“Παγκοσμιοποίηση”. Δεν χρειάζεται, τώρα, να σου εξηγήσω τι σημαίνει, έτσι δεν είναι; Το ξέρεις ήδη, σου είναι γνωστό. Την λέξη την πιπιλίζεις και συ συχνότατα τελευταία (μην ανησυχείς, δεν είναι δα ντροπή αυτό!…) και, βέβαια, την έννοιά της “την παίζεις στα δάχτυλα”. Μπράβο σου γι’ αυτό, ειλικρινά!
“Παγκοσμιοποίηση”, λοιπόν… Υπέρ ή κατά; Δεν χρειάζεται να μου απαντήσεις. Η ψηφοφορία, άλλωστε, είναι μυστική [Θα έγραφα, ακόμη, ότι η ψήφος σου, η ψήφος μας, ίσως να μην λαμβάνεται καν υπ’ όψη, αλλά “τι να λέμε τώρα…”, “αυτή είναι μια μεγάλη ιστορία…”, άσ’το καλύτερα!…]
Κι όμως, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ενδόμυχα θα απαντήσεις “κατά” [Γιατί, διαφορετικά, πώς η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων φαίνεται να τοποθετείται αρνητικά;]
[Εμένα θα μου επιτρέψεις να μην πάρω θέση. Άλλωστε δεν είναι αυτό το ζήτημά μας, θα δεις…]
“Κατά”, λοιπόν. Γιατί; Προφανώς επειδή είναι πολύ “της μόδας” ή “είναι in” κάτι τέτοιο.
“Όχι”, μου απαντάς κατηγορηματικά. Η άρνηση και η αντίθεσή σου είναι συνειδητές, προϊόν δικής σου σκέψεως. Εσύ προσπαθείς να μην άγεσαι και φέρεσαι, εσύ ξέρεις τι θέλεις, τι κάνεις, τι σε εκφράζει, εσύ είσαι ο εαυτός σου. Μπράβο! Χαίρομαι για σένα, ειλικρινά!
Θα ξέρεις, φυσικά, και θα συμφωνείς μαζί μου και (τι τιμή και για τους δυό μας!…) με τον Αρχιεπίσκοπο Τιράνων και πάσης Αλβανίας κ. Αναστάσιο, ότι “η παγκοσμιοποίηση δεν είναι μόνο οικονομική διαδικασία”, αλλά “πρόκειται για άμεση ή έμμεση επιβολή ενός συστήματος σκέψεως που αγνοεί ή και καταστρέφει τις ιδιαιτερότητες των επί μέρους λαών και ανθρώπων και παραμερίζει ή και διαλύει αξίες όπως η φιλία, η εντιμότητα, η εγκράτεια, προβάλλοντας ένα καταναλωτικό πρότυπο με αδιάκοπη επιδίωξη κέρδους, υπό την επίδραση του οποίου συχνά συνθλίβονται οι ανθρώπινες σχέσεις” [“Παγκοσμιότητα και Ορθοδοξία”, σελ. 249-250]. Η παγκοσμιοποίηση, συνεπώς, “συνδέεται με την εισβολή ενός πολιτισμού, οι δημιουργοί του οποίου ισχυρίζονται ότι είναι ο καλύτερος” [ό.π., σελ. 249 παρ. τελ.]. “Τα ποικίλα μέσα ενημερώσεως (…) αδιάκοπα τροφοδοτούν τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο με πρότυπα ζωής που κατασκευάζονται σε συγκεκριμένα κέντρα και εξυπηρετούν ιδιοτελείς στόχους” [ό.π., σελ. 245 παρ.2]
Τα ξέρεις όλ’ αυτά, έτσι δεν είναι; Και τι κάνεις εσύ, πώς αντιδράς σε όλα αυτά;
“Εγώ αντιστέκομαι”, ίσως μου πεις.
Ξέρεις κάτι, όμως; Το ίδιο μου είπε και ο διπλανός σου, και ο γείτονάς σου, και ο συγγενής σου και… και…
Και αναρωτιέμαι, λοιπόν, που λες κι εγώ: Αν έτσι συμβαίνει με όλους, τότε “πώς καταντήσαμε έτσι; μου λες;”
Γιατί… μη μου πεις ότι είσαι ευχαριστημένος με την κατάστασή μας, έτσι;
“Δεν θα ’πρεπε να το λέει αυτός και αυτός και εκείνος”, ίσως μου πεις. “Γιατί έχω ράμματα για τη γούνα τους”…
Κι αν μου πουν κι εκείνοι το ίδιο για σένα, τότε τι κάνουμε, αναρωτιέμαι… [Αλήθεια, θυμάσαι εκείνο το ευαγγελικό “τι δε βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου, την δε εν τω σω οφθαλμώ δοκόν ου κατανοείς;” (Ματθ. ζ’ 3). Τι να λέμε τώρα!…]
Το ερώτημά μου παραμένει: Αν δεν φταις εσύ, αν δεν φταίει αυτός ή εκείνος, αν δεν φταίει κανένας, τότε… ποιος ή τι φταίει, μπορείς να μου πεις;
Ακόμα κι αν φταίει και ο άλλος, ο οποιοσδήποτε άλλος, όλοι οι άλλοι, μήπως νομίζεις ότι μπορείς να τον διορθώσεις;..
…Τον εαυτό σου, όμως, αν έχει κι αυτός μερίδιο ευθύνης;…
Κοίταξε στον καθρέφτη, κοίταξε μέσα σου και πες μου… ή μάλλον… μη μου πεις, απλώς στοχάσου… αυτός είναι ο εαυτός σου που ονειρεύτηκες; Αυτά ήταν τα ιδανικά σου, οι στόχοι σου, οι αξίες σου; Αυτό είχες θελήσεις για σένα;…
…Να είσαι όλη μέρα στο κυνήγι του χρήματος; Να θεωρείς σημαντικό πρόσωπο αυτούς που “δεν ξέρουν τι έχουν”; Να έχεις ή να είσαι;
Σκέψου… ή μάλλον… νιώσε… ποιες ήταν οι στιγμές που ένιωσες πραγματικά ευτυχισμένος; Πότε ένιωσες να πλημμυρίζει το είναι σου η έννοια “άνθρωπος”;…
…Μήπως λοιπόν… λέω… μήπως… θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας; Μήπως εκτός απ’ το χρήμα και τα πλούτη, θα πρέπει να ξανασκεφτούμε το σύστημα σκέψεως και ιδεών και τις αξίες που έχουμε παραγνωρίσει, που παραμερίσαμε, που αφήσαμε να διαλυθούν και που μας τις θυμίζει ο εκλεκτός ιεράρχης;…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου