Περί Πολιτικής και πολιτικών, στην Ελλάδα. Και περί κομμάτων

… «Εξόριστε ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε τι βλέπεις»…
…στον αιώνα μας…
Βλέπω ανθρώπους που νοιάζονται για το καλύτερο, να φροντίζουν μόνο για τα του οίκου τους…
…Στους χειρότερους εφιάλτες μου…
…που αργά ή γρήγορα μπορεί να γίνουν και δικοί τους εφιάλτες…
Διότι, επίτρεψέ μου να στο πω, κοιμούνται!
Ήσυχα και μακάρια!... […κι όταν ξυπνήσουν μπορεί να είναι αργά…]
…Θεωρώντας, οι ανόητοι, πως κάνουν το καλύτερο για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
«Νοιάζονται για την πάρτη τους» θα έλεγα…
Ίσως να τους αδικώ μ’ ετούτη την υπερβολή. Νοιάζονται για μια καλύτερη κοινωνία, προσπαθώντας ν’ αλλάξουν προς το καλύτερο αυτό που τους δόθηκε, αυτό που τους αναλογεί, τον εαυτό τους και τον περίγυρό τους, το «δομικό υλικό» της κοινωνίας, την οικογένειά τους, ελπίζοντας πως έτσι θα φτιαχτεί κι η κοινωνία ολόκληρη…
Δεν έχουν άδικο ως προς αυτό! Τους μέμφομαι, όμως, γιατί κάνουν μόνο αυτό!...
Κι είναι αυτή τους η συμπεριφορά, το δίχως άλλο, ανοησία…
Τους αδικώ;
Γιατί; Εσείς πώς θ’ αποκαλούσατε και πώς θα χαρακτηρίζατε αν βλέπατε κάποιον να θέλει [διότι ως προς αυτό τον επαινώ…] να πάει μπροστά, να ξεφύγει από τη στασιμότητα ή από τη δίνη της εποχής [ανάλογα με το πώς θα το δείτε, ανάλογα με το ποια από τις δύο παρομοιώσεις θα διαλέξετε…] κωπηλατώντας «μονόπατα», μόνο με το ένα κουπί της βάρκας του;
[«Άλλος για τη βάρκα μας;»!...]
Θα τον καμάρωνες και θα τον επαινούσες, άραγε, βλέποντας το λογικά αυτονόητο; Τη βάρκα να γυρίζει γύρω από τον εαυτό της;!...
…Ή θα έλεγες πως «κάνει μια τρύπα στο νερό» ;…
Στο είπα και προηγουμένως: Αναγνωρίζω σε όλους αυτούς τους ανθρώπους τόσο τις καλές προθέσεις [:όχι μόνο ν’ αποφύγουν, αναλόγως, τη στασιμότητα ή το ναυάγιο, αλλά και να πάνε τη βάρκα τους, την ύπαρξή τους και την οικογένειά τους ή/και την κοινωνία λίγο πιο μπροστά...], όσο και την προσπάθεια [:πως κωπηλατούν σκληρά να το πετύχουν…], μα τους μέμφομαι και τους κατηγορώ για ανοησία, για έλλειψη ικανότητας ν’ αντιληφθούν το ανούσιο της μονομερούς προσπάθειάς τους…

Χρειάζεται, φίλοι μου, θαρρώ, και δεύτερο κουπί…
Χωρίς ν’ αφήσετε το πρώτο…
Μα εξίσου να κωπηλατείτε και με τα δυό!...
«Και τούτο ποιείν, κακείνο μη αφιέναι»!...
Τι εννοώ και ποιο είναι το δεύτερο κουπί;
Εκτός από τον εαυτό μας και «τα του οίκου μας», να νοιαστούμε, εξίσου και παράλληλα, και για την κοινωνία!
[Διότι εκ του «ιδιωτεύω» προέκυψε, θαρρώ, το σύγχρονο αγγλικό «idiot», που σημαίνει ανόητος, βλάκας… Όπερ έδει δείξαι!...]
Ποικιλοτρόπως και σε πολλά επίπεδα…

