φρούτα θα τους κόψω κι ό,τι θέλουνε ας πάρουν. Κι αν ίσως λείπω, μη διστάσουν, ας μπουν κι ας κόψουνε ό,τι λουλούδια θέλουν… Μα και οι άλλοι, οι γνωστοί ή άγνωστοι περαστικοί, κι αυτοί που, όπως μου είπες, συνάντησες τελευταία, η Βάσια η Παραφυάδα, η Αναστασία, η Άννα, ο Adonios, η «Εκ των ένδον», ο Ανήσυχος, η Καλλιτέχνιδα του δρόμου (Roadartist),o Syneas και ο Synas, o Δικηγόρος του διαβόλου (Advocatus Diaboli), o Raslowbap- Radicalist, η Φερενίκη, ο Locus Publicus, η Aqua, ο Καιάδας, η Καρπουζένια, ο Μικρός Πρίγκιπας, η Νιόβη, το Xotiko, ο Ασυμβίβαστος κι Αληθινός, ο Πελώριος Ουρανός, το Καλντρερίμι, η Rakunenta, η Φεγγαραγκαλιά κι οι άλλοι («επώνυμοι» κι «ανώνυμοι»)… [..Αλήθεια, γιέ μου, πες μου, κυκλοφορεί ακόμα η «Διάπλασις των Παίδων» -όλα ετούτα τα παράξενα ονόματα μου την θύμισαν…] …όλοι ετούτοι, το λοιπόν, να ξέρουν πως επίσης είναι ευπρόσδεκτοι! Ας απολαύσουν και αυτοί, όποτε θέλουν, τον ίσκιο των δένδρων, το κελάηδημα των πουλιών… το περισσότερο που, απ’ ό,τι ξέρεις, μπορώ να τους προσφέρω…»

Και του χρόνου!...

11 σχόλια:

TzinaVarotsi είπε...

Tί καλά! Αισθάνομαι πολύ τυχερή που θά'χω μερτικό σ'αυτόν τον παράδεισο...:)))

fish eye είπε...

δε θα πω τιποτα αλλο..τελειως παρορμητικα(ελατωμα μου)σκαλωσα σε μια και μονη κουβεντα..κυκλοφορει ακομη η διαπλαση των παιδων;
μα απο το στομα μου το πηρες..ναι ολα αυτα τα ονοματα με γυρνουν σε εκεινους τους τομους..
μαλιστα εχω εναν στην βιβλιοθηκη μου και τον χαζευα τις προαλλες!

κυκλους κανει η ζωη κι οι αναγκες των ανθρωπων παραμενουν ιδιες..ο τροπος αλλαζει..

φιλια

aqua είπε...

Μπορεί να ήταν μεγάλο το κόστος,μα έτσι αυξάνεται η ποιότητα.
Να'σαι πάντα καλά!

Dr_MAD είπε...

Εύχομαι μια ακόμα καλή χρονιά με υγεία και πείσμα για όσα γουστάρεις. Πέρασα για την κοινή μας αγάπη προς το Fahrenheit 451 και το ρομαντικό Montag που ξεπερνάει τα κλισέ της κοινωνίας. Καλό Σ/Κ ;-)

PS: Το όνομά μου είναι Ιωνάθαν, αλλά πλέον με φωνάζουν όλοι Γιάννη. Τώρα που το είδα στο ιστολόγιο σου αφιερωμένο στο γλάρο, αρχισα να έχω second thoughts. Χμου...

Feidias είπε...

mad έχεις τόσο σπάνιο και όμορφο όνομα και χρησιμοποιείς το Γιάννη?Γιατί??
Seagull,χαλάλι οι κόποι και οι στερήσεις,χαλάλι και ο κάματος αφού ετοίμασες τη γη σου για σπόρο καλό κι ας είναι και πενιχρός!Εγώ δε πόνεσα τόσο γιατί από δουλειά τεμπέλιασα πολύ φέτος και με ζώσαν τα αγριόχορτα και οι τσουκνίδες.Διπλός κόπος τώρα να τα ξεριζώσω αλλά το κάνω σιγά σιγά κι ας ματώσουν τα δάχτυλα μου κι ας βγούνε τα νύχια μου!
Κι όμως τα δάκρυα ενός ανθρώπου είναι αρκετή αφορμή να συνεχίζει ο κόσμος να υπάρχει,να του χαριστεί η ζωή,είναι παράλογο αλλά και ενός ανθρώπου η δροσιά αρκεί να γεμίσει τα στεγνά απ την ανομβρία των καιρών,κανάλια!Πως το ξέρω δε γνωρίζω,είμαι όμως σίγουρος,δίνω και τη ζωή μου για αυτό που λέω!
Τιμή μου που ξαπόστασα στον ίσκιο του κήπου σου εδώ και τα πουλιά στα φύλλα που τραγούδησαν θα τα θυμάμαι έντονα και θα ξανάρθω να απολαύσω φίλε!
Και του χρόνου,και σύντομα να τα ξαναπούμε!

Roadartist είπε...

Καλημέρα :) Πολύ γλυκός απολογισμός .. κλεισμένος με ένα τέλειο τρόπο :) Να ειμαστε καλα να τα λεμε συχνα :))) ΦΙΛΙΑ!

kalynama είπε...

Πολλές φορές ο απολογισμός μας πηγαίνει πίσω... μα στο τέλος κάθε χρόνου και στην αρχή του επόμενου μας πάει μπροστά. Ναι.. το πιστεύω αυτό.
Εύχομαι αυτή τη χρονιά να γίνεις πλουσιότερος από ανθρώπους που θα σου χαρίσουν τη ζεστασιά και την αγάπη... και τα δύο απαραίτητα για όσο μεγαλώνουμε...για κάθε μας απολογισμό...

Να είσαι καλά :-)))

Ανώνυμος είπε...

ΧΕΙΜΑΡΡΟΣ ΚΑΙ ΣΦΟΥΓΓΑΡΙ ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ...ΜΕ ΜΙΑ ΣΟΦΙΑ ΖΩΗΣ ΣΤΙΣ ΑΠΟΣΚΕΥΕΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΑΡΔΙΑ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΔΙΑΘΕΣΙΜΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ...
ΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΡΑΤΑ ΣΟΥ ΟΛΟΦΩΤΕΙΝΗ...
΄΄COCORRO΄΄

Seagull είπε...

@Cocorro:
Kokoro μου, καλώς όρισες στον κήπο μου! Σε περίμενα καιρό...

Seagull είπε...

@Νιόβη, @Φεγγαραγγαλιές, @Aqua, @Mad, @Feidias, @Roadartist, @Kalynama:

Σας ευχαριστώ όλους, έναν προς έναν, για τα σχόλιά σας. Συγχωρέστε μου την ιδιαίτερη μεταχείριση της Cocorro. Όσο κι αν θέλουμε, καμιά φορά, να είμαστε ευγενικοί, δεν μπορούμε να κρύψουμε την ιδιαίτερη συμπάθειά μας σε κάποιον, δεν συμφωνείτε;... Και σας διαβεβαιώ ότι, αν γνωρίζατε την kokoro μου, θα με δικαιολογούσατε απόλυτα και (θέλω να ελπίζω πως) θα με συγχωρούσατε που "κάνω διακρίσεις"...

Επαναλαμβάνω και τονίζω: Πάντα, όλοι καλοδεχούμενοι στον κήπο μου!...

Ανώνυμος είπε...

όπως τ' αγριολούλουδα ζουν για την πρωινή δροσιά της αυγής, έτσι νιώθω κι εγώ μέσα στον κήπο σου το μυρωμένο αεράκι της ψυχούλας σου...
Σ' ευχαριστώ για τη φιλοξενία σου, μα σ' ευχαριστώ πιότερο που με ξεχώρισες ανάμεσα σε τόσο ωραία αγριολούλουδα...