Ημιτελείς (και ατελείς!) σκέψεις…

Ημιτελείς σκέψεις…
[ήτοι, όπως θα διαβάζαμε, ίσως, ως τίτλο ενός βιβλίου του προ-προηγούμενου αιώνα,
«Σκέψεις ημιτελείς… για θέματα όπως το “τέλειο”, τον “Παράδεισο”, την “σωτηρία” και το “αιώνιο”… που αποδεικνύουν πως είναι οι σκέψεις ατελείς. Και ατελέσφορες!»]

[Σκέψεις που μου γεννήθηκαν προ ημερών, καθώς διάβαζα το βιβλίο του Χρήστου Γιανναρά «Ενάντια στη θρησκεία». Όχι απαραίτητα εξαιτίας αυτού του βιβλίου…]

…Υπάρχουν κάποια «βιβλία – σταθμοί». Σταθμοί μικροί ή μεγάλοι… Ο χρόνος το δείχνει, αυτός αποδεικνύει την αξία και τη σημασία τους…
Όχι για όλους [Κι αυτό το γράφω χωρίς οποιοδήποτε κριτήριο καλού ή κακού, έξυπνου ή χαζού, μορφωμένου ή αμόρφωτου, σοφού ή άσοφου…]. Μπορεί άλλοι, περισσότερο σοφοί ή έξυπνοι ή καλοί μορφωμένοι να το διαβάσουν και να το αξιολογήσουν διαφορετικά… Μπορεί κι εγώ αν το είχα διαβάσει άλλη χρονική στιγμή, να το είχα απορρίψει ή δεχθεί διαφορετικά… Ή να το κάνω στο μέλλον… «Θα δείξει»…

Υπάρχουν κάποια βιβλία…
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι…
…που σου ανατρέπουν τις «βεβαιότητες». Όχι από κακία! [Μπορεί να υπάρχουν και αυτοί… Σίγουρα θα υπάρχουν και αυτοί…]
«Δίνουν μια» και σου γκρεμίζουν αυτό που είχες κτίσει με τα… τουβλάκια σου… […Κι εσείς, μετά, «κατηγορείστε» με που είχα χτίσει με «τουβλάκια» κι όχι με τούβλα και τσιμέντο… ένα σπίτι πραγματικό ή ένα πύργο όλο βεβαιότητες, που θα άντεχε ακόμα και σε δυναμίτιδα…]
«Δίνουν μια» και σου καταστρέφουν την εικόνα που είχες φτιάξει, με κόπο ίσως, κομματάκι – κομματάκι, με τα puzzle σου… Ή σου λένε, απλώς, πως πρέπει εσύ να το χαλάσεις και να το ξαναφτιάξεις από την αρχή… Σωστό!
«Μα συμφωνεί με την εικόνα», ίσως απαντήσεις, ίσως πεις… «Συμφωνεί με την εικόνα – οδηγό».
«Κι αυτό σ’ αρέσει;» θα σε ρωτήσει, ίσως. «Σ’ αρέσει ετούτη η εικόνα που σου δώσανε ν’ ακολουθήσεις;… Και που ξέρεις πως η εικόνα – οδηγός είναι σωστή;… Κι αν σου πω εγώ πως μπορείς εσύ, με τα ίδια κομμάτια, να φτιάξεις μιαν εικόνα άλλη, διαφορετική, ίσως ακόμα και καλύτερη;…» σου απαντά…
Ή, ίσως, πιο δραστικά και πιο παραστατικά, μπορεί να πάρει την εικόνα – οδηγό και να τη σκίσει κομματάκια και να την πετάξει, έπειτα, ως άχρηστη, στον σκουπιδοντενεκέ…

… «Follow your heart!» σου ψιθυρίζει γελώντας. Με αγάπη… «Ακολούθησε την καρδιά σου!... Την καρδιά σου, όμως, όχι τη μνήμη σου και το μυαλό σου»…
Δεν είναι, σίγουρα, από μίσος ή από κακία αυτή του η συμπεριφορά. Από αγάπη είναι κι από καλή πρόθεση… [«Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος από καλές προθέσεις», θυμήθηκα τώρα, που το έγραφα, και «σφίχτηκα» και κοντοστάθηκα, φοβήθηκα… μ’ αυτό «είναι μια άλλη ιστορία»…]
Είναι, αναμφίβολα, βολικό, να έχεις εικόνες – οδηγούς ν’ ακολουθήσεις… Σαν «τυφλοσούρτες»… μηχανιστικά…
…Μα είναι, άραγε, αυτό που επιθυμούμε όλοι και που επιδιώκουμε;…

Παραβολικά θ’ αναφερθώ και θα θυμίσω το «σύνδρομο του Παβλώφ»… Μας παρα-είναι βολική μια τέτοια «παβλωφική ακολουθία»: ερέθισμα – αποτέλεσμα… Μα, τελικά, μας οδηγεί σε μια πάρα πολύ «βολική» και «βολεμένη» ζωή, μηχανιστική και ανελεύθερη… Σε μια ζωή ζωώδη…

Όλοι μας ζητούμε, ίσως, κατά βάθος, και επιθυμούμε, ως βαθύτερη ανάγκη κι ως ορμέμφυτο (;), την σωτηρία… Ο Γιανναράς μας θυμίζει πως η «σωτηρία» συνδέεται με το «σώος». Και της δίνει μια άλλη διάσταση, ένα νέο χρώμα…
Πες πως «σώσαμε» (λέμε, τώρα!...) τον εαυτό μας. Αυτό μας φτάνει, άραγε;... Σκέφτομαι τον καθένα μας «σωσμένο» σ’ έναν «παράδεισο ατομικό, ιδιωτικό»… Η μεγαλύτερη δυστυχία, η πιο βασανιστική κόλαση!... Μα κι ένα ζευγάρι, μόνο του, σ’ ένα «χρυσό πύργο» [:αγάπης, έρωτα και πάθους…], σ’ ένα παλάτι, σ’ έναν «παράδεισο» δικό του… αργά ή γρήγορα [πόσο δε μάλλον όταν μιλάμε για «αιώνια»…] καταντάει, αναμφίβολα, κάτι βασανιστικό!... Έτσι δεν είναι…
«Σωτηρία» και «Παράδεισος» νοείται μόνο μαζί με τους πολλούς, ει δυνατόν μαζί με όλους!...