Οι “Αποτυχημένες Πολιτείες” του Νοαμ Τσόμσκυ [Συνέχεια]

[Συνεχίζω να διαβάζω το βιβλίο «Αποτυχημένες Πολιτείες» του Νόαμ Τσόμσκυ. Και, παράλληλα, συνεχίζονται οι «παράπλευρες σκέψεις και προβληματισμοί» μου. Επιτρέψτε μου, και πάλι, να σας κάνω κοινωνούς…]

…Εντάξει, φίλε μου, σε καταλαβαίνω, σε κατανοώ: Δεν έχει πολύ νόημα και δεν θα έχει αποτέλεσμα το να σου δείξω κάτι που βρίσκεται πολύ κοντά σου, κάτι που σε αφορά, κάτι που είναι «μπροστά στα μάτια σου»… Δεν έχεις την κατάλληλη απόσταση, δεν μπορείς ν’ αντιληφθείς το θέμα ως ολότητα… […σαν τον ελέφαντα που, όταν τον κοιτάς από πολύ κοντά, προφανώς δεν μπορείς να τον αντιληφθείς πλήρως…]
Θα σου δείξω, λοιπόν, κάτι πολύ πιο μακρινό. Μήπως έτσι καταλάβεις… κι αντλήσεις, έπειτα, επιχείρημα «a majore ad minor», «εκ του μείζονος εις το έλασσον», που λένε…
Θυμάσαι ποιοι έδωσαν δύναμη στον Μπιν Λάντεν και στους Ταλιμπάν; Τότε που θεωρούσαν πως τους βόλευε… Οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες!... Κι όταν μετά αυτονομήθηκαν, διότι… (…άσε, για πολλούς λόγους, δεν έχει σημασία…), «τρέχαν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα»…
Το ίδιο ακριβώς δεν έγινε, άλλωστε, και με τον ίδιο τον Σαντάμ Χουσείν; Δεν ήταν, κάποτε, παιδί αγαπημένο, στην περιοχή, των Η.Π.Α.;
Τα δύο αυτά δεδομένα μας τα θυμίζει, μεταξύ άλλων, στο βιβλίο του, ο Τσόμσκυ.
Να έρθω, τώρα, εγώ, σ’ ένα παράδειγμα λίγο πιο κοντινό μας, που μας αφορά ως Έλληνες πολίτες; Εάν καλώς θυμάμαι, επί Οικουμενικής Κυβέρνησης, ο τότε ισχυρός πολιτικός ανήρ, έδωσε ισχυρή και κατά το δυνατόν απόλυτη – μονοπωλιακή οικονομική εξουσία, κατ’ επιλογήν, σε έναν μόνο, θεωρώντας, προφανώς, πως έτσι, θα μπορούσε να αντλήσει και αυτός πολιτικά οφέλη. Αυτός λοιπόν ο πολιτικός άνδρας, εάν και πάλι καλώς θυμάμαι (αν όχι, συγχωρέστε με – αποσύρω το παράδειγμα), εκείνον ακριβώς τον οικονομικό επιχειρηματικό μεγαλοπαράγοντα κατηγόρησε πως ήταν η αιτία για την πτώση του. Ενώ αν δεν είχε κάνει τέτοια προκλητική διάκριση, αν είχε ακολουθήσει πολιτική «ίσων αποστάσεων», αν δηλαδή ήταν δίκαιος απέναντι σε όλους, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά…

….Πες μου, λοιπόν, φίλε μου, κατάλαβες; Κατάλαβες πού αναφέρομαι; Ως δίδαγμα για το παρόν μας και το μέλλον μας….
Αν πάλι όχι ακόμα… τότε σκέψου λίγο ακόμα…
…στο μεταξύ εγώ θα πιάσω [και θα καταπιαστώ] με ένα άλλο θέμα, πάντως συναφές [Διότι, κατά βάθος, όλα τα θέματα σχετίζονται…]

Θα έχεις ακούσει, βέβαια, που λένε πως «την προδοσία πολλοί αγάπησαν, μα τον προδότη ουδείς»… Μ’ αυτοί που αγάπησαν την προδοσία δεν σκέφθηκαν πως μ’ αυτή τους ακριβώς την παράνομη, ανήθικη κι ανίερη «αγάπη» τους, ουσιαστικά γεννήσαν ή έστω εξέθρεψαν, ταυτόχρονα, και την ιδέα της προδοσίας και τους προδότες!...
Μίλησα για προδοσία και προδότες κι ο νους μου πήγε σε δυό – τρεις ας τις πω «αρχετυπικές μορφές»: στον Εφιάλτη των Θερμοπυλών, στην Κερκόπορτα του Βυζαντίου και, βέβαια, στον Βρούτο… [Τον Ιούδα δεν τον ξέχασα, μ’ αυτός είναι «μια άλλη ιστορία»…]

Για μένα, ετούτη τη στιγμή, το μυστικό δρομάκι του Εφιάλτη και η Κερκόπορτα του Βυζαντίου, δεν είναι τίποτε άλλο παρά συμβολικές «υποχωρήσεις» που κάνουμε, όλοι μας, στην Ηθική μας: Ατομική, Συλλογική ή/και Κρατική!...