Δεν μπορεί «άλλος μεν να μεθά κι άλλος να διψάει»…
Δεν ωφελεί [κανέναν απ’ τους δύό!] «άλλος μεν να γλεντά κι άλλος να πενθεί»!...
Θυμάσαι το ρητό, την παροιμία των αρχαίων «των οικιών ημών εμπιμπραμένων ημείς άδομεν»;…
[«Φωτιά στα μπατζάκια μας»!...]
Και μη μου πεις πως η δική σου η οικία δεν καίγεται. Και πως, γι’ αυτό τον λόγο, δεν έχεις λόγο να ανησυχείς, αλλά μάλιστα μπορείς και να τραγουδάς…
[…διότι τότε θα σου πω, σκληρά –το δίχως άλλο-, πως πρέπει να ανησυχείς για το μυαλό σου… ή/και, υπό άλλη οπτική, και για την καρδιά σου…]
…Αργά ή γρήγορα θα φτάσει και σε σένα η «φωτιά»…

Πρόσεξες το παραπάνω ρητό; Ήταν σε πρόσωπο πρώτο πληθυντικό: «Των οικιών ημών εμπιμπραμένων ημείς άδομεν»!
Την είχαν αυτή τη… «συνήθεια», αυτή την οπτική των πραγμάτων, αυτή την εξυπνάδα, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι: Να χρησιμοποιούν το «εμείς» αντί του «εγώ»!... Σοφοί γαρ!
[Εκτός κι αν δεν συμφωνείς… οπότε να το ξανασυζητήσουμε… σε άλλη βάση… με άλλη αφετηρία…]

Θυμάσαι, άραγε, τι σου κληρονόμησαν, σύγχρονε Έλληνα;…
…και σύγχρονε Ευρωπαίε;… και σύγχρονε Δυτικέ άνθρωπε;…
[…Δεν λέω απ’ όλα εκείνα που σου κληρονόμησαν τι «σώζεται» πια, τι δεν ξεπούλησες στο όνομα των καιρών…]
Θυμάσαι, λοιπόν, ή να οργανώσουμε [σύγχρονος άνθρωπος εσύ, του μάρκετινγκ, του μάνατζμεντ και των εταιρικών συσκέψεων, το ξέρεις, δίχως άλλο…] ένα σχετικό “brain storming”: Λογική… Φιλοσοφία… Δημοκρατία… Πολιτική… Πολίτης…
…Ας σταματήσω μόνο σε αυτά, τουλάχιστον για την ώρα, που είναι χρήσιμα και απαραίτητα για την παρούσα τη συζήτησή μας…
[Μην πάθεις δα και κανένα “overdose”, από υπέρμετρη δόση «προγονοπληξίας»!...]

Η αρχαία Ελλάδα, λοιπόν, και δη είτε ως αρχαία Αθήνα, είτε ως αρχαία Σπάρτη, μας έδωσε…
[…και μην κοιτάς… να μη το συζητήσουμε τώρα… που εμείς όλα αυτά, τα χρήσιμα, τα ωφέλιμα, τα αναγκαία, τα κάναμε είδη «μουσειακά», απομονωμένα απ’ τη ζωή μας και την καθημερινότητά μας, ή τα κλειδώσαμε μέσα σε βιβλιοθήκες, για να ’χουν πρόσβαση σ’ αυτά μόνο οι «φιλολογούντες»…]

