Μες στη μέση του χειμώνα ονειρεύτηκα… χιόνι!... (…κι ύστερα σκεφτόμουν το όνειρο και το χιόνι…)

…Στο όνειρό μου, απόψε, είδα χιόνι. Είδα, απ’ όσο θυμάμαι, πως ήμουν σ’ ένα δωμάτιο και ξαφνικά διαπιστώνω… νιώθω περισσότερο… πως η κλειστή κουρτίνα μου κρύβει τη θέα μιας χιονοθύελλας […τρόπος του λέγειν… περισσότερο έμοιαζε να πέφτει πυκνό χιόνι και να φυσάει αρκετά…]. «Χιονίζει. Και μάλιστα πυκνά! Σαν χιονοθύελλα!» φωνάζω στην παρέα μου [Μία; Ένας; Πολλοί;… δεν ξέρω, αυτό δεν το είδα στο όνειρο…] Και τρέχω κι ανοίγω την κουρτίνα για να χαρώ το θέαμα…

Τρέξτε, λοιπόν, κι εσείς ονειροκρίτες, καζαμίες, να (μου) εξηγήσετε το όνειρο… Κι εσείς, ψυχολόγοι και ψυχαναλυτές, πείτε μου… Ίσως φταίει που έφαγα βαριά χθες το βράδυ (κι οι ειδικοί λένε να το αποφεύγουμε…). Ίσως να φταίει, πάλι, που χθες, πριν ξαπλώσω, διάβαζα Φρόυδ, ψυχανάλυση… (…και μου ’πεσε κι αυτό βαρύ!...) Ίσως πάλι να φταίει [σας λέω εγώ όλα κάποια ενδεχόμενα, κι εσείς αποφασίστε, ανάλογα με την επιστημοσύνη σας…] πως μου έχει λείψει πολύ το χιόνι, τελευταία [Διευκρινίζω, πάντως, πως δεν το σκεφτόμουν… δηλαδή δεν μου συνέβη να το σκέφτομαι, συνειδητά, να το επιθυμώ… Όχι πως κατά βάθος δεν το ήθελα…]. Να μην ξεχάσω να σας πω (γιατί κι αυτό μπορεί να είναι χρήσιμο για εσάς, τους ειδικούς…) πως τις προάλλες, πριν από καμιά εβδομάδα περίπου, έγραψα ένα κείμενο, άσχετο [δηλαδή δεν είχε καμιά σχέση με το χιόνι! τη γλώσσα αφορούσε, τον πλούτο και την αξία της…], όπου μεταξύ άλλων έκανα και μια απλή αναφορά στο ότι, απ’ ό,τι έχω ακούσει, οι άνθρωποι του Βορρά, της Αλάσκας νομίζω, έχω ακούσει πως έχουν αρκετές δεκάδες διαφορετικές λέξεις (ίσως πάνω από πενήντα, αν θυμάμαι καλά) για να περιγράψουν το χιόνι: Χιόνι πυκνό, χιόνι αραιό, χιόνι που πέφτει πλάγια και στριφογυρίζει, χιόνι στρωμένο έτσι ή αλλιώς… δεν πάει καν ο νούς μου πόσες διαφορετικές περιπτώσεις και καταστάσεις ένιωσαν την ανάγκη να περιγράψουν και να ονοματίσουν, γιατί τις έχουν βιώσει κι έχουν τις εμπειρίες τους μες στη ζωή τους… τόσες πολλές λέξεις γι’ αυτό που εμείς (με τις δικές μας σχετικές, δηλαδή φτωχές, εμπειρίες….) τις αποκαλούμε μόνο με μία λέξη: «χιόνι»… [Η αξία και η σημασία της γλώσσας, του πλούτου της, για να εκφράσει εμπειρίες και συναισθήματα…]

…Δεν ξέρω πόση ώρα διήρκεσε η χιονοθύελλα… χμ… στο όνειρό μου… (Οι επιστήμονες οι ειδικοί λένε πως τα όνειρα δεν διαρκούν παρά μερικά δευτερόλεπτα…) Αυτό που μπορώ να σας διαβεβαιώσω, πάντως, είναι πως όταν πια το πρωί ξύπνησα… το είχε στρώσει!... Όχι έξω από το σπίτι. Ούτε μέσα στην ψυχή μου (μην σας περάσει τέτοια ιδέα και οδηγηθείτε σε λανθασμένα συμπεράσματα…) «Το είχε στρώσει» μέσα στο μυαλό μου!.... Δηλαδή, με άλλα λόγια, το μυαλό μου ήταν γεμάτο με τη σκέψη, με την ιδέα του χιονιού… […και γι’ αυτό προτίμησα να κρατήσω τα βλέφαρά μου κλειστά, για ν’ απολαμβάνω αυτή τη θέα του μυαλού, αυτής της σκέψης… γιατί αν τ’ άνοιγα ίσως η σκέψη… (χμ… η «θέα» θα έλεγα καλύτερα…) θα χανόταν… Θα ήταν σαν να έκλεινα (διότι οι περιπτώσεις είναι «αντιστρόφως ανάλογες»…) τις κουρτίνες και έχανα το μαγικό θέαμα…

…Σκεφτόμουν, λοιπόν… σκεφτόμουν εμένα… (ή και όλα τα παιδιά…) που δεν τους αρκεί να χαζεύουν μέσ’ απ’ το παράθυρο… μα τρέχουν κι ανοίγουν την πόρτα… για να χωθούν στο χιόνι… να τρέξουν πάνω σ’ αυτό.. να παίξουν… να το νιώσουν μ’ όλες τις αισθήσεις… (χμ… για την όσφρηση και για την ακοή θα πρέπει να επανέλθω, αναλυτικότερα…)

…Με έβλεπα, λοιπόν, πίσω από τα κλειστά μου βλέφαρα πάντα (!...), να έχω μεν ανοίξει την πόρτα, αλλά για αρκετή ώρα, να μην τρέχω να το πιάσω, να τ’ αγγίξω, να φτιάξω χιονάνθρωπο, να μην τρέχω πάνω σ’ αυτό, να μην παίζω μ’ αυτό… (…άλλωστε, σας θυμίζω, δεν είμαι δα πια παιδί…), μα να στέκομαι (τουλάχιστον στην αρχή…) και να το θαυμάζω, να το απολαμβάνω με τα μάτια… μα και, μες στην απόλυτη σιωπή και ησυχία, να το απολαμβάνω ακόμα και με την ακοή… (μια εμπειρία που τα παιδιά… ή τουλάχιστον για να είμαι απόλυτα ακριβής: εγώ ως παιδί δεν την είχα νιώσει ποτέ… μες στις φωνές… μες στις χαρές και στα παιχνίδια με το χιόνι…). Αλήθεια… εσείς έχετε σταθεί ποτέ σ’ ένα τέτοιο τοπίο (ή, ακόμα καλύτερα, έχετε ξαπλώσει πάνω στο χιόνι…), τελείως σιωπηλοί κι ακίνητοι… να ζήσετε την εμπειρία μιας χιονονιφάδας, απ’ τις τελευταίες που ξέμειναν, να ακουμπάει ελαφρά – ελαφρά («ελαφροπατώντας»…) το έδαφος (λες και θέλει να περάσει απαρατήρητη η καθυστερημένη άφιξή της… μη τυχόν και την ρωτήσουν οι υπόλοιπες «πού χάζευε» ή τι άλλο έκανε τόση ώρα που έπεφτε….)

