Περί «οδήγησης» και «ατυχημάτων», γενικώς…

[Στο άλλο μου ιστολόγιο [http://spourgitistefanos.blogspot.com/], αυτό για τα σύντομα και τα «καθημερινά», ανάρτησα σήμερα μεταξύ άλλων και (υπό «ii») κάτι σύντομο περί φρένων του αυτοκινήτου και φρενών του οδηγού [http://spourgitistefanos.blogspot.com/2008/02/blog-post_27.html]. Ευκαιρία, λοιπόν, να αναρτήσω κάτι σχετικό και «αναλυτικότερο» που έγραψα προ μηνός…]

…Λοιπόν… Απ’ ότι βλέπω και διαβάζω και καταλαβαίνω, οι περισσότεροι (ή έστω πολλοί) συμφωνούμε πως «πάμε από το κακό στο χειρότερο»… Πως κατρακυλάμε… Πως δεν έχουμε (ακόμα;) πιάσει πάτο… Πως είμαστε στο «παρά πέντε του χαμού»… στο «χείλος της καταστροφής»…

…Ώρα να φρενάρουμε…
…Για δες: Πιάνουν τα φρένα; Ή μήπως κάποιος τα «πείραξε»;…
… «Τράβα χειρόφρενο»!...
…Πριν απ’ τα φρένα μας… πρέπει να δουλέψουν (αν είναι ακόμα «σώες»…) οι «φρένες» μας…
Χρειάζεται κι απόφαση!...
…Κι αποφασιστικότητα!...

…Οι φρένες μας μπορεί να είναι «πειραγμένες» από διάφορα... Ακόμα κι από «ουσίες»… Κάθε είδους… Νευρο-ναρκωτικά… Ναρκωτικά της συνείδησης… Μεθύσι εγωισμού… Μεθύσι «ελευθερίας»… κι άλλα!...

…Πέστε μου πού οφείλονται τα ατυχήματα στους δρόμους τους ελληνικούς (ή και τους άλλους), για να σου πω κι εγώ (δρώντας λογικά, ήτοι αναγωγικά…) το πού ατύχησε κι η κοινωνία μας συνολικά…
Και μη μου πεις πως φταίει μονάχα μια αιτία, εντάξει; Διότι τότε θα σου απαντήσω είτε πως είσαι μονόπλευρος και εθελοτυφλείς, είτε πως δεν έχεις τις κατάλληλες πηγές και τις πληροφορίες…
«Φταίνε οι δρόμοι» θα μου πουν, ίσως, βιαστικά κι απόλυτα, οι περισσότεροι. Πάντα η εύκολη λύση… Διότι τότε, εύκολα και «ανώδυνα» (δηλαδή «απενοχοποιητικά»…) μπορείς να μεταθέσεις όλη την ευθύνη… στο «κράτος», στην «κυβέρνηση», στην «εξουσία»… (…που έχει την «ευθύνη» των δρόμων…)
Επίτρεψέ μου εγώ να διαφωνήσω… Να πω την άποψή μου… (Και πες εσύ πως κάνω τον «δικηγόρο του διαβόλου»…): Ας το δεχτώ, λοιπόν, έστω προσωρινά (για να προχωρήσει λιγάκι η συζήτησή μας…) πως φταίει η εξουσία για την κατάσταση των δρόμων… Κι εσύ, εγώ, όλοι εμείς, τι κάνουμε μπροστά σ’ ετούτη την κατάσταση; [Όχι, δεν αναφέρομαι και δεν εννοώ στο ότι θα έπρεπε εμείς να μεριμνούμε για τον δρόμο και την κατάστασή του. Εννοώ:] Ο δρόμος (ας το δεχτούμε!) είναι όπως είναι! Σε όποια χάλια!... Είναι, λοιπόν, σοφό, εκ μέρους μας, να τρέχουμε σε τέτοιο δρόμο ωσάν να επρόκειτο για πίστα δοκιμών για μονοθέσια της «φόρμουλα 1»;…
…Έπειτα θα πεις… (σ’ ακούω κιόλας!...) «φταίνε οι άλλοι»!... «Ξέρεις πώς οδηγούν; Απρόσεκτα… Αδιάφορα… Λες κι είναι μόνοι τους στον δρόμο». Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου! Σε νιώθω! Σε καταλαβαίνω! Μου το ’χουν πει, άλλωστε, τόσοι και τόσοι φίλοι οδηγοί, συνοδηγοί, συνοδοιπόροι… (Μα εκείνοι, όταν μου το ’λεγαν, ξέρεις, περιελάμβαναν στην κρίση τους… κι εσένα!... Διότι μην μου πεις πως δεν σου έτυχε ποτέ κι εσύ, κάποιες στιγμές, το ίδιο απρόσεκτα, το ίδιο αφηρημένα, κι εσύ να οηγήσεις…) Και τότε πώς το αντιμετωπίζουμε θα ρωτήσεις και θα διερωτηθείς; Την απάντηση μου την έδωσε πριν από χρόνια ένας σοφός εισαγγελέας, απόσταγμα μιας πείρας χρόνων πολλών: «Στον δρόμο να οδηγείς ωσάν όλοι οι άλλοι να ήταν άσχετοι, απρόσεκτοι και μεθυσμένοι»… Αν έτσι όλοι οδηγούσαμε, τα ατυχήματα και τα δυστυχήματα θα ήτανε ελάχιστα…
Οι ψυχολόγοι λένε πως οι οδηγοί, πίσω απ’ το τιμόνι, με την οδήγησή τους, εκφράζουν κι εκδηλώνουν όλο τον ψυχισμό τους, την επιθετικότητά τους, τον εγωισμό τους… Γι’ αυτό τα πιο πολλά ατυχήματα!... Διότι όλοι ξέρουμε να οδηγούμε «καλύτερα απ’ τους άλλους»… Πιο γρήγορα!... Πιο «μάγκικα»!...

Οι τροχονόμοι κι οι άλλοι ειδικοί λένε, ακόμα, πως απ’ τις κύριες αιτίες, αν όχι η κύρια αιτία, των ατυχημάτων, είναι η παράβαση των κανόνων, των σημάτων κυκλοφορίας, των φώτων, του ορίου ταχύτητας κ.λπ. Και, επίσης, η μέθη κι οι ουσίες και τα φάρμακα…
…Να γιατί το ατύχημα της ζωής μας, της κοινωνίας μας…
…Διότι δεν ακολουθούμε τους κανόνες… Του νόμου ή της ηθικής…