Περί ελληνικής οικονομίας από έναν μη οικονομολόγο έλληνα

“Πας μη Έλλην βάρβαρος”. Λένε… Ή τουλάχιστον έλεγαν… Και μπορεί, ίσως, να είχε, τότε, ισχύ, σήμερα όμως, χωρίς καμιά αμφιβολία, δεν έχει!... Πολύ δε περισσότερο που σήμερα ως Έλληνες νοούνται και οι Γραικύλοι κι οι Ελληναράδες!... Και που, δυστυχώς, οι φερώνυμοι που έχουν ελληνική παιδεία και ήθος είναι, φοβούμαι, μειοψηφία… Κι απ’ τα στοιχειώδη της ελληνικής παιδείας και του ήθους που συνεπάγεται είναι, θαρρώ, η κοινή λογική, η φρόνηση, η έγνοια για την πατρίδα και το κοινό καλό, ακόμα και εις βάρος του κοντόφθαλμου προσωπικού – ατομικού συμφέροντος…

Κοινή λογική, λοιπόν. Σχεδόν ανύπαρκτη! (Ή, τουλάχιστον, “καλά κρυμμένη”, τάχα, δηλαδή άχρηστη…) Πέστε μου! Ή μάλλον αναλογιστείτε – συλλογιστείτε: Είναι δυνατόν κάποιος που κερδίζει 49 να ξοδεύει 77; Προφανώς όχι! Κι αυτό ισχύει, βεβαίως, είτε πρόκειται για 49 και 77 δραχμές, στην αρχαιότητα, είτε για 49 και 77 δισεκατομμύρια ευρώ, αντιστοίχως, στη σύγχρονη εποχή!...

Οι αριθμοί δεν είναι φανταστικοί (Θα μπορούσα να γράψω, μάλιστα, ότι είναι “εκτός πάσης φαντασίας”). Σύμφωνα με τα επίσημα δεδομένα, το ελληνικό κράτος, μέσα στο 2008, είχε έσοδα 49 δις ευρώ και έξοδα 77 δις ευρώ. Που για να τα ξοδέψει, φυσικά τα δανείστηκε. Με αρκετά υψηλό επιτόκιο… Τα δανείστηκε ουσιαστικά από το μέλλον μας!... Το δικό μας ή/και των παιδιών μας!...

Και να πεις πως έγινε για πρώτη ή για τελευταία φορά; Κάθε άλλο! Αυτή είναι η συνήθης πρακτική από καταβολής νεοελληνικού κράτους: Αλλεπάλληλα δάνεια που συνεχώς αυξάνονται και, βέβαια, μας φορτώνουν με τόκους… Και σε κάποιες περιόδους (π.χ. αμέσως μετά την Επανάσταση για Εθνική Ανεξαρτησία) πες πως ήταν “απαραίτητα”. Πες πως πήγαιναν (τουλάχιστον κατά το μεγαλύτερο ποσοστό τους) σε παραγωγικά έργα και, συνεπώς, απέδιδαν τα επόμενα χρόνια… Όμως τώρα πια (και συμβαίνει εδώ και χρόνια…) οι παραγωγικές επενδύσεις είναι ελάχιστες (αν θυμάμαι καλά μόνο τα 9 από τα 77 δις πήγαν πέρυσι σε τέτοιες παραγωγικές επενδύσεις….)

Το μεγάλο κακό άρχισε με την εμφάνιση των μεγάλων λαμογιών. Κι ο καθένας σας ας το προσδιορίσει χρονικά όποτε θέλει… φοβούμαι ανάλογα με τις πολιτικές ή/και κομματικές του πεποιθήσεις… Θα μπορούσα να σας δώσω μια ιδέα, μια δική μου εκτίμηση, αλλά νομίζω πως αυτό θα έβλαπτε. Όχι κατά το ότι αυτόματα θα με “σταμπάρατε” –καλώς ή κακώς- πολιτικά, αλλά διότι σε τελική ανάλυση δεν έχει αυτό σημασία, αλλά το να συμφωνήσουμε ότι το φαινόμενο αποτελεί μια πραγματικότητα.

[Παρένθεση –για να ελαφρύνουμε…- μ’ένα καυστικό ανέκδοτο που είχε κάποτε κυκλοφορήσει: Φιλοξενείται, λέει, παλαιότερα, ένας έλληνας πολιτικός, υπουργός δημοσίων έργων, ίσως, στη βίλα του ομολόγου του στην Ιταλία, ας πούμε! –Πώς τα κατάφερες κι έφτιαξες αυτή την όμορφη βίλα, τον ρωτά. –Βλέπεις εκείνη εκεί την αερογέφυρα; τον ρωτά ο ομόλογός του. –Ναι. –Ε, προμήθειά μου 50% και… χτίστηκε η βίλα μου!... Μετά από μερικά χρόνια ο ξένος υπουργός ανταποδίδει την επίσκεψη στην “ουάου – σούπερ – ντούπερ” βίλα του έλληνα υπουργού. –Πω,πω! Τόσο πολυτελή βίλα δεν έχω ξαναδεί. Πώς τα κατάφερες; τον ρωτάει. –Ακολούθησα το παράδειγμά σου. –Δηλαδή; -Βλέπεις την αερογέφυρα; -Όχι, δεν βλέπω καμιά αερογέφυρα! –Πήρα προμήθεια 100%!...]

