Τρίτη 6 Μαΐου 2008

ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ: Λεζάντα για Φωτογραφία & Καρδιές για την Άνοιξη


Ήρθε η Άνοιξη!
Πώς το λέει το ποιηματάκι; «Ο Μάιος μας έφθασε, εμπρός βήμα ταχύ, να τον προϋπαντήσουμε παιδιά στην εξοχή»
Πήγα κι εγώ και συνάντησα την Άνοιξη, μέσα στην ελληνική ύπαιθρο και την υπέροχη φύση της… Για Μεγαλοβδόμαδο, Πάσχα και Πρωτομαγιά. Γι’ αυτό (σας) έλειψα! Πήγα και τη συνάντησα στον τόπο όπου ζει ο αδελφός μου. [Που, σημειωτέον παρεμπιπτόντως, είναι «μέσα στην Άνοιξη». Κι οδεύει ολοταχώς για γάμο!... :-) ]

Ήρθε η Άνοιξη, λοιπόν, στη φύση…
….Σ’ εμάς όμως; Στη ματιά μας; Στην καρδιά μας;

Διότι, όπως και να είναι, χρειάζεται να κάνουμε κι εμείς ένα βήμα γι’ αυτή τη συνάντηση. [Όπως, άλλωστε, για κάθε είδους συνάντηση!...]
Με άλλα λόγια το θέμα είναι: Εμείς έχουμε άνοιξη; Έχουμε ανοίξει τα μάτια μας; [Βλέπουμε ή απλώς κοιτάμε;…] Έχουμε ανοίξει τις καρδιές μας;…
Η πραγματικότητα, αυτή καθεαυτή, δεν έχει, ίσως, τόση σημασία. Περισσότερη σημασία έχει ο τρόπος που την εισπράττουμε [Απόρροια του τρόπου που έχουμε εκπαιδευτεί (ή έχουμε οι ίδιοι εκπαιδεύσει τον εαυτό μας…) να την εισπράττουμε…] Θετικά ή αρνητικά… Αναλόγως… Αυτό έχει, λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, περισσότερη σημασία κι από την ίδια την πραγματικότητα: η οπτική μας, το βλέμμα μας, η διάθεσή μας, η καρδιά μας…
Θυμάμαι μια ιστορία [μύθο ή πραγματικότητα; ποιος ξέρει!... κι ίσως να μην έχει δα και τόση σημασία]: Ρώτησαν, λέει, κάποτε, δυο χτίστες, από αυτούς που έχτιζαν την περίφημη Sagrada Familia, στη Βαρκελώνη, για το τι κάνουν. «Χτίζουμε ντουβάρια» απάντησε βαριεστημένα, κουρασμένος από την μονότονη καθημερινότητα, ο ένας. Ο άλλος, είχε τον τρόπο να αγγίζει την κάθε μέρα μ’ ένα ραβδάκι μαγικό, να την εντάσσει σε μια προοπτική μεγαλειώδη, σ’ ένα γενικότερο στόχο: «Χτίζουμε ένα καθεδρικό ναό», απάντησε ενθουσιασμένος…
Διότι, όπως μου είχε πει πριν από χρόνια μια φίλη αγαπημένη [και μου ’χει μείνει η φράση της αυτή, καλή της ώρα!…]: «Δεν φταίει η καθημερινότητα. Η φαντασία φταίει, που δεν της κάνει παρέα».

…Και πες πως, τελικά, τ’ ανοίξαμε τα μάτια μας, τα φυσικά και της ψυχής μας… Και είδαμε, επιτέλους, και συλλάβαμε εικόνες… Τι μηνύματα παίρνουμε απ’ όσα βλέπουμε; Τι λεζάντες βάζουμε σ’ αυτά;

Ήρθε η Άνοιξη! Όχι μόνο στη φύση, μακριά μας, αλλά και μέσα στις πόλεις!
Την παραπάνω φωτογραφία, καλλιτεχνικά ίσως ασήμαντη, δεν την τράβηξα στην εξοχή, μακριά από την πολύβουη πόλη μας. Αλλά σ’ ένα μικρό πάρκο αυτής της γκρίζας πόλης… Διότι υπάρχουν τέτοιες εικόνες, σχεδόν παντού γύρω μας…
Το (πρώτο) θέμα είναι να τις εντοπίσουμε…
…Κι ύστερα να τους δώσουμε την «κατάλληλη» λεζάντα… […ή και να φτιάξουμε ολόκληρες ιστορίες…]
Να σας πω, για παράδειγμα, μερικές που σκέφθηκα εγώ, τόσο πριν τραβήξω τη συγκεκριμένη φωτογραφία, όσο και μετά; […ανάλογα με τη διάθεση και με τη φαντασία μου…]:
  • Η μπάσταρδη
  • Η μετανάστρια
  • Η διαφορετική
  • Η όμορφη
  • Η ξεχωριστή
  • Πρόβα νυφικού…
  • Γύρω – γύρω όλοι, στη μέση ο Μανώλης…
  • Η παρέα
  • Αυτή η βαφή πάντα με προδίδει…

Εσείς τι «βλέπετε» στη φωτογραφία; Τι άλλες λεζάντες θα μπορούσατε να βάλετε σ’ αυτήν;

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κοπελιές ντυμένες με ομορφιά και χάρη.

Μέσα από τις ταπεινές μαργαρίτες αναδύεται η ομορφιά, κι ο Θεός τις συντροφεύει.

Περίπατος μέσα στην άνοιξη.

Ανώνυμος είπε...

Τυλιξου μεσα στα χρωματα να πλημμυρισεις φως... Φυτεψε ονειρα στην αληθεια να ομορφαινει ο κοσμος... ,,Μια ταπεινη μαργαριτα του ονειρου και της ψυχης,,

Βάσσια είπε...

