Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

Ελευθερία και Διαφορετικότητα


Ελευθερία όλοι μας υπόσχονται, μας τάζουν.

Ελευθερία ανάπηρη, όμως, εννοούνε όλοι!...


Ο Χριστιανισμός δέχεται ότι ο Θεός, πάνσοφος και πανάγαθος, δημιούργησε τον άνθρωπο ελεύθερο. Παρότι δε, ως παντοδύναμος, θα μπορούσε, κάλλιστα, να καταστρέψει το Κακό, δεν το έκανε και δεν το κάνει. Ανέχεται (αν αυτή είναι η θεολογικώς ορθή έκφραση) όχι απλά το διαφορετικό, αλλά και τον κατ’ εξοχήν αρνητή Του, τον υβριστή Του και μεγάλο διαβολέα Του, τον διάβολο. Και όμως, δυστυχώς, πολλοί από αυτούς που τον πιστεύουν, αποδεικνύονται “βασιλικότεροι του Βασιλέως” (δηλαδή χρίζονται αυτοκλήτως, στην πραγματικότητα, ανώτεροι κι από τον ίδιο τον Θεό, που λένε ότι πιστεύουν…) και όχι απλά δεν ανέχονται, αλλά εύχονται και επιδιώκουν την εξόντωση καθενός που θεωρούν ότι ίσως “αποκλίνει” έστω και ελάχιστα. Διότι, βεβαίως, συχνά η εχθρότητά τους δεν περιορίζεται κατά των “απίστων” και των “αλλοθρήσκων”, αλλά φθάνει στην έξαρσή της όταν στρέφεται κατά των “αλλοδόξων”. Είναι πραγματικά εξωφρενική η “μαχητική αγωνιστικότητα” που δείχνουν, δηλώνοντας “ορθόδοξοι”, εναντίον των αλλοδόξων, των αιρετικών, των “πλανημένων”…

Η μεγάλη τους πλάνη, θαρρώ…

[Κι ας με χαρακτηρίσουν, γι’ αυτό, “αιρετικό”… Ας με ρίξουν στην πυρά!...]

Κατ’ εμέ, η ορθόδοξη άποψη της Ορθοδοξίας είναι ότι “όπου το Πνεύμα Κυρίου, εκεί Ελευθερία”!...

Γι’ αυτό και ανέχομαι, τουλάχιστον, καθέναν που έχει διαφορετικές ιδέες και απόψεις από εμέναν, ακόμα και αν δεν αποδέχομαι, βεβαίως, τις απόψεις τους…

Γι’ αυτό και ψιθυρίζω ή κραυγάζω, ανάλογα με την περίπτωση, αλλά πάντοτε με αγωνία: Όχι ανελευθερία στο όνομα του Θεού, όχι μίσος στο όνομα της Αγάπης!...

Κάποιοι, στο όνομα της ελευθερίας, θέλησαν και θέλουν απελευθέρωση απ’ τις θρησκείες ή και απ’ τον Θεό. Δικαίωμά τους! Ελεύθερη επιλογή τους, απόλυτα σεβαστή…

…Μόνο που φοβούμαι πως πάρα πολλοί και από αυτούς πέφτουν στην ίδια παγίδα, κάνουν το ίδιο λάθος: Δεν ανέχονται τις διαφορετικές απόψεις και εχθρεύονται τους θρησκευόμενους ή τους πιστούς. Κι αν είχαν τη δυνατότητα θα ήθελαν να τους εξαφανίσουν από προσώπου της γης…

Τα μεγαλύτερα εγκλήματα δεν έχουν γίνει μόνο στο όνομα του Θεού… ή του όποιου θεού…

Εξίσου μεγάλα εγκλήματα έχουν γίνει και στο όνομα της ελευθερίας… της τάχα ελευθερίας…

Είμαι ελεύθερος να είμαι άθεος, άπιστος, αλλόθρησκος, αλλόδοξος, αιρετικός…

…όπως, επίσης, είμαι ελεύθερος να πιστεύω σε Θεό, να ακολουθώ μια (όποια!) θρησκεία!


