Μια φίλη αγαπημένη, μια αδελφή ψυχή, μου χάρισε, πριν από χρόνια, μια “εικόνα” που την κουβαλώ από τότε στην ψυχή μου, σα φυλαχτό ή μάλλον σαν χάρτη, σαν πυξίδα, σαν οδηγό: “Ονειρεύομαι συχνά”, μου είχε πει, “πως πλέκω τα μαλλιά του Θεού – πατέρα και τα κάνω κοτσιδάκια”!...
“Ιερόσυλο” ή “βλάσφημο” ίσως σπεύσουν να πουν κάποιοι... βιαστικά…
Γιατί, όμως, φίλοι μου;
“Θεό – πατέρα” δεν τον αποκαλείται κι εσείς;…
…Το θέμα, λοιπόν, νομίζω πως ίσως κατά βάση έγκειται στη σχέση που έχουμε ή είχαμε, καθένας από μας, με τον πατέρα μας. Από εκεί πηγάζει και η εικόνα που έχουμε ή, ακόμα περισσότερο, η σχέση που έχουμε με τον Θεό…
Έτσι εξηγείται, υπό αυτή την οπτική, γιατί για κάποιους ο Θεός είναι αυστηρός, απόμακρος, τιμωρός, πηγή απαγορεύσεων…
Για άλλους, πάλι, είναι σεβαστός μεν, αλλά φιλικός, προσηνής, συγχωρητικός, πηγή χαράς και μόνιμη εγγύηση σιγουριάς.
Ποια είναι η ιδανική μορφή του πατέρα και, συνακολούθως, του Θεού;
Ένας τέτοιος ιδανικός πατέρας εκφράζει και εκδηλώνει την αγάπη του προς τα παιδιά του, σεβόμενος την προσωπικότητά τους. Συμβουλεύει ή προτείνει, αναλόγως της ηλικίας, αλλά δεν διατάζει “ετσιθελικά” και δεν επιβάλλει την άποψή του. Και δεν παύει να αγαπά τα παιδιά του, ακόμα κι αν αυτά κάνουν τυχόν επιλογές διαφορετικές από αυτές που εκείνος θα προτιμούσε και θα ευχόταν…
Οργή, εκδίκηση ή/και “αποκλήρωση” και, γενικότερα, “πάθος” δεν μπορεί δα να είναι ίδιον του ιδανικού πατέρα, πόσο δε μάλλον να χαρακτηρίζει τον Θεό!...
…Εδώ ένας καλός ποιμένας εγκαταλείπει τα ενενήντα εννέα πρόβατα για να αναζητήσει το χαμένο εκατοστό πρόβατο, και δεν θα πράξει αντιστοίχως ο καλός πατέρας; Και, για να αναφερθούμε σε ένα ακόμα παράδειγμα (και δη υπόδειγμα – πρότυπο) καλού πατέρα, θυμίζω εκείνον που, ενώ γνώριζε με σιγουριά πως ο γιός του θα κατασπαταλήσει την περιουσία του, παρ’ όλ’ αυτά δεν του την αρνείται, αλλά του την παραχωρεί, σεβόμενος απολύτως την ελευθερία του και τις επιλογές του. Κι ύστερα τον δέχεται πίσω με ανοιχτές αγκάλες και μάλιστα σφάζει προς τιμήν του “τον μόσχο τον σιτευτό” γι’ αυτόν που έχει κατασπαταλήσει την περιουσία του!...
Αυτός είναι ο πραγματικός πατέρας, λοιπόν…
…κι έτσι θα ’πρεπε, αντιστοίχως, να νιώθουν και τον Θεό – πατέρα, όποιοι τον πιστεύουν πραγματικά… Αντίθετη ή διαφορετική εικόνα του Θεού δεν νομίζω πως αποδίδει τη δέουσα τιμή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου