Τις λες; Συνεχίζουμε σκεπτόμενοι και συζητώντας και το “τί είναι η δημοκρατία;”

[Και το κείμενο της ανάρτησής μου αυτής, όπως και αυτό της προηγουμένης (της οποίας, άλλωστε, αποτελεί συνέχεια), γράφτηκε προ αρκετών ημερών και συγκεκριμένα στις 14.3.2010]:

Τις λες; Συνεχίζουμε σκεπτόμενοι και συζητώντας και το “τί είναι η δημοκρατία;”

[Συνέχεια εκ του προηγουμένου…]:

Γράφοντας, παραπάνω, σχετικά με την ψευδεπίγραφη δημοκρατία, θυμήθηκα (και σας θυμίζω) τον πολύ έξυπνο (για το μήνυμα που θέλει να περάσει) ορισμό της δημοκρατίας:

“Δημοκρατία είναι το να ψηφίζουν όλοι, τρεις λύκοι κι ένα πρόβατο, για το ποια (απ’ τα τέσσερα αυτά ζώα) θα φαγωθεί απ’ τα υπόλοιπα”!...

Χονδροειδές; Ίσως! [Γι’ αυτό υπάρχει και το σύγχρονο marketing, για να μας τα παρουσιάζει διαφορετικά…]

…Για σκέψου: Ποια είναι, στην ουσία, η σύγχρονη πραγματικότητα της υφιστάμενης δημοκρατίας μας [τρομάρα μας!...] που όλοι μας αποδεχόμαστε και ανεχόμαστε:

Οι πολλοί ψηφίζουμε κάθε τέσσερα (ή/και λιγότερα) χρόνια, αυτούς που θέλουμε να μας (τα) φάνε!...

Τα εκατομμύρια των προβάτων – ψηφοφόρων ψηφίζουμε – επιλέγουμε [όχι παίζουμε!...] από έναν περιορισμένο αριθμό λύκων, ποιους θέλουμε να μας… διαφεντέψουν!...

[Καλά, καλά!... Αντιλαμβάνομαι ότι έχετε πάμπολλες αντιρρήσεις, όπως κι εγώ ο ίδιος, άλλωστε, αλλά θα τις συζητήσουμε στη συνέχεια…]

“Δεν είναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι”, θα μου πείτε.

Τι μου θύμισε αυτό; Α, ναι! Θυμήθηκα:

“Δεν είμαστε όλοι οι πολιτικοί ίδιοι”, ακούω κάθε τόσο από όλους [Ναι! Από όλους, ανεξαιρέτως!...] τους πολιτικούς.

Τι (άλλο) μου θύμισε αυτό;

Εκείνο το ανέκδοτο που λέει πως “το 99% των δικηγόρων δίνει, δυστυχώς, κακό όνομα και στους υπόλοιπους”!...

Αυτό ακριβώς ισχύει και για τους πολιτικούς: “Το 99% των πολιτικών δίνει, δυστυχώς, κακό όνομα και στους υπόλοιπους”.

Όχι βέβαια! Και βέβαια δεν είναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι. Αλλά φοβούμαι πως τελικά γίνονται ίδιοι! Αν θέλουν να παραμείνουν στην πολιτική ή να αναδειχθούν, το όλο “σύστημα” τους αναγκάζει να γίνουν… Διαφορετικά δεν τους παρέχεται βήμα ν’ ακουστούν, αποκλείονται από τα ΜΜΕ και από τα όργανα του κόμματος, προκαλούν τη δυσμένεια του αρχηγού και των περί αυτόν, δεν περιλαμβάνονται ξανά στα ψηφοδέλτια ή τις λίστες των (επόμενων) εκλογών, δεν βρίσκουν χρηματοδότες…

Σας το είπα ήδη: Είναι μεγάλη και βαθιά η παγίδα στην οποία έχουμε πέσει!... Και την σκάψαμε οι ίδιοι, με τα χεράκια μας… “Βγάλαμε τα ματάκια μας”!... Εμείς οι πολίτες, μόνοι μας!...

