Διαβάζω συχνά, ιδίως τον τελευταίο καιρό με/για την πολιτικο-κοινωνικο-οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα πως “το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι”. Φράση που κατά κυριολεξία προφανώς αποδίδει την πραγματικότητα και φαίνεται να έχει ισχύ, μεταφορικά πλέον, και στην κοινωνική πραγματικότητα. Επ’ αυτού, όμως, έχω κάποιες αντιρρήσεις, ικανές, κατά τη γνώμη μου, αν όχι να ανατρέψουν την ισχύ της, τουλάχιστον να θέσουν εν αμφιβόλω το “άλλοθι” που συχνά επιζητούμε οι ίδιοι επικαλούμενοι τη συγκεκριμένη φράση.
Το ψάρι, λοιπόν, βρωμάει απ’ το κεφάλι!... Όπερ σημαίνει ότι η κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει, το ότι δηλαδή “κολυμπάμε” [ψάρια γαρ!...] στα σκάνδαλα, οφείλεται στην διαφθορά των κρατούντων, των υψηλά ισταμένων!...
Φοβούμαι, όμως, ότι μας διαφεύγει ή ότι παραβλέπουμε το γεγονός ότι, σύμφωνα με μετρήσεις και έρευνες, δημοσκοπήσεις αλλά και αναφορές [νομίζω του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης], οι πιο διεφθαρμένοι θεσμοί είναι οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης, οι Πολεοδομίες, οι Εφορίες κ.λπ. Αυτά δεν είναι δα “μεγάλα ψάρια”!... Ούτε “το κεφάλι του ψαριού”!... Δεν είναι τα σημεία όπου λαμβάνονται οι “κεντρικές πολιτικές αποφάσεις”, δεν είναι τα λεγόμενα “μεγάλα κέντρα εξουσίας” των “υψηλά ισταμένων”… Οι “τοπικοί άρχοντες” είναι, λίγο – πολύ, άνθρωποι σαν εμάς. Είναι άνθρωποι “από εμάς”! Το ίδιο και οι υπάλληλοι των πολεοδομιών ή των εφοριών που (τυχόν) “τα πιάνουν”… Μπορεί, βεβαίως, να εκμεταλλεύονται την πραγματικότητα της ατιμωρησίας που εκπορεύεται από ψηλά [:“απ’ το κεφάλι”…], αλλά, πάντως, αυτή καθεαυτή η ηθική διαφθορά τους, η σήψη τους, δεν πηγάζει “απ’ το κεφάλι”!...
-Μα… συγκρίνεται αυτού του είδους η μικρή [αλλά εκτεταμένη, τονίζω!...] διαφθορά με τα μεγάλα σκάνδαλα που ταλανίζουν την χώρα; Όχι μεν, αλλά η μόνη διαφορά της κατά περίπτωση διαφθοράς είναι ποσοτική και όχι ποιοτική: Ο μικρο-υπαλληλάκος που χρηματίζεται με ένα μικρό ποσό [σε σύγκριση με τα εκατομμύρια των προμηθειών, που ακούμε, για τα νοσοκομεία, ή για τους εξοπλισμούς –που έχουμε καιρό να ακούσουμε…], το κάνει μόνο και μόνο διότι ως “εκ της θέσεώς του” και “εκ των περιστάσεων” [… “κακούργα κοινωνία” και “κακούργα ζωή”, που “με ρίξατε σ’ αυτήν εδώ τη ρημαδοδουλειά”!...] είναι σε θέση να λάβει μόνο αυτό το μικρό χρηματικό ποσό και όχι πολύ περισσότερα.... [“Μωρέ να γινόμουν εγώ υπουργός για μια ημέρα και θα σου έλεγα”!...]
Είμαστε, λοιπόν, όλοι μας, εν δυνάμει διεφθαρμένοι. Η κύρια ευθύνη των κρατούντων είναι που δεν “βάζουν πάγο” στη διαφθορά. Η προσωπική ευθύνη, όμως, ενός εκάστου από εμάς είναι που δεν έχουμε αναπτύξει αντιστάσεις ηθικές, δηλαδή εσωτερικές, εκούσιες, συνειδητές, απέναντι στη διαφθορά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου