De Profundis: Περί Πολιτισμού (Β')

De profundis…
Μέρος δεύτερον: Περί ‘πολιτισμού’ συνέχεια / Τα ‘καθ’ υμάς’!…

“Σύλλογος ποιοτικής και πολιτιστικής αναβάθμισης”!
“Πολιτισμός”!…
Τι ακριβώς σημαίνει αυτό;
Μια πινακοθήκη; Μια ‘γκαλερί’; Μια βιβλιοθήκη; Ένα ‘Μέγαρο Μουσικής’;
Αυτό είναι πολιτισμός;
Πολιτισμό λέτε τον αέρα που αναπνέω κάθε μέρα;
Τα καυσαέρια των εργοστασίων;
Πολιτισμό λέτε την δυσοσμία που αναδίδουν τα σκουπίδια…
…της κοινωνίας της ευμάριας και του καταναλωτισμού!;
[Πολιτισμό λέτε την δυσωδία που αναδίδει η ζωή σας;]
Πολιτισμό λέτε τα νοσοκομεία σας; Τα σχολεία σας;
Πολιτισμό λέτε την φύση που πληγώσατε;
Tις πόλεις που δημιουργήσατε;
Πολιτισμό λέτε τους γέρους στα παγκάκια;
…τα νεογέννητα στα σκουπίδια;
…τα παιδιά στα ιδρύματα;
…τους νέους που πεθαίνουν στα παρκάκια;
Είναι πολιτισμός η τηλεόρασή σας;
…και τα σκουπίδια που μας δίνετε μ’ αυτήν;
“Ελα μια μέρα, στην πλατεία Βάθης, ελα να μάθεις τι ζωή περνώ”
Ελα να μάθεις τον πολιτισμό της καθημερινότητας.
Κι όχι των σαλονιών και της καλοπέρασης!
Εκεί, στην πλατεία Βάθης, νομίζεις πως δεν υπάρχει πολιτισμός;
[Ζωντανός ή εν σπέρματι – εν δυνάμει;…]
Εκεί, στην Δραπετσώνα, νομίζεις πως δεν υπάρχει πολιτισμός;
Εκεί “στην Δραπετσώνα που δεν έχουμε πια ζωή”…
…που δεν έχουμε όνειρα!…
Δεν είναι πολιτισμός, στην κρίση σας, το να μπορεί κάποιος να εργάζεται;
Να δημιουργεί!..
Τέχνη για λίγους;
Γιατί να μπορούν να δημιουργούν τέχνη μόνο οι λίγοι;
Μήπως νομίζεις πως τόσοι και τόσοι άλλοι δεν έχουν ιδέες;..
..Οι ‘απόκληροι’ της ζωής…
Νομίζεις πως δεν έχουν ‘πνευματικότητα’;
Είναι που δεν έχουν χρόνο!
Είναι που θέλουν πρώτα να φάνε.
Είναι που πρέπει πρώτα να ζήσουν.
Ο πολιτισμός σας…
Εχει ψυχή ο πολιτισμός σας;
Σας γεμίζει;
Κι αν είναι έτσι, γιατί τα παιδιά σας καταλήγουν στα ναρκωτικά;
Εσείς πιο κενό σας πάτε να καλύψετε στα πάρτυς των οργίων και των ναρκωτικών;
Κι εγώ μπορώ να κάνω τέχνη!
Κι εγώ μπορώ να ζωγραφίσω!
Δεν έχω, όμως, χρώματα!
Δεν έχω πινέλλα!
Ξέρετε…
…δεν έχω ούτε χέρια!
Ξέρετε…
…γι’ αυτό… εγώ ζωγραφίζω στην ψυχή μου!
Κι αυτό τον πολιτισμό μου, εγώ αρνούμαι να τον εκθέσω στα μάτια σας, μέσα στις πινακοθήκες και στις γκαλλερί σας…
Γιατί το βλέμμα σας θα τον λερώσει.
