[Και το κείμενο της ανάρτησής μου αυτής, όπως και των δύο προηγούμενων (των οποίων, άλλωστε, αποτελεί συνέχεια), γράφτηκε προ αρκετών ημερών και συγκεκριμένα στις 14.3.2010]:
«Περί άμεσης δημοκρατίας και περί σύγχρονης κοινοβουλευτικής “δημοκρατίας”»
[Συνέχεια εκ του προηγουμένου…]:
…Στην άμεση δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας και ίσως στον Κορνήλιο Καστοριάδη θα επανέλθω εν καιρώ…
Για την ώρα επανέρχομαι στη σύγχρονη πραγματικότητα:
Έγραφα παραπάνω πως καλώς ή κακώς έχουμε πειστεί και έχουμε αποδεχθεί ότι η μόνη πρακτικά εφαρμόσιμη μορφή δημοκρατίας είναι η κοινοβουλευτική. Και μάλιστα “το γράψαμε φαρδιά –πλατιά” στο πρώτο άρθρο του Συντάγματός μας, για να το κατοχυρώσουμε. Και τότε μεν, το 1975, είχε νόημα και ήταν απαραίτητο να το κάνουμε, για να αποφύγουμε επίφοβα (ή “φοβιστικά”;) “πισωγυρίσματα”. Αναρωτιέμαι, όμως, εάν, κάποια στιγμή, προχωρήσουμε ακόμα περισσότερο και θελήσει ο “κυρίαρχος λαός” να επιλέξει, ελεύθερα και δημοκρατικά, μια δημοκρατία άμεση, πώς θα μπορέσει, άραγε, να το κάνει; Θα πρέπει να επαναστατήσει εναντίον του ιδίου του Συντάγματος, τη διαφύλαξη του οποίου έχει ταχθεί ο ίδιος να διαφυλάττει, αλλά πλέον θα θεωρεί ότι είναι αρτηριοσκληρωτικό;
Το ερώτημα είναι περισσότερο για εξειδικευμένους επιστήμονες, για τους συνταγματολόγους… Ας το αφήσουμε, λοιπόν, κι αυτό, τουλάχιστον για την ώρα…
Το Σύνταγμά μας, όμως, έχει και μια άλλη διάταξη, που λέει ότι ο αριθμός των βουλευτών είναι μεταξύ 200 και 300. Ο απλός (και όχι ο συνταγματικός) νομοθέτης όρισε ότι οι βουλευτές είναι 300. Γιατί, Κύριοι βουλευτές και νομοθέτες; Επειδή έτσι μπορείτε να “βολεύεσθε” περισσότεροι;
[Δεν γράφω περισσότερα, διότι στο ζήτημα σκέπτομαι και θέλω να επανέλθω με ειδική ανάρτηση – “πολιτικο-ιδεολογικο-οικονομική πλατφόρμα”!....]
Λοιπόν… ας “το τρέξω” λίγο και “ας το μαζέψω”, δηλαδή ας συνοψίσω:
Ιδού, εν ολίγοις, ποια είναι η σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία μας, στην πράξη:
Μας είναι απαραίτητοι επαγγελματίες πολιτικοί –βουλευτές.
Μας είναι απαραίτητοι τριακόσιοι βουλευτές!
Και ο αριθμός αυτός, των τριακοσίων, μας είναι επιβεβλημένοι απ’ τους ίδιους!
“Μόνοι τους κερνούν και μόνοι τους πίνουν”!...
Ουσιαστικά ανεξέλεγκτοι!
Και δεν είναι, φυσικά, ούτε η πρώτη, αλλά ούτε και η τελευταία φορά.
Μόνοι τους ψήφισαν και τροποποιούν κατά βούληση (“κατά το δοκούν”…) τον νόμο περί ευθύνης υπουργών…
Για να παραμένουν ανεξέλεγκτοι!...
Ως “συντεχνία” καταψηφίζουν κάθε αίτημα ποινικής δίωξης που αφορά στους ίδιους, ακόμα κι αν σχετίζεται με πράξεις άσχετες με τα βουλευτικά τους καθήκοντα!
[Διαβάστε σχετικώς και το ακόλουθο: http://elawyer.blogspot.com/2010/02/e.html]
Ψηφίζουν αυξήσεις, επιδόματα, απαλλαγές για τους εαυτούς τους…
[…βρίσκοντας, εδώ, “αγαστούς συνεργάτες” τους, τους δικαστές… (Διαβάστε, επ’ ευκαιρία, το εξής: http://anatropi.pblogs.gr/2010/05/boyleftes-kai-dikastikoi-oi-monadikoi-kladoi-poy-ekdidoyn-apofas.html)]
…την ίδια ώρα που απαιτούν θυσίες και ψηφίζουν (αυτοί οι ίδιοι!...) περικοπές για όλους τους υπόλοιπους, λόγω της οικονομικής κατάστασης (στην οποία περιήλθαμε, εν πολλοίς αν όχι κατά βάση, από τις ενέργειες αυτών των ίδιων!...)
Τέλος!
(Τέλος; Αυτό δεν είναι παρά μόνο η αρχή…)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου