Μια ανάρτηση για λίγους… (…ίσως και για μόνο μία…)

Έτσι κι αλλιώς αυτή η ιστοσελίδα διαβάζεται από λίγους… (Καμιά 150αριά επισκέψεις σε κάθε νέα ανάρτηση, περίπου…) Και, τελικά, το πολύ καμιά δεκαριά αφήνουν ένα σχόλιο… Κι άλλοι τόσοι, ίσως, από αυτούς που με γνωρίζουν φυσικά, μου κάνουν σχόλια προφορικά…
Με τόσους λίγους αναγνώστες, το λοιπόν, ας μου επιτραπεί και….

Μια ανάρτηση για λίγους… (…ίσως και για μόνο μία…)

…Μια φορά κι έναν καιρό (πριν από κάποια χρόνια…) ήταν ένας γέρος… χμ, όχι τόσο γέρος… ας πούμε ένας μεσήλικας… ήταν αυτός, που λέτε, «χωμένος», όπως λέμε, μέσα στα βιβλία… Διάβαζε και ταξίδευε… Διάβαζε απ’ όλα… Ακόμα και ιστορίες αγάπης… [Φόρος τιμής στο βιβλίο του Luis Sepulveda “Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης”…] Και του άρεσε να της διηγείται… Ιστορίες και παραμύθια… Με μάγισσες και ξωτικά, με ήρωες και με πριγκίπισσες… Ιστορίες άλλων…
…Διάβαζε και ένιωθε πως είναι τα βιβλία, παράθυρα στον κόσμο… Στη γνώση και στη φαντασία… στην πραγματικότητα και στο όνειρο… Διάβαζε, λοιπόν, εκτός των άλλων, και ονειρευόταν… Ονειρευόταν την ώρα που θα μπορούσε να ζήσει κι αυτός ένα δικό του παραμύθι, μια δική του ιστορία… κι ούτε που σκεπτόταν, τότε, πως θα μπορούσε ύστερα να την διηγείται ως δική του… Και τότε που τον έπιανε να ονειρεύεται… άφηνε τα βιβλία – τα παράθυρα (της φαντασίας…), σήκωνε το βλέμμα του απ’ αυτά και κοίταζε μέσα απ’ τα παράθυρα (τα πραγματικά…) πέρα μακριά, στ’ αστέρια τα αληθινά…
Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, που λέτε, ήτανε, θαρρώ, είτε νωρίς το πρωί είτε αργά το σούρουπο, ο ήρωάς μας (ήρωας;… σιγά τα λάχανα…) διάβαζε ένα βιβλίο που τον ταξίδευε… Ήταν ενός συγγραφέα γιαπωνέζου (ξεχνώ ακόμα και το όνομά του –άλλωστε δεν έχει σημασία…) Ένα διήγημα που είχε λέξεις άγνωστες, εξωτικές… Μία απ’ αυτές, η λέξη «kokoro»… Kokoro στα γιαπωνέζικα θα πει «καρδιά»… Κι αυτό τον έκανε να ταξιδεύει… στην χώρα εκείνη την εξωτική, στην χώρα της καρδιάς…

«Τι διαβάζεις;» άκουσε μια φωνή. Που τον τράβηξε πίσω στην πραγματικότητα, κόβοντάς του το ταξίδι…
Το διάβασμα και τα ταξίδια αυτά, ιδίως στην χώρα της καρδιάς, του είχαν μάθει πως η καρδιά, εκτός των άλλων (δηλαδή εκτός απ’ την αγάπη μόνο…) είναι κι άλλα: ευγένεια, χαμόγελο και άλλα, πολλά άλλα… Σήκωσε τα μάτια του, λοιπόν, απ’ το βιβλίο, και τα έστρεψε να δε ποιος του είχε απευθυνθεί, κι ευγενικά… της χαμογέλασε… Όχι προσποιητά, μα αυθόρμητα!... Γιατί σηκώνοντας τα μάτια είδε να τον κοιτά… ένα αστεράκι… [μα, όπως σας είπα ήδη… δεν θυμάμαι τώρα, τι ώρα ήταν τότε… για να σας πω με βεβαιότητα αν το αστεράκι ήταν ο Αυγερινός ή ο Αποσπερίτης… έτσι κι αλλιώς το ίδιο είναι, δεν έχει σημασία…] Του χαμογέλασε κι εκείνη… Μια μικρή νεράιδα! Μια ψυχούλα παιδική…
«Τι κάνεις;» τον ξαναρώτησε…
«Διαβάζω» της απάντησε, πάντα χαμογελώντας. «Διαβάζω και σκέφτομαι και ονειρεύομαι»…
«Δεν μου αρέσει (τόσο πολύ) να διαβάζω» του αντιγύρισε. «Προτιμώ να ζωγραφίζω και έτσι να ονειρεύομαι»...
«Εγώ δεν ήμουνα ποτέ καλός σ’ αυτά», σχολίασε μ’ ένα παράπονο… «Κανείς δεν μου έδειξε, σαν ήμουνα μικρός, τον τρόπο. Κι αργότερα αμέλησα κι εγώ, είναι αλήθεια», συνέχισε….
[…Πολύ αργότερα έγραψε: «Κι εγώ μπορώ να κάνω τέχνη! Κι εγώ μπορώ να ζωγραφίσω! Δεν έχω, όμως, χρώματα! Δεν έχω πινέλα! Ξέρετε… …δεν έχω ούτε χέρια! Ξέρετε… …γι’ αυτό… εγώ ζωγραφίζω στην ψυχή μου!» (βλ. στο «De Profundis: Περί Πολιτισμού (Β’)» http://seagullstefanos.blogspot.com/2007/10/de-profundis_1568.html)]
«Θέλεις να σε μάθω να ζωγραφίζεις;» τον ρώτησε εκείνη.
«Μετά χαράς!» απάντησε εκείνος ενθουσιασμένος…
…Μ’ αυτό δεν έγινε ποτέ, από τότε… Είτε γιατί εκείνος δεν έδειξε την απαραίτητη ζέση και διάθεση… Είτε γιατί εκείνη διέγνωσε από ένστικτο (που τα παιδιά κι οι καλλιτέχνες το ’χουν ιδιαίτερα ανεπτυγμένο, κι εκείνη ήταν, ταυτόχρονα, και παιδί και καλλιτέχνις!...) πως ήταν «ανεπίδεκτος μαθήσεως, ένεκα των πολλών βιβλίων»… Είτε διότι δεν υπήρξαν ποτέ οι αναγκαίες και κατάλληλες συνθήκες…
..Μα και που δεν έμαθε… «δεν έγινε και τίποτα»… Ίσως καλύτερα έτσι. Δεν είναι δα όλοι κατάλληλοι για όλα. Και, ιδιαίτερα, δεν έχουν όλοι κλίση για την τέχνη… Καθένας με το τάλαντό του… Καθένας με τον χαρακτήρα του…

…Εκείνη με τη καρδιά και το συναίσθημα περισσότερο…
…Εκείνος μάλλον περισσότερο κολλημένος (και όχι «κολλημένος»…) με τη λογική… Μα και με δόσεις ισχυρές απ’ το «άλλο ημισφαίριο του εγκεφάλου»…
Εκείνη συνέχιζε να ζωγραφίζει…
Εκείνος συνέχιζε να διαβάζει… και, πού και πού, να γράφει… ιστορίες και παραμύθια… Τα τελευταία ήταν γραμμένα ειδικά για εκείνην… Γραμμένα, μάλιστα, με τα πινέλα και τα χρώματα που είχε «κλέψει» απ’ την παλέτα της…
Εκείνη τα διάβαζε και χαμογελούσε… Και καμωνόταν πως δεν είχε καταλάβει πως τα χρώματα ήτανε απ’ τα δικά της…
…όσο κι αν εκείνος, πια, όχι μονάχα δε προσπαθούσε να το κρύψει, μα το διαλαλούσε απροκάλυπτα, σε όλους, με τα κείμενά του… (βλέπε το «Γραμμένο μια χειμωνιάτικη νύχτα» http://seagullstefanos.blogspot.com/2007/12/blog-post.html)

