Περί Απορρήτου Επικοινωνιών και άλλα τινα

[Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε εν θερμώ. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό δε σημαίνει ιστολόγιο; Αυτή δεν είναι η πραγματική φύση ενός blog; Να εκφράζει τη στιγμή (Άσχετα αν κάποια από τα κείμενα μπορούν να είναι διαχρονικής αξίας και σημασίας…) Το επισημαίνω διότι δεν έχω την χρονική απόσταση από το πρόβλημα, ώστε να επανακτήσω την ψυχραιμία μου και την καλύτερη θεώρηση, αν όχι τη σοφία, που προσφέρει η απόσταση αυτή…]

Εκτός θέματος (ιστολογίου): Περί Απορρήτου Επικοινωνιών και άλλα τινα

Υποθέστε ότι έχετε γράψει μια επιστολή, αυστηρά προσωπική, για κάποιο συνεργάτη ή φίλο σας, για το «έτερον ήμισύ» σας βρε αδελφέ! Και πριν το στείλετε, ενώ το έχετε αφήσει κάπου, προσωρινά, για να το ταχυδρομήσετε «από Δευτέρα», κάποιος που έχει τη σχετική τεχνογνωσία (:το κλασικό κόλπο του ατμού, δηλαδή, ή κάποιο άλλο, πιο εξελιγμένο…), παίρνει το γράμμα σας, το ανοίγει και το διαβάζει. Απευθύνεστε στους ειδικούς και αρμόδιους, στην Αστυνομία, κι αυτή σας αρνείται τη βοήθεια, απαντώντας σας ότι η ανακάλυψη του ενόχου είναι παράνομη!...
Υποθέστε, ακόμη, ότι κάποιος υποκλέπτει τον αριθμό PIN της κάρτας ανάληψης χρημάτων σας και καταφέρνει να αποσύρει ένα σεβαστό ποσό από τον τραπεζικό λογαριασμό σας. Ο δράστης θα μπορούσε ενδεχομένως να ανακαλυφθεί αν ληφθούν δακτυλικά αποτυπώματα από το ATM αυτόματης ανάληψης, από το οποίο έγινε η παράνομη ανάληψη, καθώς μάλιστα οι τεχνικοί διαβεβαιώνουν πως στο μεταξύ δεν έγινε άλλη χρήση του συγκεκριμένου μηχανήματος. Κι όμως η Αστυνομία σας απαντά, στο σχετικό αίτημά σας, πως κάθε τέτοια ανακριτική – ερευνητική προσπάθεια αποκλείεται, διότι ο νόμος το απαγορεύει! Πώς θα σας φαινόταν και πως θα κρίνατε ένα τέτοιο νόμο;
Ακραία και άσχετα μεταξύ τους και με το θέμα μας τα παραπάνω παραδείγματα; Έτσι νομίζετε; Λοιπόν, τότε, διαβάστε την παρακάτω αληθινή ιστορία και διαπιστώστε εάν διαφέρει κατά πολύ από τα παραπάνω υποθετικά παραδείματα:

Η εταιρεία σας έχει δώσει τη δυνατότητα στα κορυφαία στελέχη της, να έχουν πρόσβαση στα ηλεκτρονικά αρχεία και στοιχεία της εταιρείας, συνδεόμενα από μακριά, δηλαδή εκτός εταιρείας, με τον server της. Κάποιος τρίτος, εντοπίζει τον ατομικό – προσωπικό κωδικό πρόσβασης κάποιου στελέχους και έτσι αποκτά πρόσβαση σε όλα τα δεδομένα της εταιρείας, τα υποκλέπτει, τα διοχετεύει σε ανταγωνιστές σας με οικονομικά ανταλλάγματα ή, γενικότερα, «ασελγεί» με όποιο τρόπο θελήσει στο ηλεκτρονικό σας αρχείο. Οι τεχνικοί της εταιρείας σας εύκολα προσδιορίζουν χρονικά τις εισβολές και εντοπίζουν την εκάστοτε IP-Adress του εισβολέα. Κι εσείς έχετε την κρυφή ελπίδα ότι με τα στοιχεία αυτά, ο πάροχος της σύνδεσής σας, ο Εισαγγελέας, οι διωκτικές αρχές, η ΑΔΑΕ, θα σας βοηθήσουν να εντοπίσετε τον… ποντικό. Αμ δε!... Ο νόμος το απαγορεύει! (εκτός κι αν ο εισβολέας έχει διαπράξει κάποιο απ’ τα συγκεκριμένα, πολύ λίγα, κακουργήματα, που ο νόμος προσδιορίζει…)
Πείτε μου, σας παρακαλώ! Το βρίσκεστε ορθό και λογικό κάτι τέτοιο; «Αυτό ισχύει διεθνώς. Η ελληνική νομοθεσία έχει ευθυγραμμισθεί με την σχετική κοινοτική οδηγία», σου επισημαίνουν οι ειδικοί, οι νομομαθείς. Ναι, συμφωνώ, το δέχομαι. Αλλά δεν το αποδέχομαι, επαναλαμβάνω και τονίζω, ως ορθό, λογικό και δίκαιο…
Μπορεί να κάνω λάθος. Μπορεί κάτι να μου διαφεύγει και θα ήθελα τη γνώμη σας, τη διαφορετική οπτική σας. Και την απάντηση στο ερώτημα: Μήπως δεν έχουμε κόψει το… καρπούζι ακριβώς στη μέση;

…Και, μια που μου δίνεται η ευκαιρία, να σας θέσω άλλο ένα ερώτημα, να σας καταθέσω άλλον ένα προβληματισμό μου, να σας εκθέσω άλλη μία περίπτωση, στην οποία επίσης πιστεύω πως δεν έχει δοθεί, νομικά, η ορθότερη και δικαιότερη λύση στην αέναη προσπάθεια του νομοθέτη να σταθμίσει τα αντίρροπα, κατά περίπτωση, δικαιώματα:
Αν έχω καταλάβει καλά (να μου το πείτε, και πάλι, σας παρακαλώ, εάν σφάλλω…), εάν συλληφθεί, ακόμη και επ’ αυτοφώρω, ένας παιδεραστής, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δεν έχουν το δικαίωμα να γνωστοποιήσουν το όνομα του δράστη, δηλαδή, αντίστοιχα, το κοινό, η γειτονιά σας όλη, η πόλη σας, δεν έχει το δικαίωμα να πληροφορηθεί, να ενημερωθεί, ώστε να προστατευθεί. Όχι, τουλάχιστον μέχρι να γίνει η δίκη, μετά ίσως από κάποια χρόνια. Όχι, διότι «έτσι επιβάλλει το αναφαίρετο δικαίωμα της προστασίας των προσωπικών δεδομένων του δράστη». Ακόμη κι αν συγκρούεται με δικαιώματα του συνόλου των άλλων πολιτών και το δικαίωμα της κοινωνίας… να υπάρξει ως κοινωνία.
Θα ήθελα μια απάντηση από όλους σας. Ψυχρή και λογική. Και, ύστερα, αφήστε να μιλήσει και το συναίσθημα, το προσωπικό στοιχείο: Σκεφθείτε πως στο μεταξύ, μέχρι να καταδικασθεί ο δράστης και να ενημερωθείτε για την (εν δυνάμει) επικινδυνότητά του, μπορεί να έχει συμβεί κάτι στο παιδί σας…

Οι παραπάνω προβληματισμοί μου εντάσσονται, προφανώς, σ’ ένα ευρύτερο και γενικότερο πλαίσιο προβληματισμού για την εξισορρόπηση των (εκατέρωθεν) δικαιωμάτων. Το θέμα είναι, τελικά, φιλοσοφικό:
Ελευθερία στους εχθρούς της ελευθερίας; Και αν ναι, μέχρι ποιού σημείου;
Ίσως να επανέλθω…