Βάτραχοι… Και μεταμορφώσεις τους σε πρίγκιπες!...

Δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά πάντως είναι γεγονός ότι κυκλοφορούν πολλοί μύθοι κι αλληγορίες που ενώ αναφέρονται κατά βάθος σε ανθρώπινες αντιδράσεις και συμπεριφορές, εμφανίζονται με την μορφή μύθων που, τάχα, έχουν να κάνουν με βατράχους.

Ήδη, στο ένα μου ιστολόγιο, το Eagle, έχω αναρτήσει δυο τέτοιους μύθους… […και, συγκεκριμένα, την “Αλληγορία των βατράχων” (http://eaglestefanos.blogspot.com/2008/09/blog-post_08.html) και, ιδίως, προσφάτως, “Το βατραχάκι που δεν ήξερε ότι (θα) βραζόταν” (http://eaglestefanos.blogspot.com/2009/01/blog-post.html), εκ των οποίων τη δεύτερη τη συνιστώ ανεπιφύλακτα! Τώρα αμέσως, μην τυχόν και ξεχαστείτε!... Είστε μόνο ένα “κλικ” μακριά: http://eaglestefanos.blogspot.com/2009/01/blog-post.html]

Πέραν τούτων, όμως, όπως γνωρίζουμε όλοι, βεβαίως, και σας θυμίζω, υπάρχουν κι εκείνα τα παραμύθια που μιλάνε για πρίγκιπες μεταμορφωμένους, πάλι σε βατράχους… Που αρκεί ένα φιλί κάποιας που θα τους αγαπήσει, έτσι όπως είναι, και όταν πια θα τους φιλήσουν, παίρνουν ξανά την αρχική τους τη μορφή, την πιότερή τους χάρη…

Δεν ξέρω πώς και γιατί αυτή η ιδιαίτερη συμπάθεια προς τους βατράχους… Δεν ξέρω τι μπορεί να συμβολίζει ο βάτραχος… [Διότι, αναμφίβολα, τα σύμβολα και οι συμβολισμοί έχουν, πάντα, ιδιαίτερη αξία, σημασία και βαρύτητα…] Νομίζω πως πρέπει να το ερευνήσω, να το ψάξω…

Για την ώρα, πάντως, το όλο θέμα, μου θύμησε ένα βιβλίο που διάβασα παλαιότερα, με τίτλο “Από βάτραχος πρίγκιπας… και τούμπαλιν”… Ενδιαφέρον, στο περιεχόμενό του, βιβλίο. Δεν θυμάμαι, βέβαια, και δη με λεπτομέρειες, ό,τι έγραφε, πάντως αναφερόταν στο πώς μπορούμε να μεταμορφώσουμε τον χαρακτήρα μας… κι από “βάτραχοι” να γίνουμε, πάλι(;) “πρίγκιπες”… να μεταμορφωθούμε!...

Μια τέτοια “μετα-μόρφωση” δεν είναι αποκλειστικά και μόνο θέμα μόρφωσης. Η μόρφωση, σκέτη, όσο πολλή κι αν είναι, οδηγεί, συνήθως σε παρα-μόρφωση: Σ’ έναν βάτραχο υδροκέφαλο, δηλαδή με κεφάλι φουσκωμένο από πολλές γνώσεις, που, όμως, παραμένει βάτραχος… που ενώ παλαιότερα κρόαζε απλώς, τώρα κροάζει “είμαι ένας μορφωμένος βάτραχος”!... Ενδεχομένως, μάλιστα, σε διάφορες γλώσσες… (…ανάλογα με τις γνώσεις του…)

Η μεταμόρφωση, λοιπόν, εστιάζεται και οφείλεται στη συνειδητοποίηση (των) πραγμάτων, στην αλλαγή νοοτροπίας, συμπεριφοράς, χαρακτήρα…

Μόνο τότε μπορούμε να… εξανθρωπιστούμε….

Πρώτο βήμα σ’ αυτή (ή: γι’ αυτή) τη μεταμόρφωση είναι η συνειδητοποίηση του ποιοι είμαστε και του τι θέλουμε να γίνουμε. Είμαστε άλογα φοβισμένα βατράχια, που βουτάμε στους βάλτους, που θέλουμε να σταθούμε στα πόδια μας και ν’ αποκτήσουμε λόγο και λογική…

Το κύριο χαρακτηριστικό των βατράχων είναι ο φόβος και η αυτοματοποιημένη – μηχανική - φοβική αντίδρασή τους να φεύγουν μπροστά στον πρώτο κίνδυνο και να βουτάνε στον βάλτο τους, που τους προσφέρει προστασία… Ο “βάλτος” δεν επιλέγεται τυχαία. Κρύβει (κι αυτός!) συμβολισμούς!... Βάλτος σημαίνει, για όλους μας, ακίνητα νερά. Συνήθως και ακάθαρτα νερά, μουχλιασμένα (όπως κάθε τι που δεν κινείται…). Η έννοια “βάλτος” μπορεί να παραπέμπει και στο υποσυνείδητο και το ασυνείδητο….

