Τα Φώτα και οι κάθε είδους και μορφής “καλικάντζαροι” των ημερών μας

Πόσοι από σας είχατε διαβάσει πέρσι, τέτοια μέρα, την ανάρτησή μου με τίτλο “Σήμερα τα Φώτα και οι Φωτισμοί!”; Θα την βρείτε εδώ [http://seagullstefanos.blogspot.com/2008/01/blog-post_06.html] και θα σας πρότεινα να τη διαβάσετε ή να την ξαναθυμηθείτε, πριν προχωρήσετε να διαβάσετε τα παρακάτω. Διότι αν η σημερινή μου ανάρτηση είναι “επίκαιρη”, η περσινή είναι διαχρονική…

6.1.2009

Οι μύθοι… τα παραμύθια… χαρίζουν, όσο να’ναι, μια κάποια παραμυθία…

Η σύγχρονη πραγματικότητα, όμως, ψυχρή και ανελέητη, που δεν ξέρει από παραμύθια, φοβούμαι πως μας στερεί αυτή την παραμυθία… που την έχει ανάγκη, πρώτ’ απ’ όλα, η ίδια, για να συνεχίσει να υπάρχει και να δρα ομαλά…

Εξηγούμαι…

Χθες, με τη γιορτή των Φώτων, έληξε το εορταστικό δωδεκαήμερο, κατά το οποίο, σύμφωνα με τους μύθους και τους θρύλους της ελληνικής λαογραφίας, οι καλικάντζαροι σταματούν να υποσκάπτουν τα θεμέλια της γης κι ανεβαίνουν στην επιφάνειά της, σίγουροι για την αποτελεσματικότητα του υποχθόνιου έργου τους, είτε για να απολαύσουν το θέαμα της γης να καταρρέει, είτε, κατ’ άλλη εκδοχή, για να αποφύγουν να καταπλακωθούν απ’ αυτήν ενώ θα καταρρέει…

[Κάτι αντίστοιχο, σημειωτέον, κάνουν, νομίζω, και κάποιοι από τους ανθρώπους που “ζήλεψαν τη δόξα των καλικαντζάρων” και… “είπαν να τους μοιάσουν”: Συνεχώς υποσκάπτουν, λένε, το στήριγμα του ουρανού, επιδιώκοντας κι ελπίζοντας πως θα καταρρεύσει… κι ύστερα φοβούνται πως “θα τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι”… Μα αυτό είναι “μια άλλη ιστορία”… ή, σωστότερα “ένα άλλο παραμύθι”… και, για την ακρίβεια, ένα θρίλερ… ένας εφιάλτης… που δεν είναι της παρούσης…]

Τους καλικάντζαρους δεν νομίζω πως χρειάζεται να σας τους περιγράψω, έτσι;… Άλλωστε, σύμφωνα με τις παραδόσεις, μπορεί να έχουν ένα σωρό διαφορετικές μορφές [συμβολικά, βεβαίως]: Κοντοί και χοντροί ή ψιλοί και αναιμικά λεπτοί, βρώμικοι, σιχαμένοι, θρασύδειλοι κ.λπ. Προσωποποίηση όλων των φόβων μας, που πολλοί λατρεύουν να τους βλέπουν σε κάθε είδους ταινίες φρίκης, τρόμου, θρίλερ, ελπίζοντας πως έτσι “ξορκίζουν” τους χειρότερους φόβους τους…

Να επισημάνω, πάντως, ότι στην ελληνική λαογραφία δεν υπάρχουν, απ’ ό,τι ξέρω, βρικόλακες ή/και “βαμπίρ”, αν και συχνά φαίνεται να τους προσεγγίζουν…