Στέφανε :-)

Καταρχήν, πολύ όμορφη φωτογραφία.

Κατά δεύτερον,
α) "όπως βλέπετε, δεν μου αρέσει να ξεχωρίζω"

β)" ωχ, λάθος λιβάδι"

:-)

Ανώνυμος είπε...

Φυλλοροισαν οι μαργαριτες.Εφυγε η ομορφια,η μαγεια,το αρωμα,το χρωμα...Εμεινε η ζωη,ο σπορος,ο πολλαπλασιασμος,το αυριο,η μελλοντικη αναγεννηση... Οπως την αγαπη... μεταφερεται,πεταει,μεταδιδεται απο ψυχη σε ψυχη.Φευγουν απο πανω σου,ομορφα αισθηματα αγαθα,για να βοηθησουνε αλλες καρδιες και στη δικη σου μενει κατασταλαγμα,αγαλλιαση,ευφροσυνη,η γεματη σπορους αγαπη,που θα θρεψεις για αλλο απλωμα,γι'αλλη μεταδωση. Δινεις,προσφερεις αγαπη,και μεσα σου νιωθεις σαν να μεταλαμβανεις,σαν να πινεις αγιασμενο νερο. Περνας απο παραδισενιους τοπους οταν αντικριζεις το χαμογελο της ανταποδοσης.Η αγαπη σου φυτευτηκε και δεν μπορει, καποιος σπορος της θα πιασει,καπου αλλου θα μεταδοθει ξανα... ΄΄
,,Μια ταπεινη μαργαριτα της στοργης και της αγαπης,,

Ανώνυμος είπε...

- Εγώ γιατί είμαι τόσο χλωμή;

- Τίνος είσαι εσύ, βρε;...

- Μαδώντας τις μαργαρίτες.

- Σαν χλωμή σε βλέπω σήμερα!

Seagull είπε...

Επανέρχομαι, γιατί μου ήρθαν κι άλλες ιδέες:

Μ'αγαπούν - δε μ' αγαπούν - μ'αγαπούν - δε μ'αγαπούν...

Καλά, απόκριες έχουμε;

Τα βάφει ή δεν τα βάφει;...

Ανώνυμος είπε...

ΕΓΩ ξεχωρίζω!

Ανώνυμος είπε...

Οι νοσταλγιες τους καρφωμενες στο λιβαδι της ελπιδας...

,,Μια ταπεινη μαργαριτα που κρυβει τη βροχη στην αγκαλια της,,

Roadartist είπε...

Αγνότητα..
Αλήθεια που δεν υπάρχει στον εξωτερικό κόσμο..

Ανώνυμος είπε...

Eπιασε η ευχη σου:Ολανθιστες μαργαριτες κι ελπιδες στη γαληνη,ζεσταναν αποψε τα ονειρα μου..

,,Μια ταπεινη μαργαριτα που ζωγραφιζει και βαφει με χρωματα τα ονειρα και τις σκεψεις της,,

Ανώνυμος είπε...

Ηλιαχτιδα η αληθεια αποκαλυπτει τα χρωματα της για πνευματικη επικοινωνια,για αναπτυξη της ταυτοτητας μας.
Το γαλαζιο,ευλαβεια,γαληνη,ηρεμια
το κιτρινο το χρωμα της ζωης.
Πρασινο της μνημης,της αθνασιας,
κοκκινο του πνευματος η μορφη.
Μενεξεδι στοχαστικο της σιωπης,της σοφιας.
Τυλιξου μες στα χρωματα
να πλημμυρισεις φως.
-Φυτεψε ονειρα στην αληθεια να ομορφαινει ο κοσμος...

,,Μια ταπεινη μαργαριτα της σιωπης,,

Psemma-me-ourá είπε...

«Όλα είναι ένα ψέμμα,
μιά ανάσα, μιά πνοή,
σαν μαργαρίτα ένα χέρι
θα μάς κόψει ένα πρωϊ»

Η καλλίτερη λεζάντα, έ!
Τί κερδίζω;;;

Κατά τα άλλα...
Έφτιαξα έναν κατάλογο μεγάλων κοινωνικών, πολιτικών κλπ ψεμμάτων.
Παρακαλώ να καταγράψετε κι εσείς (στο blog μου κατά προτίμηση) όσα έχετε εντοπίσει, για να εμπλουτιστεί ο κατάλογος αυτός και να φτάσουμε σε ψηφοφορία αξιολόγησης μεγέθους/ευρύτητας.

Many thanks in advance.
Ψευτοφιλάκια.

Ανώνυμος είπε...

Σ`ευχαριστω Παναγια μου,που ανασαινεις αγαπη,προσευχονται την ωρα που ακινητες μεγαλωνουν...
,,Μια αγριοπαπαρουνα στο χαμογελο της ερημιας:),,

aqua είπε...

Η μοναξιά του διαφορετικού...

dapnipako είπε...

Φυση πανω απολα, Μαδημα μαργαριτας και Αγαπη!, Γυρη και Μελι, Ομορφα κιτρινα Αγριολουλουδα και ενα ξεχωριζει στη μεση! Ετσι οπως ξεχωριζουν αυτα τα λουλουδια στο τσιμεντο της πολης! Αυτα πρεπει να βλεπουμε, να ψαχνουμε και να εκτιμούμε την ομορφια της ανοιξιατικης φυσης παντου!!! Παντου μπορουμε να τη δουμε, κι αν δεν τη βρουμε παντα μπορουμε να φυτεψουμε μερικα λουλουδια, να παρουμε μια γλαστρα η ενα μπουκετο!!! ;-)

ellinida είπε...

Μία η άνοιξη, ένα το σύννεφο, χρυσή βροχή...