Γιατί όταν δείτε αυτό τον πίνακα της ψυχής μου, ίσως τον λοιδωρίσετε…
Και τα Μέγαρά σας…
…τα μέγαρα της μουσικής σας
…δεν τα θέλω!
Κι εγώ ξέρω να φτειάχνω μουσική!
Κι εγώ πλέκω νότες…
…κι υφαίνω τραγούδια…
…και τα σφυρίζω στους φίλους μου…
Γι’ αυτούς τραγουδάω!..
…γι’ αυτούς που μπορούν να με νοιώσουν!…
…όχι για σας και το χειροκρότημά σας…
Εσείς ίσως μου κρίνετε, τεχνικά, ‘το μέτρο’…
…ίσως μου πείτε πως δεν έχει ομοιοκαταληξία ο στίχος μου…
…πως δεν έχει ειρμό η ποίησή μου…
…ή πώς δεν είναι ‘ώριμη’ ακόμα η φωνή μου για να τραγουδάω!
Δεν σας μπορώ!
Αυτή η προκρούστεια λογική σας περί τέχνης και περί πολιτισμού…
…με αρρωσταίνει!..
Και μην μου πείτε πως είστε ‘ανοιχτοί’ σε νέες ιδέες…
…σε νέους τρόπους έκφρασης..
Ξεχνάτε τι έγινε με το ρεμπέτικο;
Ξεχνάτε ότι κάποτε το μπουζούκι μου το είχατε απαγορευμένο;
(…κι ας το βάζετε, τώρα, με καμάρι, μέσα στα Μέγαρά σας!…)
Θυμάστε πώς αντιδράσατε στην επανάσταση των λουλουδιών;
Το ξέρετε καλά το παιχνίδι!
Όταν δεν μπορείτε κάτι να το καταστείλετε,…
…προσπαθείτε να το ‘καταπιείτε’…
…να το ‘αφομιώσετε’΄…
...να το κάνετε μέρος δικό σας!…
Πολιτισμός δεν σημαίνει αφομοίωση!
Πολιτισμός σημαίνει διαφορετικότητα!
Γι’ αυτό δεν σας χαρίζω τον πολιτισμό μου!
Γι’ αυτό δεν θέλω να χάσω την μοναδικότητά μου, την ιδιαιτερότητά μου!
Σιγά μην ξεκρεμάσω εγώ τους πίνακες απ’ την ψυχή μου!
…κι ύστερα, ίσως, να τους αναπαραγάγω, σε πολλά αντίτυπα…
…να τους εμπορευθώ…
Σιγά μην ξεκρεμάσω εγώ τους πίνακες απ’ την καρδιά μου
…για να τους εκθέσω στα μουσεία σας…
…ή για να τους κρεμάσω στα υπουργεία σας..
…και στα γραφεία σας…
…και στα σαλόνια σας…
…για ν’ ‘αποκτήσουν’ αξία…
…να ‘καταξιωθώ’…
…και να πετύχω, ίσως, μια ‘επιχορήγηση’…
Θέλετε, λέτε, τον πολιτισμό;
…Νοιάζεστε γι’ αυτόν;…
…Τον προωθείτε;!…
Δώστε μου, τότε, χρώματα να ζωγραφίζω…
…στην καρδιά μου!..
Δώστε μου υλικά…
…για να σμιλεύω την ψυχή μου!
Δώστε μου χρόνο!
Θα σας ζητούσα να μου δώσετε κι αξίες…
…μα δεν το κάνω…
Όχι τόσο γιατί αμφιβάλλω αν έχετε άλλες αξίες…
…πέρα απ’ το χρήμα…
…την ‘καταξίωση’…
…και τον εξουσιασμό!
Μα περισσότερο γιατί τις αξίες αυτές…
…κάλλιο μου πρέπει να τις αναζητήσω μόνος μου!