[Σύνδεση με τα προηγούμενα…]:
Έγραφα στην μόλις προηγούμενη ανάρτησή μου [την αφιερωμένη στον Πόνο, τον Μόχθο και τον Κόπο, στο Δάκρυ και στον Ιδρώτα], μεταξύ άλλων, και για “τις μαρμάρινες “Κόρες” και τους “Κούρους”, την πλαστικότητα και τη ζωντάνια τους, έξοχα δείγματα της γλυπτικής” και, σχετικά μ’ αυτούς, πως “αν το άμορφο μάρμαρο δεν είχε υποστεί τους πόνους απ’ τα βίαια χτυπήματα της σμίλης του καλλιτέχνη, υπήρχε, άραγε, ποτέ η πιθανότητα, να μεταβληθούν σ’ αυτά τ’ αριστουργήματα;”
Στο άλλο ιστολόγιό μου, το “Σπουργίτι”, έγραψα σήμερα κάποιες σύντομες σκέψεις για τους Κόλακες, τους λεγόμενους και “γλείφτες” [εδώ: http://spourgitistefanos.blogspot.com/2009/02/blog-post.html]. Μα εκτός από τους γλείφτες, υπάρχουν και οι γλύπτες!... Νοούμενοι και μεταφορικώς –συμβολικώς…
Περί γλυπτικής. Πραγματικής, αλλά και μεταφορικώς – συμβολικώς νοούμενης!
[Αφιερωμένο εξαιρετικά σε μία φίλη καλλιτέχνιδα… Εξαιρετική καλλιτέχνιδα και σπουδαία φίλη!...]
…Εκτός από τους “γλείφτες”, υπάρχουν και οι γλύπτες!
Οι γλύπτες!
Καλλιτέχνες αυτοί!
Διαλέγουν μια πέτρα, μια πέτρα που για τους περισσότερους μπορεί να “μην σημαίνει απολύτως τίποτε”, που μπορεί να μην είναι καν “όμορφη” στα μάτια των πολλών...
…Κι αυτή την πέτρα την αγκαλιάζουν [στην αρχή] με το βλέμμα τους, με τη ματιά τους, με τη φαντασία τους […κι η πέτρα ίσως να νιώθει και αυτή “κολακευμένη” για το γεγονός ότι επιλέχθηκε… ίσως να “λιώνει” κι αυτή απ’ το αγκάλιασμα της ματιάς και της καρδιάς του καλλιτέχνη…]
…Κι ύστερα αρχίζει η πορεία… η καλλιτεχνική δημιουργία!...
…Έτσι μ’ επέλεξε κι εμένα μια καλλιτέχνιδα…
…και με τις παρατηρήσεις της, με τα σχόλιά της, ήταν σαν να πετούσε με το καλέμι, με τη σμίλη της μακριά, “σκάρτα” κομμάτια από τον εαυτό μου…
…Κι ένιωθα να διαλύομαι… Και πονούσα….
Κι όμως, μετά από κάθε τέτοιο χτύπημα – λάξευμα [έτσι όπως συνηθίζεται από όλους αυτούς τους καλλιτέχνες, δηλαδή τους γλύπτες!...] η καλλιτέχνιδα η φίλη μου τι έκανε; Χάιδευε το σημείο που είχε λαξέψει!...
Κι εκείνες ήταν οι καλύτερες στιγμές για μένα!...
…καθώς ένιωθα τα δάχτυλά της να με χαϊδεύουν!...
Αυτό περισσότερο επιθυμούσα…
Και μου ’γινε βίωμα: Χτύπημα, χτύπημα, χάιδεμα!...
Αναρωτιέμαι πού θα καταλήξει αυτή η ιστορία, αυτή η κατάσταση… Δεν με πειράζουν τα χτυπήματα… αρκεί να έρχεται μετά το χάδι…
Αναρωτιέμαι, όμως, αργότερα, όταν “ολοκληρωθώ” ως έργο, ως δημιούργημα εμπρός στα μάτια της [ή αν γίνω αυτό που θέλει η φίλη μου η καλλιτέχνιδα... (διότι ας έχουμε εμείς οι “πέτρες” την ψευδαίσθηση, όταν σκορπάμε, όταν διαλυόμαστε, ότι η θραύση είναι άμορφη, στην πραγματικότητα σιγά - σιγά αυτά όλα μας δίνουν μια μορφή!..)], μήπως δεν θα ασχολείται πια μαζί μου…
…Oπότε ποια θα είναι, πλέον, η μοίρα μου;… Να καταλήξω, άραγε, σ’ ένα μουσείο;.. Κι αυτό, άραγε, θα μου άρεσε;… Στα μουσεία θα μας χαϊδεύουν, βέβαια, εσαεί τα μάτια. Μα μας αρκεί μονάχα αυτό;… Νομίζω πως προτιμώ ένα χάδι με την παλάμη του άλλου. Μόνο που, δυστυχώς, στα μουσεία απαγορεύεται αυστηρώς το να αγγίζεις…
5 σχόλια:
Στα ποδια του θεου αν το θελεις ψυχη μου,εκει αν φθασουμε ακεραιοι τοτε εχουμε τα παντα κερδισει στη ζωη...
η σ... της σιωπης
Γι' αυτό εκτός απο την εκπαίδευση και τη βελτίωση χρειάζεται και η αγάπη. Τι νόημα έχει να γίνεσαι καλύτερος όταν δεν μπορείς να το απολαύσεις. Είναι πολυ σημαντικό να εκτιμάμε αυτό που έχουμε χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να επαναπαυόμαστε κι όλας. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει το τέλειο είναι απο μόνο του απελευθερωτικό και μας επιτρέπει να απολαμβάνουμε τη στιγμή.
Σε πόσα άλλα μονοπάτια με κατευθύνεις, καλέ μου Ανώνυμε...
Δυό - τρία σχόλια μόνο:
α) Σίγουρα η αγάπη είναι όχι απλά κάτι πολύ σημαντικό, αλλά το πιο σημαντικό!
β) Νομίζω ότι συχνά την απόλαυση μας την προσφέρει, εσωτερικά, αυτή η ίδια η γνώση ότι γινόμαστε καλύτεροι.
γ) Το ότι δεν υπάρχει γήινη, υλική, ανθρώπινη τελειότητα είναι απελευθερωτικό...
δ)...Όμως γιατί να μην μπορούμε να απολαμβάνουμε κάθε στιγμή ως στιγμή της α-τέλειωτης πορείας μας προς την τελείωση;...
Ποιός είναι ο σκοπός της τελείωσης; Για εμένα είναι το να μπορούμε να προσφέρουμε, να είμαστε χρήσιμοι σε αυτούς που αγαπάμε ή και στους εχθρούς μας άλλα και στον ίδιο μας τον εαυτό. Επίσης μερικές φορές αξίζει να θυσιάσεις λίγο απο την τελειότητά σου για να τελειωθεί ο άλλος π.χ. ο/η συντροφός σου ή το παιδί σου.
Μακάρι, Ανώνυμε, να μπορούσαμε να θυσιάσουμε λίγη από την "τελειότητά" μας για να τελειωθεί ο άλλος! Διότι τότε, αν το σκεφθείς, θα "τελειωνόμασταν" ακόμα περισσότερο!...
Αυτή είναι η μαγεία της αγάπης και της ευτυχίας που προσφέρει: Όσο "διαιρείται", τόσο πολλαπλασιάζεται!...
...Κάτι σαν καθρέφτισμα ενός καθρέφτη μέσα σε έναν άλλον, μου κάνει... μέχρι το άπειρο!...
Δημοσίευση σχολίου