Οπτική των πραγμάτων

Όλα είναι θέμα οπτικής!

Από το πιο απλό και συνηθισμένο ως το πλέον σύνθετο και εξαιρετικό.

Όπως συμβαίνει με το “κλασικό” παράδειγμα με το ποτήρι, που άλλοι το βλέπουν μισοάδειο κι άλλοι μισογεμάτο.

Ποια απ’ τις δύο, άραγε, στο παράδειγμα αυτό, είναι η πιο “θετική” οπτική; Διότι ναι μεν (συμφωνώ ότι) το να βλέπεις το ποτήρι “μισογεμάτο” σε κάνει, ίσως, να νιώθεις τυχερός κι ευλογημένος, καθώς άλλοι μπορεί να πεθαίνουν απ’ την δίψα… αλλά αν το δεις υπό το πρίσμα της προβλεπτικότητας, σίγουρα είναι καλύτερα να το βλέπεις “μισοάδειο”, ώστε να έχεις κίνητρο να το γεμίσεις με την πρώτη ευκαιρία…

Γράφοντας τα παραπάνω θυμήθηκα και τους δύο έξυπνους [ή… “εξυπναδίστικους”, ανάλογα με την οπτική] ορισμούς για την αισιοδοξία και την απαισιοδοξία, αντίστοιχα:

Αισιόδοξος, λέει, είναι αυτός που πιστεύει και δηλώνει πως ζούμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο και είναι ευχαριστημένος με αυτή την κατάσταση [διότι ξέρει ότι θα μπορούσε να ήταν χειρότερη…]

Απαισιόδοξος, αντίστοιχα, είναι εκείνος που πιστεύει ότι η κατάσταση “δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερη”… […σκέψη που, αν τη συνεχίσει κανείς, λογικά οδηγεί στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί παρά να βελτιωθεί!...]

Τελικά, λοιπόν, υπό αυτό το πρίσμα, της “δεύτερης οπτικής” της οπτικής των πραγμάτων… η επιλογή της πιο “θετικής” και αισιόδοξης καθίσταται πολύ δύσκολη. Έτσι δεν είναι;

Με αυτά κι εκείνα μου ήρθαν στο νου, αναζήτησα και παραθέτω παρακάτω δύο εικόνες:

(ή)

(που είχα αναρτήσει, προ ολίγου καιρού, στο άλλο μου ιστολόγιο, το Eagle, εδώ: http://eaglestefanos.blogspot.com/2010/02/blog-post_14.html)

Τι βλέπετε, κατ’ αρχάς, σ’ ετούτες τις εικόνες; Μια γριά κυρία ή μια νεαρή κοπέλα; Κάπου είχα διαβάσει πως, αν θυμάμαι καλά, το 65% των ανθρώπων δυσκολεύεται να διακρίνει την νεαρή κοπέλα, ακόμα κι όταν τους επισημαίνουν πως υπάρχει. Γιατί άραγε; Να φταίει η φύση μας, ο χαρακτήρας μας, ο σύγχρονος τρόπος ζωής (και οπτικής των πραγμάτων), η εκπαίδευση και η ανατροφή μας;… τι από όλα αυτά;

Στην παρακάτω εικόνα, πάλι, ένα από τα περίφημα σχέδια του Escher, υπάρχουν, ταυτόχρονα, άγγελοι και διάβολοι.

Τι βλέπουμε πρώτα; Τους μεν ή τους δε;

Ίσως να εξαρτάται και από την τύχη, δηλαδή από την οπτική γωνία υπό την οποία αντικρίσαμε το σχέδιο την πρώτη – πρώτη φορά, αφού είναι δυνατόν να το έχουμε δει είτε έτσι είτε αλλιώς…

(ή)

…μα τελικά νομίζω πως εξαρτάται απ’ τον χαρακτήρα του καθενός μας ή, ίσως, και από τη διάθεση κάποιων στιγμών, το πού θα εστιάσουμε την προσοχή μας…

…Έτσι ακριβώς όπως και στην πραγματική ζωή:

Εξαρτάται από εμάς αν θα βλέπουμε “διαβόλους και τριβόλους”, αν δηλαδή θα “τα βλέπουμε μαύρα κι άραχνα”, ή, αντίθετα, ελπιδοφόρα!...

Ρώτησαν, λένε, κάποτε, δύο εργάτες, δύο οικοδόμους που εργάζονταν μαζί, τι έφτειαχναν. “Χτίζουμε ντουβάρια” απάντησε ο ένας, βαριεστημένα… “Χτίζουμε έναν καθεδρικό ναό” απάντησε ο άλλος, ενθουσιασμένος για τη σύμπραξή του στο οικοδόμημα…

Και μια που αρχίσαμε τις ιστορίες (με ηθικό δίδαγμα…), ας θυμηθούμε κι εκείνη την άλλη ιστορία, που είχα επίσης αναρτήσει, προ καιρού, στο άλλο μου ιστολόγιο, το Eagle, για τον σούφι που έχασε το άλογό του… [Βλέπε εδώ: http://eaglestefanos.blogspot.com/2009/07/blog-post.html]

Όλα, λοιπόν, είναι θέμα οπτικής! Και βλέμματος, βεβαίως! Που γίνεται πιο έμπειρο και πιο σοφό με το πέρασμα του χρόνου [“Στερνή μου γνώση, να σε ’χα πρώτα”, που λέει κι ο σοφός λαός]

Ιδίως όταν κοιτάζουμε στο παρελθόν…

Αν θα έπρεπε, πάντως, αναγκαστικά, να επιλέξουμε [“αν”, λέμε!...], νομίζω πως θα ήταν προτιμότερο να έχουμε την “σκοτεινή” οπτική μας για το παρελθόν και την “φωτεινή” μας για το μέλλον.

Στο “κάθε πέρσι και καλύτερα”, ας αντιπαραθέσουμε και ας υψώσουμε [κι ας στηριχθούμε και εμείς, ώστε να υψωθούμε, αντίστοιχα!...] το “όλο και καλύτερα”, έτσι ώστε “το αύριο να πλάσουμε καλύτερο απ’ το χθες”…

Διότι είναι, σε τελική ανάλυση, προς όφελός μας, ατομικώς και συλλογικώς, η οπτική αυτή, από πάσης απόψεως! Έτσι δεν είναι;…