Με αφορμή ένα σχέδιο του Escher

[Το παρακάτω κείμενο το έγραψα πριν από αρκετά χρόνια. Θα ήταν δυνατόν, όμως, ίσως, να το έχω γράψει και χθες…]:

«[…]

Βίοι παράλληλοι… Ψυχές που μπλέκονται… σαν συμπληρωματικές η μία στην άλλη… κάτι σαν ένα κομμάτι puzzle που έλειπε… ο ένας του άλλου…

…Και ξαφνικά μου ’ρχεται κατά νου η λέξη “δυαδικότητα”… τα περί γιν – γιανγκ κ.λπ., αλλά και περί…

[…άσε τα αυτά για την ώρα, για μια άλλη φορά, διότι…]

…μου ήρθε ακόμα και ξύπνησε μέσα μου η γοητεία που χρόνια ασκεί μέσα μου ο κόσμος των παράξενων σχεδίων του Escher. Ιδίως αυτό που, αν θυμάσαι, παριστάνει δυο χέρια που το καθένα κρατά ένα μολύβι και σχεδιάζει το άλλο… την ίδια στιγμή… ταυτόχρονα!...

Τι όμορφο που ακούγεται (και φαίνεται και είναι!...), ιδίως δε ο συμβολισμός του!...

Το ένα χέρι να δίνει ζωή και ύπαρξη στο άλλο, κι εκείνο να “σπεύδει”, σαν πρώτη του ενέργεια, ταυτόχρονα, να δίνει ζωή στο άλλο… σ’ εκείνο που το δημιούργησε, σ’ ένα ατέλειωτο κύκλο, που όμως εμπεριέχει το μήνυμα πως υπάρχουμε και παίρνουμε ζωή μέσα απ’ τη ζωή και την ύπαρξη του άλλου, ο οποίος επίσης υπάρχει και παίρνει ζωή απ’ τη δική μας ύπαρξη…

….Αυτό το “πάντρεμα” που μου φέρνει στο νου και το “πάντρεμα” και την αλληλεπίδραση των συνηθειών και των συναισθημάτων μας…»