Δεύτερο μεγάλο βήμα για μια μεταμόρφωση είναι η αντίσταση στο φόβο και στη φυγή. Η φυγή δεν είναι λύση. Είναι προς όφελός μας να σταθούμε απέναντι στο φόβο / στους φόβους μας, να τους γνωρίσουμε, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε και να τους σκοτώσουμε…

Σ’ ένα μεταγενέστερο βήμα θα πρέπει να σταθούμε, “ενώπιοι ενωπίοις”, απέναντι σ’ αυτόν / αυτήν που, τελικά, θα μας μεταμορφώσει.

Άνθρωπος θα’ναι αυτός, μια γυναίκα; [Είναι τυχαίο, άραγε, που γι’ αυτόν τον ρόλο του παραμυθιού επιλέγεται γυναίκα;…] Μπορεί. Ένας άνθρωπος μπορεί, πράγματι, να μας μεταμορφώσει. Σε πολλές και διαφορετικές περιπτώσεις, σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μας: Η δασκάλα των παιδικών μας χρόνων, που από “κούτσουρα απελέκητα”, από φοβισμένα νήπια, θα μας μεταμορφώσει, με τον χρόνο και με την αγάπη της, σε ολοκληρωμένους ανθρώπους… Ή η αγαπημένη των εφηβικών μας χρόνων και ερώτων, που από παιδιά θα μας μεταμορφώσει σε άνδρες… Ή, πάλι, η ώριμη αγάπη μιας γυναίκας, που είναι ικανή να μας κάνει να νιώσουμε (και να γίνουμε!...) “άλλος άνθρωπος”!...

Η γυναίκα του παραμυθιού, όμως, που μας δίνει το φιλί της μεταμόρφωσής μας, μπορεί να σημαίνει, σε επίπεδο συμβολικό, μπορεί να είναι, δηλαδή, μια ιδέα: Ένας σκοπός κι ένα νόημα ζωής για εμάς! Διότι όταν βρούμε έναν τέτοιο σκοπό κι ένα νόημα, αν τ’ αγαπήσουμε και, αντίστοιχα, μας αγαπήσει, τότε, πράγματι, μπορούμε να μεταμορφωθούμε!... Τότε ναι, μπορούμε να γίνουμε άνθρωποι!...

Η γυναίκα που θα μας δώσει το κρίσιμο φιλί, το “φιλί της ζωής” (κυριολεκτικά!.....) μπορεί, τελικά, να μην είναι άλλη από την ίδια τη ζωή!... Τι πιο “φυσικό” (και τι πιο “παραμυθένιο”!...) να σου δίνει το φιλί της ζωής η ίδια η ζωή!...

…Και πάνω που σκεφτόμουν αυτγά… κι ενώ είχα κι άλλα να γράψω σχετικά… συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν κι άλλα παραμύθια με παρόμοιες συμβολισμούς, όπως, για παράδειγμα, αυτό με την “Πεντάμορφη και το Τέρας”. [Τέρας εγώ;!...] Και όχι μόνο αυτό, βεβαίως…

Αλλά γι’ αυτά ή/και για άλλα παραμύθια θ’ ασχοληθώ, ίσως, μιαν άλλη φορά… Ή, ίσως, πολλές άλλες φορές…

…Διότι, καθώς θα έχετε αντιληφθεί ίσως…

…μ’ αρέσουν τα παραμύθια…

…και ιδίως οι συμβολισμοί τους…

[…όσους μπορεί ν’ αντιληφθεί ο καθένας μας, ανάλογα με πολλούς παράγοντες που τον αφορούν και σχετίζονται με τον ίδιο….]

Εσείς ίσως θα δώσετε μιαν άλλη ερμηνεία στα ίδια παραμύθια, μιαν άλλη εξήγηση…

Εγώ είμαι ένας… [….χμ… τι παραμύθι να σας πω πάλι;….] …είμαι ένας παπούς που του αρέσει να λέει παραμύθια… (...και ιστορίες αγάπης!...)

…κι αυτό μ’ έχει κάνει (ή μ’ έχει αφήσει ακόμα…) παιδί!