Παιδί, ετών 25. Πρόσφυγας, ετών 12

Παιδί. Ετών εικοσιπέντε. Κι όμως, ακόμα παιδί… Το βλέπεις στο βλέμμα του. Σε κοιτάζει θαρρετά στα μάτια. Και σε ρωτά: «Θα γίνει; Ξέρω ότι μπορεί να γίνει… Ν’ αποκτήσω κι εγώ, επιτέλους, μια πατρίδα…»
Πρόσφυγας. Οικονομικός πρόσφυγας. Από μια πατρίδα που άφησε πριν δώδεκα χρόνια, ακολουθώντας την μητέρα του, γιατί εκεί δεν υπήρχαν ευκαιρίες… Για δουλειά και ζωή, για προοπτική και για όνειρα…
Δουλεύει σκληρά. Κι αυτός, κι η μάνα του, κι η αδελφή του. Κι ονειρεύεται… Ν’ αγοράσει ένα ακίνητο, ένα σπίτι… Για να στεγάσει τα όνειρά του. Για ν’ αποκτήσει μια πατρίδα… Εάν οι νόμοι κι οι διατάξεις το επιτρέπουν…
«Δεν έχω κανένα παράπονο απ’ τους Έλληνες, τόσα χρόνια, αφότου ήρθα», λέει… Και το εννοεί! Είτε γιατί δεν θυμάται κάποιους που του φέρθηκαν σκληρά κι απάνθρωπα, είτε γιατί δεν τους «μετρά» για Έλληνες… Προφανώς οι περισσότεροι τους άνοιξαν την αγκαλιά. Μα (γιατί να κρυβόμαστε;) κάποιοι τους είδαν σαν… πορτοφόλια. Άνθρωποι μορφωμένοι, δικηγόροι. Που βρήκαν ευκαιρία «να τα πιάσουν»…
…Γιατί, κοιτώντας τους άλλους σαν πηγή εισοδήματος και μόνο, προφανώς δεν έχουν χρόνο και διάθεση να κοιτάξουν αυτό το παιδί μέσα στα μάτια, ή να ανοίξουν τα αυτιά τους σε αυτά που τους λέει ή που… θα ήθελε να τους πει, μα που διστάζει…
Αυτό το παιδί, αυτό το παλικάρι, έχει δικαίωμα να ελπίζει, να κάνει όνειρα, να αποκτήσει ένα σπίτι, να χτίσει μια ζωή!...
Τ’ ακούτε, κοράκια, φραγκοφονιάδες;… Διαλυθείτε!...