Τρεις μικρές προσωπικές (μου) ιστορίες της καθημερινότητας

Οι πιο πολλοί θα άκουσαν, σχετικά πρόσφατα, για την ακόλουθη σκληρή είδηση: «Κάποιος σκότωσε έναν συνάνθρωπό μας, σ’ αυτή την πόλη μου μας τρελαίνει όλους, επειδή, λέει, οδηγώντας, του έκλεισε τον δρόμο και του πήρε την προτεραιότητα»… Το τραγικό αυτό γεγονός μου θύμισε κάτι που μου συνέβη πριν από τρία τουλάχιστον χρόνια:
Σ’ έναν δρόμο της πολύβουης πόλης μας, λοιπόν, «έκανα σφήνα» [παρότι δεν με εκφράζει κα προσπαθώ να το αποφεύγω, γενικώς, πλην όμως συχνά είναι αναγκαίο κακό…] σε έναν οδηγό ταξί, παίρνοντάς του την προτεραιότητα, καθώς επέκειτο ένα εμπόδιο (:παράνομα σταματημένο αυτοκίνητο) που καθιστούσε σχεδόν επιβεβλημένη μια τέτοια «σφήνα». Ο ταξιτζής, όμως, προφανώς θεώρησε [καλώς ή κακώς;… μπορεί και να είχε δίκιο!...] πως η οδηγική ενέργειά μου ήταν πιο «επιθετική» και «δραστική» απ’ ό,τι έπρεπε [δηλαδή πως έπρεπε να τον αφήσω αυτόν να περάσει και να κάνω σφήνα σε αυτόν που τον ακολουθούσε… -τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το ζητούμενο…]. Στο επόμενο φανάρι, λοιπόν, σταμάτησε από πίσω μου ακριβώς, κατέβηκε οργισμένος απ’ το αυτοκίνητό του και ήρθε με επιθετική διάθεση δίπλα στο ανοιχτό μου παράθυρο, βρίζοντας και φωνάζοντας και με σαφή δείγματα πως στο παραμικρό μου αντιμίλημα ίσως και να χειροδικούσε. Δεν αντιμίλησα, όμως, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά διότι αυτό που πραγματικά ένιωσα εκείνη τη στιγμή, ήταν να του ζητήσω συγγνώμη για το ότι η οδήγησή μου δεν ήταν, ίσως, η πρέπουσα απέναντί του. Η αντίδρασή του με εξέπληξε: Το οργίλο λιοντάρι που είχα απέναντί μου, αμέσως «μαλάκωσε» κι έγινε ένα «ήρεμο αρνάκι», ένας άνθρωπος έτσι όπως θα μπορούσαμε όλοι μας να είμαστε, και μου είπε: «Εγώ σου ζητώ συγγνώμη, φίλε μου. Φαίνεσαι καλό παλικάρι! Συγγνώμη για την αντίδρασή μου! Μα είναι, βλέπεις, η κούρασή μου και το άγχος της δουλειάς. Δικαιολόγησέ με!». Ναι, έτσι ακριβώς που σας τα γράφω! Μ’ αυτά ακριβώς τα λόγια, που δεν θα τα ξεχάσω, διότι εμένα τουλάχιστον κάτι με δίδαξαν, κάτι μου πρόσφεραν… Κι όλα αυτά χάρη σε ένα απλό «συγγνώμη»!...

