ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ: Λεζάντα για Φωτογραφία & Καρδιές για την Άνοιξη

Ήρθε η Άνοιξη!
Πώς το λέει το ποιηματάκι; «Ο Μάιος μας έφθασε, εμπρός βήμα ταχύ, να τον προϋπαντήσουμε παιδιά στην εξοχή»…
Πήγα κι εγώ και συνάντησα την Άνοιξη, μέσα στην ελληνική ύπαιθρο και την υπέροχη φύση της… Για Μεγαλοβδόμαδο, Πάσχα και Πρωτομαγιά. Γι’ αυτό (σας) έλειψα! Πήγα και τη συνάντησα στον τόπο όπου ζει ο αδελφός μου. [Που, σημειωτέον παρεμπιπτόντως, είναι «μέσα στην Άνοιξη». Κι οδεύει ολοταχώς για γάμο!... :-) ]

Ήρθε η Άνοιξη, λοιπόν, στη φύση…
….Σ’ εμάς όμως; Στη ματιά μας; Στην καρδιά μας;

Διότι, όπως και να είναι, χρειάζεται να κάνουμε κι εμείς ένα βήμα γι’ αυτή τη συνάντηση. [Όπως, άλλωστε, για κάθε είδους συνάντηση!...]
Με άλλα λόγια το θέμα είναι: Εμείς έχουμε άνοιξη; Έχουμε ανοίξει τα μάτια μας; [Βλέπουμε ή απλώς κοιτάμε;…] Έχουμε ανοίξει τις καρδιές μας;…
Η πραγματικότητα, αυτή καθεαυτή, δεν έχει, ίσως, τόση σημασία. Περισσότερη σημασία έχει ο τρόπος που την εισπράττουμε [Απόρροια του τρόπου που έχουμε εκπαιδευτεί (ή έχουμε οι ίδιοι εκπαιδεύσει τον εαυτό μας…) να την εισπράττουμε…] Θετικά ή αρνητικά… Αναλόγως… Αυτό έχει, λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, περισσότερη σημασία κι από την ίδια την πραγματικότητα: η οπτική μας, το βλέμμα μας, η διάθεσή μας, η καρδιά μας…
Θυμάμαι μια ιστορία [μύθο ή πραγματικότητα; ποιος ξέρει!... κι ίσως να μην έχει δα και τόση σημασία]: Ρώτησαν, λέει, κάποτε, δυο χτίστες, από αυτούς που έχτιζαν την περίφημη Sagrada Familia, στη Βαρκελώνη, για το τι κάνουν. «Χτίζουμε ντουβάρια» απάντησε βαριεστημένα, κουρασμένος από την μονότονη καθημερινότητα, ο ένας. Ο άλλος, είχε τον τρόπο να αγγίζει την κάθε μέρα μ’ ένα ραβδάκι μαγικό, να την εντάσσει σε μια προοπτική μεγαλειώδη, σ’ ένα γενικότερο στόχο: «Χτίζουμε ένα καθεδρικό ναό», απάντησε ενθουσιασμένος…
Διότι, όπως μου είχε πει πριν από χρόνια μια φίλη αγαπημένη [και μου ’χει μείνει η φράση της αυτή, καλή της ώρα!…]: «Δεν φταίει η καθημερινότητα. Η φαντασία φταίει, που δεν της κάνει παρέα».

…Και πες πως, τελικά, τ’ ανοίξαμε τα μάτια μας, τα φυσικά και της ψυχής μας… Και είδαμε, επιτέλους, και συλλάβαμε εικόνες… Τι μηνύματα παίρνουμε απ’ όσα βλέπουμε; Τι λεζάντες βάζουμε σ’ αυτά;

Ήρθε η Άνοιξη! Όχι μόνο στη φύση, μακριά μας, αλλά και μέσα στις πόλεις!
Την παραπάνω φωτογραφία, καλλιτεχνικά ίσως ασήμαντη, δεν την τράβηξα στην εξοχή, μακριά από την πολύβουη πόλη μας. Αλλά σ’ ένα μικρό πάρκο αυτής της γκρίζας πόλης… Διότι υπάρχουν τέτοιες εικόνες, σχεδόν παντού γύρω μας…
Το (πρώτο) θέμα είναι να τις εντοπίσουμε…
…Κι ύστερα να τους δώσουμε την «κατάλληλη» λεζάντα… […ή και να φτιάξουμε ολόκληρες ιστορίες…]
Να σας πω, για παράδειγμα, μερικές που σκέφθηκα εγώ, τόσο πριν τραβήξω τη συγκεκριμένη φωτογραφία, όσο και μετά; […ανάλογα με τη διάθεση και με τη φαντασία μου…]:

• Η μπάσταρδη
• Η μετανάστρια
• Η διαφορετική
• Η όμορφη
• Η ξεχωριστή
• Πρόβα νυφικού…
• Γύρω – γύρω όλοι, στη μέση ο Μανώλης…
• Η παρέα
• Αυτή η βαφή πάντα με προδίδει…

Εσείς τι «βλέπετε» στη φωτογραφία; Τι άλλες λεζάντες θα μπορούσατε να βάλετε σ’ αυτήν;