Αποδεχθείτε την ελευθερία του άλλου…

…έτσι ακριβώς όπως θέλετε να γίνεται αποδεκτή η δική σας ελευθερία!...

Ανεχθείτε τους άλλους, το διαφορετικό…

...έτσι ακριβώς όπως θέλετε να είστε ανεκτός σε ένα περιβάλλον διαφορετικότητας…

Αυτός, νομίζω, είναι ο χρυσός κανόνας της διαπολιτισμικής κοινωνικής συνύπαρξης, ειρήνευσης και ευημερίας…

…αλλά και, ταυτόχρονα, ο χρυσός κανόνας της εσωτερικής προσωπικής προόδου, καλλιέργειας και σοφίας…


4 σχόλια:

Roadartist είπε...

Η πρόοδος στην ζωή δεν έρχεται αν δεν είσαι ανοικτός στο διαφορετικό, όταν δεν είσαι σαν όλους τους άλλους σημαίνει πως δεν ανήκεις στην μάζα.. Συμφωνώ με τις σκέψεις σου.. Μόνο μέσα από την ελευθερία έρχεται η ευτυχία..

Ο Τσαρούχης είχε πει:

"όλη μου τη ζωή, η δυσκολία μου ήταν να μοιάσω στους άλλους.
Μου ήταν τόσο πιο εύκολο απλά να είμαι διαφορετικός,
πάλευα για να γίνω αποδεκτός.
Τώρα πια κατάλαβα όμως πόσο άχρηστο είναι αυτό! Πρέπει να είσαι έξυπνος για να είσαι διαφορετικός.."

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ με όσα γράφεις. Θάθελα όμως να επισημάνω: Οχι ανεχθείτε τους άλλους, το διαφορετικό,αλλά αποδεχθείτε τους άλλους, τη διαφορετικότητά τους και ταυτόχρονα και τη διαφορετικότητά σας (δηλαδή ο καθένας να αποδεχθεί τη διαφορετικότητά του μέσα στο περιβάλλον που ζει και να προχωρήσει). Οσο για την ελευθερία, όλοι μας θέλουμε και επιθυμούμε ελευθερία, αλλά μέσα μας βαθιά την φοβόμαστε. Ελευθερία σημαίνει πράττω αυτό που θέλω αλλά ταυτόχρονα δέχομαι και τις συνέπειες που θα έχω από την πράξη μου αυτή (καλές ή κακές).

Seagull είπε...

@Roadartist:
H πρόοδος στην ζωή έρχεται, πράγματι, όταν είσαι ανοιχτός στο διαφορετικό. Κατά το πόσο, όμως, η ελευθερία φέρνει πάντα την ευτυχία, είναι, νομίζω, ένα θέμα. Διότι η ελευθερία, όπως έχει πει ο μεγάλος διανοητής, είναι μια εξορία. Και η "εξορία" από τους άλλους συχνά εισπράττεται ψυχολογικά - συναισθηματικά ως δυστυχία... Η ελευθερία, συνεπώς, θέλει "κότσια"!

Seagull είπε...

@Ανώνυμος:
Εύστοχη η παρατήρησή σου, άγνωστε φίλε/-η. Άλλο το "ανέχομαι" και άλλο το "αποδέχομαι" τη διαφορετικότητα ή/και τον άλλον. Μάλλον δεν ήταν ορθή η εκ μέρους μου επιλογή της λέξης. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, θέλω να επισημάνω την εξής μικρή εννοιολογική διαφορά: Ναι μεν αποδέχομαι την ύπαρξη μιας διαφορετικής γνώμης, κατ' εμέ εσφαλμένης, αυτό όμως δεν σημαίνει και πως την αποδέχομαι ως γνώμη! Είναι, διατυπωμένη διαφορετικά, η περίφημη φράση (του Ρουσσώ, ίσως) "διαφωνώ με όσα λες, αλλά δεν θα πάψω να αγωνίζομαι για να λες αυτά που θέλεις να πεις".