Κι απέναντί μας οι πολιτικοί… Που ο καθένας τους “μας κοιτάζει θαρρετά στα μάτια”, κατά πως λέει [και θέλει να μας υπνωτίσει…], “μας μιλάει με ειλικρίνεια, στη γλώσσα μας”, όπως συμπληρώνει, “γιατί είμαι ένας από σας”, όπως μας λέει για “φινάλε γκράντε”!... Επισημαίνοντας έτσι, ίσως, από άλλη οπτική γωνία, βεβαίως, εκεί που πιθανόν να βρίσκεται το πρόβλημα: Ότι είτε είμαστε ίδιοι, είτε θέλουμε να του μοιάσουμε, με την κακή έννοια πάντα, δηλαδή σ’ αυτά που δεν θα έπρεπε να θέλουμε να του μοιάσουμε…

Οι πολιτικοί μας έχουν πείσει (και ίσως να το έχουν πιστέψει και οι ίδιοι!...) ότι είναι οι κατάλληλοι, οι “ειδικοί” για να αναλάβουν τις τύχες μας, να τους αναθέσουμε τα προβλήματά μας και να μας βρουν και να μας δώσουν λύσεις. Από πού πηγάζει η εξειδίκευσή τους και η καταλληλότητά τους, άραγε; Από το ότι γεννήθηκαν στο κατάλληλο οικογενειακό περιβάλλον (όπως παλαιότερα οι κληρονομικοί βασιλείς… έτσι και τώρα πολλοί περισσότεροι κληρονομικοί βουλευτές ή πολιτευτές…) ή ανατράφηκαν στο αντιστοίχως κατάλληλο περιβάλλον κάποιων κολεγίων ή πανεπιστημίων ή… οιονεί εργαστηριακών δοκιμαστικών σωλήνων; [Διότι, βεβαίως, είναι γνωστό “τοις πάσι”, ότι πάμπολλοι αυτών είναι άεργοι ή ανεπάγγελτοι ή με επιδόσεις κάτω του μετρίου στα επαγγέλματά τους…]

Και αυτοί μεν έχουν προσωπικό συμφέρον να θέλουν να μας πείσουν για την “αναγκαιότητά” τους… Εμείς, όμως, γιατί έχουμε συμφέρον να πεισθούμε;… Αναμφίβολα δεν είναι προς το συμφέρον μας! Αλλά είναι, ίσως, η ανθρώπινη ροπή προς την αδράνειά μας, προς την μαλθακότητα. Αντί να πράττουμε, αντί δηλαδή να είμαστε δραστήριοι και ενεργοί πολίτες, να “αναθέτουμε” σε κάποιους άλλους να ενεργούν “ανθ’ ημών”…

Θυμίζω σε όλους σας, αυτό που γνωρίζουμε πολύ καλά όλοι μας αλλά το ξεχνάμε, πως δηλαδή η αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία δεν ήταν αντιπροσωπευτική, αλλά άμεση. Και είχαν ένα σωρό άλλους δημοκρατικούς θεσμούς και “δικλείδες ασφαλείας” που έχουμε ξεχάσει. Ίσως διότι μας “βολεύει” να τα έχουμε ξεχάσει… [Αποκαλούμε “βολευτές” τους βουλευτές, αλλά νομίζω πως έχουμε “βολευτεί” κι εμείς στην υπάρχουσα κατάσταση!...] Και ο Κορνήλιος Καστοριάδης, του οποίου τον θάνατο θρηνήσαμε πρόσφατα [Αλήθεια, ξέρουμε γιατί; Αλήθεια, ξέραμε τι είχε πει;], προσπάθησε μεν να μας διαφωτίσει, αλλά τον νιώθαμε, ίσως, πολύ μεγάλο και πολύ μακρινό ή/και ουτοπικό για να τον μελετήσουμε…

[Συνεχίζεται….]