…μας έδωσε, λοιπόν, τόσο τα υλικά, όσο και τη συνταγή:
Προσωπική και οικογενειακή, πνευματική και οικονομική και κάθε είδους ανάπτυξη και πρόοδος δεν νοούνται ανεξάρτητα, αλλά αδιάσπαστα συνυφασμένες με την έννοια του «πολίτη», ενταγμένες μέσα και προς όφελος (και) της Πολιτείας, ως Πολιτική!
Αυτό ήταν, αυτό είναι Πολιτική.
Να νοιάζεσαι, να ενδιαφέρεσαι, να ασχολείσαι με την Πόλη, την Πολιτεία…
…και με το Πολίτευμα.
Το οποίο πολίτευμα λέγεται, θυμίζω, Δημοκρατία.
Πραγματική Δημοκρατία…
Όχι αυτό το κακέκτυπο υποκατάστατο που έχουμε σήμερα.
Διότι, κατά τη γνώμη μου, ως Δημοκρατία νοείται η Άμεση Δημοκρατία! Η συμμετοχική!
Αυτή και μόνο αποδεικνύει το άμεσο και ενεργό ενδιαφέρον του κάθε πολίτη για την Πολιτεία και το Πολίτευμα.
Όταν με κάτι δεν ενδιαφέρεσαι να ασχοληθείς προσωπικά… το αναθέτεις!...
[Για σκέψου! Αυτό δεν γίνεται, πράγματι, παντού; Δεν είναι γενικής εφαρμογής κανόνας;…]
…Αυτό, φοβούμαι, πως έγινε και με το Πολίτευμά μας, με τη Δημοκρατία μας: Την «αναθέσαμε» σε κάποιους…
Επειδή, ίσως, η καθημερινή και συνεχής ενασχόλησή μας με τα κοινά, σημαίνει, προεχόντως, ευθύνη και συνεχή καθημερινό μόχθο [:για έγκυρη και πολύπλευρη ενημέρωση, για σφαιρική μόρφωση επί παντός του επιστητού κ.λπ.] και δράση και θυσίες… βρήκαμε την εύκολη λύση να την αναθέσουμε στους «ειδικούς»…
…Ή αυτούς που μας εμφανίστηκαν και μας εμφανίζονται ως «ειδικοί»…
Εσχάτως και «κληρονομικώ δικαιώματι»…
[Το πολίτευμα της Ελλάδας θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί «οικογενειακή -κληρονομική κοινο-βολευτική δημοκρατία»…]

Οι πολιτικοί μας!...
…που είναι ουσιαστικά, δυστυχώς για μας, και το ψυχολογικό «άλλοθί» μας για τη δική μας ανευθυνότητα να ασχοληθούμε, συνεχώς και καθημερινά, με τα κοινά…
«Επαγγελματίες πολιτικοί»!...
Να το άκουγαν αυτό οι αρχαίοι ημών πρόγονοι!...
…σίγουρα θα το θεωρούσαν ως «το πιο σύντομο ανέκδοτο»…
[…κι ας είναι μια διαρκής, ήδη παγιωμένη, πραγματικότητα…]
Κι ίσως και το πιο κακόγουστο ανέκδοτο…
Γι’ αυτό δεν ξέρω αν θα γελούσαν…
…ή θα έβαζαν τα κλάματα…
[…κωμωδία ή τραγωδία;…]
…για την κατάντια…
…της Δημοκρατίας που μας κληρονόμησαν…
Εκείνοι, τότε, για ν’ αποφύγουν τέτοιες στρεβλώσεις [και τα λογικά αναγκαία αποτελέσματά τους…] είχαν προβλέψει, μεταξύ άλλων, και τον θεσμό του εξοστρακισμού, της εξορίας…
Σήμερα, μπροστά σ’ αυτή τη θλιβερή κατάσταση…
…ίσως να επέλεγαν να αυτοεξοριστούν…
…αν δεν είχαν προλάβει να τους εξορίσουν [πονηροί γαρ!] οι σύγχρονοι πολιτικοί…
…από την ουσιαστική μόρφωσή μας…
…από την Παιδεία μας!...

…Ή αν δεν είχαν φροντίσει ακόμη, ύπουλα ή ανόητα, να διαστρεβλώσουν και να γελοιοποιήσουν την Πολιτική, έτσι που να είναι δύσμορφη και μη αρεστή για τους πολλούς…
Πώς τα κατάφεραν;
Την «κομμάτιασαν»… κομματίζοντάς την!...
Εξισώνοντας την μεγάλη και σπουδαία ιδέα της Πολιτικής, με το μικρόψυχο και ασήμαντο [ιδίως όπως έχει καταντήσει…] φαινόμενο [ή θεσμό] των κομμάτων.
[Το «θεσμός» το προσθέτουμε για κύρος!...]
Κι εμφανίζοντας Πολιτική και κόμματα ως ίσα, ισότιμα ή/και ταυτόσημα, συνώνυμα…
Και εισάγοντας αυτού του είδους την κομματική μικρο-πολιτική [δηλαδή την διαιρεμένη και πολυκερματισμένη πολιτική, την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» τους πολίτες…] παντού!...
Στα Πανεπιστήμια, για παράδειγμα...
[Για το θέμα της κομματικοποίησης στα Πανεπιστήμια, όπως έχω επισήμανα και στην προηγούμενη ανάρτησή μου, έγραψε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο, σχετικά πρόσφατα, ο Γεράσιμος, στο ιστολόγιό του «Memoryland», επιγράφοντάς το «Μικροπωλητές ιδεών». Αν θέλετε, διαβάστε το εδώ: http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2008/05/blog-post_3392.html]
…αλλά και πιο πριν: Ακόμα και στα σχολεία!...
[…να «συνηθίσει» από νωρίς ο οργανισμός μας… μην τυχόν και πάρει τον δρόμο τον σωστό… μη τυχόν προλάβει κι αρχίσει να σκέφτεται… να γίνει απευθείας «οπαδός»… πριν προλάβει να γίνει «πολίτης»!...]
…Και στον συνδικαλισμό!...
…Και στο κράτος!...
[…Που υπάρχει, υποτίθεται, για όλους, για το κοινό καλό!...]
Δεν ξέρω αν αυτή η ελληνική πραγματικότητα είναι παγκοσμίως μοναδική. Δεν έχω τη γνώση και τα στοιχεία…. Ξέρω, όμως, πως τουλάχιστον στην πολιτικά - δημοκρατικά προηγμένη Ευρώπη δεν συμβαίνει…
Γιατί, λοιπόν, εδώ;!...
Όχι, δεν εννοώ, δεν ζητώ να μου το εξηγήσετε ιστορικά…
[…διότι έτσι, φοβούμαι, πάλι θα χάσουμε την ουσία…] Εννοώ:
Γιατί, λοιπόν, να ανεχόμαστε να συμβαίνει εδώ;!...
Γιατί να ανεχόμαστε τέτοιο κατάντημα;…
Γιατί να μην μπορούμε να κάνουμε τίποτα σωστό;…
…Ούτε ένα σοβαρό οικολογικό κίνημα – μέτωπο προστασίας της φύσης και των δασών;!...
…Ούτε ένα σοβαρό καταναλωτικό κίνημα, όπως όλοι παρατηρούν εσχάτως [επικαίρως, λόγω ακρίβειας!]. Διότι, όπως δίνεται η εξήγηση – απάντηση, ακόμα και αυτά τα επιμέρους – κομματιασμένα καταναλωτικά «κινήματα» είναι, και αυτά, κομματικά… και παίζουν τα παιχνίδια των κομμάτων!...

Κάτι πρέπει να γίνει!... Νισάφι!...


Υ.Γ.
Καλώς ή κακώς συχνά γράφω και αναρτώ «εν θερμώ»!
Με τα καλά και τα κακά που αυτό συνεπάγεται…
Όπως το παραπάνω κείμενο, για παράδειγμα, που το έγραψα σήμερα τα ξημερώματα, το δακτυλογράφησα μόλις προ ολίγου, σε ένα διάλειμμα από την εργασία μου και το αναρτώ τώρα, αυθημερόν!
Ίσως θα ήταν καλύτερο να άφηνα το κείμενό μου να «ηρεμήσει», να «καθίσει», να ωριμάσει… Ίσως θα το κάνω κι αυτό, κάποια στιγμή στο μέλλον…
Το κείμενό μου, πάντως, είναι γραμμένο, νομίζω, με Νου και με Καρδιά, με Λογική και Συναίσθημα…. Τα δύο κουπιά που (πρέπει να) έχει ο άνθρωπος για να πορεύεται…
Και μια που επανήλθα στην παρομοίωση αυτή, των δύο κουπιών, θέλω να επισημάνω πως δεν ολοκλήρωσα τα όσα είχα να γράψω σχετικά με τα… δύο κουπιά, δηλαδή της ενασχόλησης με τα κοινά και της ενασχόλησης με τα του «οίκου» μας και τα «εις εαυτόν» [Αν και περί των τελευταίων έχω ήδη γράψει στο παρελθόν, εδώ: http://seagullstefanos.blogspot.com/2007/10/de-profundis_6980.html] Συνεπώς, αργά ή γρήγορα, θα ξαναπιάσω τα κουπιά… ή την πένα μου, και θα επανέλθω στο θέμα…