Σύμφωνα με τους μύθους, όμως, ποτέ, καμιά χρονιά, εδώ και χρόνια, εδώ κι αιώνες, οι καλικάντζαροι δεν τα καταφέρνουν… Κι όταν, τα Φώτα, καταδιωγμένοι πια απ’ τη Γη, επιστρέφουν στις υπόγειες και υποχθόνιες και μοχθηρές εργασίες τους, πρέπει ν’ αρχίσουν πάλι απ’ την αρχή… [κάτι σαν το μαρτύριο του Σισσύφου…]

Ευτυχώς για τη Γη μας… για την Κοινωνία μας… για τους Ανθρώπους…

Τα τελευταία χρόνια, όμως, κι ιδίως φέτος, νομίζω, “κάτι δεν πήγε καλά”… Κάτι “στράβωσε”… Δεν ξέρω τι ακριβώς και πού… Μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω!...

Ίσως να φταίει ότι οι καλικάντζαροι είναι μια “υποψιασμένοι”… Κι έχουν και σύγχρονη τεχνολογική υποστήριξη... [εδώ μέχρι και σε διαφημίσεις χώθηκε ένας, τέτοιες μέρες…] και… δεν “την πάτησαν”…

Μπορεί, λοιπόν, να συνέχισαν χωρίς διακοπή το υποχθόνιο έργο τους, καθ’ όλο το δωδεκαήμερο!... [Έτσι κι αλλιώς πόσοι από εμάς τους ανθρώπους το κατάλαβαν, το ένιωσαν, φέτος, για να έχουμε “απαίτηση” να το “σεβαστούν” και να το “τιμήσουν” κι οι καλικάντζαροι;…] Κι έτσι είναι πιο επίφοβο, πια, πως θα πετύχουν τον σκοπό τους…

Μπορεί, πάλι, το πρόβλημα να είναι αλλού. Και δεν ξέρω μήπως το σενάριο αυτό είναι ακόμα χειρότερο, πιο εφιαλτικό: Με το ανέβασμά τους πάνω στη Γη, οι καλικάντζαροι, να αποφάσισαν, πλέον, να “στρατολογούν” ανθρώπους, σαν κι εμάς, για πράκτορές τους, να τους “προσηλυτίζουν”, να τους “ρουφάνε το αίμα και τους χυμούς της ζωής” απ’ τις υπάρξεις τους, και να τους κάνουν, έτσι, ανθρωπόμορφους “ζωντανούς – νεκρούς”, ετεροκινούμενα ανθρωποειδή κενά περιεχομένου…

…Κι όσο πληθαίνουν… οι άνθρωποι – καλικάντζαροι… τόσο αποθρασύνονται!...

Και στήνουν, οι τραμπούκοι, χορό στους δρόμους… Και κρώζουν… Και ουρλιάζουν… Βγάζουν άναρθρες κραυγές… Διψώντας για περισσότερο αίμα… Για θάνατο!… Για περισσότερη καταστροφή!… Για αποδόμηση των πάντων!… Για ερείπια!... Για σκοτάδι!...

Οι καλικάντζαροι, πλέον, είναι διαφορετικοί απ’ ό,τι τους ξέραμε. Έχουν σύγχρονες μορφές…

…Άλλοι φοράνε “κουκούλες” κι άλλοι φοράνε “στολές”.

…Άλλοι παριστάνουν τους “επαναστάτες” ή τους “αναμορφωτές της σάπιας κοινωνίας”… κι άλλοι παριστάνουν τους αστυ-νομικούς!...

Οι στολές τους δεν είναι μόνο αστυνομικές… Μπορεί να είναι και στρατιωτικές, αν σκεφθούμε τα “γεράκια” που στήσανε ανόσιο απαίσιο χορό στη Λωρίδα της Γάζας…

Α, υπάρχουν κι άλλοι καλικάντζαροι! Που φοράνε λευκά κολλαριστά πουκάμισα και μαύρα κοστούμια, μαύρα – κατάμαυρα, για να “το παίξουν” σοβαροί, Πολιτικοί για παράδειγμα… και είναι (ή γίνονται) στην πραγματικότητα οι νεκροθάφτες της πολιτικής…