Ιστορία δεύτερη:
Πριν από δύο ή τρία χρόνια είχα ν’ αντιμετωπίσω [κάτι που συμβαίνει σε όλους μας πολύ συχνά, αν όχι καθημερινά…] ένα «άξιο και αντιπροσωπευτικό εκπρόσωπο της ελληνικής γραφειοκρατίας», μια υπάλληλο σε κάποια Εφορία: Μία Έφορος, «καπετάν-Ένας» [αν είναι ορθή αυτή η έκφραση και δεν γίνεται… «καπετάνισσα-Μία»…] αρνιόταν, παρά τις επανειλημμένες κρούσεις μου (τρεις ή τέσσερεις φορές) να δώσει λύση σ’ ένα πρόβλημά μου, κατά τρόπο (το επισημαίνω!) απόλυτα νόμιμο, αφού μάλιστα το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί και σ’ άλλες Εφορίες παλαιότερα. Μπροστά μου «τοίχος αδιάβατος», εμπόδιο ανυπέρβλητο, δεδομένου, μάλιστα, ότι δεν υπήρχε άλλος ανώτερός της «προϊστάμενος», για να καταφύγω σ’ αυτόν, να της υποδείξει αυτό που έπρεπε να κάνει. Πήρα, λοιπόν, τη θετική απόφαση, πήρα τον καλύτερό μου εαυτό και την ξαναεπισκέφθηκα: «Πείτε μου, σας παρακαλώ», της ζήτησα, «τι μπορούμε να κάνουμε; Δεν μπορεί να μην υπάρχει λύση! Κι εσείς, είτε λόγω θέσης είτε λόγω πείρας, το δίχως άλλο θα μπορέσετε να μου την βρείτε!». Και πράγματι, λοιπόν, μου τη βρήκε! Ίσως όχι την ορθή [κατά τη γνώμη τη δική μου και των άλλων εφοριακών υπαλλήλων], μα πάντως μου έλυσε το πρόβλημα. Ένα πρόβλημα που είχε προκύψει, ίσως, όχι μόνο από την άγνοια και την αίσθηση εξουσίας της Εφόρου, αλλά ενδεχομένως κι από τη δική μου βεβαιότητα, εμμονή κι επιμονή μου στο να (μου) δοθεί η «πρέπουσα ορθή λύση»!...

Ιστορία τρίτη:
Εδώ και αρκετό καιρό έχω σταματήσει να πηγαίνω σε γυμναστήρια […χμ… για να γλυτώσω το… «ντοπάρισμα»!...] και πηγαίνω, καθημερινά, για γυμναστική και για περπάτημα σε ένα πάρκο. Δεν είμαι ο μόνος που το κάνει: Κάθε φορά συναντώ τουλάχιστον 6-7 και συχνά μέχρι και 15 άλλους, που κάνουν το ίδιο: Περπατούν… Και συναντιούνται μεταξύ τους… όπως ακριβώς κάνουμε, όλοι μας, και στη γειτονιά μας, μα και στη μεγάλη μας πόλη: Απομονωμένοι στο κόσμο μας, βουτηγμένοι στις σκέψεις μας και στα προβλήματά μας, σιωπηλοί, αν όχι και κατσουφιασμένοι… Μετά την τρίτη –τέταρτη φορά… μου ήρθε μια ιδέα… πήρα μια απόφαση… και την έθεσα σε εφαρμογή: Όποιον συναντούσα στην περιπατητική αυτή γυμναστική μου, τον κοιτούσα στα μάτια [όταν μπορούσα, δηλαδή όταν δεν απέστρεφε ο άλλος το βλέμμα ή το κεφάλι του, κάτι που όλοι μας, νομίζω, κάνουμε συχνά στην καθημερινότητά μας…] και του έλεγα «καλημέρα»! Τώρα πια, αρκετό καιρό μετά, σχεδόν όλοι μου λένε «καλημέρα» χαμογελώντας, οι πιο πολλοί μάλιστα προσπαθούν πια να με προλάβουν σε αυτό, ενώ κάποιοι έδειξαν δείγματα και διάθεση πως θέλουν κι άλλη, περαιτέρω, κουβεντούλα… [Αυτό που, όμως, παρατηρώ ακόμα, είναι πως όλοι αυτοί, μεταξύ τους, εξακολουθούν να μην ανταλλάσσουν ούτε μία κουβέντα, μια «καλημέρα» ή, ίσως, ούτ’ ένα βλέμμα…]

«Δεν φταίει η καθημερινότητα. Η φαντασία φταίει, που δεν της κάνει παρέα», όπως μου είπε και με δίδαξε, έμπρακτα, χρόνια πριν, μια φίλη μου αγαπημένη!...