Τη “σιγουριά” των “λιμανιών”, να τη φοβάσαι…

Η e-φίλη μας η Γιώτα, προ καιρού, στο ιστολόγιό της. Οι φίλοι μου (σχεδόν) όλοι. Εγώ ο ίδιος. Λίγο – πολύ όλοι μας!... Θέλω να ελπίζω όχι πάντα και συνεχώς, όχι “στα καλύτερά μας”, όχι όταν συνειδητοποιούμε το “πώς και το γιατί”…

Όλοι μας, λοιπόν, κάποιες στιγμές, συχνές, αρκετές, πολλές ή, έστω, μερικές… ποθούμε κι ευχόμαστε “ήρεμα νερά”, “λιμάνια απάγκια” κ.λπ.

Αξίζει, άραγε, να ευχόμαστε στους εαυτούς μας κάτι τέτοιο ή κάποια άλλη ανάλογη ευχή;… Αξίζει, άραγε, στον εαυτό μας, μια τέτοια κατάληξη; Μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία ή είναι, μήπως, μια “κατάντια”;…

Για σκεφθείτε το!... Κι ας δώσει ο καθένας την απάντηση που του ταιριάζει…

…Νιώθω πως τα χρειάζομαι, βέβαια, το δίχως άλλο, τα λιμάνια και το απάγκιο που μου προσφέρουν, κάποιες στιγμές που το ’χω ανάγκη, απ’ τους ανέμους, την πρόσκαιρη προστασία απ’ τις τρικυμίες, την ψυχική και σωματική ξεκούραση…

Μα απ’ την άλλη είμαι σίγουρος πως δεν μου ταιριάζει ως μόνιμος τρόπος ζωής… Μια βάρκα, ένα καράβι, ένα σκάφος η ύπαρξή μου, η ζωή μου! Τι νόημα θα είχε, για μένα, μια τέτοια ζωή μέσα σ’ ένα λιμάνι;… Δεν φτιάχτηκα γι’ αυτό!... Να σκίζω τα κύματα φτιάχτηκα, να πηγαίνω κόντρα στους ανέμους, ν’ αντιμετωπίζω τις φουρτούνες… Και να φθάνω, έτσι, σε άλλους τόπους, μακρινούς… να ρίχνω άγκυρα εκεί, για λίγο… κι ύστερα… “πάμε γι’ άλλα”!...

Το ξέρω, το νιώθω, το αντιλαμβάνομαι… πως είναι η “εύκολη λύση”… Οι θελκτικές σειρηνικές φωνές για “ήσσονα προσπάθεια”, για “άραγμα”!...

…Κι ιδίως εμείς οι Έλληνες… για πές μου!... Πώς αφεθήκαμε και καταλήξαμε έτσι, στο πέρασμα των αιώνων;!... Οι αρχαίοι πρόγονοί μας ήταν θαλασσοπόροι κι εξερευνητές… εμείς, οι σύγχρονοι Έλληνες, πώς επιλέξαμε ως ιδανικό μας “μια θεσούλα στο δημόσιο” και, γενικότερα, τη “βολή” μας “μόλις πιάσουμε την καλή”;… Να “βρούμε τον μήνα που τρέφει τους έντεκα”: το όνειρό μας!

Κι όχι μονάχα στα υλικά. Μα σε κάθε τομέα! Να βρούμε μια γνώμη, μια άποψη, μια φιλοσοφία ζωής, μια κοσμοθεωρία, ένα σύστημα αξιών και ηθικής, εύκολα και βολικά, και να “αράξουμε”, αναπαυμένοι, σε αυτά… Στις βεβαιότητές μας, στις αλήθειες μας, στη σιγουριά… “του λιμανιού”…

…Χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι τα καράβια που παραμένουν για πολύ μες στα λιμάνια, αργά ή γρήγορα ξαναγυρίζουν στα μουράγια… πάνε προς διάλυση… για παλιοσίδερα!...