Επίμετρο σε δύο τελευταίες αναρτήσεις

Δύο από τις τελευταίες μου αναρτήσεις:

* “Πρόσωπο… Προσωπείο… Προσωπικότητα… (Μερικές σκόρπιες σκέψεις)”

* “Αυτοπραγμάτωση… Αυτοπροσδιορισμός… Αυτογνωσία…”

Αφού τα έγραψα, θυμήθηκα κάποια μικρά (σχετικά;) κείμενά μου, χρόνια πριν, και τα αναζήτησα… Σας τα παρουσιάζω:

Α’

Το πρόσωπό του δεν άρεσε στους πολλούς.

Τον ανάγκασαν να φορέσει προσωπείο

……………………………………….

Κάποιοι διακήρυξαν: -Κάτω η υποκρισία!

Τους άκουσε.

Έβγαλε τη μάσκα και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη.

Μα ο καθρέφτης ήταν σπασμένος.

Και το είδωλό του παραμορφωμένο.

(Έτσι νόμιζε…)

Εκείνο το βράδυ η καμπάνα του νεκροταφείου δεν χτύπησε.

Κι όμως, θα’πρεπε!...

Β’

“Σπάστε τις καμπάνες!

Με ξυπνάνε!...

Σπάστε τους καθρέφτες!

Μου δείχνουν ποιος είμαι…

Σπάστε τα!

Μου την ‘σπάνε’...”

Μιλούσε μια συντριμμένη καρδιά, ένας ναυαγισμένος άνθρωπος

Γ’

Τον είδε μπροστά του, του άρεσε, τον αγάπησε.

Είπε: Θα είσαι ο φίλος μου, το “alter ego” μου.

Κι ύστερα τον αγκάλιασε σφιχτά, πολύ σφιχτά…

…μέχρι που έσπασε!

Έβλεπε τώρα τον φίλο του σε δεκάδες κομμάτια,

Ένα καθρέφτη συντριμμένο μπροστά στα πόδια του

Και πάνω του δεκάδες μικρά (alter;) ego του,

δεκάδες “φίλους” του, δεκάδες εαυτούς του,

τη συντριμμένη ύπαρξή του από την άνομη αγάπη…

Δ’

Στο τσίρκο:

Οι κλόουν, οι παλιάτσοι…

…κι οι θεατές γελούν!

Ο νάνος…

…τον λυπούνται!

Μη γελάς με τους θεατές.

Να τους λυπάσαι…

…που δεν βρέθηκε ένας καθρέφτης

να τους φανερώσει

τους αληθινούς κλόουν

τους πραγματικούς παλιάτσους

τον νάνο εαυτό τους…