…ή και Διπλωμάτες (μην ξεχνιόμαστε!...), που καμώνονται πως συζητούν για να’ βρουν, τάχα, λύσεις… μέχρι να τους δώσουν οι στρατιωτικοί το “ελεύθερο” να καταλήξουν…

…Ή, πάλι, το ίδιο κουστουμαρισμένοι, το ίδιο σοβαροί… παριστάνουν τους αξιοπρεπείς τραπεζίτες, τους χρηματιστές, τους επενδυτές, τους επιχειρηματίες… Και γίνονται, στην πραγματικότητα, οι νεκροθάφτες των αγώνων και των ελπίδων και των ονείρων δεκάδων ή εκατοντάδων ή χιλιάδων οικογενειών… […που πήραν δάνειο και “χαντακώθηκαν” ή που έμειναν άνεργοι και “πετάχτηκαν στον δρόμο”…]

Να μην ξεχάσω, βέβαια, για να ’μαι δίκαιος, κι εκείνους τους καλικαντζάρους που ντύνονται και παριστάνουν τους παπάδες ή τους αγιορείτες μοναχούς… [“Θου, Κύριε, φυλακή τω στόματί μου” και… συγχώρα με εμένα για την κατάκριση… κι εκείνους, τους “θεομπαίχτες”, για το κατάκριμα… που είπαν να παίξουν, για παράδειγμα, “εν ού παικτοίς”, στο Βατο-παίδι (ή Βατο-πέδι;) για παράδειγμα…] Και ψέλνουν, έτσι, αυτοί οι ίδιοι, τον επικήδειο πολλών ψυχών που πίστεψαν και στηρίχθηκαν και ήλπισαν σ’αυτούς… και τώρα κολάστηκαν, γιατί τους πρόδωσαν…

Οι σύγχρονοι καλικάντζαροι, οι τραμπούκοι, οπλοφορούν και ρίχνουν…

…είτε με υπηρεσιακό περίστροφο, “στον αέρα”…

…είτε με Καλάσνικωφ, “στο ψαχνό”…

Σκοτώνουν “εν θερμώ” 15χρονους…

…ή προσπαθούν να σκοτώνουν “εν ψυχρώ” 21χρονους…

Κι ύστερα γυρίζουν την πλάτη, ατάραχοι κι αναίσθητοι, και φεύγουν…

…ενδεχομένως ρίχνοντας και μια χειροβομβίδα για να καλύψουν την φυγή τους…

Σαν “Κύριοι”, που λένε…

Όχι, δεν αναφέρομαι μόνο σ΄αυτούς που έφυγαν μέσα στη νύχτα…

…μα και σ’ αυτούς, τους όποιους “καθώς πρέπει”, τους βολεμένους κάθε είδους, τους “κουστουμάτους”, που έχουν κι αυτοί τον τρόπο τους να “καλύπτουν τη φυγή τους…

…Είτε από την Κοινή γνώμη, είτε από την Δικαιοσύνη…

…Υπουργοί –καλικάντζαροι…. ή/και Κυβερνήσεις καλικαντζάρων ολόκληρες… που έφυγαν στο παρελθόν… ή/και θα φύγουν στο μέλλον…

…μέσα σε προπετάσματα καπνού…

…χάρη και σε χειροβομβίδες κρότου –λάμψης…

…τι λέω;… χειροβομβίδες νόμων κατά βούληση…

…περί παραγραφής αδικημάτων, για παράδειγμα, περί (μη) ευθύνης υπουργών…

…και προπετάσματα καπνού που δημιουργούν τα διάφορα ΜΜΕ, κατά περίπτωση και περίσταση, “εξοφλώντας γραμμάτια” και οφέλη…

Κι όλοι, κατά πως λέει ο λαός, “φεύγουν νύχτα”!...

