Προσθήκη σε ένα Επίμετρο / Αναφορά σε κάποια βιβλία

Η τελευταία μου ανάρτηση, πριν από τις καλοκαιρινές μου διακοπές, ήταν μια καταγραφή των βιβλίων που διάβασα τον τελευταία περίπου χρόνο…
…Σκέφθηκα, λοιπόν, στην πρώτη μου ανάρτηση μετά το καλοκαίρι, να αναφερθώ στα βιβλία που διάβασα κατά τη διάρκειά του:

• Berry Steve, Αλεξάνδρεια – Ο φύλακας της βιβλιοθήκης, εκδ. Platypus
• Salmon Christian, Storytelling – Η μηχανή που κατασκευάζει ιστορίες και χειραγωγεί τα πνεύματα, εκδ. Πολύτροπον
• Shermer Michael, Γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν σε παράξενα πράγματα, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης
• Άλπερ Μάθιου, Ο Θεός στον εγκέφαλο – Μια επιστημονική ερμηνεία του Θεού και της θρησκευτικότητας, εκδ. Αβγό
• Δημητρίου Σταυρούλα, Η χώρα του κασσίτερου, εκδ. Λιβάνη
• Κακαβάνης Ηρακλής, Ο δαίμων του τυπογραφείου, εκδ. Προσκήνιο
• Μπερι-Ντι Κρίστοφερ & Μόρις Στίβεν, www.dolofonia.com – Τα σκοτεινά μονοπάτια του ηλεκτρονικού εγκλήματος, εκδ. Lector
• Πεπόνης Γιώργος, οι τοίχοι ανήκουν στο πλήθος, εκδ. Το Ποντίκι
• Σεπουλβεδα Λουις – Απαραϊν Μάριο Δελγαδο, Τα χειρότερα παραμύθια των αδελφών Γκριμ, εκδ. Opera

Επειδή, όμως, θεωρώ ότι η απλή παράθεση τίτλων βιβλίων τίποτα (ή, έστω, ελάχιστα) προσφέρει [και αναγνωρίζω ότι ως προς αυτό έπασχε η προηγούμενη ανάρτησή μου…], επιτρέψτε μου να κάνω μια σύντομη «κριτική» αναφορά:

