“Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδος, Αγάπης” (17 Σεπτεμβρίου) ή/και Πίστη, Ελπίδα, Αγάπη (όλο το χρόνο)

“…πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. Μείζων δε τούτων η αγάπη” καταλήγει, αν θυμάμαι καλά (από μνήμης γαρ), ο “Ύμνος της Αγάπης”.

Αυτές οι τρεις λέξεις και (ιδίως) το περιεχόμενό τους είναι (μαζί με αρκετές ακόμη, βεβαίως…) απ’ αυτές που με έχουν απασχολήσει ιδιαίτερα στη ζωή μου και μ’ απασχολούν ακόμα.

Κι αυτή την τριάδα λέξεων και εννοιών, ως οιονεί “Αγία Τριάδα”, την ξαναβρίσκουμε στο εορτολόγιο της 17^ης Σεπτεμβρίου. Διότι η Εκκλησία τις έχει ανακηρύξει Άγιες, όπως άλλωστε και την μητέρα τους Σοφία.

Περισσότερο ωφελεί, νομίζω, η προσέγγιση της συγκεκριμένης ημέρας – εορτής, με συμβολική έννοια [Ακόμα κι αν δεν έχει, αξίζει, πιστεύω, να της δοθεί ένα τέτοιο νόημα!]

Η Πίστη, η Ελπίδα και η Αγάπη είναι οι τρεις [ή: “τρεις από τις”] κόρες της Σοφίας.

Δεν μπορώ να μιλήσω από καθέδρας για αυτές τις έννοιες, ιδίως δε για τη Σοφία. Σοφός δεν είμαι και δεν ένιωσα ποτέ. Αρέσκομαι, όμως, να δηλώνω, ταπεινά, “φιλόσοφος”, όχι με την βαρύγδουπα – ακαδημαϊκή έννοια, αλλά με την “απλή” της έννοια, του φίλου της Σοφίας. Της Σοφίας που λίγο – πολύ το υποψιάζονται όλοι οι φιλόσοφοι πως δεν θα “συλλάβουν” ποτέ… πως δεν θα συλλάβουμε, ως άνθρωποι, ποτέ… Ίσως διότι η Σοφία αποτελεί ιδιότητα ασύμβατη με την ανθρώπινη φύση και συμβατή μόνο με την “Αγία του Θεού Σοφία” [η οποία, σημειωτέον, ουδεμία σχέση έχει με την εορτάζουσα σήμερα Αγία Σοφία].

Γνωρίζω, βεβαίως… [“γνωρίζω” και “βεβαίως”! Τι λέξεις κι αυτές, για κάποιον μάλιστα που θρασύτατα δηλώνει και “φιλόσοφος”!...] …ότι η Φιλοσοφία είναι, τουλάχιστον κατά τη γνώμη πολλών (ίσως και των περισσότερων) ασύμβατη με την Πίστη. Πώς, λοιπόν, είναι δυνατόν αυτές οι δύο, Σοφία και Πίστη, να έχουν σχέση… μητέρας και κόρης;… Ποιος ξέρει όμως;! Ποιος “γνωρίζει”;!... Ποιος μπορεί να πει, και μάλιστα με βεβαιότητα, ότι η Πίστη (και όχι η ετεροθαλής αδελφή της, η Αμφισβήτηση) δεν είναι η αντάξια κόρη της Σοφίας; [Αυτό θα μας αποκαλυφθεί, ίσως, στις εσχατιές του Χρόνου, όταν, έχοντας ανακαλύψει, πλέον –θέλω να ελπίζω- την Αλήθεια, θα μπορούμε να κρίνουμε αν την προσέγγισε ο Πιστός ή ο Φιλόσοφος…]

Γνήσια κόρη της Σοφίας, πάντως, είναι η Ελπίδα! Ποιος μπορεί να έχει, άραγε, επί τούτου, την παραμικρή αμφιβολία; Υπάρχει αντίρρηση, με άλλα λόγια, πως είναι η Ελπίδα ένδειξη Σοφίας; [Προσέξτε ιδιαίτερα: Αναφέρομαι στη “Σοφία” και όχι δα στην “Γνώση”. Η τελευταία, η Γνώση, θα μπορούσε, ίσως, σε συγκεκριμένες περιπτώσεις και υπό ορισμένη οπτική, να μας απελπίσει, να μας φέρει σε από-γνωση. Ενώ η Ελπίδα!...]

Πάρα πολλά θα μπορούσα να γράψω, βέβαια, για την Πίστη και για την Ελπίδα. Μα βιάζομαι… να φθάσω να αναφερθώ στην Αγάπη!...

…Η οποία είναι, αναλόγως, είτε η μικρότερη κόρη της (Αγίας) Σοφίας, κατά το αγιολόγιο, είτε, κατά τον “Ύμνο της Αγάπης”, η “μείζων” ανάμεσα στην Πίστη και στην Ελπίδα. Και, πάντως, η μεγαλύτερη ένδειξη Σοφίας, η υψηλότερη Σοφία που θα μπορούσε να κατακτήσει ο άνθρωπος!...

…Να “κατακτήσει” ο άνθρωπος την Αγάπη ή να αφεθεί να… “κατακτηθεί” απ’ αυτήν;!... Δεν γνωρίζω। Δεν μπορώ να σας απαντήσω, δυστυχώς. Διότι, βλέπετε, μπορώ να δηλώνω ένας απλός φίλος της Σοφίας και, αντίστοιχα, ένας απλός φίλος της Αγάπης, αλλά ούτε τη Σοφία έχω προσεγγίσει, ούτε την Αγάπη…

Υ.Γ.-1: Για την Πίστη, την Αγάπη, την Ειρήνη και την Ελπίδα υπάρχει και μια συμβολική ιστοριούλα με τον τίτλο “τα τέσσερα κεριά”, εδώ: http://eaglestefanos.blogspot.com/2009/04/blog-post_22.html

Υ.Γ.-2: Τον “Ύμνο της Αγάπης” μπορείτε να διαβάσετε εδώ: http://eaglestefanos.blogspot.com/2007/10/blog-post_30.html και να... ακούσετε εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=rbMO5fkFKLA&p=702B249A934A7C61&playnext=1&index=2

Υ.Γ.-3: Μικρή επιλογή γνωμικών για την Πίστη και την Ελπίδα ανάρτησα σήμερα εδώ: http://eaglestefanos.blogspot.com/2010/09/blog-post_17.html