Για κάθισε και σκέψου: Εσύ, ως μαχητής, ως υπερασπιστής… θα ήθελες να σου τύχει ένας Εφιάλτης, μια Κερκόπορτα, ένας Βρούτος;… Σίγουρα όχι, το δίχως άλλο… Τότε, λοιπόν, αν σου δοθεί μια αντίστοιχη ευκαιρία… μην την πιάσεις, μην την «εκμεταλλευτείς»…
[«Ό σύ μισήσεις, ετέρω μη ποιήσεις»…]
Άσε το μονοπάτι να χορταριάσει, να χαθεί στη λήθη… Ασ’ την Κερκόπορτα να σκουριάσει, να σκεβρώσει, να μην μπορεί πια ν’ ανοίξει στον αιώνα!...

Κάνε εσύ την αρχή: Όταν αύριο αποφασίσεις ποιος θα είναι ο καλύτερος πολιτικός για να ψηφίσεις… μην επιλέξεις εκείνον (ή τουλάχιστον μην είναι αυτό το κριτήριό σου…) που θα σου κάνει το «ρουσφέτι», που θα σου τάξει, για παράδειγμα, πως «σαν δικό του παιδί» θα σε διορίσει «απ’ το παράθυρο» ή ακόμα κι απ’ την πόρτα [την… Κερκόπορτα!...], διώχνοντας «τα παιδιά των προηγούμενων»… Μην το δεχθείς αυτό! Δεν οδηγεί πουθενά, πίστεψέ με!... Σ’ έναν ατέρμονα φαύλο κύκλο οδηγεί κι «απ’ το κακό στο χειρότερο» για την πατρίδα μας, που όλοι μας πονάμε και νοιαζόμαστε… [ή έτσι, τουλάχιστον, υποτίθεται…]
Κάποτε, επιτέλους, πρέπει να δοθεί ένα τέλος σ’ αυτή την κατάσταση, δεν νομίζεις; Θα θυμάσαι που, παλαιότερα, κάθε που άλλαζε η κυβέρνηση, άλλαζαν και όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι κι οι κάθε φορά «εκπαραθυρούμενοι» πήγαιναν και έκλαιγαν, όλοι μαζί, στην πλατεία που για αυτόν τον λόγο ονομάστηκε «Κλαυθμώνος»… Ευτυχώς που από τότε βελτιώθηκε, τουλάχιστον ως προς αυτό, η κατάσταση η τόσο ακραία… Βέβαια, θα μου πεις [και συμφωνώ μαζί σου…] πως η συνέχεια δεν ήταν η ενδεδειγμένη, η καλύτερη: Κάποιοι «έξυπνοι» πολιτικοί – «πολιτικάντηδες», σκέφτηκαν «εξυπναδίστικα»: Και ναι μεν δεν έδιωχναν τους προηγούμενους, μα έβαζαν και τους νέους τους δικούς τους, ακόμα κι αν δεν ήταν απαραίτητο… Και τώρα κλαίμε όλοι μας, με μαύρο δάκρυ [κι οι φταίχτες με «δάκρυα κροκοδείλια»…] την Ολυμπιακή που ίσως να βιώνει «το χρονικό ενός προεξαγγελθέντος θανάτου»… Για να μην μιλήσω και για την τραγική κατάσταση των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης [που για λόγους τοπικής μικροπολιτικής διορίζουν, καθώς λένε οι ειδικοί, «από πόρτες και παράθυρα» κι ύστερα δεν έχουν δυνατότητα να τους πληρώσουν…] ή/και γι’ αυτό το ίδιο το υδροκέφαλο και γραφειοκρατικό μας κράτος, με τους χιλιάδες κρατικοδίαιτους και ίσως [κάτι που ισχύει για πολλούς από αυτούς…] αργόμισθους υπαλλήλους… Αυτό το Κράτος που (υποτίθεται πως) υπάρχει για το δικό μας το καλό, να δούμε πότε θα το κλάψουμε…
Θα πεις, ίσως, «εγώ θα κάνω πρώτος την αρχή;» Ναι, πρέπει να το κάνεις! Αλλιώς δεν λύνονται οι Γόρδιοι Δεσμοί. Μόνο κόβονται!... Κι αυτοί που ’χουν το θάρρος να το κάνουν, μένουν στην ιστορία!...
Σκέψου, για παράδειγμα, τις τραγικές συνέπειες που έχει ένας άλλος τέτοιος ή παρόμοιος Γόρδιος Δεσμός, αυτός του φαύλου κύκλου της ατέρμονης εκδικητικότητας: Βεντέτα… Μια ατελείωτη αλυσίδα αίματος… Που αφανίζει οικογένειες ολόκληρες… Μέχρι που κάποιος, κάποτε, αποφασίζει να την κόψει. Είτε γιατί αποφασίζει να συγχωρήσει [που θα ήταν το καλύτερο!...] είτε γιατί βάζει, επιτέλους, τη Λογική του, ως άνθρωπος, να λειτουργήσει… Το ίδιο, σ’ εντονότερο βαθμό, σε μεγαλύτερα μεγέθη και, συνεπώς, με τραγικότερες συνέπειες, ισχύει και γι’ αυτό που ζήσαμε, ως έθνος: τον Εμφύλιο! Κι οι δύο οι μεριές, τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα, θα είχαν, ίσως, ένα σωρό «λόγους» και «δικαιολογίες» να τον συνεχίσουνε ατέρμονα… Ευτυχώς που κάποια στιγμή ένας – δυό φωτισμένοι ή και μια ομάδα πολιτικών το πήρε απόφαση [ίσως να ήταν κι ώριμες πια οι συνθήκες και να το απαιτούσε το ένστικτο της συλλογικής μας αυτοσυντήρησης] και δόθηκε, [επιτέλους!] τέλος σ’ αυτό το γαϊτανάκι…

Χμ… Πώς «ξεστράτισα» ως εδώ;… Πρέπει, νομίζω, να γυρίσω στο αρχικό το μονοπάτι, στις αρχικές μου σκέψεις... Εκείνες που αναφέρονταν στο ύπουλο το μονοπάτι του Εφιάλτη και στο προδοτικό άνοιγμα της Κερκόπορτας…
…Σκέφτομαι, λοιπόν, πως το μονοπάτι πρέπει να το ανακόψεις μη αναστρέψιμα και την Κερκόπορτα, αντίστοιχα, πως πρέπει να την χτίσεις…
Κι είπα, νωρίτερα, πως αυτό δεν πρέπει να γίνει μόνο σε σχέση και αναφορά με την προδοσία [που τόσοι την αγάπησαν, μα κανένας, σου θυμίζω, τον προδότη…] μα και σε κάθε υπόθεση και θέμα Ατομικής, Συλλογικής και Κρατικής Ηθικής…

…Συγχώρεσέ με, αναγνώστη, που επαναλαμβάνομαι, συγγνώμη που επανήλθα στην αρχή, μα… για σκέψου το και έτσι: «Η ζωή μας κύκλους κάνει»… [Τουλάχιστον να μην είναι «φαύλοι κύκλοι»…] Χμμμ! Αυτή η φράση, ως κανόνας, νομίζω πως δεν είναι απόλυτα ακριβής… Διότι μπορεί μεν να ισχύει για τους ανόητους [που επαναλαμβάνουν τα λάθη τους, μη διδασκόμενοι είτε από αυτά, είτε, ακόμα καλύτερα, απ’ τα λάθη των άλλων…], για τους πιο έξυπνους όμως [αν θέλουμε κι αν επιλέγουμε να ανήκουμε σ’ αυτούς…] η ζωή είναι μια σπείρα, ανελισσόμενη στον χρόνο: Κι αν φαίνεται (δυσδιάστατα) πως είμαστε στο ίδιο πάλι σημείο, με μια ευρύτερη (και τρισδιάστατη…) οπτική είμαστε λιγάκι παραπάνω, λιγάκι πιο «σοφοί», από την πείρα, τις σκέψεις μας, την αναζήτηση που προηγήθηκε…
[Και αν στην ανα-ζήτηση τη δική μου προστεθεί, με κάποια σχόλιά σας, κι η δική σας η ανα-ζήτηση… αν ετούτες όλες οι ανα-ζητήσεις γίνουν, δηλαδή, συ-ζήτηση… την επόμενη φορά που θα ξαναμιλήσουμε γι’ αυτό το θέμα (ή όποιο άλλο), θα είμαστε, όλοι μας, λιγάκι ακόμα πιο ψηλά σ’ αυτή την σπείρα της ζωής…]