28 δις ευρώ έλλειμα σε μια μόλις χρονιά. Και, όπως προείπαμε, δεν είναι η τελευταία χρονιά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Φέτος ο δανεισμός θα φτάσει στα 65 δις ευρώ (http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4544147&ct=3). Και του χρόνου και τον επόμενο χρόνο κ.λπ., η ίδια πρόβλεψη υπάρχει: Να δανειζόμαστε για να καλύπτουμε… το “ακάλυπτο” κράτος μας [αλήθεια, θυμάστε τον τηλεοπτικό ήρωα “Ακάλυπτο”;…], το “απύθμενο” χάος μας!...

Αυτό θα έκανε, άραγε, ο οποιοσδήποτε συνετός – λογικός άνθρωπος; Υπάρχει ένα τηλεοπτικό “reality show” με τίτλο “Για λογαριασμό σας”, που αποδεικνύει κάτι που ο καθένας μας, νομίζω, γνωρίζει κατά βάθος πολύ καλά (ή, για την ακρίβεια, συνήθως προσπαθεί να μην το σκέφτεται, να προσποιείται ότι δεν υπάρχει, στουθοκαμηλίζοντας, εάν και εφόσον αφορά τον ίδιο!...): Αργά ή γρήγορα η οικονομική καταστροφή είναι δεδομένη…

Παλαιότερα, επί εποχής “δραχμούλας”, όπως λένε και γράφουν οι ειδικοί, υπήρχαν κάποια τερτίπια, κάποιες λύσεις: Μια υποτίμηση της δραχμής είχε κάποια αποτελέσματα. Τώρα, με την Ελλάδα στην Ο.Ν.Ε., τέτοιες δυνατότητες δεν υπάρχουν… Μα εμείς (και οι κάθε είδους και χρώματος “πολιτικάντηδες” που τους “εμπιστευόμαστε” εν λευκώ, ανά τετραετία, στα πλαίσια της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, να ορίζουν τις μοίρες μας, “αντί για εμάς και για λογαριασμό μας”…), καμωνόμαστε πως δεν καταλαβαίνουμε…

…Ή θεωρούμε (: “θεωρούν”…) πως είμαστε έξυπνοι, ως Έλληνες, και θα τους πιάσουμε και πάλι “κώτσους” τους “κουτόφραγκους” της υπόλοιπης Ευρώπης: “Δεν είναι δυνατόν να επιτρέψουν οι Ευρωπαίοι να πτωχεύσει ένα κράτος που έχει ως νόμισμα το ευρώ” σκεφτόμαστε (ή “σκέφτονται”… AN σκέφτονται!...) Μάγκες! Καπάτσοι! Ελληναράδες!... Πίνουμε, αραχτοί, τις φραπεδιές μας, κάνουμε την “μεγάλη ζωή”… κι άφησε τους λοιπούς Ευρωπαίους, τα κορόιδα, να παράγουν και για λογαριασμό μας!...

Η Ελλάδα δεν παράγει! Για την ακρίβεια παράγει ελάχιστα! Ακόμα ακριβέστερα: Οι Έλληνες “παράγουν” απλώς (και συνεχώς) επιθυμίες! Ανέξοδα! Απροβλημάτιστα! Και βεβαίως (για να μην ξεχνιόμαστε!) παραμένουν πάντα (και εσαεί!) “εθνικώς υπερήφανοι και ανεξάρτητοι”!... “Του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει”. Και “ούτε σηκώνει μύγα στο σπαθί του”!... Ποιος είναι ο “κύριος Αλμούνια” και οι κάθε είδους υψηλόβαθμοι Ευρωπαίοι, που έχουν το θράσος να μας “χτυπάνε καμπανάκια” (ή κουδούνες!...) θέλοντας να μας ξυπνήσουν; Και ποιος τους επέτρεψε να μας “κουνάνε απειλητικά το δάχτυλο μπροστά στη μύτη μας”; [Βεβαίως τόσο κοντόφθαλμοι που είμαστε, συνήθως “δεν βλέπουμε πέρα απ’ τη μύτη μας”…]