Οι ειδικοί, οι ψυχολόγοι… θα έχουν ήδη αρκετό υλικό για τη δουλειά τους, για το ψυχογράφημά μου: Αυτή η διαφορετική αντίδραση που ήδη επεσήμανα (πως δηλαδή αντί να τρέξω, αυθόρμητα, έστω και μες στη σκέψη μου, να πιάσω και να παίξω και να χωθώ στο χιόνι… καθόμουνα για ώρα και απλά το απολάμβανα με τα μάτια…), το νιώθω πως θα είναι γι’ αυτούς υλικό πολύτιμο… θα ’χουνε βγάλει τα σημειωματάριά τους και θα γράφουν… θα ’χουν αρχίσει να λένε και να σχολιάζουν… [Ειλικρινά θα ήθελα πολύ να τους ακούσω… Να βοηθηθώ με τις γνώσεις τους, να νιώσω και να καταλάβω περισσότερο τον εαυτό μου… Σχεδόν ακούω ήδη στα αυτιά μου, με ιδιαίτερη χαρά, μια φίλη μου καλή κι αγαπημένη, που εδώ και χρόνια έχει αναλάβει, άτυπα, αυτόν τον ρόλο και μου/με σχολιάζει… στα καλώς και στα κακώς «κείμενα»… κι αυτό με κάνει να την αγαπώ περισσότερο…]

Για τους ψυχαναλυτές, ειδικότερα, οφείλω και κάτι ακόμα, ίσως: Να προσπαθήσω να εξηγήσω τι σημαίνει για μένα το χιόνι. Τι αντιπροσωπεύει. Ως ιδέα! Τι συμβολίζει, για μένα… (Σε εμένα το οφείλω, κατ’ αρχάς. Εγώ ο ίδιος θα ήθελα, πρωταρχικά, να το κάνω… Σε μια προσπάθεια αυτογνωσίας…) Δύσκολο να το κάνω… Πολλές φορές το έχω επιχειρήσει στο παρελθόν. Και πάντα έχω αφήσει την προσπάθεια στη μέση, λειψή… (Όπως και τώρα …) Διότι, βέβαια, δεν ισχυρίζομαι πως πέτυχα τον στόχο, την επιθυμία μου: την Αυτογνωσία…

Το χιόνι, λοιπόν, για μένα, αντιπροσωπεύει κάτι μαγικό… Πέφτει από ψηλά [κάθε τι είναι σημαντικό, ακόμα και οι λεπτομέρειες…], απ’ τον κόσμο των ιδεών και των πνευμάτων, και αλλάζει την όψη σε κάθε τι που αγγίζει… Καταργεί τις γωνίες και στρογγυλεύει τα αντικείμενα, θαρρείς με μια «σοφία»… Δεν είναι τυχαίο, το δίχως άλλο, που είναι λευκό… το χρώμα που περιέχει όλα τα άλλα χρώματα… (Σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να ’ταν μαύρο… έτσι νομίζω… έτσι νιώθω…) Καλύπτει σχεδόν ομοιόμορφα όχι μόνο τα όμορφα, μα και τα άσχημα… Και τα καλύπτει, τα κρύβει… (…ακόμα και τους σωρούς των σκουπιδιών, τους εξαφανίζει… μαγικά….) Χαρίζει σε όλα κάτι το άυλο… Και μια αγνότητα…

…Μ’ αρέσει να βλέπω πατήματα πάνω στο χιόνι το παχύ… Μα δεν μ’ αρέσει, μ’ απωθεί, όταν κάποιοι άγαρμπα το ποδοπατούν… και βίαια το λιώνουν… Κι εκεί που ειλικρινά δακρύζω, ήδη από παιδί, μα και τώρα ακόμα, είναι όταν λιώνει, ξεχασμένο πια και περιφρονημένο (μετά την πρώτη αίσθηση και την ομορφιά που μας χάρισε…), ενδεχομένως δε θεωρούμενο και «εμπόδιο» στις εργασίες και στις μετακινήσεις μας… και λιώνει λασπωμένο και βρώμικο πια…

[Υ.Γ. Ώρα να σηκωθώ πια απ’ το κρεβάτι… απ’ το «ντιβάνι»… Ευχαριστώ πολύ, κύριε Φρόυδ και μίστερ Γιάλομ…]