Μα κι όλα τα παραπάνω, επισημαίνω, συμβαίνουν νύχτα!...

…Μες στο σκοτάδι!...

…Όπως κάθε τι φαύλο!....

…που πράττει, “εν κρυπτώ”, ο κάθε φαύλος και τραμπούκος…

[Όποια από τις παραπάνω επαγγελματικές ιδιότητες κι αν έχει… ή και όποια άλλη που δεν ανέφερα…]

Διότι “πας ο τα φαύλα πράττων, μισεί το φως”….

…Και τα Φώτα, που κάποτε ήταν “Φώτα ολόφωτα”, φοβούμαι πως από χρονιά σε χρονιά γίνονται όλο και λιγότερο φωτεινά…

…υπό την έννοια ότι όλο και λιγότερα μάτια… όλο και λιγότερες ψυχές… όλο και λιγότερες καρδιές και μυαλά… είναι ανοιχτά να φωτιστούν…

Γι’ αυτό σας λέω, φίλοι μου!

Ανοίξτε τα μάτια σας!

Ανοίξτε τα μυαλά σας!

Ανοίξτε τις καρδιές σας!

Να μπει Φως, πολύ Φως…

…να λάμψουν τα σκοτάδια!...

Κι όλοι μαζί, ας γίνουμε πυρσοί, λαμπάδες…

…ας καούμε… ας πυρποληθούμε…

…διότι, όπως λέει ο ποιητής [στίχος που συχνά τον έχω επικαλεσθεί…]

… “αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πώς θα λάμψουν τα σκοτάδια;”…

Κι όπως λέει ένας άλλος δικός μας μεγάλος ποιητής, ο Άγγελος Σικελιανός, στο “Πνευματικό Εμβατήριό” του [που μπορείτε να βρείτε και στο άλλο μου ιστολόγιο, εδώ: http://eaglestefanos.blogspot.com/2008/06/blog-post_30.html]

«Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ΄ την Ελλάδα!

Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ' τον κόσμο!

Τι, ιδέτε, εκόλλησεν η ρόδα του βαθιά στη λάσπη,

κι α, ιδέτε, χώθηκε τ' αξόνι του βαθιά μες στο αίμα!

Ομπρός, παιδιά, και δε βολεί μοναχός του ν' ανέβει ο ήλιος

σπρώχτε με γόνα και με στήθος να τον βγάλουμε απ' τη λάσπη,

σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ' το γαίμα.

Δέστε, ακουμπάμε απάνω του ομοαίματοι αδερφοί του!

Ομπρός, αδέρφια, και μας έζωσε με τη φωτιά του,

ομπρός, ομπρός, κ' η φλόγα του μας τύλιξε, αδερφοί μου!

Ομπρός, οι δημιουργοί!...

Την αχθοφόρα ορμή Σας στυλώστε με κεφάλια και με πόδια,

μη βουλιάξει ο ήλιος!»

Επιτρέψτε μου να κλείσω με κάτι σχετικό, αλλά πιο “πεζό” και “πρακτικό”, από το βιβλίο του Δημητρίου Μπουραντά “Όλα σου τα ’μαθα, μα ξέχασα μια λέξη”:

“Η ευθύνη μας δεν είναι μόνο να μην κάνουμε εκείνα που δεν πρέπει. Ταυτόχρονα πρέπει να μην αφήνουμε να τα κάνουν οι άλλοι. Αν τ’ αφήσουμε, θα γίνουν χείμαρροι και θα μας πνίξουν. Η αντίσταση σε όλα αυτά είναι καθήκον του κάθε πολίτη που πιστεύει σ’ έναν καλύτερο κόσμο. Η οπισθοχώρηση και η φυγή ενισχύουν τη δυναμική των φαύλων κύκλων της κοινωνίας που οδηγούν στην κοινωνική αποσύνθεση, στη μετριότητα, ίσως και στην αυτοκαταστροφή”.

Καλή Φώτιση σε όλους μας!