Με αφορμή την χρηματοοικονομική κρίση

Τώρα… τώρα που το ζούμε… τώρα που το βιώνει τραγικά (;!...) όλος ο κόσμος, με τρόμο, πανικό κι απόγνωση… Τώρα είναι πια η ώρα να θυμηθούμε όλοι πως κάποιες φωνές, αδύναμες φωνές, πολύ πριν φθάσουμε σ’ αυτή την κατρακύλα, μας είχαν προειδοποιήσει. Και αν μπορούμε να σκεφθούμε ψύχραιμα και νηφάλια […τι ζητώ κι εγώ σε τέτοιες περιόδους τόσο έντονης οικονομικής κρίσης!... ψυχραιμία και νηφαλιότητα!... αν είναι δυνατόν!...], θα παραδεχθούμε ότι ήταν και δικό μας (όλων μας!...) το φταίξιμο για όσα βιώνουμε τώρα…

Μας μιλούσαν, λοιπόν, παλιότερα, κάποιοι, για υπερβολές [και δεν ήταν διόλου υπερ-βολικοί στα όσα έλεγαν, όπως πιστεύαμε, τότε, εμείς οι υπερ-βολεμένοι….], έκαναν λόγο για “οικονομικούς γίγαντες” και οικονομίες γενικότερα “με γυάλινα πόδια”. Μας συμβούλευαν να περιορίσουμε, να συγκρατήσουμε τα πληθωριστικά φαινόμενα της απληστίας μας… Πού ν’ ακούσουμε εμείς, τότε!... Μεθυσμένοι απ’ τα υπερ-κέρδη, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως ήταν “μπόμπα” – νοθευμένο το νέκταρ της επιτυχίας και της οικονομικής ευμάρειας που πίναμε αχόρταγα…

“Στερνή μου γνώση, να σ’ είχα πρώτα”….

Και τώρα τι;.. Και τώρα πώς;… Πώς σταματάει ετούτος ο κατήφορος; Πού είναι, άραγε, “ο πάτος του βαρελιού”;… Κανείς δεν (φαίνεται να) ξέρει… Οι δείκτες κατρακυλούν… τι λέω… κατακρημνίζονται… βουλιάζουν… Μαζί κατρακυλά και η “ευμάρειά” μας [που την ταυτίσαμε με τον όρο “ευτυχία”…], άνθρωποι πηδούν, απελπισμένοι, απ’ τα παράθυρα, δίνοντας τέλος στη ζωή τους [:σ’ αυτό που επέλεξαν να ονοματίσουν ως “ζωή” τους…], βουλιάζουν τα αισθήματά μας κι οι ελπίδες μας…

“Και τώρα τι; Και τώρα πως;…”. Ετούτα (και άλλα αντίστοιχα παρόμοια) ερωτήματα φαίνεται να μας απασχολούν (μονάχα αυτά!) ετούτον τον καιρό, να “τριβελίζουν” το μυαλό μας. Κι αυτή μας η μονότονα επίμονη ενασχόληση, φαίνεται πως μας απομακρύνει από κάθε άλλου είδους σκέψη… φαίνεται πως μας κάνει να ξεχνάμε ακόμη και πως δεν έχουμε μόνο μυαλό (για τέτοια…), μα και καρδιά… κι αυτό που αποκαλούμε “πνεύμα”…

Κάποιες φωνές μας το θυμίζουν… [Όσο τους δίνεται η δυνατότητα να το κάνουν… μέσα στον ορυμαγδό της εποχής μας… και δη των ημερών μας… Όσο μπορούμε κι εμείς να στήσουμε αυτί, να τους αφουγκραστούμε…] Δεν είναι ετούτες οι φωνές κάποιων “μουρτζούφληδων”, “κακορίζικων” και αιώνια “κινδυνολόγων”… [Εγώ τουλάχιστον, ετούτη τη στιγμή, δεν σας μιλώ και δεν αναφέρομαι σ’ εκείνους…] Ούτε είναι απαραίτητα φωνές κάποιων ηγετών, ταγών ή διανοουμένων… Είναι φωνές αυτών που νιώθουν και είναι στη ζωή του “φιλόσοφοι”. Όχι απαραίτητα καθηγητές πανεπιστημίων ή έστω “σπουδαγμένοι”. Σ’ αυτά που λένε, σ’ αυτά που σκέπτονται, συχνά ταυτίζονται μ’ αυτούς κι οι πιο αγράμματοι, άνθρωποι απλοί, μ’ αυτό που λένε “φιλοσοφημένοι”…

…Αυτούς προσπαθώ ν’ αφουγκραστώ, λοιπόν, κι αυτοί μου δίνουν την απάντηση. Πως… Ναι, το δίχως άλλο, “έχει και άλλο πάτο, παρακάτω, το βαρέλι”… Όχι όμως απαραίτητα ετούτο το “βαρέλι” που κοντόφθαλμα θωρούμε…

Το θέμα, λένε, δεν εντοπίζεται ακριβώς εκεί που νομίζουμε ότι πρέπει να το εστιάσουμε. Το θέμα μάλλον εντοπίζεται, εάν το δούμε πιο βαθειά, σ’ εκείνα που αναγορεύσαμε, εμείς οι άνθρωποι οι σύγχρονοι, οι πολιτισμένοι, ως αξίες…

[Μεγάλο θέμα… Μεγάλη κουβέντα… Από πού ν’ αρχίσεις και που να τελειώσεις…]

Η οικονομική –χρηματιστηριακή και, ίσως, κάθε άλλου είδους κρίση, είναι κατά βάση και προεχόντως, κρίση αξιών, αρχών, ιδανικών και προτεραιοτήτων…

“Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος” έλεγαν οι αρχαίοι…

…Κι ο αντίλαλός του στη σύγχρονη (ιδίως!) εποχή:

“Πάντων ανθρώπων μέτρο χρήμα”…

Λες κι οι ανθρώπινες γενιές, παίζουν, στο πέρασμα των αιώνων, το “σπασμένο τηλέφωνο”… Και μεταδίδεται, έτσι, το μήνυμα τραγικά αλλοιωμένο, παραποιημένο!...

[… “Της γειτονιάς μας ο τρελός, όλα ανάποδα τα βλέπει…” θυμήθηκα τώρα πως τραγουδά ο τροβαδούρος…]

Σταθήκαμε, άραγε, ποτέ, σ’ ετούτη την παραφροσύνη που ζούμε, “σ’ αυτή την τρέλα που μας δέρνει” μήπως απομονωθήκαμε να στοχαστούμε, τι, άραγε, σημαίνει η λέξη “χρήμα”; Διαλογιστήκαμε ή συζητήσαμε με τον φίλο ή τον γνωστό ή τον συνάνθρωπό μας, από πού προέρχεται, ετυμολογικά, αυτή η λέξη; Σχετίζεται με τις λέξεις “χρήση”, “χρησιμοποιώ”… ή μήπως κάνω λάθος;

Και τότε, όμως, τι σχέση μπορεί να έχει με την φρενίτιδα του να συσσωρεύουμε το χρήμα… και όχι αυτό μονάχα, μα και να το κάνουμε να δείχνει περισσότερο κι απ’ όσο είναι, με διάφορα λογιστικά τερτίπια, που απεικονίζουν νούμερα, αριθμούς… δισεκατομμύρια και τρισεκατομμύρια… δολάρια, ευρώ και γιεν και ρούβλια… σε μια τεράστια φούσκα που κάποτε θα σκάσει (“στα μούτρα μας”!...) σε πολλά πολλά πολλά μηδενικά;!...

Ο καθένας ας δώσει την απάντηση που νομίζει…