Εκείνος έγραφε… και έγραφε… και έγραφε…
Εκείνη ζωγράφιζε… και ζωγράφιζε… και έγραφε…
[Ναι, δεν το έγραψα κατά λάθος αυτό το τελευταίο. Εκτός από το να ζωγραφίζει, έγραφε κιόλας! Γιατί έτσι συμβαίνει με τους αληθινούς, τους πραγματικούς, τους ολοκληρωμένους καλλιτέχνες, τους «πληθωρικούς»: Η καρδιά τους εκδηλώνεται με χίλιους τρόπους… ακόμα και με λέξεις…]
Ζωγράφιζε και έγραφε, λοιπόν… Σε ένα, καθώς του ’λεγε, «κόκκινο τετράδιο»… Τετράδιο καρδιάς… τετράδιο συναισθημάτων…
…που πια είχε γίνει το όνειρο εκείνου, κάποτε να το διαβάσει… Του φάνταζε (και του φαντάζει…) ως η «χώρα της επαγγελίας»…
Κατά καιρούς του επιτρέπει, παιχνιδιάρικα, να ρίχνει σύντομες ματιές… και να διαβάζει κάποιες φράσεις… [Το έχει αυτό, καθώς αποδεικνύεται, η γυναικεία ψυχοσύνθεση… από παιδί ακόμα… να έχει «κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα»… ένα μυστήριο… συμπλήρωμα της γοητείας…]

Οι φράσεις που του επέτρεψε να διαβάσει, τελευταία (και μάλιστα, πια, με τρόπο μοντέρνο, «ηλεκτρονικό»…), οι ακόλουθες:
«Κοντά του μόνο μπορούσε να γίνεται γοητευτική και ενδιαφέρουσα. Μακριά του δεν ήταν ευτυχισμένη. “Δεν ζω χωρίς εσένα” με χίλιους τρόπους του έλεγε κι αυτός πνιγόταν. Με χίλιους τρόπους το έδειχνε. Κοντά του γινόταν παιδάκι. Ένα τόσο δα μικρό κοριτσάκι που είχε απόλυτη ανάγκη το γόνατο του μπαμπά»
Δάκρυσε από συγκίνηση όταν το διάβασε… Μα και χαμογέλασε, μετά, χαρούμενος κι ευτυχισμένος. Γιατί αυτές οι φράσεις, που ίσως σε άλλον κανένα (από σας) δεν σημαίνει τίποτα, γι’ αυτόν είχαν ένα νόημα, μιαν ουσία…
…Ήταν ένα παιχνίδι που έπαιζαν παλιά… Ένα παιχνίδι δημιουργίας… Μια προ(σ)κληση: Να γράψει (ή να συνεχίσει…) ένα παραμύθι… Ή μιαν ιστορία…
[…Κάπως όπως το «Παιχνίδι των τεσσάρων» ή, παλιότερα, το «Μυθιστόρημα των τεσσάρων»… Ή όπως το παιχνίδι που παίζαμε παιδιά, που κάποιος έγραφε μια φράση κι ύστερα την έκρυβε και άφηνε μόνο μια λέξη, την τελευταία, και από αυτήν έπρεπε να συνεχίσουν οι επόμενοι…]
Κι έπαιξε, λοιπόν, το παιχνίδι που του πρότεινε!... Άρχισε να γράφει… Αυτή τη φορά μόνο για εκείνην!… [«Ένας γέρος που έγραφε ιστορίες αγάπης»…]

[Μόνο;… Εγώ «ξέκλεψα» κάτι απ’ τα γραφόμενά του και τα δημοσιεύω σ’ αυτό το ιστολόγιο, που το άφησα ανοιγμένο, στα μάτια λίγων ή πολλών, μήπως και θέλει κάποιος να συνεχίσει το «παιχνίδι»…]


Υ.Γ. Στο μεταξύ εκείνη (σίγουρα!) πάλι ζωγράφιζε!...