Μήπως… να γράφαμε λιγότερο και να διαβάζουμε περισσότερο;

Μου κάνει καλό να διαβάζω: Με αποτρέπει από το να γράφω!…
Σας κάνει καλό να διαβάζω: Με αποτρέπει από το να γράφω κι έτσι, αντί να διαβάσετε τα δικά μου κείμενα, μπορείτε κάλλιστα (λέμε τώρα!...) να αφιερώσετε το χρόνο σας στο να διαβάσετε κείμενα που πραγματικά αξίζουν…
Αντίστοιχα θα μου έκανε καλό να διαβάζουν περισσότερο οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. Τότε, πιστεύω, θα έγραφαν λιγότερο, θα έγραφαν αυτά που πραγματικά θα άξιζαν (και αξίζουν) να γραφτούν, και θα ήταν πολύ πιο εύκολο, πλέον, σε όλους, να επιλέξουμε κείμενα και βιβλία που πραγματικά αξίζουν να διαβαστούν…
Ώρες – ώρες αγανακτώ για τον μεγάλο αριθμό βιβλίων (και δη, ιδίως, λογοτεχνικών) που εκδίδονται και κυκλοφορούν στην ελληνική και διεθνή αγορά. Εύχομαι έναν αυτοπεριορισμό των “συγγραφέων” και “λογοτεχνών” (εμού συμπεριλαμβανομένου!...) [Θα μπορούσα να το επεκτείνω και σε άλλες ανθρώπινες δραστηριότητες και εκδηλώσεις, όπως για παράδειγμα των διαφόρων μορφών «τέχνης», τάχα, αλλά το θέμα μου θα “άπλωνε” πολύ – δεν είναι του παρόντος!...]
Αναρωτιέμαι: Όλοι αυτοί οι επίδοξοι “λογοτέχνες”, Έλληνες και ξένοι, πριν αρχίσουν να γράφουν, έχουν διαβάσει; Και πόσο;…
Αν δεν γνωρίζω, δεν μπορώ, φυσικά, να κρίνω, να επικρίνω και να κατακρίνω τους άλλους. Δικαιούμαι, όμως, ν’ αναρωτιέμαι, να προβληματίζομαι… Κρίνοντας, προφανώς, και εξ ιδίων. Σας το είπα, άλλωστε, από την αρχή: “Μου κάνει καλό να διαβάζω. Με αποτρέπει από το να γράφω”!...
Πράγματι: Όσο περισσότερο διαβάζω (και δη βιβλία σημαντικά), τόσο περισσότερο νιώθω πως εγώ δεν έχω να πω και να γράψω κάτι που ν’ αξίζει περισσότερο να διαβαστεί σε σχέση μ’ αυτά που διάβασα. Το διάβασμα, η μελέτη, “με βάζουν στη θέση μου”. Αποδεικνύουν ποιος είμαι: Ένας απλός γλάρος είμαι (έστω και “γλάρος τύπου και χαρακτήρα Ιωνάθαν”…) πώς λοιπόν μπορώ να συγκριθώ ή να ανταγωνιστώ τους αετούς; (Γι’ αυτό και μαζί με το ιστολόγιο “seagull”, ένιωσα εξ αρχής την ανάγκη να υπάρχει κι ένα άλλο, το “eagle”…)

…Γράφουμε, γράφουμε, γράφουμε, εμείς οι νεώτεροι, και νιώθουμε καμάρι ή και κομπάζουμε, συχνά, για τα γραπτά μας. Μα αν αφιερώναμε χρόνο περισσότερο στο να διαβάζουμε [“και εκείνο ποιείν, κακείνο μη αφιέναι”…], θα’ταν, νομίζω, καλύτερα για όλους μας τα πράγματα… Και περισσότερο για μας τους ίδιους! Δεν θα γινόμαστε, ίσως, καταγέλαστοι…
Γιατί μου μοιάζουμε, συχνά, εμείς οι άνθρωποι, ιδιαίτερα γελοίοι, όταν κομπάζουμε πως κατακτήσαμε, λέει, ωσάν σπουδαίοι ορειβάτες κι εξερευνητές κάποιο λοφάκι, την ώρα που άλλοι έχουν υψώσει τη σημαία της πνευματικότητας και της αξίας τους σε πανύψηλα και δυσπρόσιτα βουνά...
Νομίζω, λοιπόν [τουλάχιστον έτσι το νιώθω αυτή τη στιγμή που γράφω…] πως στο μέλλον οφείλω να είμαι πιο φειδωλός, πιο εκλεκτικός, πιο μετρημένος (και ταυτόχρονα πιο ταπεινός) όταν γράφω… Και να φροντίζω να αναφέρομαι περισσότερο σε βιβλία ενδιαφέροντα που έχω διαβάσει και να σας προτείνω, ενδεχομένως, να αντλήσετε κι εσείς απ’ τη σοφία που περικλείουν…