Για πόσο ακόμα, άραγε, θα μας στηρίζουν οικονομικά οι ξένοι; Και γιατί να συνεχίσουν να το κάνουν, άραγε, και στο μέλλον; “Για την ψυχή ποιας μάνας τους”; Για να μας ευχαριστήσουν, επ’ άπειρον, που “πήραν τα φώτα του πολιτισμού απ’ την αρχαία Ελλάδα”; Ή γιατί οφείλουν να είναι “φιλέλληνες”; [Και μην μου πείτε ότι, όταν αλλάξουν συμπεριφορά, δεν θα τους αποκαλέσουν, κάποιοι, “μισέλληνες”, απαλλάσσοντας πλήρως τους εαυτούς μας από την –αποκλειστική- ευθύνη που στην πραγματικότητα μας αναλογεί…]

Η “Επιτήρηση” είναι, ίσως, πλέον, “μονόδρομος”… Κι άντε να συνδυαστεί αυτό με “εθνική κυριαρχία” και “ανεξάρτητη πολιτική”… Ενός κράτους που ουσιαστικά έχει πτωχεύσει (κατά πως διαβάζουμε, πάντα) κι απλώς διατηρείται “στην εντατική, με μηχανική υποστήριξη”…

Κι όμως, μπροστά στη δεδομένη αυτή κατάσταση, εμείς εξακολουθούμε να “σφυράμε αδιάφορα”. Λες και δεν μας αφορά. Όλους μας! Πολιτικούς και πολίτες! Παντού στον κόσμο, όλοι, δείχνουν αυτοσυγκράτηση, ανέχονται περιορισμούς και περικοπές, ενώ εμείς (“τον χαβά μας”!...) αυξάνουμε τις απαιτήσεις μας, απαιτώντας αυξήσεις!...

[Θυμήθηκα τώρα, πάλι, και “μου άναψαν τα γλομπάκια”, πως πριν από κάποια χρόνια, ιδίως στη Βόρεια Ελλάδα, εργατοπατέρες και συνδικαλιστές, στο όνομα του κακώς νοούμενου συνδικαλισμού και επικαλούμενοι “εργατικά κεκτημένα”, αποδείχθηκαν “ανυποχώρητα” ανελαστικοί, με αποτέλεσμα χιλιάδες εργαζόμενοι να μείνουν, τελικά, άνεργοι, επειδή πολλές επιχειρήσεις, μη αντέχοντας το κόστος, αναγκάστηκαν να μεταφερθούν “εκτός συνόρων”, όπου υπήρχαν κατά πολύ φθηνότερα εργατικά χέρια…]

“Ένα κι ένα κάνουν δύο”: Η μόνη λύση είναι αύξηση των εσόδων και της παραγωγής και, παράλληλα, μείωση των εξόδων και της κατανάλωσης. [Η μόνη λύση! Αν γνωρίζετε οποιαδήποτε άλλη, σας παρακαλώ να μου/μας την υποδείξετε!...] Δεν μπορούμε να έχουμε “και την πίττα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο”! Είναι παράλογο, για παράδειγμα, οι δημόσιοι υπάλληλοι [και “τους έχω πολλά άλλα, ράμματα για τη γούνα τους, μαζεμένα”…] να θέλουν και να "απαιτούν" και μεγαλύτερους μισθούς και λιγότερο φόρτο εργασίας και πρόσληψη νέου προσωπικού και σύνταξη κατά το δυνατόν νωρίτερα (και αυτό “κεκτημένο”!...) και “πριμ παραγωγικότητας” (για όλους! είτε παράγουν, είτε όχι!...). Δεν μπορούν να συμβούν όλα αυτά μαζί, ταυτόχρονα! Διότι όλα αυτά απαιτούν χρήματα, περισσότερα χρήματα. “Δει δη χρημάτων, άνδρες Αθηναίοι, και άνευ τούτων ου δυνάμεθα ποιείν ουδέν”!...

“Μακάρι να είχαμε μια μηχανή να τυπώνει χαρτονομίσματα”, μας έλεγε, αστειευόμενος, όταν ήμουν μικρός, ο μακαρίτης ο πατέρας μου, απαντώντας έτσι στις ανεξάντλητες “ανάγκες” – απαιτήσεις τριών παιδιών. Μακάρι [τρόπος του λέγειν “μακάρι”, διότι κι αυτό είχε δυσμενείς συνέπειες…] να είχε τέτοια δυνατότητα και η Ελλάδα, να τυπώνει δηλαδή όσα χαρτονομίσματα έκρινε “αναγκαία”, ανάλογα με τις απαιτήσεις μας. Αλλά, καθώς προείπαμε, τέτοια δυνατότητα δεν υπάρχει!...

Μακάρι, λοιπόν, αντ’ αυτών, ν’ αποκτήσουμε, όλοι μας, “κοινή λογική” και “μέτρο”, αρετές που ανέδειξαν ως κορυφαίες οι αρχαίοι ημών πρόγονοι… Οι Έλληνες!...