• Το “Η χώρα του κασσίτερου”, είναι ένα μέτριο, κατά τη γνώμη μου λογοτέχνημα, αλλά αξίζει να αναφερθεί ότι η συγγραφέας είναι μία ελληνίδα δικαστής (εν ενεργεία εφέτης, νομίζω) και αυτό είναι ελπιδοφόρο…
• Το μυθιστόρημα “Αλεξάνδρεια – Ο φύλακας της βιβλιοθήκης”, είχε ενδιαφέρον (και λόγω θεματολογίας) και παρότι ογκώδες (500σελ. περίπου), όπως πάρα πολλά διηγήματα και μυθιστορήματα των τελευταίων χρόνων, διαβάζεται εύκολα (Εγώ το «κατάπια» σε δύο μόλις ημέρες…)
• Αντίθετα το “Τα χειρότερα παραμύθια των αδελφών Γκριμ”, παρότι μικρό, με κούρασε και δεν μου άρεσε, ίσως και εξαιτίας του ότι άλλα έργα του συγκεκριμένου συγγραφέα μου άρεσαν (και, συνεπώς, είχα «απαιτήσεις» και «προσδοκίες»…), ιδίως δε το “Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης”.
• Και μια που είπαμε για “ιστορίες”: Το “Storytelling – Η μηχανή που κατασκευάζει ιστορίες και χειραγωγεί τα πνεύματα” είναι ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, που το συνιστώ. Διαβάζοντάς το μπορεί κάποιος να καταλάβει καλύτερα τα της σύγχρονης διαφήμισης, τα του σύγχρονου πολιτικού marketing, καθώς και το πώς προσπαθούν κάποιοι να μας χειραγωγούν (Και αν γνωρίζουμε, μπορούμε, βεβαίως, να αποφύγουμε –ευκολότερα- τη χειραγώγησή μας αυτή!...)
• Ιδιαίτερα ενδιαφέρον βρήκα και το βιβλίο του Άλπερ Μάθιου “Ο Θεός στον εγκέφαλο –Μια επιστημονική ερμηνεία του Θεού και της θρησκευτικότητας”, ανεξαρτήτως του ότι διαφωνώ με διάφορες απόψεις του συγγραφέα, που πιστεύει πως η θρησκευτικότητα και η “ύπαρξη” του Θεού οφείλεται στον εγκέφαλο και στη βιοχημεία του. Παρ’ όλες τις αντιρρήσεις μου, πάντως, χάρηκα ιδιαίτερα τη μελέτη αυτού του βιβλίου (Σε τελική ανάλυση, άλλωστε, αξίζουν τα βιβλία που έχουν να προσφέρουν κάτι νέο, να σε προβληματίσουν, να σε κάνουν να σκεφθείς κ.λπ.) Τόσο που ίσως εν καιρώ να σας παραθέσω και κάποια αποσπάσματά του, προς σχολιασμό και ανταλλαγή απόψεων.
• Το ίδιο θα κάνω, ίσως, και για το βιβλίο “Γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν σε παράξενα πράγματα”, που και μόνο ο τίτλος του είναι αρκετά ελκυστικός. Συγγραφέας του είναι ο εκδότης ή διευθυντής του περιοδικού “Sceptic” (του οποίου κυκλοφορούσε και ελληνική έκδοση, αλλά δεν γνωρίζω εάν συνεχίζεται). Υπέθετα ότι ασχολείτο με το θέμα αυτό μόνο γενικά (:Επιστήμη και Ψευδοεπιστήμη), κάτι που πράγματι κάνει με τρόπο ιδιαίτερα πετυχημένο. Πέραν αυτού, όμως, πραγματεύεται (και δίνει αρκετά σχετικά στοιχεία) και με τρία επιμέρους θέματα: α)Τις επαφές με εξωγήινους και τις απαγωγές γήινων από αυτούς, β)Τη σύγκρουση υποστηρικτών της εξελικτικής θεωρίας και δημιουργιστών και γ)Τη διαφωνία περί του εάν υπήρξε ή όχι Ολοκαύτωμα. Ανεξαρτήτως του ότι κάποιοι μπορεί να έχουν διαμορφώσει άποψη επί όλων αυτών των θεμάτων, δεν θα έβλαπτε να διαβάσουν σχετικά (εκτός αν είναι «κολλημένοι» στις απόψεις τους και δεν θέλουν να τις αλλάξουν, οπαδοί της αρχής «ου με πείσεις καν με πείσεις»!...)
• Το “Ο δαίμων του τυπογραφείου”, γραμμένο από έναν διορθωτή κειμένων, είναι προφανές (από τον τίτλο του) σε τι αναφέρεται. Το βρήκα αρκετά έως πολύ ενδιαφέρον
• Αρκετά ενδιαφέρον βρήκα και το φωτογραφικό λεύκωμα “Οι τοίχοι ανήκουν στο πλήθος”, που, όπως γίνεται αντιληπτό, περιλαμβάνει φωτογραφίες συνθημάτων από τοίχους της Αθήνας. Η προσπάθεια δεν είναι πρωτότυπη, βεβαίως (έχει προηγηθεί τουλάχιστον ένα βιβλίο του Δημαρά, νομίζω, και ένα της Κατερίνας Χριστοδούλου), αλλά μου θύμισε και τη δική μου “συλλογή” συνθημάτων (που, βεβαίως, παραμένει ανέκδοτη!...)
• Το βιβλίο “www.dolofonia.com – Τα σκοτεινά μονοπάτια του ηλεκτρονικού εγκλήματος”, είναι αυτονόητο πού αναφέρεται. Πολλές από τις (αληθινές) ιστορίες που περιλαμβάνει είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες. Σίγουρα θα ήταν χρήσιμο να διαβαστούν από άπειρους στο Internet, αλλά και από αμύητους γονείς που θα πρέπει να προστατέψουν τα παιδιά από τους κινδύνους που συνεπάγεται το Internet (και εμείς τους γνωρίζουμε, βεβαίως, έτσι;…)

Αυτή την εποχή διαβάζω, παράλληλα, τα εξής τρία:

• Βεργόπουλος Κώστας, Το μεγάλο ρήγμα – Η αποδόμηση του κόσμου, εκδ. Λιβάνη
• Ρουπ Ρεμπέκα, Τα τέσσερα στοιχεία: Νερό – Αέρας – Φωτιά – Γη, εκδ. Αβγό και
• Πόρτσια Αντόνιο, Φωνές, εκδ. Ίνδικτος [αυτό το διαβάζω, σιγά – σιγά, εδώ και περίπου ένα δίμηνο…]

Αλλά περί αυτών θα σας γράψω εν καιρώ…